Αγχώδεις Καταστάσεις-Στρες

Ένα κείμενο για την φίλη Β. Β. και για όλες και όλους τους φίλους.

Ο όρος άγχος (ή στρες) προέρχεται από το ρήμα ἄγχω, που στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει σφίγγω ή πνίγω. Το άγχος είναι μια φυσιολογική σωματική και ψυχική αντίδραση σε μια απειλή η σε μια αίτηση για την αντιμετώπιση απαιτητικών καταστάσεων.

Συχνά κατηγορούμε το στρες για την εμφάνιση μιας ασθένειας. Εντούτοις, το ξέρετε κι εσείς, η ζωή μας είναι γεμάτη βάσανα, απογοητεύσεις, πίκρες. Επίσης, καθημερινά εκνευριζόμαστε, θυμώνουμε για χιλιάδες λόγους. Το στρες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε έχει ποικίλες και μόνιμες μορφές. Δεν αρρωσταίνουμε όμως κάθε φορά! Για ν΄ αρρωστήσουμε πρέπει να υπάρχει άλλος ένας παράγοντας. Ένας παράγοντας που δεν σχετίζεται με την ένταση του στρες αλλά με δύο άλλα στοιχεία: με το σημείο το οποίο επιβαρύνεται και με την πολυπλοκότητα του συναισθήματος που νιώθουμε.

Αυτό που για κάποιον αποτελεί δραματική κατάσταση, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι μια περιπέτεια άνευ σημασίας. Για κάποιους ανθρώπους το να χάσουν χρήματα είναι μέσα στη ζωή, ενώ άλλοι, όταν αντιμετωπίσουν την ίδια κατάσταση, νιώθουν χαμένοι σε βαθμό να αρρωστήσουν βαριά. 

Η λέξη « στρες» στα αγγλικά σημαίνει επίσης «υπογραμμίζω», «επισημαίνω», «τονίζω».

Θυμηθείτε την ιστορία με την βελανιδιά και την καλαμιά: όταν σηκώνεται θύελλα, η καλαμιά λυγίζει και ανταπεξέρχεται, ενώ η βελανιδιά είναι υπερβολικά άκαμπτη και γι΄ αυτό τελικά σπάει. Ο άνεμος υπογραμμίζει την ακαμψία της βελανιδιάς. Όμως είναι ουδέτερος. Για την καλαμιά, η θύελλα είναι απλώς μια ευκαιρία να παίξει. Όμως τώρα φανταστείτε ένα πουλί που κάθεται σ΄ ένα κλαδί της βελανιδιάς κι έπειτα στην καλαμιά.

Μπορεί η βελανιδιά να είναι άκαμπτη, αλλά είναι δυνατή και μπορεί να κρατήσει και να υποστηρίξει όσους στεγάζει, μπορεί να σηκώσει το βάρος. Η καλαμιά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κάνει κάτι τέτοιο. Αυτές οι καταστάσεις, και για την βελανιδιά και για την καλαμιά, έχουν επιπτώσεις μόνο όταν υπογραμμίζουν κάποιο «ελάττωμα» της δομής τους. Αυτό το «ελάττωμα», προσέξτε, μπορεί να είναι και η υπερβολή ενός προτερήματος. Η ικανότητα της βελανιδιάς να σηκώνει βάρος έχει ως αποτέλεσμα να είναι σχετικά άκαμπτη, ενώ η ευλυγισία της καλαμιάς την καθιστά ανίκανη να σηκώσει οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό της.

Το ίδιο συμβαίνει και στον άνθρωπο: τοξικό δεν είναι το στρες, αλλά αυτό που το στρες έρχεται να υπογραμμίσει.

Φανταστείτε τώρα την πτώση ενός ποτηριού που έχει τοποθετηθεί απρόσεκτα στην άκρη του τραπεζιού. Είστε μέσα στην κουζίνα, τα πλακάκια στο πάτωμα αστράφτουν και το ποτήρι πέφτει από 80 εκατοστά ύψος. Τέτοιο ύψος είναι συνήθως μοιραίο για ένα ποτήρι. Αλλά τι έκπληξη! Το ποτήρι δεν σπάει. Αναπηδά μία φορά, δυο φορές και μόνο την Τρίτη σπάει. Σίγουρα θα σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο. Κατά περίεργο τρόπο, το ποτήρι επέζησε από την πρώτη πτώση των 80 εκατοστών, έπειτα και από τη δεύτερη των περίπου 20 εκατοστών κι έσπασε από μια πτώση 7-8 εκατοστών. Αυτό το περίεργο φαινόμενο συνέβη γιατί το ποτήρι μετά την Τρίτη του αναπήδηση έπεσε σε ένα αδύναμο σημείο της δομής του, ενώ προηγουμένως είχε αντέξει σε χειρότερα.

Το ίδιο περίπου συμβαίνει και σ΄ εμάς. Η ασθένεια δεν εξηγείται από την ένταση του στρες. Μερικοί άνθρωποι ζουν πολύ δύσκολες καταστάσεις, χωρίς παρ΄ όλ΄ αυτά να αρρωσταίνουν. Αρρωσταίνουν αργότερα, μετά από ένα στρες του οποίου η ένταση μας φαίνεται πολύ μικρότερη.

Είναι κάτι που σχετίζεται με τη δομή μας. Το σώμα του μικρού παιδιού είναι χαλαρό. Σφίγγει όσο μεγαλώνει, τόσο για να μπορέσει να σταθεί όρθιο όσο και για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τη ζωή.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σε ψυχολογικό επίπεδο. Κατά τη συγκρότηση μας, μπορεί καμιά φορά να δεχτούμε «χτυπήματα» που θα μας κάνουν πιο σκληρούς, θα παγιώσουν το χαρακτήρα μας. Τα προβλήματα δεν προκύπτουν από τις χαλαρές αλλά από τις παγιωμένες περιοχές, που ενδέχεται να διαδράσουν άσχημα με τους άλλους γύρω μας.

Η ζωή, κατά περίεργο τρόπο, μας βάζει να εργαζόμαστε αυτά τα παγιωμένα σημεία, να τα μαλακώσουμε. Οι διάφορες καταστάσεις της ζωής συχνά μας αποστέλλουν διαρκώς το ίδιο μήνυμα, λες κι η ζωή μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε μια συγκεκριμένη δυσκολία για να την επιλύσουμε.

Πολύ σπάνια εμφανίζεται ένα μεγάλο στρες χωρίς να έχουν προηγηθεί σημάδια τα οποία έχουμε αγνοήσει. Όλα δείχνουν ότι καθένας έχει έρθει στη ζωή για να «εργαστεί» ένα συγκεκριμένο σημείο του Είναι του ή να επιτύχει μια ιδιαίτερη αποστολή έναντι του εαυτού του ή έναντι των κοντινών του ανθρώπων.

Όμως όλοι έχουμε ένα «τυφλό σημείο» στο Είναι μας και στη συμπεριφορά μας, πάνω στο οποίο σκοντάφτουμε συνέχεια, λες και είμαστε ανίκανοι να το δούμε. Μπορεί να εθελοτυφλούμε για πολύ καιρό, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε την επιθυμία της ψυχής μας ή, αν προτιμάτε, του ασυνείδητου μέρους του εαυτού μας που μας ωθεί παρά τη θέληση μας. Κι αυτή η επιθυμία έρχεται και μας χτυπάει την πόρτα, σιγά-σιγά στην αρχή, έπειτα πιο δυνατά, μέχρι να εισακουστεί.

Είναι μια ανεπιθύμητη επιθυμία που απορρίπτουμε ελπίζοντας να μας αφήσει κάποτε ήσυχους. Δημιουργούμε ασυναίσθητα καταστάσεις που μοιάζουν μεταξύ τους και επαναλαμβάνονται και μας δίνουν τη δυνατότητα να ξεπεράσουμε αυτό ακριβώς που μας δυσκολεύει.

Αυτή η έννοια του «τυφλού σημείου» θυμίζει το τυφλό σημείο του αμφιβληστροειδούς. Και η σύγκριση δεν είναι τυχαία. Στην πραγματικότητα, όταν κοιτάζουμε τον κόσμο με ένα μόνο μάτι, ένα μικρό τμήμα που προβάλλεται πάνω στο οπτικό νεύρο δεν το αντιλαμβανόμαστε. Αλλά ευτυχώς έχουμε δύο μάτια και η όραση του ενός αντισταθμίζει το τυφλό σημείο του άλλου. Σε αυτήν ακριβώς την ιδέα κρύβεται το κλειδί για τη θεραπεία μας, γιατί αυτό που μας προσφέρει το άλλο μάτι είναι η ικανότητα να δούμε «με το άλλο μάτι» την πραγματικότητα στην οποία σκοντάφτουμε.   

Αντιμετωπίζω ή τρέπομαι σε φυγή μπροστά σε δυσκολίες ή απρόοπτα.

Εδώ το τρίτο Τσάκρα, από την άποψη της ενεργειακής θεραπευτικής μας αναφέρει. Η θέση αυτού του κέντρου είναι το ηλιακό πλέγμα. Ενεργειακή σχέση με το φυσικό σώμα: στομάχι, πάγκρεας, επινεφρίδια, λεπτό έντερο, ουροδόχος κύστη, συκώτι, σπλήνας, και το μεσαίο τμήμα της σπονδυλικής στήλης, πίσω από το ηλιακό πλέγμα.

Ενεργειακή σχέση με το συναισθηματικό/νοητικό σώμα:  το τρίτο τσάκρα, είναι το κέντρο της προσωπικής μας δύναμης, ο μαγνητικός πυρήνας της προσωπικότητας και του ΄΄εγώ΄΄. Εμπιστοσύνη, φόβος και εκφοβισμός, αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμός, φροντίδα του εαυτού μας και των άλλων, υπευθυνότητα στη λήψη αποφάσεων, ευαισθησία στην κριτική, προσωπική τιμή. 

Οι κύριοι φόβοι: φόβος απόρριψης, επίκρισης, γελοιοποίησης και φόβος μήπως δεν ανταποκριθεί στις ευθύνες που έχει αναλάβει.

Κύρια δυνατά σημεία: αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμός και αυτοπειθαρχία. Φιλοδοξία, ικανότητα ανάληψης δράσης και ικανότητα αντιμετώπισης κρίσεων. Το θάρρος ανάληψης ευθυνών. Γενναιοδωρία, ηθική και δύναμη χαρακτήρα.

Οι σωματικές δυσλειτουργίες που μπορεί να προκύψουν είναι: αρθρίτιδα, έλκη του στομάχου και του δωδεκαδακτύλου, προβλήματα του παχέος και του λεπτού εντέρου, παγκρεατίτιδα/διαβήτης, δυσπεψία (χρόνια ή οξεία), ανορεξία ή βουλιμία, κακή λειτουργία του ήπατος, ηπατίτιδα, κακή λειτουργία των επινεφριδίων.  

Με λίγα λόγια Β. Β. Η αλήθεια είναι: Τίμα τον εαυτό σου (ψυχή σου).

Τα επινεφρίδια επικάθονται σαν φρυγικά σκουφιά πάνω στα νεφρά, από όπου και το όνομα τους. Αποτελούνται από δύο μέρη, το μυελό και το φλοιό.

Ο μυελός των επινεφριδίων είναι ένα είδος μεγάλου νευρώδους ορθοσυμπαθητικού γαγγλίου, της ίδιας εμβρυακής προέλευσης με το νευροφυτικό σύστημα, που έχει συμπαθητικοτονική λειτουργία (τονώνει το συμπαθητικό σύστημα και τον μυϊκό τόνο). Εκκρίνει την αδρεναλίνη και λίγη νοραδρεναλίνη. «Αδ-ρεναλίνη» (Ad=προς και renes=νεφρά στα λατινικά) στην κυριολεξία σημαίνει «προς τα νεφρά», για τα οποία οι Κινέζοι λένε ότι μας βοηθούν να στεκόμαστε όρθιοι και ότι τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά τους σχετίζονται με τον φόβο και τη θέληση.

Η αδρεναλίνη είναι η ορμόνη του στρες. Όταν φοβόμαστε ή αντιμετωπίζουμε μία επικίνδυνη κατάσταση, η αδρεναλίνη διεγείρει ενεργειακά το καρδιαγγειακό σύστημα, επιταχύνοντας τους χτύπους της καρδιάς, ανεβάζοντας την πίεση και αντλώντας αίμα από την περιφέρεια (το δέρμα) προς το κέντρο (τα ευγενή όργανα).

Η συμπαθητικοτονική της δράση είναι ισχυρή και ταχεία. Με αυτό τον τρόπο μας επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε τα απρόοπτα.

Ο φλοιός των επινεφριδίων εκκρίνει τριών ειδών ορμόνες.

1)      Αλατοκορτικοειδή και αλδοστερόνη, που διατηρούν τα αποθέματα νατρίου στο σώμα. Η αλδοστερόνη συγκρατεί τα άλατα κι έτσι αυξάνεται ο όγκος του αίματος στο σώμα και η κατακράτηση υγρών στους ιστούς. Αυτό το πετυχαίνει με την ανάκτηση ιόντων νατρίου από τα ουροφόρα σωληνάρια των νεφρών, με συνεπακόλουθο την απώλεια του καλίου και την αποβολή των οξέων. Σε ψυχολογικό επίπεδο, τα άτομα γίνονται λιγότερο «οξέα», πιο ήπια, πιο «υδάτινα» θα λέγαμε, και πιο ονειροπόλα. Η υπερβολή αλδοστερόνης προκαλεί κάποια νωθρότητα.

2)      Κορτικοειδή, που έχουν μια αντιφλεγμονώδη δράση. Γι΄ αυτό στην κλασική ιατρική τα χρησιμοποιούν κάποιες φορές καταχρηστικά και σε πολλές φλεγμονώδεις ή αυτό-άνοσες ασθένειες.

3)      Τα επινεφριδιακά ανδρογόνα, που έχουν κυρίως αναβολική δράση, δηλαδή κατασκευάζουν και ενισχύουν τους μυϊκούς ιστούς, οι οποίοι αποτελούν τη βάση της σωματικής μας «δύναμης». Επίσης, προκαλούν μια αίσθηση σωματικής και ψυχικής τόνωσης και ευεξίας. Από αυτό το σύνολο λειτουργιών καταλήγουμε στη γενικότερη τόνωση και την προσαρμογή στο στρες.

Όπως αναφέρει ο Μισέλ Οντούλ: «Τα νεφρά μέσω των επινεφριδίων εκκρίνουν τελικά ορμόνες που θα καθορίσουν τη στάση μας έναντι του στρες και των φόβων». Αυτό συνάδει με την κινεζική ενεργειακή θεώρηση, σύμφωνα με την οποία οι φόβοι σχετίζονται με τα νεφρά.

Ο μυελός των επινεφριδίων και η αδρεναλίνη θα καθορίσουν τη στάση μας ως προς τη φυγή ή την μάχη που θα δώσουμε. Ο φλοιός των επινεφριδίων, μέσω των φυσικών κορτικοειδών, αμβλύνει τη φλεγμονώδη αντίδραση και συνεπώς τη συναισθηματική παθιασμένη φόρτιση που εκφράζεται σε επίπεδο ιστών. Συνοπτικά, ο φλοιός των επινεφριδίων ελέγχει την καταστρεπτική διάσταση του συναισθήματος γι΄ αυτό και είναι αποτελεσματικός στις αυτοάνοσες ασθένειες, όπως το άσθμα.

Η κακή λειτουργία των επινεφριδίων επιφέρει κόπωση και θλίψη, πεπτικές διαταραχές, υπόταση και δυσφορία, καθώς και μεγαλύτερη ευαισθησία στο στρες, τις λοιμώξεις και γενικά στις αλλαγές και τα απρόοπτα της ζωής.

Τα επινεφρίδια αντιστοιχούν στη θέληση να ζήσω και να στέκομαι στα πόδια μου, να «αντιμετωπίζω» με τρόπο αποφασιστικό, αλλά και κατάλληλο, προσαρμοσμένο στην πραγματικότητα του στρες. Είναι οι αδένες της μάχης, της πάλης για τη ζωή, είτε η πάλη είτε εγωιστική είτε καθαγιασμένη από έναν αλτρουιστικό σκοπό.

Η υπερβολική αντίδραση στο στρες εξαντλεί τα επινεφρίδια. Όταν υπερλειτουργούν, οι ασθενείς γίνονται αυταρχικοί, ανυπόμονοι, ευέξαπτοι, επικριτικοί και φωνακλάδες, όταν υπολειτουργούν, οι ασθενείς είναι αποθαρρυμένοι, κουράζονται εύκολα και τείνουν στην κατάθλιψη. Γενικώς, έχουν την τάση να αποφεύγουν τα προβλήματα ή να αφήνουν τα πράγματα να εκκρεμούν, να τα αναβάλουν για αύριο. Όπως λέει κι ο Πολ Ντυπόν: « Είναι μαλθακοί, δειλοί και άτολμοι». Ο Πολ Ντυπόν προσθέτει ότι η υπερβολή στο μυελό των επινεφριδίων θα μπορούσε να προκαλέσει «λευκό θυμό» ( έκκριση αδρεναλίνης με περιφερειακή αγγειοσυστολή και κίνδυνο για το καρδιαγγειακό σύστημα), ενώ η υπερβολή στο φλοιό των επινεφριδίων «κόκκινο θυμό», κατά τον οποίο ανεβαίνει στον εγκέφαλο μεγάλη ποσότητα αίματος και υπάρχει κίνδυνος αγγειακού επεισοδίου.

Η υπερέκκριση ανδρογόνων στον άνδρα, εκτός από την ανάπτυξη της τριχοφυΐας, τον κάνει όχι μόνο να αντιμετωπίζει τα πράγματα, αλλά να τα αντιμετωπίζει με τρόπο υπερβολικό, φαλλοκρατικό και επιθετικό. Μια γυναίκα με υπερανδρογονισμό αποκτά αντρικά χαρακτηριστικά.

Τέλος θα είναι ωφέλιμο να γνωρίζουμε ότι άμεση σχέση έχουν όλοι οι ενδοκρινείς αδένες.

Η επίφυση, που βρίσκεται, θα λέγαμε στο κέντρο του εγκεφάλου, και είναι σε επαφή με την πιο εσωτερική πηγή των σκέψεών μας. Οι λειτουργίες αυτού του αδένα δεν είναι ακόμη επαρκώς γνωστές, και δικαίως…  Ο Πολ Ντυπόν αναφέρει ότι: η ψυχή έχει μια ενέργεια που δρα σε σωματικό επίπεδο, μέσω της επίφυσης.

Η υπόφυση είναι ένας αδένας που το σχήμα του μοιάζει με δάκρυ. Βρίσκεται στον εγκέφαλο μπροστά από την επίφυση, ακριβώς πίσω από τα μάτια, πάνω από τη μύτη (την περιοχή της όσφρησης) και κάτω από τον υποθάλαμο (κέντρο των διαθέσεων και των συναισθημάτων). Ο υποθάλαμος και η υπόφυση αποτελούν κατά κάποιο τρόπο ένα ζευγάρι: ο πρώτος επιδρά μέσω της νευρικής οδού και η δεύτερη μέσω των ορμονών. Η υπόφυση εξαρτάται από διεγερτικούς παράγοντες που προέρχονται από τον διεγκέφαλο. Όσο για τον υποθάλαμο, το κέντρο των συναισθημάτων, αυτός είναι ο «εγκέφαλος» του νευροφυτικού συστήματος.

Η υπόφυση αποτελείται ουσιαστικά από δυο συνδεδεμένους μεταξύ τους αδένες, την αδενοϋπόφυση ή πρόσθιο λοβό και την νευροϋπόφυση ή οπίσθιο λοβό. Η αδενοϋπόφυση εκκρίνει επτά είδη ορμονών που επιδρούν στο θυρεοειδή (TSH),στα επινεφρίδια (ACTH) στο πάγκρεας (CLIP), στους γενετικούς αδένες (FSH) και LH τόσο στη γυναίκα όσο και στον άνδρα), στην ανάπτυξη (STH), στο συκώτι (επίσης STH η οποία δρα σε διάφορα επίπεδα, ακόμη και στο επίπεδο του θύμου αδένα, καθώς και στο ανοσοποιητικό σύστημα) και στις χρωστικές του δέρματος (MSH). Επίσης εκκρίνει τις ενδορφίνες, τα αναλγητικά του νευρικού συστήματος.

Ο οπίσθιος λοβός της υπόφυσης είναι η περιοχή έκκρισης του υποθαλάμου και εκκρίνει ωκυτοκίνη και αγγειοπιεσίνη ή αντιδιουρητική ορμόνη (ADH). Η ADH επιδρά στα νεφρά και ελέγχει τα σωματικά υγρά και την πίεσή τους. Η ωκυτοκίνη προκαλεί συστολή των λείων ακούσιων μυών. Η ωκυτοκίνη είναι επίσης και η ορμόνη της αγάπης. Αυτός ο περίπλοκος αδένας θα μπορούσε λοιπόν να περιγραφεί ως διευθυντής ορχήστρας, προσανατολισμένος προς τα έξω, προς τη δραστηριότητα, ενώ η επίφυση είναι προσανατολισμένη προς τα μέσα, το διαλογισμό, το στοχασμό και την έμπνευση.

Κατ΄ αυτή την έννοια, έχει κάποιες αναλογίες με το θυρεοειδή, τον αδένα της έκφρασης. Το πεδίο δράσης της υπόφυσης, όμως είναι πολύ πιο ευρύ, διότι σχετίζεται με τη δράση και με όλα όσα συμβολίζει η ημέρα και η ενεργή προσωπικότητα. Η επίφυση, από την άλλη πλευρά, σχετίζεται περισσότερο με όσα συμβολίζει η ξάστερη νύχτα: ευκρίνεια της ψυχής, σιωπή και διαλογισμός.

Έτσι, η ασυνέπεια και η αδράνεια κάνουν την υπόφυση να υπολειτουργεί. Αντιθέτως, η υπερβολική θέληση και, κυρίως, ο αυταρχισμός συνοδεύονται από υπερλειτουργία της υπόφυσης που επηρεάζει κυρίως τα επινεφρίδια και τους γεννητικούς αδένες. Σύμφωνα με τον Πολ Ντυπόν, ο διεγκέφαλος επηρεάζεται από το είδος του συναισθήματος και ανάλογα εκκρίνει τη μια ή την άλλη ορμόνη: την FSH, όταν κάποιος φοβάται το μέλλον και, κυρίως, ότι θα μείνει μόνος χωρίς καμία υποστήριξη ή την ACTH, όταν κάποιος αντιδρά υπερβολικά στο στρες και είναι υπερκινητικός, καθώς η ACTH είναι η ορμόνη της άμυνας και της αυτοπροστασίας.

Δεν θα μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες. Απλώς να θυμάστε ότι η απορύθμιση του διεγκεφάλου λόγω κάποιου συναισθήματος επηρεάζει την υπόφυση, όπως θα επηρέαζε την ορχήστρα ένας παλιάτσος που θα χειρονομούσε πίσω από τον διευθυντή ορχήστρας…

Τα προβλήματα του θυρεοειδούς οφείλονται συχνά σε κάποια πικρία, όταν δεν βρίσκουμε στον περίγυρο την αναγνώριση που θα θέλαμε. Ο υπερθυρεοειδισμός εκφράζει αυτή την εμμονή σε ένα συναίσθημα που μας κάθεται στο λαιμό, σαν να είναι μια λέξη που δεν είπαμε. Νιώθουμε θλίψη και θυμό που δεν καταφέραμε να εκφραστούμε όπως θα θέλαμε. Αντστρόφως, με τον υποθυρεοειδεσμό εκφράζεται η αποθάρρυνση και η απόσυρση από τη ζωή. Ο υποθυρεειδισμός συχνά εκφράζει μια παλιά πικρία που δεν έχει επιλυθεί.

Παραθυρεοειδής. Αυτοί οι τέσσερις αδένες, συνδεδεμένοι με το πίσω μέρος του θυρεοειδούς, ρυθμίζουν το επίπεδο ασβεστίου στον οργανισμό διευκολύνοντας την απορρόφηση του ασβεστίου από τις τροφές και εμποδίζοντας την αποβολή του ασβεστίου από τα ούρα ανάλογα με τις ανάγκες της οστικής μάζας. Επίσης, ευνοούν την απορρόφηση των ιχνοστοιχείων που χρησιμεύουν μεταξύ άλλον και στη λειτουργία του θυρεοειδούς, ιδιαίτερα του ψευδάργυρου και του χαλκού. Η παραθορμόνη έχει άλλωστε και μια δράση ελαφρώς υποτασική.    

Θύμος αδένας. Θα επισημάνω τη θέση του θύμου αδένα μεταξύ της καρδιάς και του θυρεοειδούς. Ο θυρεοειδής είναι σύμβολο έκφρασης του εαυτού μας και η καρδιά σύμβολο της αγάπης. Ο θύμος αδένας ανάμεσά τους είναι σαν ένας δεσμός, ένας ενδιάμεσος μεταξύ της αγάπης των γονιών μας, της καρδιάς και της έκφρασης του Εγώ. Η θέση του, λοιπόν, έχει την σημασία της. Όταν εξετάζουμε το σώμα κάτω από αυτή την οπτική γωνία σαστίζουμε από την θαυμαστή ευφυΐα και αρμονία που διέπει την σύλληψή του.

Υπάρχουν και άλλοι δυο αδένες, όπως οι σεξουαλικοί αδένες και το πάγκρεας, δεν θα αναφέρω για αυτούς τους αδένες μιας και το κείμενο αυτό απευθύνεται συγκεκριμένα στο στρες χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι το πάγκρεας και οι σεξουαλικοί αδένες δεν είναι σημαντικοί. Στο τέλος του κειμένου αναφέρονται οι πηγές και όποιος θέλει να εμβαθύνει περισσότερο μπορεί να ανατρέξει σε αυτές.

Ο καθένας από αυτούς τους αδένες είναι ταυτοχρόνως υπεύθυνος για τη λειτουργία απομακρυσμένων από τον ίδιο οργάνων, άλλα συμβολικά αντιπροσωπεύουν και την περιοχή του σώματος όπου βρίσκεται, σε τέτοιο βαθμό, που θα μπορούσαμε σχεδόν να συνοψίσουμε το σύνολο των λειτουργιών του σώματος μας με τους αδένες. 

Σύμφωνα με τους Ανατολικούς, οι αδένες είναι ενεργειακά κέντρα και κέντρα συνείδησης, διαμέσου των οποίων εκφράζεται το εσωτερικό μας είναι.

Λέγοντας αυτά, δεν βγάζουμε ούτε ηθικά συμπεράσματα ούτε κάνουμε αξιολογήσεις, γιατί ο άρρωστος δεν αρρωσταίνει επίτηδες. Όλα αυτά συμβαίνουν εν αγνοία του. Τέτοιες αντιδράσεις είναι φυσιολογικές και κάθε ασθένεια, όποια κι αν είναι, ενέχει αναγκαστικά την προσκόλληση του Εγώ μας.

Αγαπάμε τον εαυτό μας ή αγαπάμε την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας; Η ερώτηση δεν είναι τυχαία, γιατί πολλές φορές το στρες έρχεται να κλονίσει την προσκόλλησή μας σε αυτήν ακριβώς την εικόνα. Έρχεται να μας σπρώξει για να την αποχωριστούμε, όποια κι αν είναι αυτή η εικόνα του Εγώ μας. Ο πόνος δεν είναι παρά αυτός ο αποχωρισμός. Όταν εκφράζεται το σώμα μας, μας δίνει το χρόνο και τα μέσα να τον αποδεχτούμε.

Αξίζουμε πολύ περισσότερα από αυτό το μικρό κομμάτι του Εγώ που προσπαθούμε να διατηρήσουμε και από το οποίο η ασθένεια προσπαθεί να μας απελευθερώσει. Το σημαντικό είναι να προχωρήσουμε πέρα από τις δυσκολίες, συνειδητοποιώντας ότι τίποτα δεν είναι αποκλειστικά αρνητικό, ούτε καν η ήττα. Η ψυχή μας ξέρει τι θέλει ακόμη κι όταν για μας είναι απολύτως ακατανόητο.

Ίσως η αιτία της ασθένειας να μην βρίσκεται στην σκιά του παρελθόντος, αλλά απλώς στο επερχόμενο φως, στο φως που μας περιμένει.  

Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας.

Βιβλιογραφία:

Η αρρώστια προσπαθεί να με γιατρέψει Philippe Dransart Εκδώσεις ΑΙΩΡΑ

Ανατομία του πνεύματος Caroline Myss, Ph. D. Εκδώσεις ΔΙΟΠΤΡΑ