Οι ασθένειες ως αποτέλεσμα αλυσίδας γεγονότων

Αυτό το οποίο μας ενδιαφέρει είναι να δούμε αν οι τελικές ασθένειες που εμφανίζονται στους ανθρώπους γενικά και σε κάθε άτομο συγκεκριμένα, σχετίζονται με παθολογικά συμβάντα τα οποία ξεκινούν ως οξείες φλεγμονώδεις καταστάσεις και καταλήγουν σε χρόνια εκφυλιστική νόσο, και σύμφωνα με τη συμβατική ιατρική σκέψη αυτό είναι τυχαίο γεγονός, αλλά το ερώτημα είναι: «Είναι αυτό τυχαίο γεγονός ή αποτέλεσμα μιας καθορισμένης, σχεδόν με μαθηματικό τρόπο, πορείας παθολογικών γεγονότων που οδηγούν τον ασθενή στην τελική του κατάσταση;». Είναι πολύ σημαντικό να βρεθεί αν αυτή η κατάσταση που εμφανίστηκε στην ηλικία των 35, 40, 50 ή 55, σχετίζεται με το σύνολο του ιατρικού ιστορικού του ατόμου.

Η προσωπική μου πείρα, λαμβάνοντας το ιατρικό ιστορικό χιλιάδων ασθενών από τη γέννησή τους έως την παιδική ηλικία ή έως τη χρονική στιγμή που ήρθαν να με συμβουλευτούν για χρόνια προβλήματα, μου δείχνει ότι το ανοσοποιητικό τους σύστημα, απαράλλακτα, προσπάθησε να διατηρήσει τη διαταραχή σε περιφερειακό επίπεδο φλεγμαίνοντας ένα μη ζωτικό όργανο, όπως οι αμυγδαλές, και αντιδρώντας στους εισβολείς με υψηλό πυρετό, αλλά μια τέτοια αντίδραση πάντα καταστελλόταν ταχέως με ισχυρά χημικά φάρμακα.

Εξαιτίας των βαρέων θεραπειών που χορηγήθηκαν κατά τον χρόνο της οξείας φλεγμονής, δεν επετράπη στο σώμα να ασκήσει την αναγκαία βιοχημική διαδικασία που θα μπορούσε να αποκαταστήσει τη χαμένη ομοιόσταση, και το σώμα επιστρατεύει μια δεύτερη γραμμή άμυνας, που σημαίνει ότι η χρόνια διαταραχή ξεκίνησε με μια υποξεία φλεγμονώδη διαδικασία.

Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η βαριά χημική παρεμβολή δεν έδωσε στο σώμα αρκετό χώρο και χρόνο για να ανατάξει τον εαυτό του, έτσι ώστε να μπορέσει να αμυνθεί απέναντι στην επόμενη επίθεση του μικροβίου.

Είναι γνωστό ότι το ανοσοποιητικό σύστημα μαθαίνει πώς να υπερασπίζεται τον εαυτό του μέσα από την εμπειρία των επιδημιών. Όταν δεν επιτρέπουμε σε αυτήν τη διαδικασία να λάβει χώρα, στη συνέχεια θα έχουμε ένα όχι δυνατότερο, αλλά πιο εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα. Είναι επίσης αλήθεια ότι αν επιτρέψουμε σε όλες τις οξείες ασθένειες να διατρέξουν τη φυσική τους πορεία, μερικοί ασθενείς θα πεθάνουν. Μερικές φορές, η «πνευμονία» θα είναι δυνατότερη από τις άμυνες και ο ασθενής θα υποκύψει. Αυτή είναι η πορεία όλων των οξείων ασθενειών. Έχουν μια πρόδρομη περίοδο, μια κλιμάκωση, και ένα τέλος που καταλήγει είτε στη θεραπεία (λύσις) είτε στον θάνατο. Εδώ έχουμε την προσφορά της Ομοιοπαθητικής και άλλων εναλλακτικών μεθόδων.

Είναι δυνατόν, αντί να κατασταλεί μια λοίμωξη, να βοηθηθεί το σώμα να ξεπεράσει την οξεία φάση με φυσικό τρόπο, ενδυναμώνοντας τις άμυνες με ένα φάρμακο που παράγει παρόμοια συμπτώματα με αυτά της ασθένειας. Με αυτόν τον τρόπο βοηθάμε το σώμα να ανακτήσει την ισορροπία του. Μίλησα πριν για τη θεωρία «Το συνεχές μιας ενοποιημένης θεωρίας για τις ασθένειες, οξείες και χρόνιες». Σύμφωνα με αυτήν την θεωρία, όλες οι χρόνιες ασθένειες και όλες οι φυσικά προκύπτουσες χρόνιες εκφυλιστικές νόσοι, είναι «φλεγμονώδεις διαδικασίες» [88]. Η κύρια διαφορά μεταξύ μιας φλεγμονώδους διαδικασίας σε μια χρόνια κατάσταση και σε μια οξεία κατάσταση είναι η εκδήλωση υψηλού πυρετού κατά την οξεία φάση [89-98].

Το σώμα, όταν έχει τη δυνατότητα να παράγει υψηλό πυρετό, είναι σε σχετικά καλή κατάσταση υγείας. Όταν δεν έχει πια αυτήν τη δυνατότητα, σημαίνει ότι δεν επιτρέψαμε στη φλεγμονώδη διαδικασία να παραμείνει σε περιφερειακό επίπεδο, και τώρα η φλεγμονή πήγε σε βαθύτερο επίπεδο, σε ένα ζωτικό όργανο ή ακόμα και στο σύνολο του συστήματος π.χ., συστηματικός ερυθηματώδης λύκος).

Η νέα κατάσταση είναι ότι τώρα έχει διαβρωθεί από μια υποξεία φλεγμονώδη διαδικασία, με χαμηλό πυρετό ή χωρίς καθόλου πυρετό, αλλά επίσης χωρίς τη δυνατότητα για τελική επίλυση (λύσις). Αντίθετα, ό,τι συμβαίνει τώρα είναι ότι η υποξεία φλεγμονώδης διαδικασία καταστρέφει, σταθερά, νέες περιοχές του οργανισμού και υπάρχει συνεχής επιδείνωση της χρόνιας κατάστασης [99-108].

Έχουμε μια παρόμοια φλεγμονή, όπως το περιφερικό οξύ, αλλά σε βαθύτερο επίπεδο, και το σώμα δεν μπορεί πλέον να αντεπεξέλθει σε αυτήν παράγοντας υψηλό πυρετό, εκτός από σποραδικές προσπάθειες. Για παράδειγμα, άνθρωποι που πάσχουν από ημικρανίες, σχεδόν τακτικά λένε ότι έχουν κρίσεις κατά περιόδους [09-114] (π.χ., δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα). Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν ερευνήσουμε, θα βρούμε ότι υπήρχαν διάφορες οξείες ασθένειες πριν από την έναρξη των ημικρανιών, με υψηλό πυρετό, όπως οξεία αμυγδαλίτιδα, κυστίτιδα ή βρογχίτιδα, οι οποίες θεραπεύτηκαν λανθασμένα και κατεστάλησαν πριν εμφανιστούν οι ημικρανίες.

Είναι η ίδια φλεγμονή που δεν της επιτράπηκε να εκφραστεί όταν ήταν σε μορφή αμυγδαλίτιδας, και τώρα το σώμα κανονικά ανακτά δυνάμεις και κάνει μια προσπάθεια να αναπαράγει την αρχική οξεία κατάσταση. Ο ασθενής αντιλαμβάνεται αυτήν την προσπάθεια σαν το σύνδρομο που ονομάζουμε «ημικρανία ή αθροιστικές κεφαλαλγίες».

Μερικά χρόνια πριν, όταν μιλούσα για το συνεχές των ασθενειών, δεν ήξερα τον βιοχημικό μηχανισμό που θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτές τις υποξείες φλεγμονές. Αργότερα διάβασα για την ιδέα των πρωτεϊνών της φλεγμονής. Ένας από τους μαθητές μου μού έφερε αποτελέσματα μιας μελέτης που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ, που δείχνουν ότι η σχιζοφρένεια είναι, κατά πάσα πιθανότητα, φλεγμονώδης διαδικασία [122]. Η άμεση αντίδραση των ερευνητών ήταν να βρουν ένα αντιφλεγμονώδες φάρμακο για να θεραπεύσουν τη σχιζοφρένεια.

Έτσι λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια δεν μάθαμε ότι αυτός ο τρόπος σκέψης είναι λανθασμένος, και επιμένουμε ακόμα και σε αυτά τα τελευταία στάδια σε αυτόν τον τρόπο σκέψης εξαφανίζοντας τον φορέα του στρες και όχι ενδυναμώνοντας το ανοσοποιητικό σύστημα. Η συμβατική ιατρική σκέψη είναι «Αφήστε μας να βρούμε τον παράγοντα που προκαλεί την ασθένεια, να βρούμε ένα χημικό φάρμακο που μπορεί να τον εξουδετερώσει και να θεραπεύσουμε τον ασθενή». Αποτυγχάνουν να συνειδητοποιήσουν ότι αυτές είναι πρωτεΐνες φλεγμονής και δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν παρά μόνο ενδυναμώνοντας το ανοσοποιητικό σύστημα.

Αν η ιατρική δεν συμφιλιωθεί με αυτόν τον τρόπο σκέψης, η ανθρωπότητα θα συνεχίσει να βιώνει όλο και πιο σύνθετες ασθένειες, οι οποίες θα είναι όλο και πιο δύσκολο να θεραπευτούν.

Η Ομοιοπαθητική είναι ικανή να επαναφέρει το ανοσοποιητικό σύστημα στην αρχική του δύναμη

Το σώμα έχει τη δυνατότητα να αντιδρά σε στρεσογόνους παράγοντες του περιβάλλοντος, η οποία θα πρέπει μάλλον να ενισχυθεί παρά να κατασταλεί, έτσι ώστε να ξεπεραστεί η φλεγμονή με φυσικό τρόπο, χωρίς να την ωθήσει σε βαθύτερα επίπεδα. Αυτή η συνολική διαδικασία αντίδρασης του σώματος που παράγει οξεία φλεγμονή με υψηλό πυρετό είναι το «αποτέλεσμα εκατομμυρίων βιοχημικών αντιδράσεων», έχοντας στόχο να επανεγκαταστήσει τη χαμένη ισορροπία, την ομοιόσταση.

Αν αυτή η διαδικασία διακοπεί και εξαναγκαστεί να εξαφανιστεί με την άσκηση βίαιης χημικής δύναμης, και δεν μπορέσει να φτάσει στην κορύφωση της θεραπευτικής αποστολής της, που θα επέφερε κατά προσέγγιση την ομοιόσταση, το σώμα είναι υποχρεωμένο να επανακαθορίσει την άμυνά του, και το ανοσοποιητικό σύστημα αποφασίζει να λάβει μια βαθύτερη γραμμή άμυνας, εσωτερικοποιώντας τη φλεγμονώδη διαδικασία. Αυτό είναι το αρχικό σημείο μιας χρόνιας ασθένειας.

Μπορεί να είναι μια νόσος του κολλαγόνου, ερυθηματώδης λύκος, ψωρίασις, σκλήρυνση κατά πλάκας, νευρομυϊκές νόσοι, ψυχιατρικές νόσοι, αυτισμός κ.λπ.. Η σημαντική διαφορά είναι ότι αυτήν τη φορά το ανοσοποιητικό σύστημα δεν έχει τη δύναμη για να σηκώσει ξανά υψηλό πυρετό με στόχο να επιτύχει την θεραπεία. Αν υπήρχε καλύτερο σύστημα θεραπείας των οξέων ασθενειών με ηπιότερα μέσα, τότε το ανοσοποιητικό σύστημα δεν θα χρειαζόταν να συμβιβαστεί και να δεχθεί τη διαταραχή σε βαθύτερο επίπεδο.

Η καταστολή του πυρετού σε εγκυμονούσες ή σε μικρά παιδιά μπορεί να προκαλέσει την έναρξη αυτισμού [123]. Τα αυτιστικά παιδιά σπανίως κάνουν πυρετό, είχαν πυρετούς, πριν γίνουν αυτιστικά. Για παράδειγμα, πολλά από αυτά είχαν υποτροπιάζουσες μέσες ωτίτιδες με υψηλό πυρετό, που κατεστάλησαν με αντιβιοτικά ή με ισχυρά αντιπυρετικά. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι αν αυτά τα παιδιά αναπτύξουν πυρετό, η αυτιστική κατάσταση βελτιώνεται [124].

Με την ορθή θεραπεία, οι πυρετοί θα επιστρέψουν, ενώ η αυτιστική συμπεριφορά βελτιώνεται δραματικά. Ασθένειες των μοντέρνων κοινωνιών μας προσβάλλουν όλο και περισσότερο το περιφερικό και το κεντρικό νευρικό σύστημα.

Με δεδομένο το γεγονός ότι το πιο σημαντικό όργανο είναι ο εγκέφαλος, αν εξακολουθήσουμε να σπρώχνουμε την ασθένεια στο κέντρο του σώματος, θα γίνουμε σύντομα μάρτυρες μιας τρομερής αύξησης σε ψυχωσικές ασθένειες.

Ιάπωνες ερευνητές βρήκαν ότι μπορούν να θεραπεύσουν τον καρκίνο προκαλώντας πυρετό [125], μέσω διάφορων αντιγόνων που προκαλούν αύξηση της θερμοκρασίας και έχουν αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Εισήγαγαν πυρετογόνους παράγοντες μέσα στο σώμα, το σώμα αντέδρασε και είδαν υποχώρηση του καρκίνου [126]. Το ίδιο παρατηρήθηκε σε παιδιά που πάσχουν από αυτισμό [127].

Ελπίζουμε να δώσουμε απάντηση στην ερώτηση του παιδιού «Γιατί αρρωσταίνω;», γιατί είχε ξεκινήσει με αμυγδαλίτιδα και τώρα έφτασε να έχει άσθμα. "

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΥΘΟΥΛΚΑΣ

Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας.

Πηγή: Νίκη Τσέκου  Facebook