Η φωνή - Αναϊς Νιν - Καλημέρα σας και Καλό Μήνα σε όλες τις φίλες και τους φίλους!

Αν μπορούσα να βρω το θραύσμα που έλειπε από το όνειρο στο φως της μέρας, ίσως να ξανακατασκεύαζα ολόκληρη την ταπετσαρία. Αναζητούσα ένα παράθυρο που είχα δει στο όνειρο, περπατούσα διασχίζοντας την πολιτεία τη νύχτα, ψάχνοντας το παράθυρο, και το βρήκα.

Ήταν το παράθυρο ενός σπιτιού που έβλεπε σε δύο λεωφόρους. Στο όνειρο ήταν το παράθυρο του σπιτιού του Προυστ. Ήταν επίσης το παράθυρο ενός σπιτιού στο οποίο είχα ζήσει, δεν μπορούσα να θυμηθώ πότε. Αλλά ήμουν βέβαιη πως ήδη είχα γνωρίσει την αίσθηση του να στέκομαι μπροστά σε αυτό το παράθυρο κοιτάζοντας κάτω τις δύο λεωφόρους σαν ανοιγμένα πόδια.

Ήμουν βέβαιη πως στάθηκα πολλές φορές διστάζοντας ανάμεσα σε αυτές τις δύο λεωφόρους. Ο δρόμος μου σχιζόταν αδιάκοπα στα δύο, ολόκληρη η δομή της ζωής μου άνοιγε αδιάκοπα σε δύο κομμάτια. Ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω μια εκλογή. Ακολουθούσα πάντα τις λεωφόρους μέχρι που ο πόνος αυτού του διαμελισμού γινόταν έκσταση και οι δύο λεωφόροι συγχωνεύονταν σε ένα σημείο απόλυτης λύπης.

Το δράμα ήταν αυτό το παράθυρο που έβλεπε στην διπλή όψη της ύπαρξης, στο διπλό της πρόσωπο. Το δράμα ήταν αυτό το παράθυρο που είχα δει σε ένα όνειρο, που ήταν το παράθυρο του σπιτιού του Προυστ όταν έγραφε το ατέλειωτο βιβλίο μέσα στο οποίο δεν έκανε καμία εκλογή, παρά μονάχα ακολουθούσε τον λαβύρινθο των αναμνήσεων.

Είχα διαλέξει σαν απάντηση στο όνειρο αυτό το κυνηγητό του ονείρου δίχως μνήμη. Κι όμως άφηνα πίσω μου έναν ιστό από μνήμες που υφαίνονταν ανελέητα και επιβράδυναν το βάδισμα και το όνειρο μου.

Μόνο όσο ακολουθούσα το όνειρο ήμουν ελεύθερη, σε κάποιο όμως σημείο το πρότυπο της ζωής μου κρεμόταν σαν κουρελιασμένο ρούχο και  το μονοπάτι των ονείρων μετατρεπόταν σε σκοτάδι. Κάθε φορά που έμπαινα σε ορισμένα δωμάτια γεμάτα ανθρώπους που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στο όνειρο, μεμιάς συναισθανόμουν ότι δεν ήταν αυτός ο τόπος. Η ανάγκη της φυγής ήταν επιτακτική.

Όταν βρήκα τον τόπο, κάθησα ολότελα ακίνητη και ικανοποιημένη. Θυμόμουν το όνειρο και αναζητούσα να ξανασυλλάβω τα χαμένα κομμάτια. Είχα προφτάσει το όνειρό μου. Τότε μου φάνηκε πως όλα τα ρολόγια στον κόσμο σήμαιναν σε μια ομοφωνία για το θαύμα. Λες και τα ρολόγια σήμαιναν τα μεσάνυχτα για όλες τις μεταμορφώσεις. Το όνειρο είχε συγχρονισθεί. Το θαύμα είχε ολοκληρωθεί. Όλα τα ρολόγια σήμαιναν τα μεσάνυχτα για την μεταμόρφωση. Δεν σήμαιναν το χρόνο, αλλά τον συγχρονισμό, τον συγχρονισμό με το όνειρο.

Το όνειρο πάντα τρέχει μπροστά από σένα. Να το προλάβεις, να ζήσεις μια στιγμή σε ομοφωνία μαζί του, αυτό είναι το θαύμα. Η ζωή στη σκηνή του θεάτρου, η ζωή του μύθου συνταιριασμένη με το φως της μέρας, και από αυτόν τον γάμο σπιθοβολούσαν τα μεγάλα πουλιά της θεότητας, οι αιώνιες στιγμές.

«Μέχρι να κάνεις το ασυνείδητο συνειδητό, αυτό θα κατευθύνει τη ζωή σου, κι εσύ θα το αποκαλείς πεπρωμένο» Karl Jung

Αναϊς Νιν 
Η ΦΩΝΗ

Εκδόσεις:  ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΑΚΗΣ