Ισορροπία. Η βάση του Εαυτού

Και φτάσαμε στην πέμπτη λειτουργική αρχή της ψυχής… Στο αρχείο –πληροφορία της ισορροπίας ή δικαιοσύνης, το οποίο θεωρείται η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η αλληλεπίδραση της ψυχής με το σώμα… Είναι το αρχείο εκείνο το οποίο καθορίζει την ομαλή σύνδεση μεταξύ των δυο αυτών στοιχείων της ανθρώπινης ύπαρξης μιας και αποτελεί τον συνδετικό τους κρίκο… Ένα κρίκο που σε περίπτωση που διαρραγεί, τότε σταματάει και κάθε σχέση μεταξύ των δύο, μιλώντας πλέον για κατάσταση σχιζοφρένειας… Όμως για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή τους.

Το αρχείο της ισορροπίας, αποτελεί μαζί με την ακεραιότητα, την πίστη, τη μοναδικότητα και τη δυαδικότητα τα πέντε λειτουργικά αρχεία της ψυχής, τα οποία όπως έχουμε ξαναγράψει επανειλημμένως, αποτελούν τα αρχεία εκείνα που ξεκινώντας να αλληλεπιδρούν  με τη ροή της συνειδητότητας, δηλαδή τον αισθητό κόσμο, ανακλώνται πάνω της και επιστρέφουν αλλοιωμένα δημιουργώντας έτσι τη συνείδηση μας, προέκταση της οποίας είναι ολόκληρος ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε και αισθανόμαστε ως πραγματικό… Ο ίδιος ακριβώς τρόπος που έχουμε περιγράψει για την λειτουργία των υπολοίπων τεσσάρων αρχείων, ισχύει και για το αρχείο αυτό της ισορροπίας το οποίο μας προσφέρει την ικανότητα να δημιουργούμε ενεργειακές συνδέσεις και δεσμούς με τα πάντα χωρίς να ανήκουμε σε κανένα από αυτά…

  

Το αρχείο λοιπόν της ισορροπίας, ανακλάται πάνω στην συνειδητότητα και επιστρέφει αλλοιωμένο σαν ευκαμψία… Σαν ταλάντωση ανάμεσα σε δύο άκρα… Η ευλυγισία της ισορροπίας ανάμεσα στους δύο κόσμους, τον ενεργειακό και τον υλικό, από την πρώτη στιγμή της αλληλεπίδρασης της με τον αισθητό κόσμο, μας δίνει την αίσθηση της πυκνότητας της ύλης και του κενού, μετατρέποντάς μας σε ένα αντικείμενο το οποίο αδυνατεί να «βγει» από τα αόρατα όρια του αισθητού κόσμου, δίνοντας μας την έννοια των ορίων των στοιχείων και των συστατικών. Η πληροφορία του αρχείου της ευκαμψίας, αυτόματα μας δίνει το αντίθετό του, της ακαμψίας, αναγκάζοντάς μας να διακρίνουμε τα σώματά μας σύμφωνα με τα τρία βασικά στοιχεία του αισθητού κόσμου, αέρια, υγρά και στερεά ενώ μας κρύβει το αόρατο αιθερικό τμήμα του σύμπαντος, περιορίζοντάς μας έτσι τις επιλογές που έχουμε να κινηθούμε ελεύθερα σε αυτό.

Μας εξαναγκάζει δηλαδή επιτακτικά, να ρυθμίσουμε ετερόνομα, δηλαδή μέσω εξωτερικής επιβολής τη συνολική συμπεριφορά μας με τον αισθητό κόσμο στον οποίο βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι από τις αισθήσεις μας… Όμως όλη η παραπάνω περιγραφή, αποτελεί τον ορισμό περί δικαίου… Διότι το αρχείο της ισορροπίας αποτελεί το αρχείο –πληροφορία εκείνο, το οποίο ρυθμίζει το δίκαιον μεταξύ δύο μερών… Της ψυχής μας και του σώματός μας… Και η ευκαμψία ή η ακαμψία της ενεργειακής αλληλεπίδρασης με τον κόσμο που υπάρχουμε, μετατρέπονται ανάλογα στο περί δικαιοσύνης αίσθημα και αυτό με τη σειρά του στα δίπολα δικαίου ή ευθύνης και αδίκου ή αδιαλλαξίας… Μια ισορροπία, ανάμεσα στο εσωτερικό άγγιγμα της πεποίθησης της επιείκειας ή της ευθύνης και του αυστηρού καθήκοντος της αδιαλλαξίας ή της αδικίας… Μια ισορροπία δηλαδή τελικά, που μετατράπηκε ολοκληρωτικά σε ταλάντευση ανάμεσα στο «συναίσθημα» και στο «μη συναίσθημα»…

Η εμπειρία με το αρχείο αυτό, -όπως και με τα υπόλοιπα τέσσερα- ξεκινά από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε και ενεργοποιείται συνήθως από τον γονέα του ιδίου φύλλου με μας μέχρι την ηλικία των πέντε ετών… Η συμπεριφορά μάλιστα που το ενεργοποιεί ανήκει στο δίπολο ανευθυνότητα -αυστηρότητα του γονέα προς το παιδί του… Μια αυστηρότητα που ξεκινά από την πρώτη στιγμή… τηρώντας συγκεκριμένα ωράρια που θα το ταΐσει, θα το πλύνει, θα το προσέξει, θα παίξει μαζί του ή θα το βγάλει βόλτα ή από την άλλη μεριά, μια συμπεριφορά εντελώς ανεύθυνη και αδιάφορη η οποία αγνοεί παντελώς τις ανάγκες του παιδιού για όλα αυτά… Όμως ο γονιός έχει πάντα μια δικαιολογία για να το κάνει ή να μη το κάνει… Το καθήκον, την πειθαρχία και την αυστηρότητα… Ένα καθήκον στεγνό από χάδια, αγκαλιές και τρυφερότητα, και μια πειθαρχία που θέλει τον γονιό «αυστηρά» «φίλο» ή «προστάτη» ή «χρηματοδότη» του παιδιού και ξένο προς κάθε εσωτερικό συναίσθημα που μπορεί να δημιουργηθεί μεταξύ τους…

Κι έτσι ο γονιός μετατρέπει αυτόματα την αγάπη του σε εκπαίδευση και τη στοργική παρουσία του σε αυστηρό εκπαιδευτή… Και πράγματι αυτό κάνει… Εκπαιδεύει το παιδί του, στο «δίκαιο», του «χωρίς συναισθηματισμούς καθήκοντος» αποξενώνοντας και νεκρώνοντας τη μισή του νοητική αντίληψη… αυτή του συναισθήματος, της «κατανόησης» και της «επιείκειας», διαγράφοντας τη δυνατότητα του «λάθους» και αναγάγοντας όλη τη ζωή στην αποκλειστική αξία του σωστού… Ευνουχίζοντας την προσωπικότητα του παιδιού του στην απονεκρωμένη αντίληψη της αυθεντίας και μόνον… Έτσι η πληροφορία του «μέσου» και της ισορροπίας ανάμεσα στη λογική και στο συναίσθημα, την ύλη και το πνεύμα, μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά στην ακραία ταλάντωση ανάμεσα στα άκρα της πλήρους χειραγώγησης μέσω του καθήκοντος και στον ολοκληρωτικό έλεγχο της άποψης μέσω της αυθεντίας του απολύτως σωστού…

Και φτάνουμε σε ένα έφηβο που υπακούει τυφλά ένα γονιό διοικητή της επιθυμίας του, κυνηγώντας στο σχολείο τον άριστο βαθμό ανεξάρτητα της γνώσης, κυνηγώντας τη διαδικασία ανεξάρτητα της κατανόησης, το άριστα σε όλα ανεξάρτητα της συνολικής αντίληψης, την αποστήθιση των αυθεντιών ανεξάρτητα της ικανότητας προσωπικής άποψης, την απόλυτη γνώση ανεξάρτητα της σοφίας, τον έπαινο ανεξάρτητα της παιδείας… Και έτσι για μια ακόμη φορά με αργά βήματα, χρόνο το χρόνο, το κυνήγι του καθήκοντος περνάει τα όρια της προσωπικής ευθύνης και εισέρχεται στην περιοχή της πλήρους ανευθυνότητας και της ψυχρής, χωρίς συναισθηματισμούς λογικής… Το λειτουργικό αρχείο αυτό της ισορροπίας ανάμεσα στους κόσμους όμως, είναι η «βάση» του Ανώτερου Εαυτού… Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, πάνω στον οποίο μπορεί ή όχι να αρχίσει να γίνεται η σύνθεση του Εαυτού μας… Και η έννοια του δικαίου ή της ευθύνης προς τα πάντα, ακόμα και προς τον ίδιο σου τον Εαυτό, ξεκινάνε από την αντίληψή σου περί καθήκοντος… ενός καθήκοντος όμως που είναι αδύνατον  να απουσιάζει από μέσα του το συναίσθημα, η δυνατότητα του λάθους, η μη εγκεκριμένη άποψη επειδή το μόνο που επιτρέπουμε στον Εαυτό μας είναι μονάχα το καλό, το σωστό, το αυθεντικό και το κοινώς αποδεκτό…

Διότι ο άνθρωπος που αδυνατεί να έχει προσωπικά δική του άποψη, είναι ο πρώτος που θα χειραγωγηθεί από τις απόψεις κάποιου άλλου, τον οποίο ή θα θεωρήσει αυθεντία ή θα θεωρήσει λάθος… Όμως ακόμη και αυτό το ίδιο το λάθος που αξιολογεί, αγνοεί ότι κι αυτό είναι άποψη κάποιου άλλου… Ο άνθρωπος που έχει μάθει μονάχα να αποδέχεται τις αυθεντίες σαν τις μοναδικές πηγές γνώσης και σοφίας, έχει συγχρόνως ενστερνιστεί ένα σύστημα αξιολόγησης, το οποίο περιλαμβάνει μονάχα άλλους… Κι αυτό διότι ο άνθρωπος αυτός, στο κυνήγι της τελειότητας, είναι αδύνατον να θεωρήσει ότι είναι ποτέ δυνατόν να μπορέσει να πλησιάσει μια αυθεντία… Το προσπαθεί, μελετάει συνεχώς και διαβάζει τους πάντες αλλά του είναι αδύνατον να κατορθώσει να κάνει ποτέ το βήμα της άρθρωσης προσωπικού λόγου απέναντι στους γίγαντες των προτύπων του… Και φυσικά θεωρεί «άδικο» να αφήσει οποιονδήποτε άλλον να το κάνει αντί για αυτόν… Του είναι αδύνατον να διανοηθεί ότι ο οποιοσδήποτε σύγχρονός του θνητός, θα μπορούσε ποτέ να αρθρώσει λόγο ή αντίλογο δίπλα στο Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Βούδα, τον Γκάντι, τον Μαρξ, ή τον Αϊνστάιν…

Το θεωρεί πρώτα από όλα «άδικο» για τον ίδιο τον Εαυτό του… Και είναι πράγματι άδικο, διότι είναι απίστευτο να φανταστεί κάποιος τον όγκο πληροφορίας που έχει αποστηθίσει ένα τέτοιο άτομο… Μπορεί να είναι κινητή εγκυκλοπαίδεια και να σου απαγγείλει απ έξω Όμηρο ή Ινδικές βέδες, έργα παλαιά και σύγχρονα, ή να βάλει τον εαυτό του ανάμεσα τους και να κάνει διαλόγους με τους σοφούς του κόσμου μιλώντας για λογαριασμό τους επί όλων των θεμάτων, κι όμως… Να θεωρεί αδύνατον να επιτρέψει σε κάποιον να έχει δική του άποψη για τον κόσμο που ζούμε… Πως είναι δυνατόν κάποιος να έχει άποψη για τον κόσμο χωρίς να μπορεί να θυμάται απ έξω ολόκληρη την παλαιά διαθήκη και όλους τους τόμους των απόκρυφων Ευαγγελίων λέξη προς λέξη;

Τι κρίμα αλήθεια… Ένα τέτοιο άτομο είναι ικανό να μιλάει για αγάπη, απαγγέλλοντας κείμενα σχετικά με το Χριστό ή το Βούδα, κι όμως είναι αδύνατον να αισθανθεί το οτιδήποτε από τον κόσμο που ζει… Σταυρώνει τα χέρια μπροστά στο στήθος του ΄έτσι ώστε να κόψει κάθε επικοινωνία με τον συναισθηματικό του κόσμο, ανοίγει μέσω της λογικής του σελίδα τη σελίδα όλα τα κείμενα των αυθεντιών που γνωρίζει και κεραυνοβολεί τους πάντες που θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το κείμενο έστω και στο ελάχιστο… Λόγω της απύθμενης γνώσης που έχει αποθηκεύσει στη μνήμη του, είναι ίσως καθηγητής σε έγκριτο και φημισμένο πανεπιστήμιο ή δάσκαλος σε σχολή πνευματικής καθοδήγησης, όμως και αυτός όπως και οι μαθητές του, αγνοεί ότι πάσχει από πνευματική νέκρωση… Του είναι αδιανόητο να αντιληφθεί ότι το καθήκον που έχει σαν σημαία στη ζωή του, τον έχει μετατρέψει σε ένα αδιάλλακτο πνευματικό ζόμπι που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παπαγαλίζει κείμενα και απόψεις άλλων…

Το χειρότερο μάλιστα που μπορεί να του συμβεί, είναι ότι του είναι ακατανόητο να μπορέσει έστω να δει ότι στην πραγματικότητα έχει παντελή άγνοια του τι λέει… Λέει λέξεις αλλά είναι αδύνατο να τις προεκτείνει πέρα από την όποια αυθεντία και να τις φτάσει στο σήμερα… Και το ίδιο που κάνει στον Εαυτό του το εφαρμόζει αυστηρά και στους μαθητές του… Τους χειραγωγεί και τους ευνουχίζει μέσω της πειθαρχημένης εκπαίδευσης στην άποψη της αυθεντίας ή της απείθαρχης ανευθυνότητας της απόλυτης ελευθερίας της σκέψης… Με την ίδια άνεση που μπορεί να αποτρέψει κάποιον να τολμήσει μια δική του προσωπική άποψη, με την ίδια ευκολία μπορεί να ενστερνιστεί κάποια άλλη αυθεντία η οποία να του χαρίσει λίγο πνευματικό αέρα… Λίγη ελευθερία πέρα από την έννοια του σωστού και του λάθους που οριοθετεί τη ζωή του… Να του χαρίσει την άδεια να περάσει τα δικά του όρια, αρκεί να έχει την έγκριση κάποιας αυθεντίας… Μπορεί δηλαδή να σου μιλάει για τον Χριστό ή την πειθαρχία του διαλογισμού, αλλά να σου προσθέσει ανάμεσα και κάτι από τον Osho, έτσι ώστε να μπορέσει να χαλαρώσει λίγο από την πνευματική αυστηρότητα που επιβάλει στους πάντες…

Όμως ακόμη και αυτό που κάνει, να χαρίσει κάποιες στιγμές ελευθερίας στη σκέψη του, το κάνει χωρίς ίχνος συναισθήματος… Εκτελεί με αυστηρότητα το καθήκον του προς το πνεύμα, χωρίς να μπορεί να κατανοήσει ότι είναι εντελώς αποκομμένος από την αίσθηση της σοφίας… Το συναίσθημα όμως είναι στοιχείο της νόησης που επηρεάζεται από τον εσωτερικό πόνο, δηλαδή από τις πεποιθήσεις οι οποίες τον προκαλούν… Και μπορεί εμείς εδώ να εξετάζουμε τα λειτουργικά αρχεία της ψυχής ένα –ένα, αλλά η εμπειρία που αφομοιώνουμε από αυτά είναι ολική και στιγμιαία για όλα και από όλα… Οι εμπειρίες δηλαδή της αλληλεπίδρασης κάθε πεποίθησης με τη συνειδητότητα, έρχονται όλες μαζί, ενιαία και συνολικά και όχι η μία μετά την άλλη… Το αρχείο της ισορροπίας όμως, έχει ρόλο ρυθμιστικό με όλα τα άλλα αρχεία για αυτό και αποτελεί τη βάση… Αν διαρραγεί δηλαδή η συνοχή του, τότε θα διαρραγεί και η επαφή ανάμεσα στην ψυχή και το σώμα… Για αυτό και είναι το σημείο που η έλλειψη του συναισθήματος φαίνεται πολύ περισσότερο όταν τα αναλύουμε ένα-ένα…

Δηλαδή τι συμβαίνει; Κάθε ένα αρχείο, από το πρώτο της ακεραιότητας μέχρι αυτό της ισορροπίας, δημιουργεί εσωτερικό πόνο… Έναν πόνο δηλαδή ο οποίος έχει σχέση με το συναίσθημα και τις αισθήσεις… Έτσι το Εγώ, αρχίζει να δημιουργεί μάσκες, κουρτίνες, με τις οποίες καλύπτει την ενεργειακή περιοχή του κάθε ενός, ώστε να ελαχιστοποιεί την αίσθηση αυτή από τον πόνο… Το δύο προηγούμενα αρχεία όμως της απόρριψης και της εγκατάλειψης, είναι τόσο δραστικά και έντονα που είναι δυνατόν ο εσωτερικός πόνος από την επίδραση και των δύο μαζί, κάποια στιγμή της ζωής μας να είναι αβάσταχτος… Τότε η ενέργεια μεταβιβάζεται στο τελευταίο αυτό αρχείο-βάση ώστε να μπορέσει να συγκρατήσει τον Εαυτό ενωμένο και να διατηρήσει την ψυχή και το σώμα αδιαίρετα… Για το λόγο αυτό αποτελεί το σημαντικότερο αρχείο του ψυχισμού μας…

Πως συμβαίνει αυτό; Όταν το Εγώ, αδυνατεί να στηρίξει το σώμα από τον εσωτερικό πόνο που προκαλείται από τα προηγούμενα αρχεία, τότε δημιουργείται μια εσωτερική διεργασία συναισθηματικής νέκρωσης… Είναι σαν να καίγονται οι ηλεκτρικές ασφάλειες η μία μετά την άλλη μέσα σε ένα διαμέρισμα και να μένει μονάχα ο γενικός… Το άτομο τότε στην ουσία μένει μονάχα με ένα τελευταίο αρχείο το οποίο δέχεται και όλο το φόρτο της πίεσης από τα πάντα… Το άτομο δηλαδή συγχρόνως νιώθει «ταπεινωμένο», «προδομένο», «απορριμμένο» και «εγκαταλελειμμένο» ενώ αρχίζει να νοιώθει ότι όλο αυτό που του συμβαίνει είναι και «άδικο»… Το επίπεδο δηλαδή της αδικίας που αρχίζει να αντιλαμβάνεται είναι το τελευταίο που μπορεί να το κινητοποιήσει… Τότε, μέσω μιας τελευταίας αγωνιώδους προσπάθειας, το άτομο συγκεντρώνει όλες του τις δυνάμεις μέσα από μια εσωτερική διαδικασία μίγματος καθήκοντος και ευθύνης και κατορθώνει μέσω της ψυχής του να αντλήσει τρομακτικά ποσά ζωτικότητας και να ανορθωθεί…

Για να το κάνει όμως όλο αυτό, θα πρέπει να κρατήσει κλειστές όλες τις «ασφάλειες» και να κρατήσει έξω τον εσωτερικό του πόνο που πράγματι είναι τρομακτικός σε αίσθηση… Πρέπει δηλαδή, να απονεκρωθεί συναισθηματικά, μέχρι να μπορέσει να τροφοδοτήσει το σώμα του με τόση ποσότητα ζωτικότητας ώστε η ενέργεια αυτή που θα συγκεντρώσει να του επιτρέψει να αποδεχθεί όλο το φορτίο του συνολικά… Κάτι το οποίο μοιάζει μυθικό και λίγοι άνθρωποι έχουν το κουράγιο να το κάνουν και να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους… Από το σημείο όμως αυτό, της απόλυτης συναισθηματικής νέκρωσης, είναι αδύνατον να μπορείς να τροφοδοτήσεις τον οποιοδήποτε άλλο, ή να μπορείς να αισθανθείς τον πόνο του, διότι αυτό θα σε εξαντλήσει και θα ακυρώσει την όλη διαδικασία… Ακόμη, στο στάδιο αυτό, θεωρείς ότι η αξία αυτού που Είσαι είναι εντελώς ευτελής και το μοναδικό που μπορείς για σένα, είναι να Κάνεις, έτσι ‘ώστε να αποκτήσεις αξία μέσω του έργο σου… Η προσωπική άποψη φυσικά είναι ακόμη πολύ μακριά, διότι αυτό προϋποθέτει μια σύνθεση του Εαυτού σε κάποιο σημαντικό επίπεδο … Έτσι το μόνο αποτελεσματικό που μπορείς κάνεις, είναι να σταθείς στο κέντρο μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων και να αντλείς από αυτούς ζωτικότητα μέσω της συναισθηματικής εξαπάτησης… Πως; Ενεργοποιώντας τους το δίαυλο της αγάπης και της συμπόνιας, ο οποίος τώρα θα κατευθύνεται μέσα σου…

Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι όλο αυτό, το κάνεις ακόμη χωρίς συνείδηση διότι η συναίσθηση ούτως ή άλλως σου απουσιάζει… Και το κάνεις διότι σου είναι αδιανόητο να ζητήσεις από κάποιον βοήθεια συνειδητά… Να προφέρεις εσύ αυτή τη λέξη… Εσύ ο τέλειος, ο άξιος και ο δυνατός… Έτσι, ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεθείς μέσα σε μια ομάδα σχεδόν ομοιοπαθών και να κατορθώσεις αθόρυβα να αντλήσεις ενέργεια μέσω της αγάπης των άλλων… Αποκτάς μια εικόνα αποστεωμένου ανθρώπου, σχεδόν αγίου, ο οποίος στην ουσία ζητιανεύει ενέργεια με οποιοδήποτε τρόπο… Με ένα τρόπο ευγενικό και καθώς πρέπει ζητάει χρήματα, τροφή και στέγη ενώ αν είναι οικονομικά ευκατάστατος τότε περνάει άνετα και φιλόδοξα στο επίπεδο της αναζήτησης της αγάπης και της πνευματικότητας, στην ουσία όμως αδυνατεί να κατανοήσει το οτιδήποτε κάνει…  Στη φάση αυτή πράγματι, έχει τη δυνατότητα να συγκεντρώσει δυνάμεις και να μπορέσει να αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση… Αν όμως συμβεί κάτι το οποίο για οποιοδήποτε λόγο εμποδίσει ή μειώσει τον απαραίτητο χρόνο για αυτή την εσωτερική διαδικασία ανάτασης του Εαυτού, θεωρώντας ας πούμε ότι είναι ήδη «πνευματικά ικανός» με οποιοδήποτε τρόπο και μορφή ή δοκιμάσει άλλα μέσα όπως ναρκωτικά, τότε το άτομο θα κλείσει εσωτερικά σε κάθε συναισθηματικό άγγιγμα από τον οποιοδήποτε και το τέλος είναι ίσως πολύ κοντά… Η κατάθλιψη θα δώσει την θέση της στο αίσθημα αδικίας, η αδικία στην αδιαλλαξία, το θυμό και τη εσωτερική βία, όπου η συνολική κατάρρευση θα οδηγήσει τελικά στην απόσχιση της ψυχής από το σώμα και άρα στην σχιζοφρένεια…

Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε τον κόσμο ενός σχιζοφρενούς ολοκληρωτικά και ενιαία… Η γνώση μας για το πεδίο της εμπειρίας αυτής είναι ακόμη περιορισμένο σημαντικά… Σε αρκετά κείμενα που προέρχονται περισσότερο από σύγχρονους πειραματισμούς με ψυχοφάρμακα ή παραισθησιογόνα, αναφέρεται πλήρης αντιστροφή των αισθήσεων, έτσι ώστε να ακούς χρώματα ή να βλέπεις ήχους…  Είναι σίγουρο όμως ότι το σώμα που απομένει μέσα στις διαστάσεις σαν εικόνες, διαθέτει πλέον ένα εντελώς κατακερματισμένο Εγώ και μια πανσπερμία πεποιθήσεων, κάτι που σαφώς αποτελεί προβληματισμό σε γενικότερο επίπεδο αντίληψης… Μια κατάσταση η οποία αρκετές φορές αποτελεί το λόγο της συνολικής αποχώρησης μια ψυχής από ένα σώμα ή της απόφασης της να επαναλάβει τον κύκλο για μια ακόμη φορά…

Το αρχείο της ισορροπίας μας ανάμεσα στην ψυχή και το Εγώ, είναι αυτό που δημιουργεί κάθε στιγμή την ικανότητα και δυνατότητα να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο συνολικά σαν ύλη και σαν πνεύμα. Σαν στερεό και αμετακίνητο συστατικό ή σαν ενέργεια … Είναι το αρχείο εκείνο της ψυχής που μας δίνει συνεχώς την πληροφορία και την συνολική αντίληψη για την ύπαρξή μας ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, τη σκέψη και την αίσθηση, τη σοφία και τη δόξα, έλκοντας και απομακρύνοντας εμπειρίες και πρακτικές που μπορούν αν μας οδηγήσουν σε κάποιο άκρο ολοκληρωτικά ή να μας δωρίσουν την ενιαία αντίληψη της σύνθεσης του μέσου… Είναι το αρχείο βάση, εφαλτήριο, μέσω του οποίου μπορούμε να απορυθμιστούμε εντελώς ή να κατορθώσουμε να αναστηθούμε, αντιλαμβανόμενοι ξανά τη λειτουργία της κάθε πεποίθησης ξεχωριστά και στο σύνολό τους, μέσα από τη διαδικασία κατανόησης και ολικής αποδοχής τους… Είναι το αρχείο της ελπίδας της ανθρωπότητας…

Αλκιρέας

Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας.

Πηγή: http://aplesshmeiwseis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_5752.html#more