Kβαντική Ψυχιατρική (Andrew Powell)

 Το ψάρι είπε στο άλλο ψάρι: «Πάνω από τούτη τη θάλασσα είναι μια άλλη, με πλάσματα που κολυμπούν εκεί και ζουν εκεί, όπως εμείς ζούμε εδώ.»

Το ψάρι απάντησε: «Τι τρέλα! Αφού ξέρεις πως καθένας που βγαίνει από τη θάλασσά μας, ας είναι και για τόσο δα, πεθαίνει. Ποιος σου είπε για άλλες ζωές σε άλλες θάλασσες;»

Χαλίλ Γκιμπράν, Ο Προφήτης

Οι περισσότεροι ψυχίατροι θεωρούν ότι οι ψυχικές διαταραχές προκαλούνται από διαταραχή της χημείας του εγκεφάλου, μια άποψη που στηρίζεται από τις πρόσφατες ανακαλύψεις της νευρολογίας.

 Υπάρχουν επίσης πολλά εμπειρικά στοιχεία ότι η ψυχολογική ένταση μπορεί να πυροδοτήσει αλλαγές στη χημεία του εγκεφάλου. Αυτό ενίσχυσε τη δημιουργία ενός βιο-ψυχο-κοινωνικού μοντέλου ψυχικής διαταραχής, όπου συνδυάζονται γενετικοί και δυναμικοί παράγοντες. Ωστόσο, το θεμελιώδες ερώτημα «τι είναι ο νους» παραμένει αναπάντητο, γιατί ο νους δεν έχει υλική υπόσταση.

Η γενική άποψη είναι ότι ο νους είναι επι-φαινομενικός, δηλαδή δευτερεύον φαινόμενο της λειτουργίας του εγκεφάλου. Πιστεύεται πως ο εγκέφαλος κατά κάποιον τρόπο παράγει συνειδητότητα. Η υπόθεση αυτή, αν και λογικοφανής, δεν είναι λογική. Πώς μπορεί κάτι τελείως υλικό να δημιουργήσει κάτι μη-υλικό; Ωστόσο θεωρείται δεδομένο σε έναν κόσμο που βασίζεται στην ιδέα του μηχανικού, υλικού σύμπαντος, όπου οι πέντε αισθήσεις θεωρούνται η μόνη αξιόπιστη πηγή πληροφόρησης.

Διαφωνώ με αυτή την υλιστική άποψη του κόσμου, που ξεκίνησε με τον Ρενέ Ντεκάρτ και τον Ισαάκ Νεύτωνα πριν από 300 χρόνια. Ο Ντεκάρτ θέσπισε το χρυσό κανόνα της εμπειρικής επιστήμης, πως τίποτε δεν θεωρείται αληθινό μέχρι να αποδειχθεί, και ο Νεύτων έθεσε τα θεμέλια του μηχανικού σύμπαντος όπου ο χρόνος είναι απόλυτος και ο χώρος δομείται σύμφωνα με τους νόμους της κίνησης.

Από τότε, το χάσμα μεταξύ θρησκείας κι επιστήμης ολοένα βαθαίνει. Η Εκκλησία δεν μπορούσε πλέον να ισχυριστεί ότι κατανοούσε τη λειτουργία του σύμπαντος, και ο πνευματικός κόσμος απομακρύνθηκε από τον υλικό. Κατά το 19ο αιώνα, η νέα επιστήμη της ψυχολογίας επανακαθόρισε τον ψυχικό κόσμο με κοσμικούς όρους. Ο Ζίγκμουντ Φρόυντ (1927) είδε τη θρησκεία ως μαζική άμυνα κατά των νευρώσεων, κι ακόμη και ο Καρλ Γιουνγκ, παρά το προσωπικό πνευματικό ταξίδι του, περιορίστηκε να ορίσει την ψυχή ως "το ζωντανό εντός του Ανθρώπου, εκείνο που ζει από μόνο του και δημιουργεί ζωή" (Γιουνγκ, 1959:26).

Κατάθλιψη

Έχω κάτι να σας πω…. του Ηλία Μαμαλάκη

Πάνε μήνες που έχω να επικοινωνήσω μαζί σας, γιατί η ζωή κυλάει λίγο αδιάφορα και επαναλαμβανόμενα τον τελευταίο καιρό. Αρκεί να έχεις το στοιχείο της αντοχής, να αντέχει κυρίως η ψυχή σου, η Τρόικα, το κούρεμα, η Κύπρος, δεκάδες δελτία ειδήσεων μας φοβίζουν και μας ταπεινώνουν. Δεκάδες πολιτικοί δίνουν λύσεις με λόγια που δεν θα πραγματοποιήσουν ποτέ και εγώ δεν έχω τίποτα να σας πω πάνω σε όλα αυτά. Αν είχα δύναμη και κουράγιο μπορεί να έβαζα φωτιά στη Βουλή εν ώρα εργασίας, αλλά δεν το έχω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δείχνω χαρούμενος για να δίνω κουράγιο σε όλους τους νεότερους.

Σήμερα, όμως, γράφω γιατί έχω κάτι να σας πω.
Εδώ και τρία χρόνια εργάζομαι στις θεραπευτικές κοινότητες του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ, καταρχήν σαν εθελοντής. Το Σεπτέμβριο του 2010 η Ειρήνη με πήρε από το χέρι και με πήγε στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Σοκ μεγάλο να περάσεις την πόρτα της φυλακής, έστω και εάν ξέρεις ότι θα ξαναβγείς μετά από λίγο. Μπήκα τότε στην κουζίνα της κοινότητας, μέσα στη φυλακή, για να βοηθήσω στο μαγείρεμα.

Η γλώσσα της θεραπείας

H ιστορία μιας επανάστασης στην ιατρική επιστήμη

“Είναι ευκολότερο να διασπασθεί ένα άτομο από το να αλλάξει μια πεποίθηση” έλεγε ο Αϊνστάιν. Πράγματι, όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αντιστέκονται στις αλλαγές και στις καινοτομίες καταναλώνοντας γι’ αυτό ένα μέρος από την ενέργειά τους. Αυτό είναι γνωστό από παλιά. Ισχύει για όλους και ακόμη περισσότερο για τους επιστήμονες που δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποδεχθούν τις νέες θεωρίες, επειδή αυτές θα αντιπροσωπεύουν πάντα απώλεια ισχύος, χρήματος και γοήτρου για εκείνους που αποτελούν το επιστημονικό κατεστημένο.

Όταν άρχισα τις σπουδές μου στις φυσικές επιστήμες, ήμουν πεπεισμένος ότι θα ερχόμουν σε επαφή με τη λαμπρή ομάδα των ανδρών και των γυναικών που αφιερώνουν όλη τους τη ζωή στην αφιλοκερδή έρευνα της αλήθειας και της γνώσης, με απώτερο στόχο να φέρουν την ευτυχία σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εκείνη την εποχή νόμιζα ότι η επιστημονική διαδικασία βασιζόταν αποκλειστικά σε αντικειμενικά γεγονότα και ότι οι επιστήμονες επεδίωκαν ακούραστα να αναδείξουν τις σχέσεις αιτίας και αιτιατού που παρατηρούνται ανάμεσα στους διάφορους παράγοντες. Πίστευα, επίσης, ότι οι ερευνητές είχαν ανοιχτό μυαλό, ήταν ανοιχτοί στο διάλογο, αναθεωρούσαν συνεχώς τις διάφορες υποθέσεις και αποδέχονταν την αντιπαραβολή απόψεων.

Αφού αφιέρωσα 5 χρόνια της ζωής μου σ’ αυτόν τον κόσμο, αποφάσισα να τον εγκαταλείψω, ευτυχής που είχα διαμορφωθεί με τρόπο αυστηρό και κριτικό από εξαιρετικούς δασκάλους αλλά και απογοητευμένος από την αδιαλλαξία, τη στενοκεφαλιά, τις απάτες, το κυνήγι των δημοσιεύσεων και την υποδούλωση των επιστημόνων στους χορηγούς τους. Δεν είχα υποπτευθεί τότε ότι στον ιατρικό κόσμο, που υποτίθεται ότι είναι στην υπηρεσία της ζωής και της υγείας, οι προστριβές ήταν ακόμη πιο σκληρές και βίαιες.

Άρχισα τότε μια σειρά μαθημάτων κατάρτισης στη γενική φιλοσοφία (μετά τη διακοπή του διδακτορικού μου στις φυσικές επιστήμες) και συγχρόνως ήμουν για δύο χρόνια ερευνητής στην παιδαγωγική. Εκείνη την εποχή, το 1984, άρχισα να ενδιαφέρομαι για την επιστημολογία της ιατρικής, δηλαδή την κριτική μελέτη της λειτουργίας της ιατρικής, των αξιωμάτων της, των μεθόδων συλλογιστικής της. Έτσι, βαθμιαία εξοικειώθηκα με όλα τα είδη της ιατρικής σκέψης, από την επιστημονική ιατρική μέχρι την κινεζική ιατρική κι ανάμεσά τους μια ολόκληρη σειρά θεραπειών οι οποίες αδίκως ονομάζονται “παράλληλες ιατρικές”.

Όντας επιστήμονας, φιλόσοφος και παιδαγωγός, έχω χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που διδάχτηκα για να συσχετίζω και να ελέγχω τη συνέπεια των διαδικασιών και των ανακοινώσεων. Κυρίως όμως έχω δοκιμάσει αρκετές από αυτές τις ιατρικές, γινόμενος ο ίδιος παρατηρούμενο πειραματόζωο και συγχρόνως παρατηρητής. Το συμπέρασμά μου: βιώνουμε στην ιατρική μια επανάσταση του ίδιου εύρους με αυτή που γνώρισε η φυσική με τον Κοπέρνικο, τον Κέπλερ και τον Γαλιλαίο κατά το δέκατο έκτο αιώνα. Και, όπως και εκείνοι οι αστρονόμοι και μαθηματικοί, έτσι και οι πρωτοπόροι αυτής της νέας προσέγγισης της υγείας και της ασθένειας υφίστανται τις χειρότερες ενοχλήσεις, τις χειρότερες κατηγορίες και τις χειρότερες απειλές.

Μάνος Χατζιδάκις – Το Νησί

Μάνος Χατζιδάκις - Το Νησί

Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους...

" Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.

 Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν και η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη......

 Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

  
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

 Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη άρχισε να ζητάει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

 Η Αγάπη τον ρωτάει:

 -'Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;'

 -'Όχι, δεν μπορώ' απάντησε ο Πλούτος. 'Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα'.

  

Δικαζόμαστε γιατί.. γεννήσαμε!

 

Άκουσον Άκουσον σέρνονται στα δικαστήρια για την μόλυνση του περιβάλλοντος επειδή γέννησαν στο σπίτι τους. Μάλλον δεν θα γνωρίζουν αυτοί που τους σέρνουν στα δικαστήρια ότι: « Ένα από τα καθοριστικά σημεία την στιγμή  της γέννας, είναι αν έχει γίνει σωστή σύνδεση της μητέρας με το νεογέννητο δηλαδή να έχει μείνει το νεογέννητο στο στήθος της μητέρας μέχρι να σταματήσει να πάλλεται ο ομφάλιος λώρος και κατόπιν να κόβεται, διότι αυτή η σύνδεση δεν επαναλαμβάνεται ποτέ ξανά και είναι καθοριστικής σημασίας για την ομαλή εξέλιξη του ανθρώπου στη ζωή.» Δεν γνωρίζω αν το έκαναν για αυτό το λόγο η απλός ήθελαν να γεννήσουν στο σπίτι τους, αλλά όπως και να έχει, είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να επιλέγει το πώς θα φέρει στον κόσμο το παιδί του. Το θέμα είναι θέλουμε να έχουμε αυτή την άκρως ερωτική στιγμή που χάνεται μια για πάντα αν δεν συμβεί.  Όσο για τα απόβλητα και τους «επικίνδυνους και μολυσματικούς» πλακούντες μόνο ως παράλογες μπορούν να θεωρηθούν.

Στις 22/10/2009 εγώ κι ο πρώην άντρας μου βιώσαμε το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής, τη γέννηση της κόρης μας στο πιο ανθρώπινο περιβάλλον που μπορούσαμε να επιλέξουμε, το σπίτι μας. Τον Ιούνιο του 2013 θα δικαστούμε μαζί με άλλους γονείς, γιατρούς και μαίες.

Της Μαρίας-Μυρτούς Γρίβα

 Είμαστε κατηγορούμενοι όχι για τον τόπο που επιλέξαμε να γεννήσουμε τα παιδιά μας, αλλά.. για το ότι μολύναμε το περιβάλλον επειδή δεν.. παραδώσαμε τους «επικίνδυνους και μολυσματικούς» πλακούντες μας σε δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα διαχείρισης και «θέσαμε σε κίνδυνο την δημόσια υγεία» !!!

«Τα παιδιά μας τα έχουν όλα αλλά είναι πιο λυπημένα από τα Ελληνόπουλα»

«Τα παιδιά και οι νέοι στη Γερμανία τα έχουν όλα εκτός από ένα: καλή διάθεση. Οι νέοι στην Ισπανία και την Ελλάδα, από την άλλη, είναι πιο ευτυχισμένοι, λέει μια έρευνα της UNICEF», διαπιστώνει, σαστισμένη σχεδόν, η γερμανική εφημερίδα προσπαθώντας να καταλάβει πού οφείλεται η διαφορά.

Όλα είναι υπέροχα: H νέα διεθνής μελέτη της UNICEF για τα παιδιά της ΕΕ δείχνει ότι η συμπεριφορά των γερμανόπουλων είναι υποδειγματική. Έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο, εδώ και τρία χρόνια καπνίζουν λιγότερο, έχουν λιγότερες ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και πλέον η βία και οι ξυλοδαρμοί είναι κάτω από το μέσο όρο σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες. Επιπλέον το κράτος είναι συνεπές ως προς τις υποχρεώσεις προς τη γερμανική νεολαία.

 Όλα είναι εντάξει λοιπόν. Ή μήπως όχι;

  

Πέντε μυστικά ζωής από τους ηλικιωμένους

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Cornell, Karl Pillemer, έκανε μια μελέτη στην οποία συμμετείχαν περίπου 1500 άτομα ηλικίας 70  έως 100+ ετών.  Τα ευρήματα της μελέτης δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο “30 Lessons for Living: Tried and True Advice from the Wisest Americans.”. Συνοψίζοντας το περιεχόμενο του βιβλίου, μπορούμε να κρατήσουμε τα εξής από την εμπειρία των ηλικιωμένων που πήραν μέρος στη μελέτη:

1) Να θυμάστε ότι η ζωή είναι σύντομη.

 Η έρευνά ξεκίνησε με μια απλή ερώτηση: "Ποια είναι τα πιο σημαντικά μαθήματα που έχετε μάθει από τη ζωή σας;"

 Οι ερωτηθέντες αναφέρθηκαν κυρίως σε θέματα που αφορούσαν το γάμο, τα παιδιά, τα χρήματα, την εργασία , τα γηρατειά  και την υγεία.

 Όμως αυτό που όλοι τόνισαν και συμφώνησαν ομόφωνα, ήταν τέσσερις απλές λέξεις:

 "Η ζωή είναι σύντομη."