Ομοιοπαθητική και αυτογνωσία «Και συ πώς ξέρεις ότι ήμουν μια χαρά στη μήτρα;»

Κεφαλαίο 2

Η ομοιοπαθητική γνωρίζει πολύ καλά ότι χωρίς την εμβάθυνση σε αυτό που αποκαλούμε υγιή μήτρα, δεν θα ήταν δυνατόν να έχουμε την απαίτηση ή να περιμένουμε να έχουμε  μια πιο υγιή κοινωνία, διότι είναι αδύνατον, από μια αχλαδιά να περιμένουμε να μας δώσει μήλα. Εκτός και εάν την έχουμε μεταλλάξει… σε μηλοαχλαδία, άλλα τότε θα έχουμε μια κοινωνία μεταλλαγμένων μηλοαχλαδιών (ανθρωποειδών), που δεν θα έχουν καμία σχέση με αυτό που τουλάχιστον μέχρι σήμερα αποκαλούμε Άνθρωπο.

Μια εξήγηση – απάντηση  από τον Κρισναμούρτι για την αυτογνωσία, που θεωρώ ότι είναι πολύ χρήσιμη να την συμπεριλάβω σε αυτό το άρθρο. Μας λέει λοιπόν: Κουβαλάτε διάφορες περίεργες ιδέες για την αυτογνωσία: ότι για να έχετε γνώση του εαυτού σας πρέπει να κάνετε διάφορες πρακτικές, πρέπει να διαλογίζεστε, πρέπει να κάνετε ένα σωρό πράγματα. Είναι πολύ απλό, κύριε. Το πρώτο βήμα είναι και το τελευταίο στην αυτογνωσία, η αρχή είναι και το τέλος. Το πρώτο βήμα είναι εκείνο που έχει σημασία: η αυτογνωσία δεν είναι κάτι που μπορείς να το μάθεις από κάποιον άλλο· κανείς δεν μπορεί να σε διδάξει αυτογνωσία, πρέπει να την ανακαλύψεις μόνος σου· πρέπει να είναι μια ολοδική σου ανακάλυψη, κι αυτή η ανακάλυψη δεν είναι κάτι τρομερό, κάτι φανταστικό, είναι κάτι πολύ απλό, αλλά και πολύ δύσκολο.

Το να μαθαίνεις για τον εαυτό σου σημαίνει να παρατηρείς τη συμπεριφορά σου, τα λόγια σου, όσα κάνεις στις καθημερινές σου σχέσεις – αυτό είναι όλο. Αρχίστε μ’ αυτό και τότε θα δείτε πόσο εξαιρετικά δύσκολο είναι να έχετε επίγνωση, να παρατηρείτε απλώς τον τρόπο της συμπεριφοράς σας· τις λέξεις που χρησιμοποιείτε γι’ αυτούς που βρίσκονται σε κατώτερη θέση από σας, για το αφεντικό σας· να παρατηρείτε τη συμπεριφορά σας στη σχέση σας με τους ανθρώπους, με τις ιδέες και με τα πράγματα. Παρατηρήστε απλώς τις σκέψεις σας, τα κίνητρά σας, στον καθρέφτη των σχέσεων και θα δείτε ότι τη στιγμή που κοιτάζετε θέλετε να διορθώνετε και λέτε: «Αυτό είναι καλό· αυτό είναι κακό· πρέπει να κάνω τούτο και όχι εκείνο».

Όταν βλέπετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη των σχέσεων, η προσέγγισή σας είναι επικριτική ή επιδοκιμαστική, κι έτσι διαστρέφετε αυτό που βλέπετε. Ενώ αν παρατηρείτε απλώς μέσα σ’ αυτό τον καθρέφτη τη στάση σας απέναντι στους άλλους ανθρώπους, στις ιδέες και στα πράγματα, αν κοιτάτε απλώς και μόνο το γεγονός χωρίς κριτική, χωρίς επίκριση ή αποδοχή, τότε θ’ ανακαλύψετε ότι αυτή η ίδια η αντίληψη έχει τη δική της δράση. Έτσι αρχίζει η αυτογνωσία.

Το να παρακολουθείτε τον εαυτό σας, να παρατηρείτε ό,τι κάνετε, ό,τι σκέφτεστε, να βλέπετε ποια είναι τα κίνητρα και τα ελατήριά σας, κι ωστόσο να, μην καταδικάζετε ή να μη δικαιώνετε τίποτα, είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί ολόκληρη η παιδεία σας βασίζεται στην καταδίκη, στην κριτική και στην αξιολόγηση· έχετε ανατραφεί με το «Κάνε αυτό και όχι εκείνο».

Αν όμως μπορείτε να κοιτάξετε μέσα στον καθρέφτη των σχέσεων, χωρίς να δημιουργείτε αντίθετα, τότε θα ανακαλύψετε ότι δεν υπάρχει τέλος στην αυτογνωσία.

Και μην πείτε « Πρέπει να έχω επίγνωση κάθε λεπτό», γιατί αυτή είναι άλλη μια εκδήλωση της ανοησίας μας όταν θέλουμε να φτάσουμε κάπου,  όταν θέλουμε να πετύχουμε κάποια ιδιαίτερη κατάσταση. Εκείνο που έχει σημασία είναι να έχεις επίγνωση του εαυτού σου και να συνεχίζεις να έχεις επίγνωση χωρίς να συσσωρεύεις αυτά που βλέπεις, επειδή από τη στιγμή που αρχίζεις να συσσωρεύεις φτιάχνεις ένα κέντρο, και με αυτό το κέντρο κάνεις κριτική.

Η αυτογνωσία δεν είναι μια διαδικασία συσσώρευσης, είναι μια διαδικασία ανακάλυψης την κάθε στιγμή μέσα στις σχέσεις.            

Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πως η αυτογνωσία και η ομοιοπαθητική μπορούν να μας οδηγήσουν σε αυτό που ονομάζουμε Υγεία.

Ο Χάνεμανν στο ΟΡΓΑΝΟΝ αναφέρει: «Οι αιτίες των ασθενειών μας δεν μπορούν να είναι υλικές, επειδή η ελάχιστη ετερογενής υλική ουσία, ακόμη και αν μας φαίνεται πολύ ήπια, φερόμενη ξαφνικά στα αιμοφόρα αγγεία, αποβάλλεται σαν δηλητήριο από τη ζωική δύναμη, ή, όπου αυτό δεν γίνεται, έχει σαν αποτέλεσμα το θάνατο». Παραδέχομαι ότι είναι ανετότερο στην ανθρώπινη αδυναμία, να υποθέτει στις προς θεραπεία αρρώστιες μια αισθητικά νοητή νοσογόνο ύλη(αφού άλλωστε και οι ίδιοι οι ασθενείς φαντάζονται κάτι τέτοιο).

«Αν εξαιρέσουμε όλες τις μακροχρόνιες, ανίατες βλάβες, ενοχλήσεις κι αρρώστιες, που εξαρτώνται από ένα συνεχή ανθυγιεινό τρόπο ζωής, καθώς κι εκείνες τις απειράριθμες φαρμακευτικές παθήσεις, οι οποίες προκλήθηκαν από γιατρούς της παλιάς Σχολής, εξαιτίας της ασύνετης, εξαντλητικής και καταστροφικής θεραπείας, συχνά κι ελαφρών ακόμη ασθενειών, τότε το μέγιστο τμήμα των υπόλοιπων χρόνιων παθήσεων προέρχονται από την εξέλιξη των τριών χρόνιων μιασμάτων, της εσωτερικής σύφιλης, της εσωτερικής σύκωσης, ιδιαίτερα όμως και σε πολύ μεγαλύτερη αναλογία, της εσωτερικής ψώρας.

Καθένα από τα μιάσματα αυτά δέσποζε ήδη όλου του οργανισμού και είχε ήδη εισχωρήσει σε όλα τα μέρη του, προτού εμφανιστεί το ιδιοπαθές αντιπροσωπευτικό του τοπικό σύμπτωμα, που αποτρέπει την εκδήλωση (στην ψώρα τα εξανθήματα, στη σύφιλη το συφιλιδικό έλκος ή το οίδημα του κόλπου, στη σύκωση τα κονδυλώματα).

Αν λοιπόν εξαλειφθούν από τα μιάσματα με εξωτερικά βίαια φάρμακα αυτά τα αντιπροσωπευτικά τοπικά συμπτώματα τους που αναφέρθηκαν, τα οποία καταπραΰνουν την εσωτερική γενική πάθηση, τότε πρέπει αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα, να αναπτυχθούν και να εκδηλωθούν οι από το Δημιουργό της φύσης προορισμένες για το καθένα χαρακτηριστικές αρρώστιες κι έτσι, επεκτείνουν όλη την ανήκουσα σ’ αυτά αθλιότητα, το απίστευτο πλήθος χρόνιων ασθενειών, οι οποίες επί αιώνες και χιλιετηρίδες βασανίζουν την ανθρωπότητα.

Απ’ αυτές καμιά δεν θα υπήρχε, αν οι γιατροί με σωφροσύνη είχαν προσπαθήσει να θεραπεύσουν ριζικά και να εξαλείψουν από τον οργανισμό τα τρία αυτά μιάσματα, μόνο με εσωτερικά ομοιοπαθητικά φάρμακα, κατάλληλα για καθεμιά απ’ αυτές, χωρίς να προσβάλλουν τα εξωτερικά συμπτώματα με τοπικά φάρμακα». (Αφορισμός) 204

Είναι ωφέλιμο να ενημερωνόμαστε και να πράττουμε, σε ότι έχει σχέση με το πώς μπορούμε να έχουμε μια πιο υγιή ζωή σε όλα μας τα επίπεδα (νοητικό, συναισθηματικό, σωματικό) και να εμβαθύνουμε σε αυτό που αποκαλούμαι υγιή μήτρα, διότι αυτό αποτελεί τη μελλοντική μας κοινωνία. Κάνεις μας δεν είναι δυνατόν να θεωρεί ότι χωρίς την πρόληψη και κατ’ επέκταση την υγεία της μελλοντικής μάνας, (εννοείται βέβαια και του πατέρα, άλλα η μεγαλύτερη ευθύνη βρίσκεται στην μάνα διότι αυτή κυοφορεί για εννέα μήνες το έμβρυο και μεγαλώνει το μωρό στην κοιλία της) θα έχουμε υγιή κοινωνία. 

Ο Γεώργιος Βυθούλκας στην Ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, μεταξύ άλλων αναφέρει:  Γίνεται έρευνα πολύ μεγάλη με στόχο λανθασμένο. Αυτό είναι το τρομακτικό, θα βρούμε δηλαδή κάποιο φάρμακο το οποίο θα επιδρά επάνω στο συγκεκριμένο επίπεδο και θα πηγαίνει την αρρώστια ακόμη πιο βαθιά. ...θα έχετε ακούσει την θεωρία για τα μιάσματα δηλαδή τις δευτερογενείς επιδράσεις των αφροδίσιων, (κυρίως γονόρροια και σύφιλη), θυμάμαι από τις πρώτες ερωτήσεις που έκανα σε κάποιον που ερχόταν σε εμένα που έπασχε από προστατίτιδες, ήταν αν είχε πάθει γονόρροια. «Τον ρωτούσα μόνο εσύ κόλλησες;» «Οι άλλοι την γλύτωσαν, μόνο εγώ την πάτησα», δηλαδή οι άλλοι δυο δεν είχαν την προδιάθεση σύμφωνα με την γονιδιακή τους δομή για να πάθουν την γονόρροια... θα δείτε πόσα διλήμματα θα προκύψουνε για τα εμβόλια στις παιδιατρικές ασθένειες, το τι κομφούζιο υπάρχει και πώς αυτά μπορούν σιγά σιγά να ξεκαθαριστούν να μπουν σε κάποια τάξη.

Επίσης ο Γ. Βυθούλκας στο βιβλίο του «Η ΝΕΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ» Μας δίνει έναν από τους καλύτερους ορισμούς που έχω διαβάσει  για την υγεία. Μεταξύ άλλων αναφέρει: Υγεία είναι η ελευθερία από τον πόνο στο φυσικό σώμα, με κατάσταση την ευεξία, ελευθερία από το πάθος στο συναισθηματικό επίπεδο, που έχει ως αποτέλεσμα μία δυναμική κατάσταση γαλήνης και ηρεμίας, και ελευθερία από τον εγωισμό στο πνευματικό επίπεδο, που επιφέρει ως κατάσταση την καθαρότητα του νου και τελικά την πλήρη ένωση με την Αλήθεια.

Ένα πραγματικά υγιές άτομο θα πρέπει, λοιπόν, να συνδυάζει τις θετικές ιδιότητες της Αγάπης και της Σοφίας, όταν βρίσκεται, φυσικά, στην υψηλότερη κατάσταση υγείας.

Είναι προφανές, ότι μια τέτοια κατάσταση υγείας είναι ιδανική και κανένας δεν είναι δυνατό να την κατέχει στο σύνολο της. Αλλά ο ορισμός της υγείας δείχνει το στόχο για ένα ιδανικό πρότυπο υγείας, στο οποίο τα διάφορα θεραπευτικά συστήματα πρέπει ν' αποσκοπούν. Όσο πιο πολύ ένας ασθενής που ακολουθεί μια θεραπεία προσεγγίζει αυτή την κατάσταση, τόσο πιο υγιής γίνεται. Και όσο περισσότερο απομακρύνεται απ' αυτή, τόσο περισσότερο αρρωσταίνει.

Σε αυτό το άρθρο θα αναφέρω την ιστορία της Προγεννητικής και Περιγεννητικής Ψυχολογίας, και του Έλληνα ιατρού  Αθανασίου Καυκαλίδη ο οποίος μέσα από την έρευνα του έφτασε στο συμπέρασμα με τα αποτελέσματα που πρόεκυψαν να μας πει ότι:  «η μήτρα μπορεί να είναι άλλοτε αποδεκτική κι άλλοτε ένας χώρος απόρριψης».

Οι σχέσεις είναι ένας καθρέφτης στον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας όπως πραγματικά είμαστε. Και αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να αναπτυχτούμε, διότι μέσα από τις σχέσεις μας, δημιουργείται (αν παρατηρούμε) ο πυρήνας της αυτογνωσίας μας.

Η Ιστορία της Προγεννητικής Ψυχολογίας

Το 1924 πρώτος ο Sandor Ferenzi, κοιτάζοντας το πρόσωπο κάποιον νεογέννητων, αντιλήφθηκε μια αντίσταση στη ζωή και σύμφωνα με τη δική του ερμηνεία, μια ευχή να επιστρέψουν στη γαλήνη και την ευτυχία που βίωναν, στη μήτρα της μητέρας τους. Ακόμη και στις μέρες μας, όπως περιγράφηκε στην παραπάνω περίπτωση, ανακαλύπτουμε το είδος της αντίστασης στην ανάληψη ευθύνης για τη ζωή που περιγράφει ο Ferenzi. Αν και οι θεωρίες της ευτυχισμένης μήτρας και της καλής μητέρας έχουν από τότε μέχρι σήμερα διαψευσθεί, θα πρέπει ωστόσο να αποτίσουμε φόρο τιμής στη γενναιότητα που ο Ferenzi επέδειξε εκείνα τα χρόνια.

Μετά τον Ferenzi, ο αναλυτής Gutav Hans Graber, ανασήκωσε την κουρτίνα του συνειδητού, καθώς ισχυρίστηκε ότι τα παιδιά έχουν αναμνήσεις τόσο πριν όσο και μετά τη γέννηση τους. Ο Graber ίδρυσε την Διεθνή Ερευνητική Κοινωνία για την Προγεννητική Ψυχολογία.

Ο Otto Rank έθεσε τα θεμέλια της σύνδεσης τραυματικών εμπειριών και γέννησης. Ο Sigmunt Freud δημιούργησε το θεωρητικό οικοδόμημα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ο Rank. Και ο Nador Fodor-τη θεωρία του Rank για τις τραυματικές εμπειρίες περιγράφοντας τα διαδοχικά στάδια της ανάπτυξης. Πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, ένας γερμανός αναλυτής, ο M. Lietaert Peerbolte (1975) διατύπωσε την ύπαρξη μιας συνειδητότητας  που αναπαύεται πριν την σύλληψη. Η έρευνά του αμφισβήτησε το από πού έρχεται η συνειδητότητα και τι γνωρίζουμε για αυτό.

Στην δεκαετία του 1970, ο Jon Turner και η σύζυγός του Troya Turner - Groot υπήρξαν οι σκαπανείς στην Θεραπεία της Προγεννητικής Μνήμης.

Το 1986, στο Badgastein, στην Αυστρία, το όραμα του Prof. Fedor-Freybergh , Επίτιμο Ισόβιο Πρόεδρο της Διεθνούς Κοινότητας της Προγεννητικής και Περιγεννητικής Ψυχολογίας και Ιατρικής και Καθηγητή της Παιδοψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Charles της Πράγας, οδήγησε στην αλλαγή του IS S P P του Graber και έτσι η ISPPM ( International Society of Prenatal & Perinatal Medicine ) έγινε πλέον μία Διεθνής Κοινωνία Προγεννητικής και Περιγεννητικής Ιατρικής που αγκαλιάζει όλες τους τομείς.

Μετά την δημιουργία της ISPPM στο Badgastein, o Dr. Thomas Verny στο Τορόντο του Καναδά ίδρυσε την Pre & Perinatal Psychology Association, που αργότερα μετονομάσθηκε σε Association for Pre and Perinatal Psychology and Health και έκανε το πρώτο μεγάλο βήμα να φέρει στον κόσμο δημοσίως τα ευρήματα για την παιδική ηλικία με το βιβλίο του The Secret Life of The Unborn Child .

Ο Dr David Chamberlain συνέχισε το έργο του με το βιβλίο του Babies Remember Birth , προσφέροντας τεράστια εμπειρία στην κατανόηση των παιδιών που γεννιούνται με καισαρική.

Ταυτόχρονα ο David Bodella έχει περιγράψει πώς η Προγεννητική Ψυχολογία μπορεί να ανακτήσει τη μη-λεκτική επίγνωση από τη γέννηση και πριν από αυτήν. 

 Η Προγεννητική στην Ελλάδα 

Στη νεότερη Ελλάδα το επιστημονικό, ερευνητικό έργο για την ενδομήτρια ζωή αρχίζει με τη δουλειά του Αθανασίου Καυκαλίδη (1919-1987), ο οποίος ξεκινώντας το 1960 και για 25 περίπου χρόνια και κάνοντας χρήση των ψυχοδηλωτικών LSD -25, psylocybine & ketamine hydrochloride μέσα από ψυχοθεραπευτική διαδικασία την οποία ονόμασε «Αυτοψυχογνωσία», οδηγήθηκε σε ευρήματα που συσχέτιζαν σοβαρές ψυχικές διαταραχές στην ενήλικη ζωή του ανθρώπου, με δυσάρεστες συναισθηματικές εμπειρίες κατά την ενδομήτρια ζωή.

Μέχρι το 1966 όταν παρουσίασε την εργασία του στο 4 ο Συνέδριο Ψυχιατρικής στην Μαδρίτη ήταν πεπεισμένος ότι το ενδομήτριο περιβάλλον ήταν ένας εντελώς ασφαλής χώρος για το έμβρυο.

Μέχρι το 1972 ο Α. Καυκαλίδης έβλεπε μόνο το πρότυπο: Ενδομήτρια ασφάλεια > τραύμα της γέννησης > επιθυμία επιστροφής στην ασφαλή μήτρα μέσα από την ερωτική πράξη ή οποιοδήποτε υποκατάστατό της.

Ασυνείδητα δε επέβαλε το μοντέλο αυτό και στους ασθενείς του. Μέχρι τη στιγμή που μια εικοσάχρονη κοπέλα σε μια συνεδρία με φωνή ιδιαίτερα ανήσυχη του είπε : «Νιώθω σα να είμαι στη μήτρα. Φοβάμαι πολύ.» Ο Καυκαλίδης την αντέκρουσε: «Πώς είναι δυνατόν να είσαι σε μια ασφαλή μήτρα και να φοβάσαι;»

Η απάντηση ήρθε σαν καταπέλτης: «Και συ πώς ξέρεις ότι ήμουν μια χαρά στη μήτρα;»

Η στιγμή αυτή υπήρξε σταθμός γιατί το αρχικό του μοντέλο έγινε στη συνέχεια : «Η μήτρα μπορεί να είναι αποδεκτική ή απορριπτική», το οποίο μοντέλο επίσης στη συνέχεια μετατράπηκε σε «η μήτρα μπορεί να είναι άλλοτε αποδεκτική κι άλλοτε ένας χώρος απόρριψης».

Στο βιβλίο του «Η γνώση της Μήτρας, εκδόσεις ΩΛΚΟΣ» , ο Α. Καυκαλίδης παρουσιάζει τα ευρήματά του, αποτέλεσμα της δουλειάς του σε 17 περιπτώσεις νευρωτικών ή/και ψυχωσικών φαινομένων. Στις συνεδρίες Αυτοψυχογνωσίας ο άνθρωπος βίωνε χαώδη τρόμο ή ευδαιμονία. Έτσι διέκρινε τα έμβρυα σε « Επιθυμητά » & « Ανεπιθύμητα ». Αλλά, αφού όλες οι περιπτώσεις πέρασαν από την απόρριψη από τη μήτρα στον τοκετό, τελικά όλες οι περιπτώσεις ταξινομήθηκαν κάτω από τον τίτλο « Απόρριψη ».

Ο Α. Καυκαλίδης μαζί με τον Grof και τον Lake είναι οι κύριοι εκπρόσωποι της ερευνητικής δουλειάς στο ενδομήτριο στάδιο που χρησιμοποίησαν ψυχοδηλωτικά.
Σύμφωνα με τον Grof οι συναισθηματικές και ψυχοσωματικές διαταραχές έχουν μια πολυεπίπεδη, πολυδιάστατη δομή με ρίζες στη ζωτική απειλή και αγωνία του τραύματος της γέννησης και το διαπροσωπικό πεδίο.

Είναι γνωστό πλέον ότι η στιγμή της σύλληψης κρατά ένα από τα πιο σημαντικά κλειδιά στην ικανότητα να δημιουργούμε ή να καταστρέφουμε σχέσεις στην υπόλοιπη ζωή μας.

Η κύηση είναι το πρώτο και πιο ζωτικό περιβάλλον που έχουμε ποτέ. Στην περίοδο αυτή δημιουργείται το λεγόμενο Συναισθηματικό DNA το οποίο έχει ευθύνη για την μετέπειτα συναισθηματική και κοινωνική μας ανάπτυξη.

Κάθε γεγονός που βιώνουμε στην ζωή μας έχει σχέση με αυτήν την περίοδο (π.χ. το εάν η σύλληψη υπήρξε πλήρης ή ατελής σε ψυχοπνευματικό επίπεδο). Εξετάζοντας λοιπόν το προγεννητικό αυτό διάστημα βγάζουμε συμπεράσματα για τους λόγους που πιθανόν νιώθουμε ανασφάλειες, φοβόμαστε, διαλύουμε τις σχέσεις μας ή καταλήγουμε να είμαστε πάντα θύματα.

Μαθαίνοντας και νοώντας  απαλλάσσουμε τον εαυτό μας από μη αποδοτικές συμπεριφορές  και τον ετοιμάζουμε να δεχτεί νέα δεδομένα και να δρα σωστότερα στις καταστάσεις.

Κάθε άνθρωπος που ετοιμάζεται να γίνει μητέρα η πατέρας είναι ωφέλιμο να έχει εργαστεί με τον εαυτό του (Ψυχή) προσπαθώντας να κατανοήσει όποιες εγγραφές υπάρχουν από τη μέρα της σύλληψης του. Σίγουρα τις περισσότερες φορές έχουμε άγνοια αυτής της διαδικασίας μιας και ποτέ δεν το έχουμε διδαχτεί αυτό.

Κατανοώντας το τι μας συμβαίνει και ανακαλύψουμε τα αίτια που μας κρατούν δέσμιους, σε συμπεριφορές και συναισθήματα που δεν είναι δικά μας, έχουμε την δυνατότητα να δραπετεύσουμε από τη φυλακή στην οποία βρισκόμαστε.

Είναι  πιθανό, ένας παγιδευμένος να βγει από την παγίδα του. Όμως, για να δραπετεύσει κάποιος από μια φυλακή, πρέπει πρώτα να παραδεχτεί ότι βρίσκεται στη φυλακή. Βίλχελμ Ράϊχ.

“Μια γυναίκα κουβαλάει στη γέννα του παιδιού της την εμπειρία ολόκληρης της ζωής της, φτάνοντας μέχρι πίσω, στη δική της παιδική ηλικία και, ακόμη πιο πίσω, στη δική της γέννηση. Μας ενδιαφέρει το τι ξέρει κάθε γυναίκα για τη δική της γέννηση, επειδή συχνά υπάρχει σχέση ανάμεσα στο πώς γεννήθηκε η ίδια και στο πώς θα φέρει στον κόσμο το δικό της παιδί’’.  Michel Odent, Birth Revisited.

Η ομοιοπαθητική και η προγεννητική ψυχολογία είναι μια μορφή θεραπευτικής προσέγγισης, που σκοπό έχει να μας βοηθήσει να εμβαθύνουμε στην αυτογνωσία, οδηγώντας μας έτσι στην υπευθυνότητα και να πάρουμε τον  έλεγχο της ζωής μας, στα χέρια μας.

Πολλές φορές στη ζωή μας συμβαίνουν  γεγονότα που δεν καταλαβαίνουμε ή που δεν έχουν λογική εξήγηση.

Κατά τη διάρκεια της σύλληψης το συναισθηματικό πεδίο και τον δυο γονιών μεταφέρεται στο έμβρυο, γεγονός που μας κάνει να σκεφτούμε ότι πολλές φορές το άγχος, οι τυχόν φοβίες, η σκέψη ότι ίσως είναι καλύτερα να μην το κρατήσω αυτό το έμβρυο κ.α., μεταφέρονται στο έμβρυο και κατόπιν στην διάρκεια της ζωής του πυροδοτούνται αυτές οι μνήμες και δημιουργούν ανισορροπίες με την μορφή είτε ψυχολογικών καταστάσεων όπως, φόβος, άγχος, απόρριψη, πανικός, δυσκολία στις σχέσεις, αφωνία, κρίσεις πανικού κ.α. είτε με τη μορφή σωματικών εκδηλώσεων όπως, ταχυκαρδίες, εφίδρωση, πόνοι απροσδιορίστου αιτιολογίας, πονοκέφαλοι , κ.α.

Το ίδιο ισχύει και κατά τη διάρκεια του τοκετού στο πόσο καλά είναι η εγκυμονούσα στον ψυχολογικό τομέα και όχι μόνο.

Ένα επίσης καθοριστικό σημείο είναι εάν έχει γίνει σωστή σύνδεση της μητέρας με το έμβρυο δηλαδή να έχει μείνει το έμβρυο στο στήθος της μητέρας μέχρι να σταματήσει να πάλλεται ο ομφάλιος λώρος και κατόπιν  να κόβεται, διότι αυτή η σύνδεση δεν επαναλαμβάνεται ποτέ  ξανά και είναι καθοριστικής σημασίας για την ομαλή εξέλιξη του ανθρώπου στη ζωή. Αυτή η άκρως ερωτική στιγμή χάνεται μια για πάντα και μετά παραπονιόμαστε γιατί δεν είναι εύκολη η σύνδεση μας με το σύντροφο που έχουμε επιλέξει.

Είναι περιττό να τονίσω ότι τι ίδιο ισχύει κατά το μεγάλωμα του παιδιού. Σε τι ψυχική ισορροπία βρίσκονται και οι δυο γονείς.

Δυσαρμονία στις σχέσεις, καυγάδες και φωνές, έλλειψη αγάπης και κατανόησης, ακατάλληλο περιβάλλον, κ.α. διαταράσσουν και δημιουργούν έλλειψη εμπιστοσύνης που στην ενήλικη ζωή τους θα είναι δύσκολο και θα χρειάζονται πολύ εργασία για να επανέλθουν σε μια πιο φυσιολογική ζωή.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι εάν αφήσουμε το νεογέννητο μωρό χωρίς χάδια, χωρίς την τρυφερότητα της μάνας και κατόπιν του πατερά την στοργή και την αγάπη, το μωρό δύσκολα επιβιώνει.

Από πειράματα που έχουν γίνει σε ζώα όταν τους έδωσαν μόνο τροφή χωρίς να τα αγγίζουν και χωρίς την παρουσία της μάνας, αυτά δεν κατάφεραν να επιβιώσουν.

Γίνεται σαφές ότι οι σχέσεις ξεκινούν κατά τη σύλληψη, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, και ολοκληρώνεται αυτή η διαδικασία στην  γέννα, και κατόπιν σαν μωρού, παιδιού, και έφηβου πλέον προς την ενήλικη ζωή του.

Αυτό σημαίνει πιο υγιείς γονείς προς όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης. Και αυτό το θεωρώ χρέος μας προς τα παιδιά όλου του κόσμου, και ιδιαίτερα προς το δικό μας εσωτερικό παιδί που ίσως να το έχουμε αφήσει για χρόνια σε τέτοια παγωνιά.

Ο Χαλίλ Γκιμπράν, στο βιβλίο του (Ό προφήτης) αναφέρει: Και μια γυναίκα που κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά της είπε, Μίλησέ μας για τα Παιδιά.

Κι εκείνος είπε:

Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.

Είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη ζωή.

Έρχονται στη ζωή με τη βοήθεια σας, άλλα όχι από σας, και με όλο που είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.

Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες σας, γιατί αυτά έχουν τις δικές τους ιδέες.

Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα του, όχι όμως και την ψυχή τους, γιατί ή ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε, ούτε στα όνειρά σας.

Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, άλλα μη γυρεύετε να κάνετε αυτά να σας μοιάσουν.

Γιατί ή ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες.

Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του άπειρου, και σας λυγίζει με τη δύναμή του ώστε τα βέλη του να τιναχτούν γοργά και μακριά.

Το λύγισμα σας στο χέρι του τοξότη ας είναι για σας χαρά· Γιατί όπως αυτός αγαπά τα βέλη που πετούν, έτσι αγαπά και τα τόξα που είναι σταθερά.

Κι ένας ρήτορας είπε, Μίλησε μας για την Ελευθερία.

Κι εκείνος αποκρίθηκε:

Στις πύλες της πόλης και δίπλα στο τζάκι σας σας είδα να ταπεινώνεστε και να λατρεύετε την ελευθερία σας, ωσάν τους σκλάβους που ταπεινώνονται μπροστά στον τύραννο και τον υμνούν παρ’ όλο που αυτός τους σκοτώνει.

Αχ, μέσα στο άλσος του ναού και στη σκιά του κάστρου έχω δει τους πιο ελεύθερους από σας να φορούν την ελευθερία τους σα χαλινό και χειροπέδη.

Και μέσα μου μάτωσε ή καρδιά μου· γιατί μπορείτε να είστε ελεύθεροι μόνο όταν η επιθυμία για την αναζήτηση της ελευθερίας γίνεται βαρύ φορτίο για σας, και όταν πάψετε να μιλάτε για την ελευθερία σα σκοπό και σαν εκπλήρωση.

Θα είστε αληθινά ελεύθεροι όταν οι μέρες σας δε θα είναι χωρίς φροντίδα ούτε οι νύχτες σας χωρίς ανάγκη και θλίψη, αλλά μόνο όταν αυτά τα πράγματα περιζώνουν τη ζωή σας, κι ωστόσο εσείς υψώνεστε πάνω απ’ αυτά γυμνοί και αδέσμευτοι.

Αλλά πως θα υψωθείτε πάνω από τις μέρες και τις νύχτες σας, εκτός αν σπάσετε τις αλυσίδες σας που εσείς στη χαραυγή της νόησής σας δέσατε γύρω από τη μεσημεριάτικη ώρα σας;

Στην πραγματικότητα, αυτό που ονομάζετε ελευθερία είναι ή πιο δυνατή αλυσίδα σας, μ’ όλο που οι κρίκοι της λαμποκοπούν στον ήλιο και θαμπώνουν τα μάτια σας.

Και τι άλλο είναι εκτός από κομμάτια του ίδιου του εαυτού σας αυτό που θα θέλατε να πετάξετε για να ελευθερωθείτε;

Αν θέλετε να καταργήσετε έναν άδικο νόμο, ο νόμος αυτός γράφτηκε με το δικό σας χέρι, πάνω στο δικό σας μέτωπο.

Δεν μπορείτε να τον σβήσετε καίγοντας τα βιβλία των νόμων σας, ούτε ξεπλένοντας τα μέτωπα των δικαστών σας, ακόμα κι αν χύσετε όλη τη θάλασσα επάνω τους.

Και αν θέλετε να εκθρονίσετε ένα Δεσπότη, φροντίστε πρώτα να καταστρέψετε το θρόνο του που είναι στημένος μέσα σας.

Γιατί πως μπορεί ένας τύραννος να κυβερνήσει τους ελεύθερους και τους περήφανους, αν δεν υπάρχει κάποια τυραννία μέσα στην ελευθερία τους και μια ντροπή μέσα στην περηφάνια τους; Κι αν θέλετε να ελευθερωθείτε από μια φροντίδα και μια έγνοια, αυτή την έγνοια εσείς τη διαλέξατε πιο πολύ από όσο σας την επέβαλαν.

Κι αν θέλετε να διώξετε κάποιο φόβο, ή έδρα αυτού του φόβου βρίσκεται στην καρδιά σας κι όχι στο χέρι εκείνου που φοβάστε.

Αλήθεια, όλα τα πράγματα κινούνται μέσα στο είναι σας πάντοτε μισοαγκαλιασμένα, εκείνο που επιθυμείτε μ’ εκείνο που φοβάστε, εκείνο που μισείτε μ’ εκείνο που αγαπάτε, εκείνο που αναζητάτε μ’ εκείνο που αποφεύγετε.

Αυτά τα πράγματα κινούνται μέσα σας σα φώτα και σκιές, σα ζευγάρια αχώριστα. Κι όταν ή σκιά αδυνατίζει και χάνεται, το φώς που παραμένει γίνεται σκιά σε  κάποιο άλλο φώς.

Κι έτσι ή ελευθερία σας, όταν χάνει τα δεσμά της, γίνεται ή ίδια ό δεσμός μιας πιο μεγάλης ελευθερίας.

Κι ο Σαρκίς, αυτός που πάντα δυσπιστούσε, μίλησε κι είπε: «και τι έχεις να πεις για την ασχήμια Δάσκαλε; Ποτέ δε μιλάς για την ασχήμια».

Φίλε μου, ποιος άνθρωπος θα σ’ ονομάσει αφιλόξενο, αν περάσει από το σπίτι σου κι ωστόσο δε σου χτυπήσει την πόρτα; Και ποιος θα σε πει κουφό ή απρόσεχτο αν σου μιλήσει σε μια παράξενη γλώσσα που δεν την καταλαβαίνεις;

Δεν είναι τάχα αυτό που ποτέ δεν πασχίσατε να φτάσετε, που στην καρδιά του ποτέ δεν ποθήσατε να μπείτε, δεν είναι αυτό που ονομάζετε ασχήμια;

Αν ή ασχήμια είναι κάτι αληθινό, είναι μονάχα τα λέπια που σκεπάζουν τα μάτια μας, και το κερί που σφραγίζει τα’ αφτιά μας.

Μην ονομάζεις τίποτα άσχημο, φίλε μου, εξόν από το φόβο της ψυχής μπροστά στις αναμνήσεις της. 

Συνεχίζεται…

Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας.

Το άρθρο αυτό έχει αναρτηθεί και στο lifehub.gr ετικέτες, άρθρα ομοιοπαθητικής .

Βιβλιογραφία:

ΕΓΩ χωρίς ΕΓΩ, ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ  Εκδόσεις: Καστανιώτη

ΟΡΓΑΝΟΝ ,ΣΑΜΟΥΗΛ ΧΑΝΕΜΑΝΝ  Εκδόσεις: ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Η γνώση της Μήτρας ,Αθανάσιος Καυκαλίδης  Εκδόσεις: ΩΛΚΟΣ

Ο προφήτης ,Χλίλ Γκιμπράν Εκδόσεις: Μπουκουμάνη

Η ΝΕΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ Γεώργιος  Βυθούλκας, Εκδόσεις ΑΔΑΜ