Αντιβίωση η επιβίωση;

Ομοιοπαθητική και αυτογνωσία

Κεφαλαίο 5

«Η χειρότερη στιγμή των ασθενών μου ήταν όταν ανακάλυπταν ότι ήταν κύριοι της τύχης τους. Δεν ήταν πια θέμα καλής ή κακής τύχης. Όταν δεν μπορούσαν πια να κατηγορήσουν τη μοίρα, απελπίζονταν». Αναΐς Νιν

Η ομοιοπαθητική δεν είναι απλά ένα χάπι. Η ομοιοπαθητική είναι πολλά περισσότερα.

Η ομοιοπαθητική του Χάνεμανν και τα αρχαία συγγράμματα του Ιπποκράτη και όχι μόνο, αναφέρουν ότι το ουσιαστικό στον άνθρωπο και σε ότι έχει ζωή, είναι να βρίσκεται σε αρμονία – ισορροπία σε όλα τα επίπεδα του (νοητικό, συναισθηματικό, σωματικό).

Ο άνθρωπος είναι αγάπη και βέβαια όλοι, η σχεδόν όλοι συμφωνούν σε αυτό. Πόσοι όμως είναι διατιθέμενοι να κινηθούν προς την αγάπη; Τι είναι αγάπη; Πόσοι έχουν δεχθεί αγάπη για να μπορούν και να δώσουν αγάπη;

Πόσοι αναγνωρίζουν ότι αποκλείουν την αγάπη αρνούμενοι από φόβο να γίνουν αγάπη; Πόσοι παραμερίζουν «αναγνωρίζοντας» τα εγωιστικά τους κίνητρα; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι το εμείς για να επιτευχθεί χρειάζεται απόσυρση των εγώ; Πόσοι μπορούν να δεχθούν ως πρόσωπο τον άλλον και όχι ως αντικείμενο; Πόσοι είναι διατεθειμένοι να περιορίσουν ελεύθερα τη δική τους ελευθερία για χάριν της ένωσης με τον συνάνθρωπο τους; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι η φύση της αγάπης πολλαπλασιάζεται όταν δίνεται και αργοπεθαίνει όταν δεν δίνεται; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι η ελευθερία – αγάπη είναι προσωπική προσπάθεια και ότι δεν πουλιέται για να την αγοράσεις;

Πόσοι αναγνωρίζουν ότι δεν φθάνει να μιλάμε για την αγάπη – αλήθεια – ελευθερία, αλλά είναι απαραίτητο και να τη ζούμε; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι είναι άλλο το να είσαι αγάπη και άλλο το να ζητάς αγάπη; Πόσοι αναγνωρίζουν πως, ότι δεν παράγει αγάπη, δεν είναι αγάπη; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι μόνο μέσα από τις σχέσεις μπορούμε να φτάσουμε στην αγάπη;

Πόσοι αναγνωρίζουν ότι Θεός είναι ο άλλος άνθρωπος, ο κάθε άλλος. Πόσοι αναγνωρίζουν το ακραίο που συμβαίνει στην κοινωνία σήμερα και όχι μόνο, σε τέτοια ένταση και ούτε αυτό δεν μας  έχει αναγκάσει να ελευθερώσουμε την ανθρωπιά – αγάπη που υπάρχει μέσα μας;

Πόσοι αναγνωρίζουν ότι θα πρέπει να σταματήσουμε την ερώτηση, γιατί φτιάχτηκε ο κόσμος έτσι; Και να αναρωτηθούμε πάνω σε αυτό που μας λέει ο Αντρέ Μπρετόν «ο άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι ή ερώτηση». Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι η απουσία της αγάπης σε όλα τα επίπεδα μας (νοητικό, συναισθηματικό, σωματικό) αν δεν διορθωθεί οδεύουμε προς τη λήθη; Και ξανά απ’ αρχή;

Πόσοι αναγνωρίζουν ότι αν δεν έχουμε υγιή μήτρα – μάνα, είναι αδύνατον να γεννιούνται υγιή παιδιά; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι για να υπάρξει αυθυπαρξία στο παιδί τους, που αυτό ξεκινά στα πρώτα του δυο με τρία χρόνια και δομείτε μέσα στην οικογένεια, θα πρέπει να μην έχουμε ούτε περιοριστική πειθαρχία, αλλά ούτε και αδόμητη ελευθερία; Πόσοι γνωρίζουν ότι οι αρχαίοι έλληνες ανέθεταν σε κατάλληλους παιδαγωγούς την ανατροφή των παιδιών τους και αυτό ήταν μια πολύ σοφή πρακτική.

Πόσοι αναγνωρίζουν ότι η νόσος είναι συχνά ο μόνος τρόπος που βρίσκει ένας άνθρωπος για να εκφράσει τη δυσφορία που του δημιουργεί η εξωτερική πίεση ή ακόμα ο μόνος τρόπος για να αποφύγει αυτή την πίεση;

Πόσοι από μας έχουν αντιληφθεί ότι όταν η ιατρική υπαινίσσεται ή και δηλώνει κατηγορηματικά ότι μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο ίαση, δηλαδή αποκατάσταση της υγείας τότε τον εξαπατά λιγότερο ή περισσότερο δόλια και είναι ανέντιμη και επικίνδυνη;

Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι οι προληπτικές εξετάσεις μόνο πρόληψη δεν είναι διότι απλά διαπιστώνουν την ύπαρξη της εκδηλωμένης πια διαταραχής-ασθένειας;

Πόσοι αναγνωρίζουν το λάθος τους και μπορούν να το παραδεχτούν ζητώντας συγγνώμη χωρίς να αισθάνονται ότι χάνουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια; Πόσοι αναγνωρίζουν τους μαφιόζους των διαφημίσεων και όχι μόνο, που πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες λέγοντας το τι να κάνουν οι άλλοι, χωρίς οι ίδιοι να έχουν βιώσει κάτι από αυτό που λέγετε αγάπη, έρωτας, φιλία, εσωτερική γαλήνη, ανάπτυξη, ολοκλήρωση κ.α.;

Ο Νίτσε αναφέρει ότι: «Μερικές φορές οι άνθρωποι δε θέλουν να ακούσουν την αλήθεια γιατί δεν θέλουν να καταστρέψουν τις ψευδαισθήσεις τους». Κρατώντας όμως τις ψευδαισθήσεις μας, δεν είναι δυνατόν να βιώσουμε την πραγματική αίσθηση που μπορεί να μας οδηγήσει στην ελευθερία – αγάπη.

Πόσοι γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος είναι μια ολότητα και όχι τα επί μέρους στοιχεία του;

Σε όλους μας έχει δοθεί η δυνατότητα και όλοι μας έχουμε την ικανότητα για οποιαδήποτε αλλαγή. Το θέμα είναι εργαζόμαστε για αυτό, ή έχουμε αυτοναρκωθεί;

Πόσοι γνωρίζουν αυτό που λέγετε  Ομοιόσταση – ισορροπία και που είναι το σύνολο των διαδικασιών οι οποίες ως σκοπό έχουν την διατήρηση των εσωτερικών συνθηκών του οργανισμού σταθερών παρά των μεταβολών των εξωτερικών συνθηκών. Και όταν είμαστε σε ισορροπία αδυνατούν οι οποιοδήποτε μεταβολές να μας επηρεάσουν;

Λίγες πληροφορίες για το υλικό μας σώμα.

Ας γνωρίζουμε ότι οι ομοιοστατικοί μηχανισμοί ελέγχουν:

Τη συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα

Τη συγκέντρωση του οξυγόνου στο αίμα

Το pH του αίματος

Τη συγκέντρωση των τοξικών και θρεπτικών ουσιών στο αίμα

Τη θερμοκρασία του σώματος

Τη συγκέντρωση αλάτων και ηλεκτρολυτών

Τον όγκο των υγρών και την πίεση του αίματος (el.wikipedia.org) 

Ένα από τα κύρια σύστημα είναι το ανοσοβιολογικό μας, που αποτελεί ιδιαίτερο  ομοιοστατικό μηχανισμό για την αναγνώριση και εξουδετέρωση των παθογόνων μικροοργανισμών. Και αλήθεια είναι ότι αν δεν ήταν αυτοί οι παθογόνοι μικροοργανισμοί που μας δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά με την ισορροπία μας, εμείς πως θα το καταλαβαίναμε αυτό για να κάνουμε κάτι;

Τελικά, τα μικρόβια είναι το πρόβλημα ή είναι ίσως η σωτηρία μας;  Είναι ωφέλιμο να σκοτώνουμε τα μικρόβια ή να αντιληφτούμε την διαδικασία της ομοιόστασης σε όλα μας τα επίπεδα και να συμβάλουμε και εμείς στην μόνιμη ισορροπία μας;

Και βέβαια για να μην παρεξηγηθώ δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις που κινδυνεύει η ζωή του ανθρώπου και που ίσως είναι αναγκαία η αντιβιοτική θεραπεία. Άλλα το θέμα είναι το μετά, του δίνεται η δυνατότητα να αναγνωρίσει  τι συμβαίνει για να μην ξανά επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη;

Επίσης ας γνωρίζουμε ότι: Ο θύμος αδένας είναι εξειδικευμένο όργανο του ανοσοποιητικού συστήματος. Στο θύμο αδένα ωριμάζουν τα Τ-λεμφοκύτταρα (Τ-κύτταρα), τα οποία είναι σημαντικά για το ανοσοποιητικό σύστημα. Ονομάζονται δε Τ-λεμφοκύτταρα, λόγω του ότι ωριμάζουν στον θύμο αδένα («thymus» στα Αγγλικά). Συγκεκριμένα ο θύμος αδένας παρέχει ένα επαγωγικό περιβάλλον για την ανάπτυξη των Τ-λεμφοκυττάρων από τα προγονικά αιμοποιητικά κύτταρα. Κάθε Τ-λεμφοκύτταρο επιτίθεται σε μία ξένη ουσία την οποία περιορίζει μέσω του υποδοχέα του. Τα Τ-κύτταρα έχουν υποδοχείς, οι οποίοι ενεργοποιούνται με τυχαία ανακατάταξη τμημάτων του γονιδίου. Κάθε Τ-κύτταρο επιτίθεται σε ένα διαφορετικό αντιγόνο. Τα Τ-κύτταρα τα οποία επιτίθενται στις πρωτεΐνες του σώματος αποβάλλονται στον θύμο αδένα μέσω του προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου (απόπτωση).

Καθοριστικό ρόλο παίζει επίσης και το νευρικό σύστημα που μαζί με το σύστημα των ενδοκρινών αδένων συμβάλλουν στη διατήρηση σταθερού εσωτερικού περιβάλλοντος (ομοιόσταση), ελέγχοντας και συντονίζοντας τις λειτουργίες των υπόλοιπων συστημάτων του οργανισμού. Ο οργανισμός πρέπει να αντιλαμβάνεται και να αντιδρά ανάλογα στις μεταβολές του περιβάλλοντος. Οι πληροφορίες για τις μεταβολές αυτές συλλέγονται από τους υποδοχείς και μεταβιβάζονται στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Μετά την επεξεργασία των πληροφοριών το κεντρικό νευρικό σύστημα δίνει τις κατάλληλες εντολές στους μύες και στους αδένες. Με αυτόν τον τρόπο δίνεται η δυνατότητα στον οργανισμό να προσαρμόζει τις λειτουργίες του ανάλογα με τις μεταβολές του περιβάλλοντος, απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωσή του.

Τα όργανα του νευρικού συστήματος είναι ο εγκέφαλος και ο νωτιαίος μυελός, που αποτελούν το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα (ΚΝΣ), και τα νεύρα, που αποτελούν το Περιφερικό Νευρικό Σύστημα (ΠΝΣ). (ebooks.edu.gr)

Όλα αυτά τα ερωτήματα και πολλά ακόμη η ομοιοπαθητική έχει την δυνατότητα να μας βοηθήσει να τα ισορροπήσουμε, αναγνωρίζοντας τα – βιώνοντας τα. Και επειδή σήμερα  όπως και παλιά τα ιδία συνέβαιναν όπως θα διαβάσετε στο άρθρο μου για την Ελευθερία, θα τεθεί ένα ακόμη ερώτημα ίσως το πιο ουσιαστικό και καθοριστικό για τον άνθρωπο και κατ’ επέκταση για την ανθρωπότητα. Και το ερώτημα είναι: Αν κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να κινηθούμε προς την επιβίωση ή αν θα μείνουμε στην αντιβίωση...

Επιβίωση: (Το να ζει κανείς παρά τις αντιξοότητες). Έτσι αναφέρει το λεξικό.

Όμως αυτό που έχει να κάνει σε σχέση με αυτό που αναφέρω εδώ «επιβίωση» δεν είναι μόνο για το υλικό μας σώμα, που όντως μας χρειάζεται και μας είναι απαραίτητο στον ψευδαισθησιακό μας κόσμο των οποίο και ζούμε.

Ίσως μας είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε, όμως στην πνευματικότητα, η επιβίωση δεν είναι ανάγκη αλλά επιλογή. Υπεύθυνη για την επιβίωσή μας, είναι η ψυχή μας. Ανάγκη έχουμε για κάτι το οποίο μας λείπει ή δεν είμαστε ικανοί να το έχουμε και να το διατηρήσουμε. Για να έχεις ανάγκη την επιβίωση, σημαίνει ότι έχει επιλέξει ότι δεν είσαι ικανός να την έχεις. Έχεις επιλέξει να μην είσαι η ψυχή και ο Εαυτός σου. Όμως αναγνωρίζω ότι όλο αυτό, είναι πράγματι δύσκολο για να το συνειδητοποιήσει στο βάθος του η μάζα της ανθρωπότητας. Όχι γιατί δεν έχει την ικανότητα, αλλά διότι έχει αφεθεί να προγραμματίσουν άλλοι της δικές της επιλογές.

Και ο Πλάτων μας αναφέρει: Εκείνος που συμβουλεύει έναν άρρωστο άνθρωπο του οποίου ο τρόπος ζωής είναι επιβλαβής στην υγεία πρέπει πρώτα να αλλάξει τον τρόπο ζωής του ασθενούς και αν αυτός είναι διατεθειμένος να υπακούσει να προχωρήσει και να του δώσει άλλες συμβουλές.  Άλλα αν δεν θέλει, θα θεωρούσα εκείνον που αρνείται να του δώσει οποιαδήποτε συμβουλή και γενναίο άνδρα και πραγματικό ιατρό, εκείνον δε που ενδίδει και άνανδρο και κακό επιστήμονα. (Πλάτ, Έπιστ. 7 η 330d)

Ο Ιπποκράτης μίλησε εκτενώς για τη σοφία της ιαματικής δυνάμεως της φύσεως και για το πόσο κρίσιμη είναι η χρησιμοποίησή της από τον ιατρό. Και αναφέρει: Πάντων λοιπόν των προειρημένων την κυρίαρχη θέση κατέχει η φύση· γιατί αυτοί που μετέρχονται τις τέχνες μπορούν να χρησιμοποιούν αποτελεσματικά τα προαναφερθέντα όταν υποβοηθούνται από τη φύση.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν ενδιαφέρονται για την ουσία των πραγμάτων, αλλά για την ομαλή, άκοπη και εύκολη επιβίωσή τους. Κι αν αυτή η επιβίωσή τους κινδυνέψει, τότε είναι ικανοί να ακολουθήσουν τον οποιοδήποτε διασώστη τους.

Ας αναγνωρίσουμε επιτέλους ότι κάθε τι που συμβαίνει ακόμη και στο μικρότερο κύτταρο επηρεάζει ολόκληρο το σύμπαν και ό,τι συμβαίνει στο σύμπαν ολόκληρο έχει κάποια επίδραση και στο μικρότερο κύτταρο. 

 «“Ο Θεός είναι νεκρός. Τον έχουμε σκοτώσει και είμαστε ορφανοί”. Καθημερινή, 6/4/2008 (π. Φιλόθεος Φάρος)

«Η Ζωή έπρεπε να θριαμβεύσει. όχι μόνο από ανάγκην, όχι μόνο από καθήκον, μα – προ παντός– και από  κέφια». Εμπειρίκος, Ό Μέγας Ανατολικός, Κεφ. 71

«Περιέγραψα τον «ελάχιστο εαυτό» ή το «ναρκισσιστικό Εγώ» σαν ένα Εγώ που αδειάζει όλο και περισσότερο από κάθε περιεχόμενο, που έχει φτάσει να προσδιορίζει τους στόχους του για τη ζωή με τους πιο περιοριστικούς όρους, με όρους απλής επιβίωσης, καθημερινής επιβίωσης». (Κρίστοφερ Λας)

Συνεχίζεται…

Βιβλιογραφία

Βάδιζε Υγιαίνων

π. Φιλόθεος Φάρος

Εκδόσεις Καστανιώτη  

Η κουλτούρα του εγωισμού

Κορνήλιος Καστοριάδης, Κρίστοφερ Λάς, Ζαν – Κλωντ Μισεά

Εκδόσεις Προτοπορία

Σημειώσεις… Αλκιρέως

https://alkireus.wordpress.com

Το άρθρο αυτό έχει αναρτηθεί και στο lifehub.gr ετικέτες, άρθρα ομοιοπαθητικής .

Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας. 

Παναγιώτης Ψαρρός

Ομοιοπαθητικός

Τηλ. 2109919619 Κιν. 6974130244