Οι πνευματικοί «Οδηγητές» της εποχής μας

Βραδυνή, 13.03.2009.

Του Ιωάννου Γ. Τσάτσαρη

Συγγραφέα-Γνωσιολόγου 

Θα αναφερθώ εδώ στην σημερινή «πνευματική εποχή» των ανθρώπων. Είναι αλήθεια ότι κάποιοι άνθρωποι κάνουν μεγάλες προσπάθειες για να εισέλθουν στην λεγόμενη «πνευματική» οδό. 

Εκείνο όμως που θα μπορούσα να διακρίνω ως παρεξηγήσιμο σε κάποιους από αυτούς είναι ότι έχουν κατακλυσθεί τόσο πολύ μέσα τους από τον προσδιορισμό αυτόν, «πνευματικός», που αισθάνονται σαν διορισμένοι σε ένα πολύ υψηλό πολιτειακό αξίωμα, όπως ο υπασπιστής ενός μεγάλου βασιλέα ή ο αντιβασιλεύς! Το λυπηρό είναι ότι, στο τέλος, όλοι αυτοί μας δείχνουν πως δεν έχουν καμία σχέση με την ουσιαστική πνευματική αντίληψη…

Κατά την γνώμη μου, εκείνο που πρέπει να διαχωριστεί πριν από όλα στην σκέψη μας είναι τι σημαίνει πνευματικός άνθρωπος και τι επιδερμικός άνθρωπος. Έτσι φθάνουμε να βλέπουμε κάποιους να ενδύονται την στολή του «πνευματικού», να φορούν τα σήματα ή τα… παρασήματα και να βγαίνουν προς τον κόσμο υπερήφανοι που έχουν κατακτήσει κάποια υψηλή θέση.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι τα οδηγητικά γνωμικά όλων αυτών είναι που έχουν φέρει την ανθρωπότητα σήμερα στο υπερ-άσχημο σημείο να κατακλύζεται από ανυπέρβλητες φοβίες, από ασθένειες και από διαφορές που καταλήγουν στην οικονομική κατάρρευση, στην ανεργία και στην σύγκρουση. Από την μια βγαίνουν κάποιοι που μας συστήνονται ως «πνευματικοί άνθρωποι» -πολλοί, μάλιστα, τους καταχωρούν και ως «αθάνατους»- και εκφέρουν όλους εκείνους τους λόγους που διαμορφώνουν το στήριγμα του κάθε κράτους ή έθνους, και από την άλλη γύρω μας δεν βλέπουμε παρά μίσος, πολέμους ορατούς, αλλά και αόρατους.

Και μην μου πείτε ότι είναι δυνατόν να μην γνωρίζουν τον «αόρατο πόλεμο» που θανατώνει κάθε μέρα τόσα νέα παιδιά, τα οποία εκκινούν από το ινδαλματικό εκείνο ένστικτο της απελευθέρωσής τους από τις καταφατικές «συμβουλές» των άλλων και από τις εσωτερικές τους πιέσεις, για να καταλήξουν τελικά δέσμιοι διάφορων ουσιών, που στο τέλος τα οδηγούν στον μηδενισμό της ζωής τους.

Μέσα σε αυτό το κυκλοανακύκλωμα που στροβιλίζει σήμερα την ανθρωπότητα, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που μας συστήνονται ως «απεσταλμένοι του Θεού». Αλλά, πραγματικά, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Θεός θα έβαζε ποτέ στην σκέψη του να προβάλλει ως αντιπροσώπους του ανθρώπους που διαπνέονται μονίμως από την επιθυμία να αποκτούν περιουσίες και διάφορα άλλα τιμαλφή και, ταυτοχρόνως, έχουν το αίσθημα του διώκτη απέναντι σε όποιον κάνει μια προσπάθεια ουσιαστικής πνευματικής αποκάλυψης, που δεν προσεγγίζει καθόλου τις ύποπτες δικές τους.

Ούτε και ο ίδιος ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός μας έδωσε ποτέ κάπου ένα τέτοιο δείγμα, αλλά ούτε και οι μεγάλοι Άγιοι. Κατά την γνώμη μου, όλα αυτά τα φτιάχνει η Αντινομική τάξη, που οι ειδικοί των ψυχολογικών ερευνών αποκαλούν «ασυνείδητο».

Αυτό το ασυνείδητο έχει διαμορφώσει τόσο περίτεχνες επιρροές πάνω στα ανθρώπινα όντα, που, όλοι εκείνοι που αποκαλούνται «ηγέτες» κάθε είδους, πρωταγωνιστούν στην σημερινή εποχή ακολουθώντας αποκλειστικά τις επιταγές του ασυνειδήτου τους και θέλουν οπωσδήποτε να επιβάλλουν και να καθιερώσουν τα δικά τους διασαλευμένα συστήματα.

Βέβαια, προχωρούν προβάλλοντάς μας σχέδια για υποτιθέμενη ειρήνη, δικαιοσύνη, φιλανθρωπία, δημοκρατία και ουσιαστική γνώση. Στο τέλος όμως μας παρουσιάζουν τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να προβάλλουν εαυτούς ως ευεργέτες της ανθρωπότητας! Είναι κάτι στο οποίο δεν βρίσκω καμία ορθή λογική…

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφερθώ και στο εξής: Όλοι σήμερα αρέσκονται να αναφέρονται ως απόλυτοι γνώστες σε γνωμικά των αρχαίων Ελλήνων, τα οποία οι ίδιοι δεν εφαρμόζουν ποτέ.

Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι, κατά την αρχαιότητα, τον συκοφάντη ή τον διαστρεβλωτή η Πολιτεία τον εκδίωκε με την γνωστή μέθοδο του εξοστρακισμού. Αλλά και εκείνοι που καταδίκαζαν τους κάποιους σε εξορία, πολλές φορές παρουσιάζονταν επίσης παράνομοι σε κάτι, γι’ αυτό και διώκονταν και αυτοί. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι γινόταν κατά την αρχαία εποχή μια τεράστια προσπάθεια να διαμορφωθεί ένα καθαρό πνευματικό αντιληπτικό, μια προσπάθεια για ουσιαστική έρευνα, που να διαπνέεται από εκείνες τις αρχές που θα τους βοηθούσαν να εισέλθουν στην ουσιαστική αντίληψη της ζωής, του χώρου στον οποίο βρίσκονταν, της βιολογικής σύνθεσης της Φύσης, ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν σε ποιες βιολογικές κατατάξεις αρμονίας ή δυσαρμονίας βρίσκεται και ο ίδιος ο άνθρωπος.

Όλα αυτά φρόντιζαν να γνωρίσουν οι Έλληνες της τότε εποχής, έως ότου ήλθε η παρουσία του μεγάλου εκείνου δασκάλου, του Σωκράτη, που τους είπε το περίφημο «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». 

Παρατηρώ, λοιπόν, ότι σήμερα σχεδόν κανένας από εκείνους τους υποτιθέμενους και προβαλλόμενους ως «πνευματικούς ανθρώπους» ή «πνευματικούς ηγέτες» δεν έλαβε υπ’ όψιν του αυτή την μεγαλειώδη Σωκρατική ρήση.

Το μόνο που κάνουν είναι να γλυκολαλούν ή να μεγαλοφωνούν ότι αυτοί μόνο κατέχουν την απόλυτη γνώση και οι καταστάσεις είναι μόνον όπως τις παρουσιάζουν αυτοί. Αυτή η στάση τι μας αποκαλύπτει;

Όχι μόνον ότι διανύουμε μια εποχή παραλογισμού, αλλά και ότι το παράλογο λειτουργεί απολύτως νομιμοποιημένα! Έτσι νομιμοποιούνται και οι όποιες πράξεις του πολίτη που τοποθετείται σε μια «μεγάλη» αναγνωρισμένη θέση. Απόδειξη είναι τα αποτελέσματα που διαμορφώνουν οι λόγοι και οι υποδείξεις εκείνων που η πολιτεία καθιστά αξιωματούχους κάποιου τομέα, για να επιβάλλουν χωρίς εμπόδια τον ασυνείδητο παραλογισμό τους.

Με αυτόν τον τρόπο η κατάσταση της ανθρωπότητας έφθασε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα και που όλοι μπορούν εύκολα να την διαπιστώσουν αν ρίξουν μια ματιά στην απελπισία που διαπνέει τους νέους… Θεωρώ ότι στην εποχή μας, περισσότερο από ποτέ, είναι μεγάλη ανάγκη οι μεγαλύτεροι να προσέξουν τους νέους, να προσπαθήσουν να τους πλησιάσουν και να διαμορφώσουν μια συναισθησιακή συγγένεια μαζί τους, μήπως μπορέσουν τουλάχιστον να γλιτώσουν κάποια από αυτά τα παιδιά που έχουν μπει στην πορεία του αγώνα, αλλά και της απαίτησης να δώσουν λύση στα ατομικά τους προβλήματα.

Πηγή: http://www.tsatsaris.gr/?p=351&lang=el