Στην πόρτα ενός φρενοκομείου συνάντησα ένα νέο με πρόσωπο
ωχρό και όμορφο, γιομάτο απορία.
Κάθισα δίπλα του στο παγκάκι και τον ρώτησα, «Γιατί είσαι
εδώ,»
Με κοίταξε έκπληκτος κι αποκρίθηκε: « Άστοχη η ερώτησή σου
αλλά θα σου απαντήσω.Ο πατέρας μου με ήθελε πιστό αντίγραφό του, το ίδιο και ο
θείος μου. Η μάνα μου ήθελε ν΄ ακολουθήσω πιστά την εικόνα του άντρα της του θαλασσινού.
Ο αδελφός μου σκέπτεται πως θα ΄πρεπε να του μοιάζω, να γίνω αθλητής περίφημος.
»Ο δάσκαλός μου στη φιλοσοφία, ο δάσκαλος της μουσικής κι
δάσκαλος της λογικής με ήθελαν είδωλο του προσώπου τους μες στον καθρέφτη.
» Γι αυτό ήρθα σε τούτο ΄δω το μέρος. Το βρίσκω πιότερο
λογικό. Τουλάχιστον εδώ μπορώ να είμαι ο εαυτός μου».
Ξάφνου στράφηκε προς το μέρος μου και ρώτησε: «Πές μου κι
εσένα σ΄οδήγησε εδώ η μόρφωση και οι καλές συμβουλές;». « Όχι, εγώ είμαι
επισκέπτης», αποκρίθηκα.
«Α, είσαι ένας από αυτούς που ζουν στο φρενοκομείο απ΄την
άλλη πλευρά του τοίχου», συμπλήρωσε εκείνος.
Kahlil Gibran 1883 - 1931
υπέροχη ιστορία
ΑπάντησηΔιαγραφή