Γνώση. Η ενεργειακή πληροφορία του σύμπαντος

Από τον φίλο Αλκιρέα

Πολλές φορές παρατηρώ τις συζητήσεις των ανθρώπων και την τάση τους να εξομοιώνουν τη γνώση με την μνήμη που διαθέτουν… Θεωρεί δηλαδή η πλειονότητα της ανθρωπότητας, ότι η γνώση είναι ατομική υπόθεση μελέτης και εμπειρίας του κάθε ένα από μας και βασίζεται στο χρόνο που έχει διαθέσει ώστε να αποθηκεύσει πληροφορίες σε κάποιο σημείο του εγκεφάλου του, με σκοπό να την χρησιμοποιήσει όταν τη χρειαστεί. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι και η παρανόηση αυτή που έχει υπερισχύσει σαν πληροφορία σε όλους, ξεκινά από την πεποίθηση της επιστήμης ότι το μέσον αποθήκευσης της γνώσης είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Μέσα στα κύτταρά του οποίου σχηματίζεται η μνήμη, δηλαδή το σύνολο των πληροφοριών οι οποίες έχουν υποπέσει στην αντίληψή μας και οι οποίες μέσω των νευρώνων και των συνάψεων οι οποίοι σχηματίζουν δεσμούς μεταξύ τους, δημιουργούν τελικά τη συνολική διαθέσιμη στον κάθε ένα από μας γνώση…

Όμως τι συμβαίνει αλήθεια; Πως είναι δυνατόν να παρατηρούμε διαχρονικά ανθρώπους οι οποίοι ενώ δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία πρόσβασης σε καταγεγραμμένες ή προφορικές πηγές πληροφοριών, διέθεταν μια αντίληψη και σοφία που αντανακλούσαν ένα σύνολο πληροφοριών γνώσης ανάλογο δεκάδων ειδικευμένων καθηγητών της σημερινής εποχής; Πως είναι δυνατόν, άνθρωποι μεγαλωμένοι σε παλαιότερες εποχές ή σε απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη, να διαθέτουν την ίδια ή και περισσότερη ειδική γνώση σχετικά με τη χρήση για παράδειγμα φαρμακευτικών φυτών για διάφορες παθήσεις, τη θεραπεία πολύπλοκων ασθενειών οι οποίες και σήμερα η σύγχρονη επιστήμη αγνοεί την αιτία προέλευσης και τον αποτελεσματικό τρόπο θεραπείας ή να γνωρίζουν πληροφορίες σχετικά με την πραγματική δομή και λειτουργία του αισθητού κόσμου;

1. Όλα είναι πληροφορία

Πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε για την ανάπτυξη της γνώσης και την ανάκληση της πληροφορίας της μνήμης, θα πρέπει πρώτα να κάνουμε μια παρένθεση σχετικά με την πληροφορία γενικότερα και τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε μαζί της… Έχουμε θίξει και στο παρελθόν το θέμα της πληροφορίας ως ενεργειακό πεδίο και έχουμε πει ότι τα πάντα γύρω μας είναι ενέργεια και πληροφορία… Τα πάντα ανήκουν σε μικρά ή μεγαλύτερα ενεργειακά πεδία τα οποία περιέχουν «πληροφορία»… Μια πληροφορία ανάλογη των software ή του ανθρώπινου γονιδιώματος ή του ηλεκτρισμού να δημιουργεί διαφορά δυναμικού… Μια «κοσμική πληροφορία» με την σύγχρονη (ηλεκτρική) αντίληψη του όρου. Ο κόσμος ολόκληρος, αποτελείται από μια τέτοιου είδους πληροφορία, η οποία αποκωδικοποιείται από τις αισθήσεις μας και δημιουργεί τις μορφές που αντιλαμβανόμαστε… Αυτή η πληροφορία όμως, αυτός ο κοσμικός κώδικας βρίσκεται παντού γύρω μας… Κι εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να τον αναζητούμε, να προσδιορίζουμε τη θέση του και να τον «καλούμε» σε μας ώστε να αλληλεπιδράσουμε μαζί του…

Τα πάντα γύρω μας δηλαδή με τα οποία αλληλεπιδρούμε μαζί τους, τα «καλούμε» να «παρουσιαστούν» μπροστά μας, ασχέτως αν σε μας «φαίνεται» ότι μπορεί να πηγαίνουμε εμείς σε αυτά… Κι αυτό συμβαίνει με όλα… Με τα πάντα… Στον αισθητό κόσμο που ζούμε, εμείς θεωρούμε ότι κινούμαστε από το ένα μέρος στο άλλο, μέσα στο χώρο που αντιλαμβανόμαστε… Και την απόσταση που διανύουμε, την μετρούμε σαν χρόνο που χρειάζεται να δαπανήσουμε ώστε να πραγματοποιήσουμε τη μετακίνηση αυτή… Όμως όλο αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν δική μας μετα-κίνηση στο χώρο, μέσα στον απαραίτητο για το σκοπό αυτό χρόνο, είναι εικονικό και ψευδές… Διότι στην πραγματικότητα (αν και έτσι μας φαίνεται) δεν κινούμαστε… Δεν πάμε πουθενά… Πάντα παραμένουμε εντελώς ακίνητοι και το μόνο που κάνουμε είναι μέσω του νου μας, να στρεβλώνουμε το χώρο, ώστε να «πλησιάσει σε εμάς» το μέρος που επιθυμούμε να «γνωρίσουμε»… Η πληροφορία μας πλησιάζει και όχι εμείς αυτή… Μας πλησιάζει ο «κώδικας» που αποτελεί την πληροφορία για το σχετικό θέμα, κατάσταση ή αντικείμενο… Και η μοναδική αιτία είναι η βούλησή μας…

2. Πληροφορία, χρόνος και κίνηση

Εδώ όμως υπάρχει και η ιδιομορφία του κόσμου μας… Ότι υπάρχει στο παρελθόν μας, ανακαλείται αστραπιαία, ενώ ότι μας πλησιάζει από το μέλλον μας, δημιουργεί χρόνο… Αν θέλεις να διαβάσεις ή να εξηγήσεις κάτι, αυτό το κάτι δημιουργεί χρόνο, ενώ αν απλά το «γνωρίζεις» και απλά θέλεις να το θυμηθείς, το θυμάσαι αστραπιαία όσο παλιά κι αν το γνώρισες… Το ξαναγράφω αυτό… Αν θέλεις να διαβάσεις, να δημιουργήσεις ή να εξηγήσεις κάτι, αυτό το κάτι δημιουργεί χρόνο, ενώ σε μας φαίνεται σαν να απαιτεί χρόνο… Ο χρόνος δηλαδή που απαιτείται για να διαβάσεις ένα βιβλίο δεν απαιτείται από κάποιον… Δημιουργείται από την πληροφορία που σε πλησιάζει… Για την ακρίβεια δημιουργείται από εσένα τον ίδιο ο οποίος την έλκεις σε σένα, στρεβλώνοντας το χώρο γύρω σου… Αυτή η στρέβλωση όμως του χώρου, στις αισθήσεις μας γίνεται αντιληπτή σαν «γραμμικός χρόνος»… Ο χρόνος αυτός –ο οποίος δημιουργείται μέσω της στρέβλωσης του χώρου-, στην πραγματικότητα είναι ανύπαρκτος και γίνεται αντιληπτός σαν τέτοιος μόνο σε μας τους ανθρώπους… Ο γραμμικός χρόνος τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και μετρούμε με τα ρολόγια και τα ημερολόγιά μας…

Και αυτό οδηγεί στην επόμενη ιδιομορφία του κόσμου μας… Αυτή της «κίνησης»… Διότι ο χρόνος, με τη σειρά του δημιουργεί την «αίσθηση» της  κίνησης… Η γνώση και η εμπειρία δηλαδή που λαμβάνουμε από τον αισθητό κόσμο μέσα από ένα ταξίδι, ένα σεμινάριο, μια αλληλεπίδραση με κάτι, οτιδήποτε γύρω μας, δεν δημιουργείται από την δική μας «μετά-βαση» σε αυτό, αλλά τη δική του σε εμάς… Δεν πάμε εμείς σε μια μακρινή πόλη, αλλά η «εικόνα», η πληροφορία, η γνώση της μακρινής πόλης έρχεται σε μας… Σε μας δημιουργείται η ψευδαίσθηση του ταξιδιού σε αυτή… Δεν χρειαζόμαστε ενέργεια για να μετακινηθούμε… Η ενέργεια που θεωρούμε ότι δαπανούμε για τη μετάβασή μας κάπου, δεν είναι τίποτε άλλο, από την ενέργεια που απαιτείται ώστε να στρεβλώσουμε το χώρο και να τη φέρουμε κοντά μας… Η στρέβλωση αυτή σε μας είναι ακατανόητη, αόρατη, έξω από κάθε συζήτηση και σκέψη… Κι όμως το κάνουμε συνεχώς… «Σέρνουμε» το παρελθόν μας (τη μνήμη μας) σαν συρόμενο συρτάρι μπροστά μας, με τον ίδιο τρόπο που «σέρνουμε» ολόκληρο το σύμπαν από το μέλλον μας (ταξιδεύοντας ή γνωρίζοντας νέες πληροφορίες)…

3. Καταγράφοντας τα «τώρα» μας

Τι είναι το Σύνδρομο Hikikomori που θερίζει στους εφήβους;

Η λέξη Hikikomori είναι μια λέξη ιαπωνικής καταγωγής που ετυμολογικά σημαίνει «τράβηγμα προς τα μέσα, περιορισμός». Το σύνδρομο Hikikomori είναι οξεία κοινωνική απόσυρση και αναφέρεται στο φαινόμενο απομόνωσης εφήβων ή ενήλικων που αποσύρονται από την κοινωνική ζωή και αναζητούν την απομόνωση και τον αυτό-εγκλεισμό. Αυτό το σύνδρομο που άρχισε να εμφανίζεται στην Ιαπωνία, φαίνεται να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, αργά και ύπουλα, ήδη περιπτώσεις καταγράφονται στην Ισπανία, την Ιταλία, τη Νότια Κορέα και τη Γαλλία. Απλοί άνθρωποι που επιλέγουν εθελοντικά να κλειστούν στα σπίτια τους, μερικές φορές σε ένα δωμάτιο, και ζουν εκεί εξαρτημένοι από το διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Αποφεύγουν και αρνούνται την οποιαδήποτε επαφή και οποιαδήποτε προσωπική σχέση ή επικοινωνία συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων της οικογενείας τους, μερικές φορές ακόμη και για χρόνια.

Το 2010 υπήρχαν ήδη στην Ιαπωνία 230.000 περιπτώσεις hikikomori, το επόμενο έτος 34.000 περισσότερες περιπτώσεις παρουσιάστηκαν και εκτιμάται ότι ο αριθμός αυτός θα φτάσει σύντομα το ένα εκατομμύριο ανθρώπων που θα ζουν σε απομόνωση, επιλέγοντας την απόσυρση και τον αυτοπεριορισμό ως τρόπο ζωής. Το φαινόμενο αυτό μπορεί να έχει διάφορες αιτίες, τόσο οργανικά όσο και ψυχολογικά. Όσον αφορά τα οργανικά αίτια, ενδεχομένως η νεύρο-επιστήμη να καταφέρει να δώσει μια εξήγηση και να βρει τρόπους για να αποφευχθεί αυτή η κατάσταση.

Από ψυχολογικής και κοινωνικής σκοπιάς τα αίτια μπορεί να είναι ποικίλα και πολύμορφα. Κυριότερα θεωρούνται η σχέση που είχαν οι γονείς με το παιδί και η οικονομική κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία. Αν λάβουμε υπόψιν ότι αυτή είναι μια γενιά που έχει μεγαλώσει με έναν διαφορετικό τρόπο από τον παραδοσιακό τρόπο, που μεγάλωναν οι παλαιότεροι οι οποίοι ασχολούνταν πολύ με την οικογένεια και την φροντίδα της, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, η γενιά αυτή μεγάλωσε από γονείς που ήταν εγωκεντρικοί σε μια προσπάθεια να γίνουν πιο αποτελεσματικοί και επιτυχημένοι μονάχα σε οικονομικό επίπεδο.

Οι γονείς πολλές φορές παρουσίαζαν μεγάλο και σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσά τους για το ποιος έχει κατακτήσει μια θέση μεγαλύτερης ευθύνης που θα του επέφερε και καλύτερο εισόδημα. Μητέρα και πατέρας δούλευαν ατελείωτες ώρες με τα παιδιά τους να μεγαλώνουν με πλούσια υλικά αγαθά αλλά χωρίς να έχουν ουσιαστική σχέση με τους γονείς.

Υπεροξείδιο του Υδρογόνου H2O2

Η θεραπεία του ενός λεπτού. Το μυστικό που θεραπεύει σχεδόν κάθε ασθένεια

Αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω αποτελούν απόσπασμα από το βιβλίο The One-Minute Cure: The Secret to Healing Virtually All Diseases και αναφέρεται στη θεραπευτική χρήση του Υπεροξειδίου τους Υδρογόνου ή αλλιώς γνωστό ως οξυζενέ. Και για να σας προλάβουμε, το κοινό οξυζενέ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ για θεραπευτική χρήση. Το βιβλίο αναφέρεται στο Υπεροξείδιο του Υδρογόνου με πυκνότητα 35% Food Grade  (μπορείτε να το αναζητήσετε ως Η2Ο2 35% Food Grade), ενώ το κοινό οξυζενέ έχει πυκνότητα 3% και πολλά – πολλά χημικά τα οποία δεν τα θέλετε στο σώμα σας.

Το βιβλίο και τα αποσπάσματα που θα βρείτε παρακάτω έφτασε στα χέρια μας έπειτα από μετάφραση της αναγνώστριας της Εναλλακτικής Δράσης Εύη Κομπογιάννη – Κρικώνη, την οποία την ευχαριστούμε θερμά. Ούτε λίγο ούτε πολύ  συγγραφέας ισχυρίζεται ότι έχουν θεραπευτεί ή έχουν βοηθηθεί να θεραπευτούν χιλιάδες άνθρωποι από πολύ σοβαρές παθήσεις, όπως το AIDS, τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας, το Πάρκινσον, το Διαβήτη, τον Καρκίνο και πληθώρα άλλων παθήσεων. Για τους Αγγλομαθείς, μπορείτε να διαβάσετε και τα ενδιαφέροντα σχόλια – κριτικές του βιβλίου που θα βρείτε στην amazon, στην παραπάνω διεύθυνση.

Στο βιβλίο αυτό περιγράφεται η θεραπευτική του δράση, οι δοσολογίες και ο τρόπος παρασκευής και διάλυσης. Αν και σκοπός μας δεν είναι η διαφήμιση του βιβλίου, εντούτοις πιστεύουμε ότι αξίζει να το διαβάσετε και να το ερευνήσετε. Και ως πραγματικοί ερευνητές, διαβάστε το βιβλίο αυτό χωρίς προκαταλήψεις και μην παραλείψετε να ερευνήσετε και τον πιθανό αντίλογο ώστε να εξάγετε σωστά συμπεράσματα.

Οι πληροφορίες που πρόκειται να διαβάσετε σε αυτό το βιβλίο, όχι μόνο θα σας σοκάρουν, όχι μόνο θα προκαλέσουν θυμό αλλά παράλληλα θα σας συναρπάσουν. Θα σας συναρπάσουν επειδή η απλούστατη θεραπεία που παρουσιάζεται στις επόμενες σελίδες αν και μπορεί να αποτελεί σχεδόν τη μοναδική πανάκεια που έχει πέσει ποτέ στην αντίληψη σας, σκόπιμα έχει αποσιωπηθεί από εκείνους που νοιάζονται ελάχιστα για την υγεία των ανθρώπων αλλά τα μέγιστα για τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα. Θα θυμώσετε επειδή πιθανώς είχατε συγγενείς, φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, που υπέφεραν μάταια από ασθένειες που θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί ή ακόμα και να έχουν πεθάνει, επειδή αυτές οι πληροφορίες δεν δημοσιοποιήθηκαν στο βαθμό που θα έπρεπε. Τέλος, θα σας συναρπάσουν, επειδή η απλή αυτή θεραπεία που αποτελεί το αντικείμενο αυτού του βιβλίου ίσως να είναι αυτό που οι θερμοί υποστηρικτές της αποκαλούν «το μεγαλύτερο θεραπευτικό θαύμα όλων των εποχών».

Ίσως, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, δυσκολευτείτε να πιστέψετε ότι κάποια θεραπεία, ουσία ή παράγοντας πράγματι έχει τόσο εκτεταμένο και ευρύ φάσμα αποτελεσματικότητας όσον αφορά τη θεραπεία ασθενειών. Έχετε κάθε λόγο να είστε δύσπιστοι. Ίσως και να σκέφτεστε, «Πώς κάτι τόσο απλό, μπορεί πράγματι να είναι η απάντηση σε όλα τα σύνθετα προβλήματα της υγείας;»

Είναι όμως γεγονός ότι συχνά οι πιο απλές έννοιες είναι και οι πιο ισχυρές – αν και συνήθως οι πιο περιφρονημένες. Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων επτά αιώνων έχουμε προγραμματιστεί ως κοινωνία να θεωρούμε τη θεραπεία μιας ασθένειας πολύπλοκη και δυσνόητη επιστήμη που πολύ ορθώς πρέπει να αφήνουμε στα χέρια των γιατρών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εξαρτόμαστε σχεδόν αποκλειστικά από τις πληροφορίες που μας παρέχουν οι γιατροί και οι αρχές υγειονομικής περίθαλψης, οι οποίοι συνήθως αγνοούν τις εναλλακτικές θεραπευτικές επιλογές που μπορεί να είναι οι καταλληλότερες για τη θεραπεία ασθενειών από ότι οι συμβατικές ιατρικές μέθοδοι που περιλαμβάνουν φάρμακα, χειρουργικές επεμβάσεις, ακτινοβολίες και λοιπά.

Αυτό που πρόκειται να μάθετε από αυτό το βιβλίο είναι μια απλή, ανέξοδη θεραπεία, που μπορεί να χορηγήσει ο ίδιος ο ασθενής στον εαυτό του, κατ’ οίκον, σε λιγότερο από ένα λεπτό και στοιχίζει 1,5 σεντ την ημέρα. Περίπου 15.000 Ευρωπαίοι γιατροί, φυσιοπαθητικοί και ομοιοπαθητικοί έχουν χορηγήσει αυτή την εκπληκτική θεραπεία σε πάνω από 10 εκατομμύρια ανθρώπους κατά τη διάρκεια των τελευταίων 70 ετών, για την αντιμετώπιση πάνω από 50 διαφορετικών ασθενειών, αν και στις Η.Π.Α είναι σχετικά άγνωστη για λόγους που θα γίνουν σαφείς διαβάζοντας το υπόλοιπο βιβλίο.

Το πιο σημαντικό στοιχείο στο ανθρώπινο σώμα

Για να διαλυθούν οι σύνθετες θεραπευτικές μέθοδοι που έχει δημιουργήσει ο κλάδος της ιατρικής και οι φαρμακοβιομηχανίες – και να ανακαλύψουμε το δρόμο προς την πραγματική θεραπεία – πρέπει να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από 70%-80% νερό – και το νερό αποτελείται από 89% οξυγόνο κατά βάρος. Συνεπώς αποτελείται από οξυγόνο το 62% με 71% του σώματος και είναι το πιο άφθονο και βασικό συστατικό του.

 Το 90% όλης της βιολογικής μας ενέργειας προέρχεται από το οξυγόνο. Είναι το απαραίτητο στοιχείο που χρειάζεται το ανθρώπινο σώμα όχι μόνο για να επιβιώσει αλλά και προκειμένου να έχει τα απαραίτητα επίπεδα ενέργειας, να λειτουργεί σωστά και να γίνεται παραγωγικότερο.

Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πως ο άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει για εβδομάδες ή και μήνες χωρίς τροφή και να ζήσει αρκετές ημέρες χωρίς νερό. Αλλά δεν μπορεί να επιβιώσει πάνω από λίγα λεπτά χωρίς οξυγόνο.

Εντούτοις αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι άνθρωποι δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι αυτό ακριβώς το συστατικό που μας κρατά στη ζωή είναι και το μυστικό που μας κρατά μακριά από την ασθένεια. Οι γιατροί ειδικά, θα έβρισκαν τη θεωρία της θεραπείας σχεδόν όλων των ασθενειών με οξυγόνο, μάλλον απλοϊκή και χωρίς αναγνωρισμένη αξία.

Το περίεργο όμως είναι ότι το οξυγόνο ήδη χρησιμοποιείται στην ιατρική. Η χορήγηση οξυγόνου εφαρμόζεται για να διευκολύνει προβλήματα υγείας όπως το εμφύσημα και η πνευμονία που εξασθενίζουν την ικανότητα του σώματος να εισαγάγει ικανοποιητικές ποσότητες οξυγόνου. Το υπερβαρικό (υπερσυμπιεσμένο) οξυγόνο χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση της δηλητηρίασης από μονοξείδιο του άνθρακα, τη γάγγραινα και τη νόσο του δύτη. Το οξυγόνο επίσης χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις υποβοηθούμενης υποστήριξης ζωής ή σε ασθενείς που χρειάζονται μηχανική υποστήριξη αναπνοής. Ετοιμοθάνατοι ασθενείς στους οποίους χορηγούνται πρόσθετες δόσεις οξυγόνου, συχνά παραμένουν στη ζωή για μεγαλύτερο διάστημα από όσο θα ζούσαν χωρίς την παροχή του.

Εντούτοις, επειδή το οξυγόνο σπάνια έχει χρησιμοποιηθεί από τον ιατρικό κλάδο ως πρώτη γραμμή άμυνας για την πρόληψη, πόσο μάλλον για τη θεραπεία ασθενειών, δεν έχει πάρει τη θέση που του αρμόζει ως το φάρμακο που θεραπεύει σχεδόν τα πάντα.

Η επιστημονική και ιατρική κοινότητα ανέκαθεν γνώριζαν ότι το οξυγόνο αποτελεί τη βάση της ζωής και χωρίς αυτό οι άνθρωποι πεθαίνουν. Αυτή η θεμελιώδης αλήθεια έχει καλυφθεί ανά τους αιώνες από άσχετες θεωρίες και η σπουδαιότητα της έχει εντελώς επισκιαστεί από τον «Πύργο της Βαβέλ» που δημιούργησε ο κλάδος της ιατρικής.