Φόβος

Το μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο φόβος.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες  που αντιμετωπίζει σήμερα ο ελληνικός λαός, θεωρώ υποχρέωση μου ως Έλληνας πολίτης να διατυπώσω την άποψη μου σχετικά με αυτό που συμβαίνει στο παιχνίδι των ισχυρών αυτού του πλανήτη που λέγεται Γη και ιδιαίτερα σε αυτόν τον ευαίσθητο γεωγραφικό χώρο που βρίσκεται η Ελλάδα μας.

Ας γνωρίζουμε  ότι δεν είναι φαινόμενο μόνο της σημερινής εποχής μας, αλλά και παλιότερα από αρχαιότατων χρόνων συνέβαινε το ίδιο. Πάντα οι άνθρωποι από τρεις πηγές μπορούσαν να γίνονται εκμεταλλεύσιμοι. Η μια είναι το οικονομικό, η άλλη είναι το σεξουαλικό και η  κυριότερη είναι ο φόβος. Ας σταθούμε σήμερα στον φόβο, διότι είναι ο κυριότερος και αυτός που σε καθηλώνει έτσι ώστε να μην μπορείς να κινηθείς προς την ελευθερία.

Και βεβαία αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι αυτοί που είναι εναντίων της ζωής.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν είναι ο «σαδισμός των μαζών», αλλά ο σαδισμός μικρών ομάδων, π.χ. (Ατζέντα 21) του οποίου θύματα πέφτουν οι μάζες, που έχουν γίνει βιολογικά άκαμπτες, ανίσχυρες και γεμάτες πόθο για αυθεντίες και εξουσιασμό.  

Η αλήθεια είναι ότι η ετοιμότητα και η προθυμία των μαζών για ελευθερία θεωρείται μέχρι σήμερα αυταπόδεικτη, χωρίς να θεωρηθώ αντιδραστικός, επιτρέψτε μου να αμφιβάλω.

Διότι αν οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι για ελευθερία δεν θα έπρεπε να υπάρχει σήμερα συζήτηση για το όχι. Το όχι είναι η φυσική απάντηση  στην σημερινή διαμορφωμένη κατάσταση των χιτλερικών.   

Τώρα αν κάποιος θέλει να ρωτήσει την οικογένεια του το τι απάντηση να δώσει παρόλο που τον έχουν βάλει επικεφαλή, θεωρείται ότι αυτό δεν θα έπρεπε να το κάνει και θα έπρεπε να αποφασίσει χωρίς να τους ρωτήσει… Αλήθεια αυτό δεν σας θυμίζει δικτατορία; Είναι προτιμότερο να αποφασίζει κάποιος άλλος για μένα και μετά να μπορώ να ρίξω την ευθύνη ανεύθυνα σε αυτόν. Ξέρω τελικά ποιος είμαι;

Το να θέλει κάποιος να διαφοροποιηθεί από την παλιά κατάσταση (αν βεβαία είναι ειλικρινής) και να δώσει την δυνατότητα στην ανικανότητα των μαζών για ελευθερία και το φόβο τους για την ελευθερία, όντως μπορεί να θεωρηθεί τρελός. Είναι όμως;

Δεν γράφω εδώ για να υποστηρίξω τον σοσιαλισμό, τον κομουνισμό, η οποιονδήποτε άλλον ισμό. Αυτό που για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να περιληφθεί ή ανθρώπινη χαρακτηροδομή.   

Γνωρίζουμε πλέον ότι ο άνθρωπος είναι ένα πολύπλοκο σύστημα με νόμους και αρχές. Το σύστημα αυτό δεν είναι το αριθμητικό άθροισμα των μερών του. Είναι επίπεδα αλληλένδετα και λειτουργούν σαν μία ενότητα, έτσι ώστε είναι αδύνατον το ένα χωρίς το άλλο να μπορεί να υπάρξει.

Έτσι και η κοινωνία δεν είναι μόνο συνάθροιση ατόμων που ζούνε και δουλεύουνε πλάι – πλάι.  Η ζωή στην κοινωνία καθορίζεται από τη συνισταμένη δράση όλων των δυνάμεων μέσα κι ανάμεσα στους ανθρώπους, κι η αμοιβαία αλληλεξάρτηση είναι καθοριστικός παράγοντας.

Το να τσακώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους για οποιονδήποτε ισμό και να διασπώνται, είναι το μόνο που εξυπηρετεί αυτούς που είναι ενάντια στην ένωση. Ας μην ξεχνάμε παιδάκι μου, μου είπε μια γιαγιά ότι κάπως έτσι ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος, άστα μαύρες μέρες… 

Όταν κανείς έχει απέναντί του ένα νευρωτικό παιδί που υποφέρει από αϋπνία και δυσκολία μάθησης, ακόμη και μια επιπόλαιη συζήτηση θ’ αποκαλύψει ότι ή νεύρωση του παιδιού είναι αποτέλεσμα λαθεμένης ανατροφής από μια νευρωτική μητέρα. Σ’ αυτό το σημείο όμως δε θα  ‘χε κανένα νόημα να καταδικάσουμε τη νευρωτική μητέρα ή να προκαλέσουμε το μίσος του παιδιού ενάντια της.

Η εντόπιση της βλαπτικής επίδρασης της μητέρας στο μεγάλωμα του παιδιού της υπηρετεί ένα μόνο σκοπό, δηλ. τη θεραπεία της νεύρωσης του παιδιού. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος μας δίνει τη δυνατότητα να παρέμβουμε και να βοηθήσουμε. Χωρίς γνώση αυτού του γεγονότος, η επαναστατική ηθική αγανάκτηση ή η υποδαύλιση του μίσους στο παιδί δε θα βοηθούσε μήτε το παιδί, μήτε τη μητέρα.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον «εκμεταλλευτή καπιταλιστή» και τον «εκμεταλλευόμενο εργάτη». Η υποδαύλιση του μίσους μέσα στον εργάτη ενάντια στον καπιταλιστή, η εμφάνιση της ζήλειας, η χρήση της συκοφαντίας, η παρακίνηση σε δολοφονίες κλπ. δεν πρόκειται να μεταβάλουν τους εμπορευματικούς νόμους των κοινωνιών που βασίζονται στην ατομική ιδιοκτησία ή στον κρατικό καπιταλισμό.

Ο κάτοχος του κεφαλαίου κι ο εργάτης δε δημιουργούν ανάμεσά τους μια σχέση σαν ανθρώπινα όντα, μια σχέση καθορισμένη από την ελεύθερη θέληση τους, που να μπορούν να την αλλάξουν όποτε τους αρέσει. Είναι κι οι δυο τους αντικείμενα μιας ορισμένης κοινωνικής σχέσης, που λειτουργεί στη βάση της ιστορικής ανάπτυξης και τους υποτάσσει και τους δυο, ανεξάρτητα από τη θέλησή τους.

Ας έχουμε υπόψη μας, ότι καμιά πολιτική ρύθμιση των ανθρώπινων προβλημάτων δεν μπορεί ποτέ να πετύχει τίποτα.

Ο κατ’ επάγγελμα πολιτικός πάντα είναι ενάντιος σε κάθε θετική ανθρώπινη προσπάθεια, μια και ή ύπαρξή του εξαρτάται από την ύπαρξη άλυτων προβλημάτων.

Ας θεωρήσουμε λοιπόν ότι ο πολίτικος που είναι κυβερνήτης αυτού του τόπου σήμερα, ίσως να έχει διαφορετική αντίληψη σε σχέση με τους κατ’ επάγγελμα πολιτικούς που διοικούσαν μέχρι σήμερα αυτόν τον τόπο και που τον έχουν φέρει σε αυτό το αδιέξοδο,  και που συνεχίζουν να τρομοκρατούν τον κόσμο με τα εκάστοτε κανάλια και με κάθε λογής Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης και πληρωμένους κατευθυνόμενους δημοσιογράφους που διαθέτουν.

Θα μου πείτε, μα όλοι τα ιδία είναι. Ναι πιθανών να είναι όλοι τα ίδια, άλλα την συγκεκριμένη χρονική περίοδο αυτός μας δίνει την δυνατότητα να αποφασίσουμε και εμείς μαζί του. Και γιατί να μην είναι αυτό μια καλή αρχή ένα νέο ξεκίνημα, μια προσπάθεια να συμμετέχουμε και εμείς.  Ίσως φαίνεται ουτοπία. Ναι μπορεί και να είναι, άλλα όλα δεν ξεκινούν από μια φαντασίωση;

Όλοι η σχεδόν όλοι είμαστε προγραμματισμένοι, λειτουργούμε κάτω από τους προγραμματισμούς που έχουν επιλέξει κάποιοι που είναι ενάντια στη Ζωή.

Αν παρατηρήσουμε ανά τους αιώνες όποιοι μίλησαν για τον καινούργιο άνθρωπο καταδικάστηκαν ενώ αυτοί που μιλούν για έναν καλύτερο άνθρωπο επιβιώνουν. Πως μπορεί κάποιος να γίνει καινούριος άνθρωπος αν δεν αποπρογραμματιστεί, αν δεν ξεφύγει από το παρελθόν του, αν δεν αλλάξει τις παλιές συνήθειες του, αν δεν ξεκόψει από το γνωστό;  Βέβαια αυτό το καινούργιο φέρνει φόβο διότι είναι άγνωστο, είναι ανασφαλές, δεν το γνωρίζουμε. Αλλά και η ζωή όμως είναι ανασφάλεια.

Όταν μας δίνεται η δυνατότητα να συμμετέχουμε σε αποφάσεις, απ’ ότι φαίνεται, δειλιάζουμε ή μάλλον θέλουμε να αποφύγουμε την ευθύνη αυτή. Έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί συμβαίνει αυτό;

Αλήθεια, η ανοικοδόμηση δεν πρέπει να γίνει σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες, ξεκινώντας πρώτα από τις ανάγκες των μικρών παιδιών; Τι είναι αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε; Τι είναι αυτό που δεν μας αφήνει ενώ μας δίνεται αυτή η αρχή; Τι άλλο θα μπορούσε εκτός από τον φόβο…

Έστω και εάν δεν είναι έτσι όπως τα παρουσιάζουν οι πολιτικοί, αυτή την στιγμή  μας δίνεται  κάποια αρχή για να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα; Είναι ωφέλιμο να δειλιάσουμε;

Μέχρι σήμερα κατηγορούσαμε όλους τους προηγούμενους και είχαμε μάθει να μοιρολατρούμε για την κατάντια μας. Αν σήμερα έχουμε αυτή την δυνατότητα θα την αφήσουμε να πάει χαμένη;

Το «κράτος» και η «κοινωνία» αντιπροσωπεύουν δυο θεμελιακά διαφορετικά κοινωνικά γεγονότα. Υπάρχει ένα κράτος που στέκεται πάνω από και ενάντια στην κοινωνία, με καλύτερο παράδειγμα του το φασιστικό ολοκληρωτικό κράτος. Υπάρχει μια κοινωνία δίχως κράτος, όπως στις πρωτόγονες δημοκρατικές κοινωνίες. Υπάρχουν κρατικές οργανώσεις που βασικά εργάζονται για κοινωνικά συμφέροντα και άλλες που δεν το κάνουν.

Αυτό που πάντα πρέπει να ‘χουμε στο νου μας είναι ότι «κράτος» δεν σημαίνει «κοινωνία».  

Δεν ξέρω πως μπορεί να φανώ στον κόσμο. Αλλά εμένα μου φαίνεται ότι ήμουν σαν ένα παιδί που έπαιζε στ’ ακρογιάλι, που έτρεχε εδώ κι εκεί βρίσκοντας πότε ένα πιο λείο βότσαλο, πότε ένα κοχύλι ομορφότερο από τα συνηθισμένα, ενώ ο μεγάλος ωκεανός της αλήθειας βρισκόταν μπροστά μου και κανείς δεν τον είχε ανακαλύψει. (Ισαάκ Νεύτων)

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. (Ανδρέας Κάλβος) Τόλμη για να κινηθείς προς την ελευθερία, και αρετή για να μην την ξανασκλαβώσεις.

Έχουμε αυτή την δυνατότητα η Όχι;

Τέταρτη 1 Ιουλίου 2015

Παναγιώτης Ψαρρός

Ομοιοπαθητικός

Βιβλιογραφία

Άνθρωποι σε μπελάδες

Βίλχελμ Ράιχ

Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ