Εμβόλια: Το ιατρικό Ερώτημα και η Ανθρωπιστική Διάσταση

Ωφελέειν ή μη βλάπτειν. «Να είσαι πάντα επωφελής ή να μην προκαλείς βλάβη».

Με την φράση αυτή ο Ιπποκράτης, ο μεγάλος ιατρός της αρχαιότητας αλλά ταυτόχρονα διαχρονικός είχε διατυπώσει την ανθρωπιστική του φιλοσοφία. Μια φιλοσοφία που αποτυπώθηκε στα έργα του και στην τέχνη της ιατρικής. Η ηθική και πνευματική του παρακαταθήκη μεγάλη, όμως τείνει να ξεθωριάσει την σημερινή εποχή, μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από την απίστευτη ταχύτητα πληροφόρησης που ρέει άφθονη σε παγκόσμιο επίπεδο, μιας τεχνολογίας η οποία έχει φτάσει τον άνθρωπο στο υλιστικό του απόγειο, μιας εποχής όμως που δείχνει τόσο έρημη από πνευματικά και ανθρωπιστικά στοιχεία.

Αυτήν την πορεία που έχει πάρει σήμερα ο άνθρωπος στην αντίληψη της πραγματικότητας του απεικονίζεται και στην επιστήμη. Μια επιστήμη που έχει ξεχάσει να αφουγκράζεται τη φύση, τις λεπτότερες ενέργειες της, μια επιστήμη που έχει ξεχάσει ότι αποτελεί τέχνη της ψυχής, μια τέχνη δημιουργίας και ανακάλυψης και φανέρωσης του αγνώστου στον άνθρωπο. Μια επιστήμη που απομόνωσε την πραγματικότητα στο εργαστήριο και έκοψε τους δεσμούς με την φύση, το μεγάλο εργαστήριο της ζωής. Έτσι στόχευσε στο μικρό, το μη φυσικό και το εξειδικευμένο, αποσυνδέθηκε από το ανθρώπινο και το ολιστικό για να καταλήξει στο μονομερές και το στατικό. [1] [2]

Η επιστήμη της ιατρικής έκανε τεράστια βήματα προόδου αλλά έσφαλε και στον τρόπο προσέγγισης της ανθρώπινης φυσιολογίας, και αποκωδικοποίησης του ανθρώπινου σώματος και των αναγκών του. Η παρέμβαση της υπήρξε και είναι βίαιη και μη φυσική, χωρίς να αφουγκράζεται τις ανάγκες του ανθρώπινου όντος ως ένα ολοκληρωμένο ψυχοσωματικό ον. Έτσι, σε αυτά τα μονοπάτια κατευθύνθηκε και ο πειραματισμός και η ανάπτυξη της τεχνολογίας της. Και εδώ θα εξετάσουμε όσο είναι δυνατόν τον ρόλο των εμβολίων στην υγεία και τον ρόλο που διαδραματίζουν στην φυσιολογία και την ανθρωπιστική διάσταση που μπορεί να πάρει το κρίσιμό αυτό θέμα στην σημερινή εποχή.

Τα εμβόλια ξεκίνησαν για να αποτελέσουν άλλη μια φιλοσοφική λίθο της ιατρικής. Για πολύ καιρό, οι επιστήμονες πίστευαν ότι μέσω των εμβολίων θα μπορούσαν να επιτύχουν εξάλειψη των περισσότερων ασθενειών που ταλανίζουν την ανθρωπότητα και μέσα από αυτό θα επιτύγχαναν την πολυπόθητη μακροζωία. Είναι όμως έτσι; Αποτελεί ο εμβολιασμός πανάκεια; Στην πορεία αποδείχτηκε ότι όχι μόνο δεν αποτελεί πανάκεια αλλά είναι και επιζήμια για τον άνθρωπο. Γιατί όλα στηρίχτηκαν σε λανθασμένο υπόβαθρο αντιλήψεων και ιδεών για την ανθρώπινη φυσιολογία και την όλη αντίληψη που έχει διαμορφωθεί από μια επιστήμη που βλέπει μονομερώς την ανθρώπινη υπόσταση και πάντα κάτω από μηχανιστικές εξηγήσεις.

Τι ακριβώς κάνει ένα εμβόλιο; Σύμφωνα με την επίσημη επιστήμη η ανοσία έναντι των διάφορων λοιμογόνων μικροοργανισμών μπορεί να επιτευχθεί είτε με την ενεργητική είτε με την παθητική ανοσοποίηση. Η ανοσοποίηση2είναι μια διαδικασία κατά την οποία έχουμε την παραγωγή αντισωμάτων από τον οργανισμό έναντι των διάφορων λοιμογόνων μικροοργανισμών και άλλων παραγόντων που μπορεί να αποτελούν παράγοντες μόλυνσης και πρόκλησης βλάβης στην ομοιόσταση του οργανισμού.

Η ανοσοποίηση γίνεται είτε φυσικά, (συνήθως με μεταφορά από την μητέρα στο έμβρυο αντισωμάτων και άλλων αντιμικροβιακών παραγόντων ή με προηγούμενη λοίμωξη από το μικροοργανισμό), είτε τεχνητά με χορήγηση εμβολίων ή αντισωμάτων. Ουσιαστικά, το εμβόλιο είναι μια τεχνητή παρέμβαση στον οργανισμό που στοχεύει να ενεργοποιήσει με τεχνητό τρόπο το ανοσοποιητικό μας έναντι ενός παθογόνου μικροοργανισμού. Έτσι, μέσα στα εμβόλια τοποθετούν τμήματα εξασθενημένων μικροοργανισμών προκειμένου το ανοσοποιητικό να παράγει αντισώματα και να δημιουργήσει κυτταρική μνήμη, ώστε σε πιθανή μόλυνση από τον μικροοργανισμό αυτό να αμυνθεί ταχύτερα και έτσι να μην εμφανιστούν τα επιβλαβή για τον άνθρωπο συμπτώματα και τελικώς η εμφάνιση της ασθένειας.

Ως εδώ, φαντάζει μια λογική και συνάμα πολύ έξυπνη ανακάλυψη από την πλευρά της ιατρικής κοινότητας και έτσι έντεχνα πλασάρεται στο κοινό. Όμως ποια είναι η αλήθεια; Μήπως η βάση στην οποία στηρίζεται η ιατρική επιστήμη είναι λανθασμένη; Μπορεί φαινομενικά να φαίνεται ότι βοηθάει και στηρίζει τον ανθρώπινο οργανισμό όμως αλήθεια κάνει κάτι τέτοιο; Ή μήπως είναι μια ανεπιθύμητη παρέμβαση στην ανθρώπινη ομοιοστασία και φυσιολογία; Τέτοια παραδείγματα έχουμε και στο περιβάλλον φυσικά. Ή άραγε ποιος μπορεί να εγγυηθεί στο κοινό ότι τα εμβόλια εξυπηρετούν τους σκοπούς για τους οποίους αυτοί εξαγγέλουν ότι υπηρετούν; Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί να αποτελεί ένα χρήσιμο όπλο κατά της ανθρωπότητας;;

Ας ξετυλίξουμε λοιπόν το κουβάρι αυτό. Καταρχάς, ας αναρωτηθούμε, τι είναι ασθένεια και τι την προκαλεί ; Πως ηχεί στα αυτιά μας η έννοια αυτή; Σίγουρα στην εποχή που ζούμε η ασθένεια ηχεί ως μια τρομακτική εμπειρία με ποικίλες επιπτώσεις στην καθημερινότητα και την ζωή μας… Ο ομοιοπαθητικός ιατρός Dr Kris Gaublomme4γράφει:

«Εκπαιδευτήκαμε να πιστεύουμε ότι η ασθένεια είναι κάτι τρομερό, ένα λάθος της φύσης, κάτι απαράδεκτο για την μοντέρνα κοινωνία – ένα λάθος που πρέπει να διορθωθεί από την τεχνολογία μας. Μας λένε ότι η ασθένεια οφείλεται σε εχθρούς «απ’ έξω», μικρόβια που εισβάλλουν και διακυβεύουν την ζωή μας. Μας διδάσκουν ότι ο καλύτερος τρόπος να καταπολεμήσουμε αυτόν τον εχθρό είναι ο εμβολιασμός. Η ασθένεια δεν είναι, ποτέ δεν ήταν, ένα λάθος της φύσης.

Ασθένεια είναι η ορατή αντίδραση ενός ζωντανού οργανισμού στην διαταραχή της ομοιοστασίας του. Το να εξαλείψει κανείς την ασθένεια σημαίνει την εξάλειψη της ικανότητας να επανακτήσει ισορροπία, με αποτέλεσμα ένα διαταραγμένο ανοσοποιητικό σύστημα, αλλεργίες, αυτοάνοσες ασθένειες, και τελικώς μια πλήρη κατάρρευση του αμυντικού μηχανισμού.

Ασθένεια δεν είναι το αποτέλεσμα της διείσδυσης μικροοργανισμών. Ως άνθρωποι ζούμε (όπως και άλλα ζώα) σε πλήρη αρμονία με εκατομμύρια μικροβίων πάνω μας. Ακόμη, είναι αδύνατον να επιβιώσουμε χωρίς αυτά. Κήρυξη πολέμου εναντίον όλων των μικροβίων σημαίνει κήρυξη πολέμου στην ίδια την φύση, περιλαμβανομένων και ημών. Έτσι πρέπει κανείς να διαθέτει άρρωστο μυαλό ώστε να σκέφτεται την ζωή και την ιατρική υπό όρους πολέμου και εξουδετέρωσης».

Το να μπορείς να αφουγκραστείς την φύση, την φυσιολογία σου, το ίδιο σου το σώμα αποτελεί την αρχή κάθε ίασης. Είναι καιρός να αρχίσουμε να αμφισβητούμε την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων είτε στην επιστήμη είτε στην κοινωνία και να αποτελέσουμε όντα σκεπτόμενα και όχι όντα καθοδηγούμενα σαν μαριονέτες σε μια ζωή που δεν ανήκει σε εμάς. Και συνεχίζει: « Ο εμβολιασμός δεν αποτελεί τον καλύτερο τρόπο εξουδετέρωσης όλων των ασθενειών. Επιπλέον, είναι εξίσου ανήθικος και επιστημονικά παράλογος επειδή οδηγεί σε μια πρακτική που προκαλεί όλο και περισσότερο κακό αφού τα εμβόλια είναι λιγότερο αποτελεσματικά απ’ ότι μας λένε, και συγχρόνως προκαλούν περισσότερη βλάβη απ’ ότι υποψιάζεται ακόμη και ένας τίμιος, αλλά κακώς πληροφορημένος γιατρός ή ασθενής.

Τα εμβόλια δεν εμποδίζουν την ασθένεια. Αντίθετα, δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερη ευαισθησία στις ασθένειες γενικά. Η ιδέα να προκαλέσουμε ειδική ανοσία στο άτομο παραμέλησε την σπουδαιότερη μη ειδική ανοσία. Αληθινή ανοσία σημαίνει ετοιμότητα για οποιαδήποτε λοίμωξη, οποτεδήποτε. Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να εμβολιάσουμε έναντι όλων των βακτηριδίων, όλων των ιών, όλων των μυκήτων επί της γης. Εκτός αυτού δεν το χρειαζόμαστε, έχουμε ήδη ένα σπουδαίο όργανο που θα υπερασπίσει τους εαυτούς μας κατά των λοιμώξεων. Καθήκον μας είναι να του δώσουμε την δυνατότητα να λειτουργήσει, αντί να το καταστρέφουμε περαιτέρω. Τα εμβόλια δεν είναι ασφαλή. Προκαλούν ατέλειωτες παρενέργειες. Μερικές από αυτές είναι δραματικές, άλλες όχι. Αλλά όλες μπορούν να αποφευχθούν με τον μη εμβολιασμό».

Αποτελεί ένα μύθο, λοιπόν, ότι τα εμβόλια προστατεύουν. Διότι διαταράσσουν την ομοιοδυναμική κατάσταση της ανθρώπινης φυσιολογίας. Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει μάθει να επιβιώνει μαζί με εκατομμύρια μικροοργανισμούς καθημερινά καθώς συμβίωσε για μεγάλο εξελικτικό χρόνο μαζί τους. Όποτε δημιούργησε κάθε δυνατό μηχανισμό δικής του ανοσοποίησης. Φαίνεται ότι η εξέλιξη5 του ανοσοποιητικού συστήματος παράλληλα με τη φυλογένεση έφερε τα εξελισσόμενα ανοσοποιητικά στοιχεία σε επαφή με σχεδόν όλα τα οργανικά μεγαλομόρια τα οποία υπήρχαν ή δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της οργανισμικής εξέλιξης.

Αυτό καταδεικνύεται πανηγυρικά από το γεγονός ότι αν τα εισάγουμε στον ανθρώπινο οργανισμό, τότε το ανοσοποιητικό σύστημα του δέκτη αναγνωρίζει τους αντιγονικούς καθοριστές (η θέση πάνω σε ένα αντιγόνο που αναγνωρίζεται και δεσμεύεται από ένα συγκεκριμένο αντίσωμα) του δότη και αντιδρά με την παραγωγή αντισωμάτων (είναι αξιοπερίεργο δε ότι το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου αντιδρά και εναντίον τεχνητών ουσιών, τις οποίες (μάλλον) δεν «συνάντησε» ποτέ κατά την εξέλιξη του). Από τα παραπάνω θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό που απαιτείται είναι ο άνθρωπος να ενισχύει τον οργανισμό του με φυσικά μέσα, με σωστή διατροφή και με στροφή στην πνευματική του φύση. Διότι ο άνθρωπος αποτελεί ένα ψυχοσωματικό όλον και όχι μια μεμονωμένη υλιστική οντότητα η οποία δρα ως μηχανή.

Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένη η σχέση ψυχολογίας, ψυχικής υγείας και ασθένειας. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και επηρεάζουν άμεσα το ανοσοποιητικό σύστημα που έχει άμεση σύνδεση με το νευρικό και αποτελεί ρυθμιστής και ισορροπιστής του. Οι παρατηρήσεις αυτές έχουν γίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια με πρωτοπόρο τον Ιπποκράτη. Εδώ, θα ήταν σκόπιμο παρόλο του γεγονότος ότι μπορεί να ξεφεύγουμε από το θέμα να παραθέσουμε μερικά γνωμικά του Ιπποκράτη3 που έχουν σχέση με την ασθένεια, την υγεία και τα φάρμακα:

«Στόχος της Ιατρικής τέχνης είναι να θεραπεύει με φρόνηση μάλλον παρά με τόλμη, με ήπιο μάλλον παρά με βίαιο τρόπο».

«Κάθε ασθένεια έχει τη δική της φύση ( ιδιαιτερότητα) και τη δική της δύναμη».

«Κάθε αρρώστια έχει τη δική της αιτία και καμία δεν γεννιέται χωρίς φυσική αιτία».

«Οι αρρώστιες δεν εμφανίζονται αμέσως, αλλά εξελισσόμενες σιγά σιγά εκδηλώνονται με σφοδρότητα».

«Από τις ασθένειες πολλές προέρχονται από τη διατροφή, άλλες από τον αέρα που αναπνέουμε και ζούμε».

«Φάρμακο πρέπει να χορηγεί κανείς ανάλογο με την κατάσταση του αρρώστου, εξετάζοντας τι αντοχή διαθέτει».

«Τα καλύτερα για την υγεία είναι εκείνα που, αν και εισάγονται σε πολύ μικρή ποσότητα, κρίνονται αρκετά( επαρκούν)».

Αυτά είναι λίγα από τα γνωμικά του μεγάλου ιατρού και ανθρωπιστή Ιπποκράτη. Είναι οι αρχές στις οποίες δυστυχώς δεν στηρίχτηκε ,κατά τα φαινόμενα, η δομή και η σκέψη της σύγχρονης ιατρικής. Δίνοντας έμφαση σε αυτό μπορούμε να κατανοήσουμε πόσο σημαντική είναι η θεμελίωση της σωστής βάσης για μια επιστήμη που θα έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο και την φύση του και όχι την επίτευξη παράπλευρων συμφερόντων που ως σκοπό έχουν να εξυπηρετήσουν άλλες ατζέντες και φαινόμενα. Πάνω σε σαθρό υπόστρωμα στηρίχτηκε η σύγχρονη ιατρική η οποία έχει βασιστεί πάνω στην υλιστική εξήγηση του ανθρώπινου σώματος και όλες οι τεχνολογίες που ανέπτυξε αφορούν μόνο το ένα κομμάτι της ανθρώπινης υπόστασης και γι’ αυτό σήμερα παρατηρούμε ότι έχει έρθει σε ένα τέλμα όσον αφορά την εξέλιξη της. Πάνω σε αυτές τις κατευθύνσεις στηρίχθηκε η τεχνολογία των εμβολίων και διάφορων λοιπών φαρμακευτικών σκευασμάτων.

Σήμερα η παραγωγή των εμβολίων2 στηρίζεται κατά κύριο λόγο στην γενετική μηχανική. Ο σχεδιασμός των εμβολίων2 περιλαμβάνει τα εξής:

α) εμβόλια με ολόκληρους μικροοργανισμούς (αδρανοποιημένα νεκρά η ζωντανά εξασθενημένα μη λοιμογόνα βακτηριακά κύτταρα ή ιικά σωματίδια.

β) εμβόλια με απομονωμένα μακρομόρια. Αυτά τα εμβόλια αναπτύχθηκαν προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι κίνδυνοι που συνδέονται με τα εξασθενημένα ή αδρανοποιημένα εμβόλια με ολόκληρους μικροοοργανισμούς. Τρία είδη αυτού του τύπου εμβολίων χρησιμοποιούνται σήμερα: αδρανοποιημένες εξωτοξίνες, πολυσακχαρίτες του ελύτρου και ανασυνδιασμένα μικροβιακά αντιγόνα. Τα παραπάνω φτιάχνονται με την συμβολή της γενετικής μηχανικής και σε λίγο καιρό θα χρησιμοποιηθούν και συνθετικά πεπτίδια προκειμένου να συμβάλλον στην ανοσοποίηση του ανθρώπινου οργανισμού.

γ) εμβόλια με γενετικά τροποποιημένους φορείς. Εδώ, αξίζει να αναλύσουμε τον τρόπο που δημιουργούνται τα συγκεκριμένα εμβόλια. Τα γονίδια που κωδικοποιούν για τα κυριότερα αντιγόνα ( αντίγονα είναι κάθε ουσία που δεσμεύεται από ένα αντίσωμα ή έναν υποδοχέα των Τ λεμφοκυττάρων μας) ορισμένων ιδιαίτερα παθογόνων μικροοργανισμών είναι δυνατόν να εισαχθούν μέσα σε εξασθενημένους ιούς ή βακτήρια. Αυτοί οι μικροοργανισμοί έχουν ρόλο φορέα, ο οποίος θα πολλαπλασιαστεί μέσα στον ξενιστή και θα εκφράσει το προϊόν του γονιδίου.

Ποιοι είναι αυτοί οι φορείς; Μερικοί από αυτούς είναι: ο ιός της δαμαλίτιδας, ο ιός της γρίπης των πτηνών, ο ιός της πολιομυελίτιδας, αδενοϊοί, στελέχη της Samlonella, ο ιός της ευλογιάς και πολλοί άλλοι φορείς ιοί και βακτήρια. Ένα ιδιαίτερο παράδειγμα που θα μας κάνει όλους να σκεφτούμε για την ανάπτυξη αυτής της τεχνολογίας είναι η χρήση εξασθενημένων στελεχών Salmonella στα οποία έχουν εισαχθεί γονίδια του βακτηρίου που προκαλεί την χολέρα!

δ) εμβόλια DNA. Αυτή η μέθοδος εμβολιασμού συνιστάται στην άμεση ενδομυϊκή χορήγηση πλασμιδιακού DNA. Το πλασμίδιο αποτελεί έναν γενετικό φορέα που χρησιμοποιείται από την γενετική μηχανική ώστε να εισάγει σε αυτό οποιοδήποτε γονίδιο θέλει ώστε να εισαχθεί σε έναν οργανισμό και αυτό με την σειρά του να εισάγει το γονίδιο στο γενετικό υλικό του οργανισμού. Αποτελεί την αρχή της μεθόδου για την δημιουργία γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων είτε αυτά είναι ζωικά είτε αυτά είναι φυτικά. Τα μυϊκά κύτταρα λοιπόν προσλαμβάνουν αυτό το πλασμιδιακό DNA και το εκφράζουν προκειμένου να ενεργοποιήσουν το ανοσοποιητικό μας! Αποτελεί σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα μια πολύ καλά υποσχόμενη λύση για τον μελλοντικό εμβολιασμό!

Σε συνδυασμό με τα πρόσθετα και τα συντηρητικά που χρησιμοποιούνται στα εμβόλια, όπως αυτό της θυμεροσάλης, ένα συντηρητικό που ενοχοποιήθηκε για την σχέση του με τον αυτισμό από τον παιδοψυχολόγο Leo Kanner το 1930 ή του υδραργύρου και του αλουμινίου που συνδέονται με την νόσο του Alzheimer εγείρουν έντονα τον προβληματισμό κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου και επιστήμονα που αναρωτιέται που σκοπεύουν όλα αυτά.

Διότι αμφιβάλλω εάν αυτά τα τόσο τεχνητά κατασκευασμένα εμβόλια που δεν συνάδουν με την ανθρώπινη φυσιολογία έχουν ως στόχο την υγεία και την προστασία μας αλλά αντιθέτως αποτελούν μυστικές ατζέντες που επιδιώκουν τον έλεγχο του ανθρώπινου πληθυσμού. Η στροφή προς την γενετική μηχανική και η επιστημονική «μανία» για αποκωδικοποίηση των ιδιοτήτων του γενετικού υλικού, και κατά πόσο αυτό συνδέεται με την χειραγώγηση και τον νοητικό έλεγχο, δεν ανήκουν πλέον στην επιστημονική φαντασία αλλά αποτελούν ίσως εκείνα τα «σημεία» που θα μας αφυπνίσουν για τους διάφορους σκοπούς τους.

Η στροφή προς της ανθρώπινη πλευρά με μια ευαισθητοποίηση η οποία θα έχει ως υπόβαθρό τον σεβασμό της ανθρώπινης οντότητας είναι και αποτελεί μια επιτακτική ανάγκη. Οι άνθρωποι δεν είναι νούμερα, ούτε δείγματα για στατιστικές αναλύσεις και πειραματισμούς αλλά αποτελούν ενεργειακά όντα, ατομικότητες που εκδηλώνουν το κοσμικό. Οφείλουμε να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για την ανθρώπινη φυσιολογία και να δούμε με μια σκοπιά ενεργειακή την ανθρώπινη φυσιολογία και υγεία. Στο βιβλίο του μεγάλου Ομοιοπαθητικού κ. Βυθούλκα η Νέα Διάσταση στην Ιατρική1 διαβάζουμε στο κεφάλαιο που μιλάει για το σύστημα άμυνας του οργανισμού τα εξής:

«Ο ανθρώπινος οργανισμός εμπεριέχει έναν πολυσύνθετο αμυντικό μηχανισμό που βοηθά στην διατήρηση της καλύτερης δυνατής ισορροπίας. Ο μηχανισμός αυτός υπερβαίνει τα επιμέρους οργανικά του συστατικά και λειτουργεί σ’ ένα ενεργειακό επίπεδο».

«Οι ασθένειες δεν υποδηλώνουν τίποτα άλλο παρά την ενεργοποίηση και την επακόλουθη εκδήλωση των εγγενών προδιαθέσεων του οργανισμού ως απάντηση στις πιέσεις (στρες)».

«Η συνολική απάντηση ενός οργανισμού σε στρες δημιουργεί ένα σύνολο συμπτωμάτων εξατομικευμένο και μοναδικό για κάθε συγκεκριμένο ασθενή. Σύμφωνα με αυτήν την αρχή, είναι αδύνατο να υπάρχει μια γενική, καθολική θεραπεία για ένα συγκεκριμένο τύπο διαταραχής».

«Όταν ένα έντονο ερέθισμά ασκεί ισχυρή επίδραση στον οργανισμό, η οδός της « οριακής ισορροπίας» ξεπερνιέται και ο οργανισμός μετακινείται μέσω ενός «κβαντικού άλματος» προς μια νέα δομή μικρότερης συνάφειας και μεγαλύτερης σύγχυσης. Φαίνεται ότι για κάθε δεδομένη κατάσταση υγείας υπάρχουν πολλές πιθανότητες (δυνατές θέσεις) στις οποίες ο οργανισμός μπορεί να καταλήξει μέσω ενός «κβαντικού άλματος», όταν βρίσκεται κάτω από την πίεση του οριακού ερεθίσματός».

«Η οριακή ισορροπία» ως όρος περιγράφει την λεπτή, ευαίσθητη ισορροπία μεταξύ των βαθμών υγείας. Είναι γνωστό ότι οι τροχιές των ηλεκτρονίων νοούνται ως ενεργειακές περιοχές ή ως στάσιμα κύματα σύμφωνα με την κβαντική θεωρία. Επίσης γνωρίζουμε ότι τα ηλεκτρόνια αλλάζουν τροχιά ωθούμενα από έναν από τους παρακάτω παράγοντες:

α. εξωτερική διέγερση ( ενεργειακό περίσσευμα ή απώλεια),

β. πυρηνικές αναταραχές.

«Η προφανής εξαφάνιση και επανεμφάνιση του ηλεκτρονίου μεταξύ δυο τροχιών οφείλεται στο γεγονός ότι το ηλεκτρόνιο δεν έχει ταυτότητα παρά μέσω ενός πυρηνικού στάσιμου κύματος (δηλαδή μιας ενεργειακής περιοχής-ζώνης)»

Όσον αφορά τον οργανισμό, η εξωτερική διέγερση μπορεί να παρομοιαστεί με το εκλυτικό αίτιο και οι πυρηνικές αναταραχές με τις εγγενείς προδιαθέσεις. Μια πηγή έντασης μπορεί να νοηθεί σαν ένα « ηλεκτρόνιο» που αποφασίζει για την υγεία ή την ασθένεια. Δεν έχει καμία «ταυτότητα» ή δύναμη από μόνη της. Είναι μια ανύπαρκτη οντότητα όσον αφορά την πλευρά του οργανισμού, αλλά αποκτά ισχύ από τη στιγμή που θα υπάρξει κάποια έλξη ανάμεσα σε αυτήν και τον οργανισμό οπότε και θα υπάρξει ένας ισχυρός δεσμός μεταξύ τους.

Με άλλα λόγια, η ισχύς τις αντλείται και εκδηλώνεται από την ειδική ευαισθησία του οργανισμού προς την πηγή έντασης. Μια τέτοια πηγή μπορεί να είναι αρκετά τοξική και, παρ’ όλα αυτά, να μην έχει την ικανότητα να προκαλεί κάποιες αλλαγές σ’ ένα συγκεκριμένο οργανισμό.

Μόνο όταν οι εσωτερικές συνθήκες του οργανισμού γίνουν καλοί δέκτες για την ανάπτυξη ενός συγκεκριμένου παθολογικού παράγοντα, ξεκινά η διαδικασία της ασθένειας. Ο ιός ή το βακτηρίδιο μπορεί να βρίσκεται μέσα στον οργανισμό μας χωρίς να προκαλεί την εμφάνιση της ασθένειας. Για παράδειγμα γιατί εμφανίζεται ένα κρυολόγημα ή μια γριππώδης κατάσταση, όταν καταπονούμε τον εαυτό μας; Είναι φυσικό να υποθέσουμε ότι για να αναπτυχθεί ο ιός ή το μικρόβιο και να προσβάλλει τον οργανισμό, χρειάζεται πρώτα να μειωθεί η αντίσταση του μέχρι κάποιο σημείο. Οι αντιλήψεις αυτές είναι κοινοί τόποι, σχεδόν παγκόσμια αποδεκτές σήμερα και όμως δε λαμβάνονται υπόψη στην έρευνα ή τη θεραπευτική και είτε αγνοούνται, είτε παρανοούνται».

Η θεώρηση της ενεργειακής μας υπόστασης αποτελεί ένα νέο μοντέλο που μπορεί να δώσει νέες διαστάσεις στην ιατρική θεώρηση. Ένα μοντέλο στο οποίο θα βασίζεται σε ένα μοντέλο γνώσης και ολιστικής θεώρησης παρά σε ένα μοντέλο πίστης. Διότι η ιατρική έτσι πως εξασκείται σήμερα βασίζεται σε ένα μοντέλο πίστης που βλέπει μέσα από ένα παραμορφωμένο καθρέπτη την ανθρώπινη υγεία αντί να βασίζεται σε ένα σύστημα γνώσης που μελετά χωρίς αγκυλώσεις τον ανθρώπινο οργανισμό.

>Η ειδίκευση και η συνεχής εξειδίκευση καταλήγει σε α-στοχία καθώς δεν δύναται μετά να συνδεθούν τα ευρήματα και η σχέση του ειδικού με το γενικό. Έτσι και με τα εμβόλια, η λάθος αντίληψη του τρόπου που δρα το ανοσοποιητικό δημιούργησε μια μορφής παράνοια ότι ο εμβολιασμός είναι επιτακτική ανάγκη για την επιβίωση του ανθρώπου, όταν δεδομένα δείχνουν ότι οι εμβολιασμοί όχι μόνο δεν κατάφεραν να επιτύχουν τον αρχικό στόχο, αλλά συν τοις άλλοις σχετίζονται με την εμφάνιση πληθώρας νόσων στην Δυτική κοινωνία όπως είναι ο αυτισμός, τα αυτοάνοσα, ψυχικές διαταραχές, καρκίνος και πολλές άλλες που αποτελούν διαταραχή της ομοιοδυναμικής του οργανισμού.

Ενός οργανισμού, που κάτω από πίεση προσπαθεί να ισορροπήσει παρά τις συνεχείς επιθέσεις, και εν τέλει καταρρέει οδηγώντας πολλές φορές σε αυτοάνοσα νοσήματα, μια κατάσταση στην οποία ο οργανισμός στρέφεται εναντίον του ίδιου του εαυτού του.

Σε αυτήν την κρίσιμη εποχή για την ανθρωπότητα καλούμαστε να αναθεωρήσουμε το παλιό, εκείνο που έχει δημιουργήσει περισσότερα αδιέξοδα από ότι λύσεις, εκείνο που έχει φέρει την ανθρωπότητα στο τέλμα και την δυστυχία. Η φύση μας παρέχει απλόχερα όλα τα υλικά και τις ενέργειες της για να ζήσουμε ειρηνικά και ανθρώπιναμε αγάπη και συμπόνια για τους γύρω μας και το περιβάλλον. Η επιστήμη είναι ένα μεγάλο στοίχημα για την ανθρωπότητα και παρόλο την πορεία που ακολουθεί στις μέρες μας ο Ιπποκράτης μας δίνει το εξής μήνυμα: «Όπου υπάρχει αγάπη προς τον άνθρωπο, υπάρχει και αγάπη για την επιστήμη (το λειτούργημα)».

Ιωάννης-Αλέξανδρος Γαμπιεράκης: Tελειοφοιτος Βιολογίας, Παν/μιο Αθηνων στο TERRA PAPERS

Βιβλιογραφία

1. Η Νέα Διάσταση στην Ιατρική Εκδόσεις Μαράθια Αθήνα 2000, Γεώργιος Βυθούλκας

2. Ανοσολογία Ιατρικές Εκδόσεις Πασχαλίδη Richard Goldsby, Thomas Kindt, Barbara Osborne, Janis Kuby

3. Ιπποκράτης ο Κώος και Ιπποκρατικός Όρκος, Μανόλης Κιακόπας, Έκδοση του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Κω Αθήνα 1996

4. Από το περιοδικό «Ομοιοπαθητική Ιατρική», τεύχος 19 το άρθρο του Dr Kris Gaublomme Εμβολιασμοί: το κάλεσμα των σειρήνων

5. Εισαγωγή στην αναπτυξιακή Βιολογία και Ιστολογία Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Αθήνα 2007 Σταύρος Κουσουλάκος

Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας.

Πηγή: http://biomedislife.gr/articles/emvolia-to-iatriko-erotima-ke-i-anthropistiki-diastasi.html