Ομοιοπαθητική και αυτογνωσία

Κεφάλαιο 1

Ναι, η ομοιοπαθητική έχει νόμους και αρχές. Ναι η ομοιοπαθητική μπορεί να βοηθήσει σε έναν πολύ μεγάλο αριθμό διαταραχών, που εμείς αποκαλούμε ασθένειες. Τι γίνεται όμως, αν εμείς επαναπαυτούμε μονό σε αυτό; Τι γίνεται αν εμείς που έχουμε αυτή την οποιαδήποτε διαταραχή (ασθένεια) βασιστούμε μόνο στην θεραπευτική επίδραση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων; Τι γίνεται αν βασιστούμε μόνο στον ομοιοπαθητικό και εμείς δεν κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας; Μήπως έτσι είναι κάποιος άλλος υπεύθυνος για την δική μου ζωή; Μήπως έτσι έχουμε κάποιον να κατηγορούμε απαλλάσσοντας τον εαυτό μας; Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι και εμείς για τον εαυτό μας; Μήπως δεν πιστεύουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα της αυτοθεραπείας μας και απλά ο ομοιοπαθητικός μας οδηγεί με τα ομοιοπαθητικά του σε αυτό που αποκαλούμε ισορροπία (μια από τις ιδιότητες της ψυχής) κατ’ επέκταση υγεία;

Πως θα απαλλαγώ γιατρέ μου από τον πονοκέφαλο που με ταλαιπωρεί εδώ και πέντε χρόνια; Έχω πάει σε τόσους γιατρούς και δεν βρίσκουν κάτι το οργανικό, όλο παυσίπονα μου δίνουν, τα οποία πλέον έχουν αρχίσει να μην με πιάνουν.

Ε. - Πόσους καφέδες πίνεις;

Α. - Τέσσερις με πέντε, μπορεί και έξι αν με κρατήσουν παραπάνω οι πελάτες.

Ε. - Τι τρως κατά τη διάρκεια της ημέρας;

Α. - Ξέρεις εργαζόμαστε και οι δυο μας και δεν προλαβαίνουμε να μαγειρέψουμε οπότε πάντα τρώμε από έξω, τοστ, χάμπουργκερ, τυρόπιτες, ξέρεις, στο πόδι, στα γρήγορα. Ευτυχώς την Κυριακή μαγειρεύουμε στο σπίτι.

Ε. - Σου αρέσει το αλκοόλ;

Α. - Ε ναι μου αρέσει, άλλωστε αν δεν πιω δυο με τρία ποτηράκια το βράδυ ουίσκι δεν μπορώ να χαλαρώσω και δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Ε. - Επιθυμία για σεξ έχεις;  

Α. - Τι είναι αυτά που με ρωτάς τώρα, εδώ δεν έχω ώρα για να πάω τουαλέτα, που ώρα για σεξ… έχουμε να βρεθούμε στο κρεβάτι εκτός από τον ύπνο πάνω από πέντε μήνες.

Ε. - Ο ύπνος σου είναι καλός;

Α. - Να σου πω ότι τις περισσότερες φορές σηκώνομαι κουρασμένος.

Ε. - Η τουαλέτα είναι καθημερινή;

Α. - Μπα μια φορά κάθε δυο μέρες πάω και αυτό με δυσκολία μεγάλη, ξέρεις είμαι δυσκοίλιος.

Ε. – Πια είναι η διατροφή σου.

Α. – εννοείς το τι τρώω;

Ε. – ναι το τι τρως, τι προτιμάς. 

Α.- Κοίτα προτιμώ τα κρέατα και ιδιαίτερα αυτά που είναι στην σχάρα π.χ. παϊδάκια μπριζολάκια ξέρεις αυτά που μπορούν να σε κρατούν όρθιο.

Ε. – Φρούτα τρως;

Α. – Κάπου, κάπου, μπορεί να φάω και κάποιο φρούτο άλλα δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα, ούτε και τα όσπρια τα πολυσυμπαθώ, άσε που έχουν πολύ φασαρία για να τα μαγειρέψεις.

Ε. - Καπνίζεις;

Α. - Ναι καπνίζω δυο πακέτα σχεδόν την ημέρα κάποιες φορές και παραπάνω. Ξέρεις έχω και υπέρταση παίρνω δυο χάπια την ημέρα.

Ε. - Πόσες ώρες εργάζεσαι;

Α. - Α! φεύγω το πρωί στις οχτώ και μισή και γυρίζω το βράδυ γύρω στις εννέα, μεγάλη η πίεση στην δουλειά μου, δεν έχω ούτε λεπτό για χάσιμο.

Ε. - Η θάλασσα σου αρέσει;

Α. -  Έχω να κάνω μπάνια στην θάλασσα τέσσερα χρόνια, που ευκαιρία να λείψω από την δουλειά μου. Αλήθεια γιατί μου κάνεις όλες αυτές τις ερωτήσεις; Τι σχέση έχουν με τον πονοκέφαλο μου; 

Βιάζομαι, δώσε μου ένα χάπι για τον πονοκέφαλο να φύγω διότι έχω αργήσει.

Αυτό είναι ένα απλό αρχικό ξεκίνημα κάποιου ομοιοπαθητικού ιστορικού που δεν είναι πλήρες και χωρίς να έχουμε ακόμη εμβαθύνει στο συναισθηματικό και νοητικό επίπεδο. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι, μήπως η ομοιοπαθητική η κάποια άλλη θεραπευτική μέθοδος είναι για ευφυείς ανθρώπους και δεν είναι  για όλους; Η μήπως ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του χρόνο που μπορεί να επιτελεστεί αυτό που αποκαλούμε εδώ θεραπεία; Δηλαδή να δεχτεί την βοήθεια που σε τελική ανάλυση την ζητά. Τα  συμπεράσματα δικά σας. 

Ομοιοπαθητικός σημαίνει, ότι γνωρίζει πολύ καλά την τέχνη του να ανακαλύψει μέσω του ιστορικού που παίρνει, (το οποίο κρατά πάνω από μιάμιση ώρα) το τι ακριβώς συμβαίνει πίσω από τα συμπτώματα που εκδηλώνονται σε σωματικό επίπεδο, και όχι μόνο, για να μπορέσει να κάνει την διαφοροδιάγνωση, και να βρει το αίτιο που έχει δημιουργήσει αυτή την διαταραχή (ασθένεια).  Όσο πιο κοντά είναι (όμοιο) το ομοιοπαθητικό σκεύασμα και στη σωστή δυναμοποίηση στο αίτιο της οποιαδήποτε διαταραχής, τόσο πιο γρήγορα μπορεί να επιτευχθεί θεραπεία.

Όπως μας λέει και ο Ιπποκράτης  η λέξη θεραπεύω σημαίνει (βοηθώ υπηρετώ). Ο Ιπποκράτης αναγνώρισε την αυτοθεραπευτική δύναμη των ζωντανών οργανισμών και την ονόμασε «φυσική θεραπευτική δύναμη». Κατά την άποψη του ο ρόλος του θεραπευτή είναι να βοηθήσει τη θεραπευτική δύναμη, εξασφαλίζοντας τις ιδανικότερες προϋποθέσεις για την αυτοθεραπευτική διεργασία. Ο Χάνεμανν ιδρυτής της ομοιοπαθητικής στο ΟΡΓΑΝΟΝ αναφέρει «Στην ομοιοπαθητική τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Μπορεί εύκολα να πείσει κάθε σκεπτόμενο, ότι οι παθήσεις των ανθρώπων δεν βασίζονται σε υλικό ερέθισμα, δηλαδή σε νοσογόνο ύλη, αλλά ότι είναι μόνο πνευματοειδούς (δυναμικές) διαταραχές της πνευματοειδούς δύναμης που ζωογονεί το σώμα του ανθρώπου (της ζωτικής αρχής, της ζωτικής δύναμης)». 

Η ομοιοπαθητική λοιπόν, βασίζεται όπως μας το αναφέρει ο Ιπποκράτης και ο Χάνεμανν περισσότερο στο (βοηθώ, υπηρετώ). Έτσι ένας ομοιοπαθητικός είναι πρέπον, για να μπορεί να βοηθήσει τον πάσχοντα να τον ενημερώνει για όλα όσα δημιουργούνται με τον τρόπο που ζει σε όλα τα επίπεδα και που μπορεί να προκαλέσουν διαταραχή, σε σωματικό, συναισθηματικό, και πνευματικό επίπεδο. 

Ο άνθρωπος είναι ένα σύνολο και δεν μπορούμε να το διαχωρίσουμε σε μεμονωμένα μέρη. Το σύστημα αυτό που λέγεται άνθρωπος δεν είναι το αριθμητικό άθροισμα των μερών του. Ο άνθρωπος έχει επίπεδα αλληλένδετα και λειτουργούν σαν μία ενότητα, έτσι ώστε είναι αδύνατον το ένα χωρίς το άλλο να μπορεί να υπάρξει. Νούς υγιής εν σώματι υγιεί.

Ο Πλάτωνας στην πολιτεία στο έβδομο βιβλίο μας αναφέρει: « Μετά από αυτά όμως, είπα, φαντάσου την ανθρώπινη φύση ως προς την παιδεία και την απαιδευσία, σαν μια εικόνα που παριστάνει μια τέτοια κατάσταση. Δες λοιπόν με τη φαντασία σου ανθρώπους που κατοικούν μέσα σε μια σπηλιά κάτω από τη γη, που να έχει την είσοδό της ψηλά στην οροφή, προς το φως, σε όλο το μήκος της σπηλιάς μέσα της να είναι άνθρωποι αλυσοδεμένοι από την παιδική ηλικία στα πόδια και στον αυχένα, έτσι ώστε να είναι καρφωμένοι στο ίδιο σημείο και να μπορούν να βλέπουν μόνο μπροστά τους και να μην είναι σε θέση, εξαιτίας των δεσμών, να στρέφουν τα κεφάλια τους ολόγυρα. Κι οι ανταύγειες της φωτιάς που καίει πίσω τους να είναι πάνω και μακριά από αυτούς. Και ανάμεσα στη φωτιά και στους δεσμώτες, προς τα πάνω, να υπάρχει ένας δρόμος που στο πλάι του να είναι χτισμένο ένα τοιχάκι, όπως τα παραπετάσματα που τοποθετούν οι θαυματοποιοί μπροστά από τους ανθρώπους, και πάνω απ' αυτά τους επιδεικνύουν τα ταχυδακτυλουργικά τους».

Έτσι λοιπόν με τα όσο μπορώ σήμερα να διαισθάνομαι και με ιστορικές αναφορές άλλα και με όσους θεωρώ ότι κάτι έχουν να μας πουν, θα αφιερώνω κάποια κεφάλαια πιστεύοντας  στην δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος και που έντεχνα προσπαθούν να τον παραπλανήσουν και να μην τον αφήσουν να γνωρίσει τον εαυτό του (ψυχή), με αποτέλεσμα να εναποθέτει την ελπίδα του στον κάθε έναν γιατρό ή θεραπευτή, θεωρώντας ότι μπορεί να του προσφέρει την χαμένη του υγεία. Αλήθεια, έχετε σκεφτεί, ότι μόνο οι απελπισμένοι ελπίζουν. Αλήθεια έχετε σκεφτεί γιατί σε τρομοκρατούν γιατί σε κάνουν να αισθάνεσαι απελπισμένος; 

Και εάν βέβαια, αισθάνεσαι ή σε κάνουν να αισθάνεσαι απελπισμένος, τότε μπορείς να καταλάβεις ότι γίνεσαι εύκολο θύμα προς εκμετάλλευση. (Ελπίζω, σημαίνει ότι προσδοκώ κάτι το οποίο κατευθύνεται σε μια ολοκλήρωση, την οποία γνωρίζω ότι θα συμβεί στο μέλλον, άσχετα αν θα γίνει γρήγορα η αργά, άσχετα αν εγώ θα ζήσω να το χαρώ σε σχέση με αυτό που αγωνίζομαι ή προσδοκώ). Με όλα αυτά που αναφέρω δεν αποποιούμαι τον ρόλο του θεραπευτή εναποθέτοντας το όλο βάρος στον πάσχοντα, άλλα προσπαθώ να του πω ότι αν βοηθήσει και αυτός τον εαυτό του θα έχει πιο γρήγορη ανάρρωση και μόνιμη υγεία σε όλα τα επίπεδα του (νοητικό, συναισθηματικό και σωματικό).

Ο Ιπποκράτης μας έλεγε ότι ο θεραπευτής οφείλει να διατηρεί την ελπίδα και στο πρόσωπο του θανάτου του ασθενούς.  

Ένα από τα μελήματα της ομοιοπαθητικής είναι η πρόληψη (προ - λήψη) και αυτό για μένα είναι το κυριότερο, το να μπορείς δηλαδή να κρατάς ένα άνθρωπο εν υγεία και να μην χρειάζεται να μπαίνεις στην διαδικασία της θεραπείας. Άλλωστε έχω γράψει σε άλλο μου άρθρο ότι για να συμβεί να αρρωστήσει κάποιος έχει αφήσει τον εαυτό του για μεγάλο χρονικό διάστημα αγνοώντας όλα τα προειδοποιητικά νοητικά και συναισθηματικά συμπτώματα, τα οποία κατέληξαν εφόσον δεν έχουν άλλη επιλογή να εμφανιστούν στο σωματικό επίπεδο για να μας προφυλάξουν και να μας πουν να κάνουμε κάτι. 

Θα ξεκινήσω με δυο κεφάλαια από το έργο του Κώστα Φωτεινού (Ο Οδυσσέας δεν ταξίδεψε ποτέ).

Σαν να είναι αλήθεια

Οδυσσέας – Γέροντας

Ο. – Γέροντα, αφέθηκα σ’ αυτό το δρόμο. Καλά πάω;

Γ. – Οι πατούσες σου το ξέρουν καλύτερα κι από μένα κι από σένα.

Ο. – Αμφιβάλλω αν ξέρω, κι έτσι δεν ξέρω.

Γ. – θέλεις να σου θυμίσω αυτά που ξέρεις, για να λες πως τάμαθες; Η γνώση εμφανίζεται στη σιωπή. Μη ρωτάς.

Ο. – Ν’ αφεθώ σε σένα, Γέροντα, γιατί φοβάμαι ν’ αφεθώ στο δρόμο;

Γ. – Προχώρα πλάι.

Ο. – Είμαι άπραγος, σαν άνθρωπος.

Γ. – Πες πως είσαι κι έγινες.

Ο. – Αμφιβάλλω αν ξέρω, κι έτσι δεν ξέρω.

Γ. – Βλέπεις τη δύναμή σου; Τόπες κι έγινε.

Ο. – Δεν ξέρω…

Γ. – Όλος ο κόσμος είναι μέσα σου, Οδυσσέα. Και τούτος ο δρόμος που πήρες είναι μέσα σου. τι 

θέλεις να ξέρεις…

Ο. – Έχω ανάγκη να με μάθεις, σαν να μην ξέρω.

Γ. – Σαν να μην ξέρεις…

Ο. – Σαν να μην ξέρω…

Γ. – Ν’ αφεθείς σε μένα ή στο δρόμο είναι το ίδιο. Μπορείς ν’ αφεθείς και σ’ ένα σκυλί, σ’ ένα δέντρο, ή σε μια πέτρα.

Ο. – Μπορώ να διαλέξω εσένα, Γέροντα;

Γ. – Περιορίζεσαι. Αφού, όμως, είναι με την απόφασή σου, δεν είναι περιορισμός.

Ο. – Να κάνουμε το πρώτο μέρος του δρόμου μαζί… Να με μάθεις… Δέξου, Γέροντά μου, να με μάθεις εσύ…

Γ. – Με τιμά, Οδυσσέα, η ευθύνη που μου δίνεις. Να σου παρουσιάσω όσα ξέρεις, για να τα αναγνωρίσεις, είναι μεγάλο έργο. Είναι πολύ δύσκολο να σε οδηγήσω εκεί που είσαι από πάντα.

Ο. – Σ’ ευχαριστώ που δέχεσαι. Σε κάνω Γέροντά μου. Σου υπόσχομαι τέλεια υπακοή, ως τη μέρα που δεν θα μπορείς να μου πεις τίποτα πια, γιατί θα έχω γίνει εσύ. Τη μέρα που θα σε αναγνωρίσω μέσα μου. Σου υπόσχομαι υποταγή.

Γ. – Θα σε οδηγήσω με ασφάλεια εκεί που θέλεις. Θα σε πάρω από το χέρι, για να μη σε οδηγήσω πουθενά.

Ο. – Έτσι να γίνει, Γέροντα. Να γίνει όμως, σαν να ‘ταν αλήθεια.

Γ. – Σαν νάταν αλήθεια… μα κάνε γρήγορα… δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο…

………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Γ. – Βλέπεις όλες αυτές τις δοκιμασίες που σε βάζω να περνάς; Κι είμαστε μόνο στην αρχή…

Ο. – Ναι, Γέροντα.

Γ. – Πρόσεξε να μην πιστέψεις σε καμιά. Μη γελαστείς και πιστέψεις. Κι όμως πρέπει να πιστέψεις βαθιά. Μου υποσχέθηκες υποταγή.

Ο. – Ας γίνει το θέλημά σου.

Γ. – Το θέλημά μου είναι το δικό σου θέλημα. Άκουσέ με καλά… Όσο πιο δύσκολες είναι οι δοκιμασίες, τόσο λιγότερο να τις πιστέψεις. Όσο πιο κοντά σε πάνε στο τέλος, τόσο πιο πολύ σε απομακρύνουν. Τρεις φορές θ’ αγναντέψεις την Ιθάκη στην επιστροφή κι όμως, μόνο την τέταρτη θα πατήσεις το χώμα της.

Ο. – Μα τότε… γιατί οι δοκιμασίες;…

Γ. – Η παράδοση, Οδυσσέα. Οφείλουμε σεβασμό στη σοφία της παράδοσης.

Ο. – Πού είναι η σοφία, Γέροντα;

Γ. – Πολύ πιο βαθιά από κει που ψάχνουμε.

Ο. – Μα … οι δοκιμασίες που δεν οδηγούνε πουθενά… Ποια είναι η σοφία τους…

Γ. – Είπες πως είσαι άπραγος κι έγινες. Οι δοκιμασίες που πίστεψες βαθιά και που δεν σε οδήγησαν πουθενά είναι διπλές δοκιμασίες. Είναι οι πιο φοβερές και… οι πιο αποτελεσματικές.

Ο. – Γιατί, Γέροντα;

Γ. – Οδηγούν σίγουρα με την αποτυχία τους.

Ο. – Που οδηγούν;

Γ. – Πουθενά. Σε παίρνουν από το χέρι και σε οδηγούν πουθενά. Οδυσσέα, ξέχασες πως είσαι ήδη εκεί;

Ο. – Είμαι ήδη εκεί, Γέροντα…

Γ. – Βέβαια, Οδυσσέα… είσαι από πάντα στην Ιθάκη.

Ο. – Μα έφυγα. Γέροντα…

Γ. – Δεν έφυγες ποτέ από την Ιθάκη. Μίλησε με τον εαυτό σου, Οδυσσέα… Κοίταξε μέσα σου να δεις πού είσαι… κοίταξε έξω σου να δεις πού είσαι…

Ο. – Δεν καταλαβαίνω πάλι, Γέροντά μου…

Γ. – Οδυσσέα … Οδυσσέα… Δοκιμασία είναι να πρέπει να γυρίσεις στην Ιθάκη…

Ο. – Μα τώρα που ξέρω πως αυτές οι δοκιμασίες δεν οδηγούν πουθενά… Πώς θα με οδηγήσουν;

Γ. – Σούστησα παγίδα, πολύτροπε. Από τώρα, για σένα, η κάθε δοκιμασία έγινε τριπλή. «Έκαστος εφ’ ω ετάχθη».

Ο. – Πώς; Μπερδεύτηκα.

Γ. – Πες πως είναι κι έγινε.

Ο. – Μάθε με, σαν να μην ξέρω, Γέροντα.

Γ. – Η δοκιμασία που εκτελείς είναι μια. Όταν όμως ξέρεις πως δεν οδηγεί πουθενά κι όμως πρέπει να την εκτελέσεις, είναι δύο. Μα όταν επί πλέον πρέπει να την εκτελέσεις με απόλυτη πίστη είναι τρεις. Θυμήσου, υποσχέθηκες απόλυτη υποταγή.

Ο. – Οι δοκιμασίες πρέπει να εκτελούνται με απόλυτη πίστη. Έτσι θα γίνει, Γέροντα. Αφήνομαι σε σένα.

Γ. – Όλα να γίνονται με απόλυτη βαθιά πίστη, σαν να ήταν αλήθεια στο φυσικό κόσμο.

Ο. – Σαν να είναι αλήθεια, Γέροντα.

Γ. – Μπράβο. Μαθαίνεις καλά, Οδυσσέα. Το «σαν να είναι αλήθεια» το έπαιξες πολύ καλά στην πρώτη μας συνάντηση. Να προσέξεις, όμως να μην το πιστέψεις πολύ.

Ο. – Ότι πεις, Γέροντα…

Γ. – Το «σαν να είναι αλήθεια» είναι η πρώτη σου μεγάλη δοκιμασία. Όσο πιο μεγάλη είναι τόσο λιγότερο να την πιστεύεις.

Ο. – ....

Γ. – Όσο δεν ξέρεις πως είσαι από πάντα στην Ιθάκη, χρειάζονται οι δοκιμασίες. Αυτές που δεν οδηγούν πουθενά. Η παράδοση είναι σοφή, Οδυσσέα…

Οι δρόμοι κι ο δρόμος

Ο. – Ο δρόμος χωρίζει, Γέροντα. Ποιον να πάρουμε;

Γ. – Δεν έχουμε να διαλέξουμε. Νομίζεις πως ο δρόμος οδηγεί;

Ο. – Να πάρω το δρόμο της αρετής ή το δρόμο της κακίας;

Γ. – Αφού είμαστε ήδη από πάντα εκεί. Το ίδιο εσύ όσο κι εγώ.

Ο. – Ας κάνουμε πως διαλέγουμε, Γέροντα.

Γ. – Ας κάνουμε, σαν νάταν ο δρόμος αυτός που θα μας οδηγήσει. Αυτός που πάει με τα πόδια.

Ο. – Μα τότε γίνεται σημαντικό το να διαλέξουμε. Και μάλιστα να διαλέξουμε σωστά.

Γ. – Αν πεις πως είναι σημαντικό θα γίνει. Αν πεις πως είναι και δύσκολο θα γίνει κι αυτό. Μπορείς ακόμα να το κάνεις ακατόρθωτο και παρ’ όλα αυτά να το καταφέρεις με πολύ κόπο και χρόνο. Τότε κατάφερες και συ να γίνεις αξιοθαύμαστος. Ξέρεις ν’ αντιμετωπίζεις τη σκληρή ζωή. Την αντικειμενική πραγματικότητα!

Ο. – Μα τότε, γιατί οι δρόμοι… Ο κόσμος είναι γεμάτος δρόμους… Αυτοί που πάνε με τα πόδια…

Γ. – Είναι δοκιμασία… Για να δοκιμαστούμε… Μια ζωή παίρνουμε δρόμους, ταξιδεύουμε, νομίζοντας πως με το ταξίδι θα φτάσουμε… Κι είναι και τα ταξίδια πολλά και διαφορετικά στον κόσμο και στη ζωή. Κι ο καθένας διαλέγει. Ένας διαλέγει αυτό… Άλλος διαλέγει εκείνο… Κι όταν δεν φτάσουμε με το πρώτο, ξαναρχίζουμε μ’ ένα δεύτερο. Κι ύστερα μ’ ένα τρίτο, μ’ ένα τέταρτο… Κι αγωνιζόμαστε…

Ο. – Και δεν φτάνουμε, Γέροντα, με τα ταξίδια και τον αγώνα;

Γ. – Οδυσσέα… Οδυσσέα… Δέκα χρόνια πάλευες με θεούς, ανθρώπους και τέρατα στο ταξίδι της επιστροφής για τη Ιθάκη. Κι αν δεν κοιμόσουνα βαθιά την τέταρτη φορά που φτάσατε κοντά στην ακτή, κι αν δεν σε βγάζαν κοιμισμένο να σε αφήσουνε στην παραλία, θα σε ξαναπαίρναν οι άνεμοι και τα κύματα πίσω, στ’ ανοιχτά της θάλασσας.

Ο. – Κοιμήθηκα βαθιά, Γέροντα…

Γ. – Ναι … κι έτσι μόνο έφτασες… Έφτασες όταν εγκατέλειψες το ταξίδι και τον αγώνα.

Ο. – Παρ’ όλα αυτά, ας κάνουμε πως διαλέγουμε…

Γ. – Αυτή είναι η συμφωνία μας κι έτσι θα γίνει… Όμως να ξέρεις, Οδυσσέα, πως δεν είμαστε φτιαγμένοι από τη φύση μας για να προτιμάμε, και να διαλέγουμε.

Ο. – Πώς αυτό, Γέροντα;…

Γ. – Ο άνθρωπος απλώς ΕΙΝΑΙ… Είναι άνδρας, γυναίκα, ψηλός, κοντός, δυνατός, αδύνατος… Και λειτουργεί έτσι. Όμως αυτό δεν ήταν επιλογή του…

Ο. – Τότε τι είναι η επιλογή του;

Γ. – Το να προτιμάει ένα και να απορρίπτει το άλλο σαν αξίες.

Ο. – Κι αυτό δεν είναι σωστό;

Γ. – Καταστρέφει τον εγκέφαλο. Όμως ας παίξουμε πως διαλέγουμε.

Ο. – Διαλέγω το δρόμο που πάει δεξιά.

Γ. – Δεν κάθισες να σκεφθείς πριν… Πρέπει να σκεφθείς… Να παιδευτείς… Πρέπει να φανεί πως διάλεξες μετά πολλή σκέψη.

Ο. – Γιατί, Γέροντα;

Γ. – Ξέρεις πολύ καλά γιατί. Αυτό κάνεις από τη μέρα που συναντηθήκαμε στο δρόμο. Όταν σκεφθείς πολύ, μόνο τότε έχεις δικαίωμα να υποφέρεις που διάλεξες το δρόμο της κακίας. Γιατί οπωσδήποτε θα διαλέξεις το δρόμο της κακίας. Από τη μέρα που σε συνάντησα κάνεις σαν να σκέφτεσαι σαν να αγωνίζεσαι να βρεις το σωστό!

Ο. – Έτσι είναι, Γέροντα. Τόχω πιστέψει… Αρχίζω να υποφέρω. Άφησε να πάω ως το τέλος.

Γ. – Πάμε δεξιά. Το δρόμο που διάλεξες.

Ο. – Είναι ο δρόμος της αρετής;

Γ. – Ότι και να διαλέξεις είναι ο δρόμος της κακίας. Αφού αποφάσισες να διαλέξεις, αποφάσισες να υποφέρεις. Ότι και να διαλέξεις θα υποφέρεις. Ότι και να διαλέξεις είναι ο δρόμος της κακίας.

Ο. – Μα αφού είναι δύο οι δρόμοι.

Γ. – Ένας είναι ο δρόμος. Ο άλλος είναι εικονικός. Δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ ο άλλος δρόμος.

Ο. – Ένας είναι ο δρόμος;

Γ. – Ένας είναι και είναι ο δρόμος της αρετής.

Ο. – Μα τότε γιατί είναι δύο οι δρόμοι μπροστά μας; Ποιος είναι ο δρόμος της κακίας;

Γ. – Το ξέρεις καλά, Οδυσσέα. Ο δρόμος της κακίας είναι το ό,τι διαλέγεις.

Ο. – Κι αν δεν διαλέξω… πώς ξέρω ότι ο δρόμος που πήρα είναι ο δρόμος της αρετής;

Γ. – Ρώτα τις πατούσες σου, να δεις τι θα σου πούνε για το δρόμο που περπατάς.

Ο. – Είναι ευτυχισμένες!

Γ. – Τότε αυτός είναι ο δρόμος.

Ο. – Αυτός θα μας οδηγήσει;

Γ. – Μόνο αυτός. Όταν όλες οι σκέψεις σου και όλες οι πράξεις σου είναι ευτυχισμένες, τότε το σώμα σου γίνεται ευτυχισμένο κι ύστερα ο νους και η καρδιά σου. Τότε, ο ίδιος εσύ γίνεσαι ο δρόμος. Έτσι τα πόδια σου σε πάνε σωστά, όποιον δρόμο και να πάρουν.

Ο. – Κι αν θέλουμε ν’ αγωνιστούμε; Κι αν θέλουμε να υποφέρουμε;

Γ. – Οδυσσέα, κανένας δρόμος δεν μπορεί να οδηγήσει αλλού. Όμως, ο δρόμος του κόπου και του πόνου είναι πιο μακρύς… Σε απομακρύνει πολύ στην αρχή… Μόνο ο δρόμος της ευτυχίας σε οδηγεί αμέσως εκεί που είσαι ήδη από πάντα.

Συνεχίζεται…     

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με επισκέπτονται, ή διαβάζουν αυτά που γράφω εδώ, διότι μου δίνουν έτσι την ευκαιρία να επαναλαμβάνω προς έμενα, όλα αυτά που αντιλαμβάνομαι.

Όσοι φίλοι και όσες φίλες έχουν κάποιες απορίες μπορούν να με ρωτήσουν τηλεφωνικά, διότι το να απαντώ σε μηνύματα, μου είναι πολύ δύσκολο διότι γεννιούνται απορίες στις απορίες και υπάρχει μεγάλη χρονοτριβή.

Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας.

Βιβλιογραφία: Ο Οδυσσέας δεν ταξίδεψε ποτέ.

Κώστας Φωτεινός Εκδόσεις: Καφέ Σχολειό

Το άρθρο αυτό έχει αναρτηθεί και στο lifehub.gr ετικέτες, άρθρα ομοιοπαθητικής .