Ομοιοπαθητική & Ανθρώπινες σχέσεις

Η ΕΝΑΤΗ Εναλλακτική Τηλεόραση, έχει την χαρά να σας παρουσιάζει τον ομοιοπαθητικό Παναγιώτη Ψαρρό, στην πρώτη από σειρά εκπομπών με θέμα:

"Ομοιοπαθητική & ανθρώπινες σχέσεις".

Μηνιαίες εκπομπές που θα προβάλλονται από την ΕΝΑΤΗ Εναλλακτική Τηλεόραση.

Πρεμιέρα την Τετάρτη 16 Μαρτίου και κάθε μήνα

Πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι Ανθρώπινες σχέσεις στην Υγεία μας;

Η απώλεια των σχέσεων έχει άραγε σημαντικό ρόλο στην εκδήλωση ασθενειών, ψυχικών και σωματικών;

Μπορεί άραγε η βελτίωση της σχέσης μας με τους συνανθρώπους μας, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό να θεραπεύσει;

Μπορεί το κάθε ανθρώπινο ον να επιβιώσει χωρίς υγιείς σχέσεις;

Είναι η Ομοιοπαθητική μια μέθοδος που μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά και σε βάθος χρόνου να επανέλθει ο οργανισμός σε αυτό που αποκαλούμε ισορροπία;

Ας ερευνήσουμε λοιπόν σε βάθος τις Ανθρώπινες Σχέσεις!

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα δυναμικό πεδίο που προάγει αυτό που ονομάζουμε Ανθρωπότητα.

Το ανθρώπινο γένος βασίζεται στον άνθρωπο που ουσιαστικά είναι το ον το προικισμένο με νόηση και έναρθρο λόγο. Αυτά αποτελούν ψυχικά χαρίσματα και πνευματικές ιδιότητες. 

Καμιά ανθρώπινη σχέση δεν μπορεί να λέγεται έτσι αν λείπουν τα ψυχικά χαρίσματα και η πνευματικότητα.     

Οι ανθρώπινες σχέσεις πιστεύω ότι όλοι το γνωρίζουν πως ξεκινούν από την ώρα της σύλληψης.  

Η ώρα βέβαια της σύλληψης προϋποθέτει δυο άτομα εναρμονισμένα - ισορροπημένα για να προβούν σε αυτή την πράξη η οποία λέγεται σύλληψη.

Κάθε γεγονός που βιώνουμε στην ζωή μας έχει σχέση με αυτήν την περίοδο (π.χ. το εάν η σύλληψη υπήρξε πλήρης ή ατελής σε ψυχοπνευματικό επίπεδο).

Αναφέρει ο Michel Odent ότι: “Μια γυναίκα κουβαλάει στη γέννα του παιδιού της την εμπειρία ολόκληρης της ζωής της, φτάνοντας μέχρι πίσω, στη δική της παιδική ηλικία και, ακόμη πιο πίσω, στη δική της γέννηση. Μας ενδιαφέρει το τι ξέρει κάθε γυναίκα για τη δική της γέννηση, επειδή συχνά υπάρχει σχέση ανάμεσα στο πώς γεννήθηκε η ίδια και στο πώς θα φέρει στον κόσμο το δικό της παιδί’’.

Δυσαρμονία στις σχέσεις, καυγάδες και φωνές, έλλειψη αγάπης και κατανόησης, ακατάλληλο περιβάλλον, κ.α. διαταράσσουν και δημιουργούν έλλειψη εμπιστοσύνης που στην ενήλικη ζωή τους θα είναι δύσκολο και θα χρειάζονται πολύ εργασία για να επανέλθουν σε μια πιο φυσιολογική ζωή.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι εάν αφήσουμε το νεογέννητο μωρό χωρίς χάδια, χωρίς την τρυφερότητα της μητέρας και κατόπιν του πατερά, την στοργή και την αγάπη το μωρό δύσκολα επιβιώνει. Ουσιαστικά μένει ανάπηρο σε πνευματικό επίπεδο.

Από πειράματα που έχουν γίνει σε ζώα όταν τους έδωσαν μόνο τροφή χωρίς να τα αγγίζουν, και χωρίς την παρουσία της μητέρας αυτά δεν κατάφεραν να επιβιώσουν.

Γίνεται σαφές ότι οι σχέσεις ξεκινούν κατά τη σύλληψη, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, και ολοκληρώνεται αυτή η διαδικασία στην γέννα, και κατόπιν σαν μωρού, παιδιού, και έφηβου πλέον προς την ενήλικη ζωή του.

Σαν παιδιά, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, κανένας δεν μάς αγάπησε για αυτό που πραγματικά ήμασταν, αντίθετα, μάς χρειαζόντουσαν και μας εκμεταλλεύτηκαν για τα επιτεύγματα, την επιτυχία, τις καλές μας ιδιότητες κ.α.

Είναι γεγονός βεβαία, όπως μας λέει και ο Χέρμαν Έσσε, ότι: «Αντιλαμβάνομαι σήμερα πως τίποτα στον κόσμο δεν είναι τόσο δυσάρεστο για έναν άνθρωπο, από το να πάρει το μονοπάτι που οδηγεί στον εαυτό του...»

Και σε ένα γράμμα προς την οικογένεια του, ο Έσσε αναφέρει: «Αν ήμουν ευσεβιστής και όχι απλώς ένα ανθρώπινο πλάσμα, ίσως να είχα περισσότερες ελπίδες να με καταλάβετε...»

O Βίλχελμ Ράιχ πολύ σωστά αναφέρει ότι: “Είναι πιθανό, ένας παγιδευμένος να βγει από την παγίδα του. Όμως, για να δραπετεύσει κάποιος από μια φυλακή, πρέπει πρώτα να παραδεχτεί ότι βρίσκεται στη φυλακή”.

Έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης όλοι μας. Αυτό που συμβαίνει στην ανθρωπότητα δεν είναι οι άλλοι, αλλά είμαστε εμείς. Ποτέ κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει όσο επικρατεί το «φταίνε οι άλλοι», ούτε το να βασίζεται σε αυθεντίες, που με την ψευδο-ορθολογική τους στάση πιστεύουν ότι μπορεί να κάνουν θαύματα, με τις οργανώσεις, με την επιβολή νόμων, ή με όλες τις άλλες παρόμοιες επινοήσεις.

Γράφει η Alice Miller: “Οι άνθρωποι θα πρέπει λοιπόν να μπορούν να στηρίζονται στον ίδιο τους τον εαυτό, αν θέλουν να αποφύγουν να γίνουν θύματα διάφορων συμφερόντων και ιδεολογιών...”

Κάποιες επονομαζόμενες θεραπευτικές ομάδες προσπαθούν, αλλά δεν μπορούν να παρέχουν, ή να επαναφέρουν στη θέση της, αυτή τη διαδικασία ωρίμανσης. Στόχος τους είναι να «ενδυναμώσουν» τα μέλη τους, παρέχοντάς τους, αφενός, υποστήριξη, και, αφετέρου, την αίσθηση ότι ανήκουν κάπου. 

Καθώς όμως η καταστολή των συναισθημάτων της παιδικής ηλικίας είναι ο κανόνας σε αυτές τις ομάδες, η κατάθλιψη του ασθενή δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Επιπλέον, το άτομο μπορεί να εθιστεί στην ίδια την ομάδα, αφού η ομάδα παρέχει την ψευδαίσθηση ότι το άτομο μπορεί τελικά, ως ενήλικας, να καλύψει (μέσω της ομάδας) τις ανικανοποίητες ανάγκες που έχει από την παιδική του ηλικία.

Με τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις κανείς δεν μπορεί να θεραπευτεί πραγματικά.

Η ετυμολογία της λέξης «θεραπεύω» σημαίνει «βοηθώ, υπηρετώ».

Η ομοιοπαθητική είναι ίσως η μόνη θεραπευτική δύναμη που μπορεί να επαναφέρει τον ανθρώπινο οργανισμό σε αυτό που λέμε ισορροπία.

Ας γνωρίσουν όσοι δεν το γνωρίζουν ότι η ομοιοπαθητική δεν χρησιμοποιεί χημικά φάρμακα τα οποία έχουν πολλές παρενέργειες και ουσιαστικά αυτό που κάνουν είναι να καλύπτουν το σύμπτωμα και να παραμελούν το αίτιο.

Κάθε φαρμακευτική ουσία, κάθε αίσθημα, σκέψη, τροφή, ο αέρας που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε κ.α. είναι ως ύλη, όλα μορφές ενέργειας, με διαφορετική συχνότητα.