Η πρόθεση της Αγάπης!

Αφιερωμένο εξαιρετικά με ευγνωμοσύνη στην φίλη και δασκάλα μου Νίκη Τσέκου και σε όλους τους γνωστούς - άγνωστους φίλους μου!!!

Επίσης είναι αφιερωμένο σήμερα στην μήτρα που μπορεί να γεννά αμόλυντα παιδιά!!!

Ξύπνησα γαλήνια, ήρεμα, με μια ευθυμία που δεν μπορεί να περιγραφτεί με λόγια και παρ' όλα αυτά νιώθεις να θέλεις να τη μοιραστείς!

Τελικά υπάρχουν δυο τέχνες: αυτή που προσθέτει σε έναν λευκό καμβά (ζωγράφος) και αυτή που αφαιρεί για να δείξει - εμφανίσει το περιεχόμενο (γλύπτης). 

Η Ομοιοπαθητική, ίσως είναι η μόνη τελικά που μπορεί προσθέτοντας να αποκαλύπτει το ανεκδήλωτο - την ουσία του  ανθρώπου.

Σαφώς τα εργαλεία παίζουν καθοριστικό ρόλο, διότι χωρίς αυτά δεν θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε οποιοδήποτε εγχείρημα, αλλά το πιο ουσιώδες είναι η πρόθεση του θεραπευτή και του θεραπευόμενου.  Γνωρίζουμε άλλωστε ότι χωρίς την αναγνώριση του τι μας συμβαίνει και την επιθυμία να θεραπευτούμε, κανένας δεν μπορεί να μας βοηθήσει.

Ο εγγονός προσπαθεί να εντυπωσιάσει τον σοφό παππού του κάνοντάς τον να δώσει λάθος απάντηση:

« Παππού… παππού» του λέει, «έχω στα χέρια μου ένα πουλάκι… Μάντεψε: είναι ζωντανό ή πεθαμένο;» Σκοπεύει να το αφήσει να πετάξει αν ο παππούς του πει πως είναι πεθαμένο, ή να το πνίξει με τα δάχτυλα του, αν πει πως είναι ζωντανό.

Η ζωή που έχουμε στ' αλήθεια ζήσει είναι η μοναδική πηγή αληθινής σοφίας, και ο ηλικιωμένος άνδρας με τα τόσα χρόνια στην πλάτη, απαντάει:

«Εξαρτάται από τις προθέσεις σου, παιδί μου. Εξαρτάται από τις προθέσεις σου».

Με την πνευματική έννοια, η αγάπη για κάποιον που ανακαλύπτουμε σ' αυτό το επίπεδο, είναι η αναγνώριση μιας ψυχής που έρχεται να συμπληρώσει την δική μας, κάτι έξωθεν που μας καλύπτει ή μας διαρρηγνύει, φέρνοντας στην επιφάνεια τον καλύτερο εαυτό μας.

«Δάσκαλε» του λέει, «διέτρεξα την ζωή μου προς τα πίσω κι έφτασα ως την ακτή όπου σε συνάντησα κάποτε. Πάνω στην άμμο είδα χαραγμένα τα χνάρια τα δικά μου και δίπλα τα δικά σου. 

Συγκινήθηκα όταν θυμήθηκα όλες εκείνες τις στιγμές που βάδιζες πλάι μου.

Ξαναβρήκα τις μεγάλες διαδρομές που αντιστοιχούσαν στις πιο δύσκολες στιγμές μου, όμως, προς μεγάλη μου απογοήτευση, είδα μοναχά δυο χνάρια στην άμμο. Γιατί με  εγκατέλειψες ακριβώς όταν σε είχα πιο πολύ ανάγκη;»

Ο Κύριος του χαμογελάει και του λέει:

«Δεν είδες πως σ' εκείνα τα σημεία τα ίχνη των ποδιών ήταν πιο βαθιά στην άμμο από πριν;» «Ναι, δάσκαλε, κι αυτό έκανε τον πόνο μου μεγαλύτερο. Προφανώς, κουβαλούσα ένα βαρύ φορτίο στην πλάτη εκείνες τις στιγμές…»

«Μα… δεν κατάλαβες; Τις στιγμές που εσύ, απελπισμένος, κρεμόσουν πάνω μου, εγώ πήρα την απόφαση να σε σηκώσω στην αγκαλιά μου…»

Αν δούμε έτσι την αγάπη, σαν μια βαθιά έκφραση αφοσίωσης και συμπόνιας, είναι προφανές γιατί  οι εγκόσμιες προσπάθειές μας να  φέρουμε στην ζωή μας την ΑΓΑΠΗ, δεν φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, ενώ η αφοσίωση και η συμπόνοια μας κάνει να αισθανόμαστε τα επιθυμητά αποτελέσματα της ΑΓΑΠΗΣ!!!.

Καλημέρα σας!

Τα δυο κείμενα του παππού και του δασκάλου είναι από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο δρόμος της πνευματικότητας».