Η θεραπευτική δύναμη της αγάπης

Καλησπέρα σε όλους σας.

Βρεθήκαμε εδώ για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε λεκτικά την αγάπη, κάτι που μόνο βιωματικά μπορεί να γίνει κατανοητό. 

Γνωρίζω ότι με τα λόγια δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό, όμως παρόλα αυτά, θα κάνουμε μαζί μία προσπάθεια να εμβαθύνουμε σε αυτό που αποκαλούμε αγάπη.

Θέλω να έχετε υπόψη σας, το ότι θα πω είναι η δική μου αλήθεια. Θα ήθελα όλοι σας να μην πιστέψετε  ούτε να απορρίψετε αυτά που λέω.  Ωφέλιμο θα ήταν να μπείτε μέσα στο έσω εσωτερικό σας Είναι διότι εκεί μέσα είναι όλες οι απαντήσεις.

Τί θα λέγατε αν σας έλεγα ότι η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, είναι η Ανώτερη θεραπευτική δύναμη, μια εργασία που πρέπει να γίνει και από τα δυο άτομα και που ίσως να χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να φτάσουμε σε αυτό που αποκαλούμε ένωση.

Σκεφτείτε ότι η δύναμη της αγάπης είναι μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις και όταν εκφράζεται με ανιδιοτελή προσφορά, και προς τους άλλους και προς εμάς, τότε αρχή και τέλος της εξελικτικής μας πορείας είναι το κέντρο της καρδιάς μας.

Δεν αγαπάμε κάποιον επειδή μας προσφέρει ασφάλεια, ευχαρίστηση, ή επιβεβαίωση.

Ας μιλήσουμε για τις Ανθρώπινες Σχέσεις.

Τι είναι η αγάπη; Είναι η αγάπη ευχαρίστηση; Είναι η αγάπη επιθυμία; Είναι η αγάπη προσκόλληση, εξάρτηση, κατοχή του ατόμου που αγαπάτε και εξουσιάζετε;

Είναι το να λέτε, «Αυτό είναι δικό μου και όχι δικό σου, η ιδιοκτησία μου, τα σεξουαλικά μου δικαιώματα, όπου συμπεριλαμβάνονται η ζήλεια, το μίσος, ο θυμός και η βία»;

Μπορείτε να αγαπάτε και να είσαστε φιλόδοξος;

Μπορείτε να αγαπάτε τον άντρα σας, μπορεί αυτός να πει πως σας αγαπά όταν είναι φιλόδοξος;

Μπορεί να υπάρχει αγάπη όταν υπάρχει ανταγωνισμός και ώθηση για επιτυχία;

Όλοι μας πιστεύω γνωρίζουν ότι «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο μαζί το πρόσωπο»;

Ο άντρας που ζηλεύει, η γυναίκα που ζηλεύει ή που είναι εξουσιαστική, ο άντρας που είναι εξουσιαστικός, δεν γνωρίζουν τι σημαίνει η αγάπη. Μπορεί να μιλούν γι αυτήν, μπορεί να ζουν μαζί, να κατέχουν ο ένας τον άλλον, να εξαρτώνται ο ένας απ τον άλλο για άνεση, ασφάλεια, ή από το φόβο της μοναξιάς, αλλά βέβαια όλα αυτά δεν είναι αγάπη.

Η αγάπη είναι ένα επίτευγμα που προϋποθέτει ένα πολύ δύσκολο και επώδυνο αγώνα του ανθρώπου ενάντια στο ΕΓΩ του.

Υπάρχει μια γενική και αδιαμφισβήτητη πεποίθηση π.χ. ότι οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους. Λέγονται και γράφονται πολλά για το μητρικό ένστικτο.

Δηλαδή θεωρείται δεδομένο ότι μια γυναίκα που γίνεται μητέρα αυτόματα αγαπά το παιδί που γέννησε.

Με άλλα λόγια πιστεύεται ότι η αγάπη είναι ένα ένστικτο που το αποκτά μια μητέρα χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια, με τον ίδιο τρόπο που αποκτά το ένστικτο για τροφή η για αναπαραγωγή.

Αλλά η αγάπη δεν είναι ένα ένστικτο που το έχει κανείς χωρίς να κάνη καμιά προσπάθεια.

Ο Νίκος Καζαντζάκης μας λέει:

"Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ..."

Αυτογνωσία σημαίνει να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Το να γνωρίζεις τι σου συμβαίνει είναι η αρχή για να μπορέσεις να λύσεις ότι σε κράτα δέσμιο.

Είναι πολλά που κρατούν δέσμιο έναν άνθρωπο.

Αν ξεκινήσουμε από την κυτταρική μνήμη φτάνουμε σε ότι μέχρι σήμερα έχει παγιωθεί στην αντιληπτική μας ικανότητα, η ιδέα ή οι ιδέες που έχουμε για κάτι, ζούμε σε ένα κόσμο φυλακή με παγιωμένες αντιλήψεις και συγχρονισμένες εκπομπές διαφόρων ενεργειών, για να κρατούν τα ανθρώπινα όντα σε κοιμισμένη κατάσταση.

Πως μπορούμε να φτάσουμε στο «γνώθι σ αυτόν» που προφανώς είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχει να κάνει όποιος μπει σε αυτό το εσωτερικό ταξίδι;

Η δική μου αλήθεια είναι ότι, μπορώ να γνωρίσω τον εαυτό μου μόνο μέσα από τις σχέσεις, διότι μέσα από τις σχέσεις δημιουργείται η δράση και η αντίδραση και έτσι μπορώ να αρχίσω την παρατήρηση του εσωτερικού μου.

Δεν μπορεί να υπάρξει παρατήρηση στην απομόνωση.

Ο Σωκράτης είπε: Ένα γνωρίζω, ότι δεν γνωρίζω. Σωστά διότι αν γνωρίζεις, αυτό που γνωρίζεις είναι νεκρό. Αν κάτι το κατατάξεις στο γνωρίζω αυτό είναι παρελθόν. Συνεπώς, γνωρίζεις μόνο το παρελθόν. Όπως μας λένε ο Μάνος Δανέζης και ο Στράτος Θεοδοσίου, στο βιβλίο τους  "Το μέλλον του παρελθόντος μας".

Το ζητούμενο είναι να γίνεις ΑΓΑΠΗ. Μην υποκρινόμαστε, κανείς μας δεν γνωρίζει τι είναι η αγάπη. Ίσως να φοβόμαστε να είμαστε μόνοι, ίσως να θέλουμε την επιβεβαίωση, ίσως να θέλουμε την προστασία, ίσως να θέλουμε την παρηγοριά, ίσως, ίσως, ίσως.

Αυτό που θεωρούμε αγάπη είναι μια προσκόλληση. Και το ίδιο μπορεί να συμβεί με την καριέρα μας, με τον δάσκαλο μας  που μας υποσχέθηκε ότι μπορεί να μας ελευθερώσει, με τα κόμματα και τους πρωθυπουργούς, με τους εκάστοτε σοφούς, με τις γνώσεις μέσα από βιβλία, κ.α.

Εγώ. Τι είναι το εγώ;

Το εγώ είναι το σύνολο των ψυχικών λειτουργιών που διαμορφώνουν τη σχέση μας με το περιβάλλον.

Η οργάνωση του αρχίζει από τη γέννηση του ατόμου και μολονότι συνεχίζεται σ' όλη του τη ζωή, οι βασικές του λειτουργίες έχουν αναπτυχθεί μέχρι το τέλος των τριών χρόνων, οπότε το παιδί έχει σαφή αίσθηση του εγώ ή εαυτού του.

Το εγώ περιλαμβάνει βασικές λειτουργίες, όπως η εκτίμηση των διαφόρων καταστάσεων, ο έλεγχος της πραγματικότητας, η κρίση, η συμβιβαστικότητα, η ανεύρεση λύσεων στα διάφορα προβλήματα, η δημιουργία αμυντικών μηχανισμών κ.ά. και έρχεται σε επαφή με το περιβάλλον με τις λειτουργίες της αντίληψης, της σκέψης, του συναισθήματος και της πράξης.

Ας σημειώσουμε εδώ  ότι σε σημαντικό βαθμό οι λειτουργίες του εγώ επιτελούνται και σε ασυνείδητο επίπεδο.

Η προγεννητική ψυχοθεραπεία αναφέρει ότι:

Πολλές φορές στη ζωή μας συμβαίνουν γεγονότα που δεν καταλαβαίνουμε ή που δεν έχουν λογική εξήγηση.

Κατά τη διάρκεια της σύλληψης το συναισθηματικό πεδίο και των δυο γονέων μεταφέρεται στο έμβρυο, γεγονός που μας κάνει να σκεφτούμε ότι πολλές φορές το άγχος, οι τυχόν φοβίες, η σκέψη ότι ίσως είναι καλύτερα να μην το κρατήσω αυτό το έμβρυο κ.α., μεταφέρονται στο έμβρυο και κατόπιν στην διάρκεια της ζωής του πυροδοτούνται αυτές οι μνήμες και δημιουργούν ανισορροπίες με την μορφή είτε ψυχολογικών καταστάσεων όπως, φόβος, άγχος, απόρριψη, πανικός, δυσκολία στις σχέσεις, αφωνία, κρίσεις πανικού κ.α. είτε με τη μορφή σωματικών εκδηλώσεων όπως, ταχυκαρδίες, εφίδρωση, πόνοι απροσδιορίστου αιτιολογίας, πονοκέφαλοι , κ.α.

Εδώ θα αναφέρω τέσσερα βασικά κατ εμέ σημεία κλειδιά με πρωταρχικό την συγχώρεση. Τα τρία απ αυτά είναι σύνθετα. 

Συγχώρεση, Μετάνοια, Εξομολόγηση, Κοινωνία.

Συν – χώρο= είναι το Α και το Ω αν θέλουμε να γίνουμε κοινωνία.

Σκεφτείτε ότι αυτή η αίθουσα εδώ λέγεται αίθουσα διότι είναι κενή. Αν ήταν συμπαγής προφανώς δεν θα λεγόταν αίθουσα και εμείς δεν θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε εδώ τώρα.

Οι αρτηρίες μας έχουν κενότητα για να κυλά το αίμα, το σύμπαν έχει κενό χώρο για να μπορεί να κινείται, να διαστέλλεται. Και ούτω κάθε εξής.

Βέβαια μην φανταστείτε ότι αυτός ο κενός χώρος είναι κενός.

Πάντα αυτό το κενό κάτι περιέχει. Πχ. Ένα ποτήρι άδειο από νερό δεν σημαίνει ότι είναι κενό, διότι αυτή η κενότητα του είναι φαινομενική διότι εμπεριέχει αέρα.

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι χωρίς το κενό δεν μπορούμε να πάμε στο μετανοώ.

Και η λέξη μετανοώ είναι και αυτή σύνθετη λέξη. Αποτελείται από το μετά και το νοώ. 

Μετά- νοώ όταν λοιπόν αφήσουμε χώρο μπορούμε να νοήσουμε όχι το τι λέω εγώ ούτε τι μας λένε τα βιβλία  άλλα τι μας λέει το εσωτερικό μας είναι.

Και βέβαια επειδή είμαστε κοινωνικά όντα, όταν κάτι το νοήσουμε θέλουμε να το μεταδώσουμε και έτσι περνάμε στην τρίτη λέξη που και αυτή είναι σύνθετη λέξη. 

Εξομολογώ δηλαδή έξω το ομολογώ.

Όταν φτάσουμε στην εξομολόγηση τότε αποτελούμαστε από δυο άτομα, μετά τέσσερα, οχτώ, δεκαέξι, και αυτό εγώ το συνδέω με την κυτταρική διαίρεση. Δηλαδή τον πυρήνα εκεί που το ωάριο και το σπερματοζωάριο ενώνονται και γίνονται ΕΝΑ. 

Κοινωνία σημαίνει ότι: το εγώ και το εσύ έχει γίνει ένα, είναι όπως το ωάριο και το σπερματοζωάριο που έχουν ενωθεί και μέσα από αυτή την ένωση δημιουργείται το ΕΝΑ.

Ας μην ξεχνάμε ότι Το Α και το Ω είναι το πρώτο και το τελευταίο γράμμα της λέξης ΑΓΑΠΩ.

Κάνεις μας δεν μπορεί να φτάσει στο Ω αν δεν αφήσει χώρο. 

Πάρα πολλοί συνάνθρωποι μας, δικάζουν ξένες ζωές και αυτό είναι η τέλεια δικαιολογία για να μην αναλύουν την δική τους. Φοβούνται  ότι αυτό θα τους απογοητεύσει και κάνουν το δικαστή νιώθοντας έτσι σπουδαίοι.

Κάνεις μας όμως δεν μπορεί να μπει σε κίνηση αν δεν έχει χώρο. 

Σαμάρια ή Θέατρα Ελέγχου ή Μιάσματα ή Μολυσματικές καταστάσεις.

Όλοι μέσα μας κουβαλάμε την μολυσματική κατάσταση που αποκαλούνται και ΣΑΜΑΡΙΑ ή ΘΕΑΤΡΑ ΕΛΕΓΧΟΥ. Στην ομοιοπαθητική ο Χάννεμαν τα αποκαλεί Μιάσματα, και με αυτό θέλει να μας πει ότι όλα τα ανθρώπινα όντα άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο όλοι τα κουβαλάμε μέσα μας.

 Όλοι κουβαλάμε και τα τέσσερα σαμάρια ή μιάσματα ή θέατρα ελέγχου ή όπως τα λέω εγώ μολυσματικές καταστάσεις, άλλα κάποιο από αυτά τα τέσσερα, Ένα, κυριαρχεί με μεγαλύτερο ποσοστό μέσα μας. 

Αυτό, είναι ο λόγος που έχουμε μέσα μας. Ας μην θεωρήσει κάποιος ότι όλες αυτές οι μολύνσεις είναι ψεύτικες διότι αυτό είμαστε στον εσωτερικό μας λόγο και αυτό εκπέμπουμε και προς τα έξω μας. 

Θα τα αναφέρω περιληπτικά

Πρώτο Σαμάρι. Τσακάλι. Εγώ  Τρομοκράτης. Πνεύμα της οργής, θυμός, νευρικό, φιλόνικο, απότομο, απρόσμενο, τρόμου, βίαιο, παρορμητικό.
(εδώ  σε μεγάλο ποσοστό έχουμε καρδιόπαθειες, εγκεφαλικό).

Δεύτερο Σαμάρι. Λαγός. Εγώ  Καημένος, ή Θύμα. Το πνεύμα της θλίψης. Παρακαλώ λυπηθείτε με, θλιμμένο, σκυθρωπό, ανασφαλές, καταθλιπτικό, ανήμπορο, δυστυχισμένο, πικρό, αχάριστο, συμφορά, άμοιρο, ταλαίπωρο, φούσκες εγωισμού. (εδώ  σε μεγάλο ποσοστό έχουμε ασθένειες που θεωρούνται αθεράπευτες).

Τρίτο Σαμάρι. Σαλίγκαρος. Εγώ  Απόμακρος. Το πνεύμα του κινδύνου. Απών, δεν είμαι εδώ, απουσιάζω, αφανής, δυσπρόσιτος, απλησίαστος, απέχω, αζύγωτος, δεν ζει στο παρόν, αδυνατεί να ακούσει τι του λες. Αυτός ο άνθρωπος σπέρνει μέσα σε αυτούς που τον πλησιάζουν την αποστροφή, θέλεις να απομακρυνθείς από αυτόν. ( εδώ σε μεγάλο ποσοστό έχουμε Σκλήρυνση κατά πλάκας).

Τέταρτο Σαμάρι. Οχιά. Εγώ Το πνεύμα της Ανάγκης. Ανακριτής. Εξουσιαστικό, δεν δέχεται την αποτυχία, θανατηφόρος κριτής, συμφεροντολόγος, φιλόκερδος, πλεονεξία, ακόρεστη απληστία, υποκριτής, υπερήφανο, διαχειριστικό, άρχων διδάσκων, δεν παραδέχεται λάθος, σωτήρας, μπορεί να αποκληρώσει το ίδιο του το παιδί. Προτίμα γλάστρα κοντά του παρά λογικό ελεύθερο ον.
(εδώ  σε μεγάλο ποσοστό μετά από αποτυχία, όλες οι ασθένειες είναι για αυτόν προσιτές, με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τον αιφνίδιο θάνατο).

Μιασματικές καταστάσεις.

ΨΩΡΙΚΟ.  ΥΠΕΡΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ (νιώθει πιο έντονα το κάθε αίσθημα) και ΕΛΛΕΙΨΗ (αίσθημα κατωτερότητας, θέλει στήριγμα)

ΣΥΚΟΤΙΚΟ. Τάση για επίδειξη. Παίρνει, αλλά δεν δίνει εύκολα, παρά μόνο από συμφέρον.

ΦΥΜΑΤΙΚΟ. Μια συνεχής τάση, κίνηση προς ένα στόχο, που όταν επιτευχθεί, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, χάνει την αξία του. Είναι ερωτευμένος με το στόχο του.

ΣΥΦΙΛΙΔΙΚΟ.  Τάση για καταστροφή. Θέλει να κατακτήσει κάτι που δεν έχει. Αποδιοργανώνεται εύκολα. Ανυπόμονος. Δεν ελπίζει, αυτοκτονεί. Δεν μπορεί να αγαπήσει πέρα από τον εαυτό του.

Κάποτε ήταν δυο καλόγεροι οι οποίοι δεν έπρεπε ούτε καν να κοιτάξουν γυναίκα. 

Κάποια μέρα  και ενώ περπατούσαν στο δάσος πηγαίνοντας στο μοναστήρι, άκουσαν μια γυναίκα να φωνάζει καλώντας σε βοήθεια. 

Ο ένας εξ αυτών πλησίασε και είδε μια έγκυο γυναίκα να προσπαθεί να περάσει στην απέναντι όχθη ενός ποταμού. 

Άλλα δεν μπορούσε να τα  καταφέρει διότι το ποτάμι λόγω της νεροποντής της προηγούμενης μέρας ήταν πολύ ορμητικό. 

Ο ένας καλόγερος αφού πήρε την γυναίκα στους ώμους του και την πέρασε στην απέναντι όχθη, γύρισε και συνέχισαν το δρόμο προς το μοναστήρι. 

Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή δεν αντάλλαξαν καμία κουβέντα αναμεταξύ τους. Λίγο πριν φτάσουν στο μοναστήρι ο ένας καλόγερος γύρισε και είπε στον άλλον· μα καλά δεν ντρέπεσαι; 

Εμείς δεν κάνει ούτε να κοιτάξουμε γυναίκα και εσύ την πήρες αγκαλιά και την πέρασες απέναντι; 

Ναι σωστά λες, του απάντησε ο άλλος καλόγερος. 

Εγώ την πήρα αγκαλιά και την πέρασα απέναντι αφήνοντας την στην απέναντι όχθη. Αλήθεια εσύ γιατί την κουβαλάς ακόμη μαζί σου;  

Πολλοί αναρωτιούνται: άραγε ο άνθρωπος είναι όντως ελεύθερος; Αφού εμείς τον βλέπουμε τόσο αδύναμο…………. Ναι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, αφού έχει την εξουσία – εάν το θελήσει – να αναπτυχθεί στην ΑΓΑΠΗ.

Όλα είναι δυνάμεις.

Πολλοί άνθρωποι θα ήταν καλό να μάθουν πως το υλικό σώμα τους είναι μια δύναμη. Χωρίς το σώμα μας δεν θα μπορούσαμε να αναπτυχτούμε.

Παρατήρησε μια έγκυο και θα διαπιστώσεις την ωραιότητα και την επέκταση της δύναμης του σώματος. Το σώμα μας είναι μία δύναμη μέσα στο σύνολο των ανθρωπίνων δυνάμεών μας.

Ο μαγνητισμός του ανθρώπου, είναι μια δύναμη που του επιτρέπει να εναρμονίζεται με όλων των ειδών τα δονητικά πεδία και έχει μέσα του όλοι την ποιότητα του εσωτερικού του ΕΙΝΑΙ.

Η δύναμη που αποφασίζει. Είναι Ο λόγος. (Ο εσωτερικός λόγος είναι το ‘’είναι’’ μας. Αυτό είναι Δύναμη.)

Η εξουσία. Η παρατήρηση. Η κατανόηση. Η εσωτερική μας στάση. Η ανθρώπινη λογική. Οι σκέψεις μας. Η φαντασία. Οι αισθήσεις μας. Το κατηγορώ. Ο θυμός. Η οργή. Η πίκρα. Η λύπη. Η ζήλια. Η συκοφαντία. Η ανασφάλεια. Η σκληρότητα. Το ψέμα. Η ασθένεια. Η εξαπάτηση. Ο φθόνος. Το άγχος. Η αγνωμοσύνη. Η κακιά. Το υποσυνείδητο. Η συμπεριφορά. Η επιλογή. Η συνήθεια. Το ασυνείδητο. Η τελειότητα. Η καλοσύνη. Η Ευχαρίστηση. Η Ανταμοιβή. Η Τιμωρία. Η πάλη. Η προσπάθεια.  Η ειρήνη. Ο πλούτος. Η κίνηση. Η ελευθερία. Η ασφάλεια. Η εκτίμηση. Η απογοήτευση. Η Συνέπεια. Η δεκτικότητα. Η εξουσία. Η αφύπνιση. Η άρνηση. Η πραότητα. Η χαρά. Η λατρεία. Η πίστη. Το θάρρος. Η συμπάθεια. Η γνώση. Ο εγωισμός. Η δυσπιστία. Ο ενθουσιασμός. Η άρνηση. Η αρετή. Ο πόνος. Η διανόηση. Η αυτογνωσία. Η ευαισθησία. Η αναισθησία. Η δικαιοσύνη. Η ενοχή. Η ασφάλεια. Ο θρήνος. κ.α. 

Φυσικές δυνάμεις. Η γη. Το νερό. Οι πηγές. Οι θάλασσες. Ο αέρας. Ο ήλιος. Η σελήνη. Τα άστρα. Ο κύκλος των εποχών. Η θαλάσσια ζωή. Ο ζωικός κόσμος. Τα δάση. Τα χρήσιμα πετρώματα. Οι πολύτιμοι λίθοι. Τα μέταλλα. κ.α. 

Δύναμη με δύναμη διαφέρει, παρά ταύτα όλα είναι δυνάμεις.

Η μεγαλύτερη όμως Δύναμη είναι η ΑΓΑΠΗ και αυτή εκφράζετε μέσα από την δύναμη της ψυχής μας αναλόγως το τη τις έχουμε στείλει μέσα από τον λόγο που έχουμε βάλει μέσα μας.

Ας μην ξεχνάμε ότι η ψυχή είναι ανέκφραστο ΝΑΙ δηλαδή ότι τις στέλνουμε αυτό και πάντα μας επιστρέφει.

Η θέληση.

Μέσα στις δυνάμεις της θέλησής μας υπάρχει η ξεχωριστή δύναμη του μεγάλου δασκάλου που διδάσκει και διδάσκεται. Ο μεγάλος διδάσκαλος, αυτή η τόσο θαυμαστή δύναμη που ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του, έχει δοθεί για να διδάξουμε τον εαυτό μας, εμείς όμως παραφρονημένοι και ζαλισμένοι από τα ‘’εγώ ‘’ μας, διδάσκουμε τους πάντες γύρω μας και σπανιότατα, με μεγάλη δυσκολία διδάσκουμε… ελάχιστα εμάς.

Ο εσωτερικός μας δάσκαλος, αυτή η ξεχωριστή δύναμη του μεγάλου δασκάλου που διδάσκει και διδάσκεται και ας το γνωρίζουμε που δεν είναι κάτι άλλο από την ψυχή μας.

Μας λέει η ψυχή δείτε και διδαχτείτε.

Κοίταξε τώρα τον ουρανό, κοίτα τη φύση και τις εκδηλώσεις της. Κοίτα τον ήλιο, τον αέρα, το νερό, τα δέντρα, πώς προσφέρονται σε όλα, χωρίς διακρίσεις. Κοίταξε την έγκυο, το μωρό, το παιδί, το νέο, το γέρο, τον υπέργηρο. Κοίτα την αδυναμία, το ασθενές σου, τις μικρότητές σου, τα ελαττώματα σου, τις αδυναμίες σου, τον πόνο γύρω σου, τις λανθασμένες πίστες σου, τις μαύρες σκέψεις, τις αρρώστιες – σωματικές και πνευματικές, όλων των ειδών τους πολέμους… 

Εάν δεν διδάσκεσαι από όλα αυτά, κανένας δάσκαλος δεν μπορεί να σου διδάξει τη ζωή και το νόημά της. Αδυνατεί…

Τότε κοίτα, νιώσε αυτόν που προσφέρει βοήθεια με αγάπη, τότε κατανόησε εκείνη τη δύναμη που υπάρχει στον άνθρωπο και αγαπά, κατανόησε όλο τον κύκλο της ζωής μέσα στην ομορφιά του. 

Εάν δεν διδάσκεσαι από όλα αυτά, κανένας δάσκαλος, κανένα βιβλίο, κανένας λόγος δεν μπορεί να σε διδάξει…

Δάσκαλος ζωής είναι αυτός που θα αφυπνίσει το δάσκαλο μέσα μας και θα μας μάθει να διδασκόμαστε από τα πάντα, εσωτερικά και εξωτερικά, θετικά και αρνητικά και να αντλούμε από όλα σοφία ζωής.

Ο φόβος είναι μια δύναμη, και κάποιοι την χρησιμοποιούν αυτή τη δύναμη για να μας ελέγχουν.

Τι είναι αυτό που θα πρέπει να φοβάμαι στον εδώ χρόνο της ζωής μου, όσος συμβεί να είναι αυτός, ώστε γνωρίζοντας το να μπορώ να προστατευθώ;

Αυτό το ερώτημα βρίσκεται μέσα σε όλους μας και, αν όχι σε όλους μας, στους περισσότερους από μας.

Και βέβαια με το που τολμάμε και  θέτουμε αυτό το ερώτημα, τι είναι αυτό που πρέπει να φοβάμαι στον εδώ χρόνο της ζωής μου, αμέσως ακούγεται ένας καταιγισμός φωνών που μας απαντούν.

Οι φωνές αυτές που απαντούν στο ερώτημα που θέτουμε, ίσως είναι οι σκέψεις μας, ίσως είναι οι εσώτατοι φόβοι μας, ίσως κάποιοι φίλοι που βρίσκονται γύρω μας και άκουσαν το ερώτημα μας, ίσως να είναι οι γηραιότεροι του περιβάλλοντός μας, που μας συμβουλεύουν, ίσως να είναι οι σύμβουλοι του κράτους μας, ίσως οι νομιζόμενοι σοφοί της εποχής μας.

Αν με ρωτήσετε Προσωπικά, είμαι πεπεισμένος πως είναι όλα μαζί.

Η πρώτη φωνή του απαντά και του λέει: να φοβάσαι εκείνους που διψούν την εξόντωσή σου. Μια άλλη φωνή του λέει: να φοβάσαι όλους εκείνους που στηρίζονται στη δύναμη του πλούτου τους και καυχιόνται γι αυτό και μεριμνούν πώς να αποκτήσουν περισσότερα, με οποιονδήποτε τρόπο. Να φοβάσαι το θάνατο. Πήγαινε και κατέγραψε το όνομα σου στα κτήματα σου και στα οικόπεδα σου, όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι και μη νοιάζεσαι για τίποτε άλλο στη ζωή σου, ζήσε και φρόντισε τον κόσμο της επιβίωσής σου. Να φοβάσαι την αρρώστια. Να φοβάσαι πολύ τη φτώχεια και να αγωνιάς για την επιβίωσή σου. Μια άλλη λέει. Να φοβάσαι τον άδικο και δόλιο άνθρωπο, γιατί θέλει να σε βλάψει. Να φοβάσαι το φίλο σου, που δείχνει φίλος και είναι προδότης.

Και οι φωνές πληθαίνουν βέβαια και τι να περιγράψω, αφού θα χρειάζονταν τόμοι.

Εσείς προσθέστε αν θέλετε, όσα άλλα σας έρχονται κατά νου.

Η απάντηση ενός  σοφού ανθρώπου στον καταιγισμό των φωνών αυτών, είναι. Όλα όσα είπατε, φανερώνουν και βεβαιώνουν την απειρία και αστοχία σας στην Αγάπη.

Και απορημένες, όλες οι φωνές μαζί, ενοποιημένες όμως σε μια φωνή τώρα, τον ρωτούν.

Δηλαδή, όλοι οι κίνδυνοι που σου είπαμε δεν υφίστανται, δεν υπάρχουν στη ζωή του κάθε ανθρώπου, δεν τους συναντά στη κάθε μέρα του;

Ναι, υπάρχουν, απαντά ο σοφός, αλλά όλα αυτά δύνανται να βλάψουν τον άνθρωπο φαινομενικά, όχι οντολογικά, όχι αληθινά.           

Κυριολεκτικά, τίποτε δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο, εκτός από τον  κακό εαυτό του.

Μόνο όταν συμβεί και αποκτήσω κακό εαυτό, αυτός μόνο δύναται να με βλάψει οντολογικά.

Αυτό αληθινά οφείλω να φοβάμαι.

Το μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο φόβος. Ο φόβος δεν μας αφήνει να κινηθούμε προς την ελευθερία.

Και όταν γνωρίζεις πως μόνο εσύ δύνασαι να βλάψεις εσένα, και κανείς και τίποτε άλλο δεν δύναται να σε βλάψει, από οποιαδήποτε διάσταση και αν προέρχεται, τότε ξυπνά μέσα σου η δυνατότητα της δύναμης εκείνης που μπορεί να σε οδηγήσει στην ανέλιξη σου. 

Παρατηρήστε  ότι η γνώση γίνεται κατάρα. Βλέπετε, η αντίληψη δεν έχει καμιά σχέση με τη γνώση. Η αλήθεια και η γνώση δεν πάνε μαζί· η γνώση δεν μπορεί να περιλαμβάνει την απεραντοσύνη του μυστηρίου.

Ο νους είναι το περιεχόμενό του και το περιεχόμενο είναι γνώση. Χωρίς αυτή τη γνώση ο νους είναι καινούριος.

Και μια διευκρίνηση. Όταν λέμε παρατήρηση, δεν εννούμε την εξερεύνηση. 

Η παρατήρηση είναι εντελώς διαφορετική από την εξερεύνηση στην οποία εμπλέκεται η ανάλυση.

Στην ανάλυση υπάρχει πάντα ο αναλυτής και το αντικείμενο που αναλύεται. Η παρατήρηση είναι μια συνεχής μάθηση, όχι συνεχής συσσώρευση.

Όλα είναι δυνάμεις.

Άρχισε να παρατηρείς και να ανακαλύπτεις ότι όλα είναι δυνάμεις. Η ζωή αποτελείται από δυνάμεις και όλοι μας κινούμαστε μέσα σε αυτές.

Είναι πραγματικότητα και γεγονός ότι η μεγαλύτερη τέχνη και ταυτόχρονα η πιο δύσκολη επιστήμη, είναι να γνωρίσει κάποιος τον εαυτό του, να φτάσει στο «γνώθι σ αυτόν».

Αγάπη είναι αυτή η αρετή που δεν αγγίζεται από την ευχαρίστηση, από την επιθυμία, από την ζήλεια, δεν γνωρίζει καθόλου ανταγωνισμό και δεν διαιρεί σε αγάπη μου και αγάπη σου.

Αυτή η Αρετή είναι απαραίτητη γιατί μόνο τότε ο νους, ο εγκέφαλος, τα συναισθήματα, είναι σε απόλυτη Αρμονία.

Στόχος κάθε θεραπείας είναι να μπορέσει να βρει το αίτιο που έχει δημιουργήσει μια κατάσταση που είναι ενάντια στην ισορροπία του κάθε οργανισμού.

Τι εννοούμε με την λέξη ισορροπία; Πρώτον η λέξη ισορροπία, δεν είναι η κατάσταση ισορροπίας. Όπως και η λέξη ψωμί δεν είναι το ψωμί.

Όταν αναφέρομαι στην λέξη θεραπεία η λέξη θεραπεία δεν είναι η θεραπεία. Θεραπεύω σημαίνει βοηθώ υπηρετώ.

Βοηθώ το σύστημα που έχει παρεκκλίνει από την ομοιόσταση να ξανά επανέλθει στην κατάσταση της ομοιόστασης του δηλαδή της αυτορρύθμισης του. (Ομοιόσταση ορίζεται ως ¨σχετικά ίδια κατάσταση¨ και είναι αυτή η ιδιότητα που επιτρέπει στο σύστημα να παραμένει σχετικά σταθερό και σε σχετικά σταθερή κατάσταση διαμέσου του χρόνου)

Μια ασθένεια, είναι απλά μια κατάσταση. Όλοι η σχεδόν όλοι έχουμε μάθει ότι αυτή η κατάσταση είναι έξω από εμάς. Πιστεύουμε ότι κάποιος θα κάνει κάτι για εμάς. Αλήθεια το πιστεύετε αυτό;    

  

Γνωρίζουμε πλέον ότι ο άνθρωπος είναι ένα πολύπλοκο σύστημα με νόμους και αρχές. Το σύστημα αυτό δεν είναι το αριθμητικό άθροισμα των μερών του. Είναι επίπεδα αλληλένδετα και λειτουργούν σαν μία ενότητα, έτσι ώστε είναι αδύνατον το ένα χωρίς το άλλο να μπορεί να υπάρξει.

Ας σκεφτούμε ότι αν διχοτομούμε το σύστημα μας σε καρδία, πνεύμονες, νεφρά, κόκκαλα, κ.α. χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό αποτελεί μια ενότητα πως είναι δυνατόν να υπάρξει θεραπεία με έναν τέτοιον διαχωρισμό;

Η ομοιοπαθητική δόθηκε ως δώρο από τον δημιουργό της ζωής.

Τι είναι η ομοιοπαθητική;

Η Ομοιοπαθητική είναι ένα σύστημα θεραπείας, που θεμελιώθηκε από το διάσημο γιατρό Samuel Hahnemann (1755-1843) στη Γερμανία. Βασίζεται πάνω στην αρχή, ότι "το όμοιο θεραπεύει το όμοιο". Στην πρακτική αυτό σημαίνει, ότι ένα φάρμακο, που μπορεί να προξενήσει ορισμένα αποτελέσματα, όταν ληφθεί από ένα υγιές ανθρώπινο ον, μπορεί να θεραπεύσει κάθε ασθένεια που εμφανίζει όμοια αποτελέσματα.

Το όμοιο θεραπεύει το όμοιο.

Για παράδειγμα, αν ένα υγιές άτομο πάρει μια δόση Arsenicum, θα εμφανίσει έμετο, διάρροια με ορυζοειδείς κενώσεις, γρήγορο σφυγμό και εξάντληση. Το δέρμα του θα γίνει κρύο και η έκφρασή του αγχώδης. Σε μικρότερες δόσεις ή όταν λαμβάνεται για ένα μακρότερο χρονικό διάστημα, θα εμφανίσει ρινική καταρροή, βαρύ κεφάλι, βήχα και βρογχικό κατάρρου. Ακόμη, αργότερα θα παρουσιάσει ειδικές διαταραχές στο δέρμα και τα νεύρα. Θα έχει κάψιμο παντού, που ανακουφίζεται με τη ζέστη, θα έχει συχνή δίψα για γουλιές νερού, φόβο θανάτου, ανησυχία και μια επιδείνωση συμπτωμάτων κατά το μεσημέρι και τα μεσάνυχτα.

Σύμφωνα με τον Ομοιοπαθητικό νόμο "το όμοιο θεραπεύει το όμοιο", αναρίθμητοι άρρωστοι που εμφάνιζαν τέτοια συμπτώματα, θεραπεύτηκαν με Arsenicum, άσχετα με το όνομα της νόσου (Χολέρα, κρυολόγημα, έκζεμα, άσθμα, κτλ.).

Η αρχή αυτή αναφέρεται και από τον αρχαίο Ινδό ποιητή Kavi-Kalidasa, που λέει: "Από πολύ παλιά ο κόσμος λέει, ότι το δηλητήριο είναι το φάρμακο για το δηλητήριο".

Ο Ιπποκράτης παραδέχεται αυτή την αρχή στις λέξεις: "Όμοια ομοίοις ιώνται" (Similia Similibus Curentur).

Η ομοιοπαθητική σέβεται τον άνθρωπο και το Περιβάλλον και είναι ίσως η μόνη  που είναι απόλυτα εναρμονισμένη με αυτό που αποκαλούμε Οικολογία.

Ο νόμος των ομοίων. Όμοιο το όμοιο θεραπεύει. Π.Χ. Το Apis mellifica  το  δηλητήριο της μέλισσας. Δίνεται για το Αλλεργικό σοκ. Καυστικοί νύσσοντες πόνοι. Επιδείνωση από την ζέστη. Τα μέρη που συνήθως επηρεάζονται είναι: τα βλέφαρα, το πρόσωπο, ο λαιμός, οι μαστοί, το δέρμα, τα δάκτυλα, οι μήνιγγες, το περικάρδιο, το περιτόναιο, κ.α.

Ο Hahnemann ανακάλυψε εκτός από τον νόμο των ομοίων που μας τον έχει αναφέρει και ο Ιπποκράτης, την αραίωση και εισήγαγε την τεχνική της δυναμοποίησης, δηλαδή την απελευθέρωση της ενεργειακής δομής της ουσίας του έκαστοτε χορηγούμενου ομοιοπαθητικού φαρμάκου.

Ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουμε πως ακριβώς έφτασε ο Hahnemann στην τεχνική αυτή, αν προσήλθε από την προηγούμενη ενασχόληση του με τη Χημεία ή από καθαρά θεία έμπνευση.

Το γεγονός είναι ότι βρήκε έναν πολύ απλό τρόπο να ανασύρει τη θεραπευτική ενέργεια μέσα από την ουσία, χωρίς να αλλάζει η δονητική της συχνότητα.

Πρέπει να γίνει σαφές ότι ένα θεραπευμένο σύμπτωμα, χωρίς αντίστοιχη θεραπεία όλου του οργανισμού, δεν θα πρέπει να θεωρείται αξιόπιστο. 

Ας γνωρίζουμε ότι το σύνολο της συναισθηματικής κατάστασης του αρρώστου λαμβάνεται ως ένα γεγονός και δεν είναι επιτακτικό να ξέρουμε ακριβώς γιατί υπάρχει, για να βρούμε το φάρμακο.

Ο άνθρωπος που αισθάνεται χωριστά, δεν είναι ένας που μειονεκτεί, αλλά είναι ένας με την ψευδαίσθηση ενός μειονεκτήματος.

Ως παράδειγμα αναφέρω ότι:

Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε ευαισθησία στην αδικία. Ευαισθησία στο πλήγωμα του εγώ. Απείθεια και ανυπακοή. Αυτά δικαιολογούνταν σχεδόν πλήρως από τις συνθήκες του και γι  αυτό ήταν τελείως υγιής.

Ο γιος του ο Harilal γεννήθηκε με τη ρίζα της κατάστασης του πατέρα του ( τη ρίζα της Staphisagria), ανέπτυξε τα ίδια αισθήματα ( της αδικίας και του πληγώματος του εγώ) και του ίδιου καταναγκασμού ( να αγωνίζεται πισωδρομώντας και μη υπακούοντας), αλλά δεν υπήρξε αιτία κατάστασης, που να δικαιολογεί αυτήν την κατάσταση.

Ο Harilal ξέφυγε από τον πατέρα του, έγινε μουσουλμάνος, το έριξε στο αλκοόλ, δεν παρακολούθησε ούτε την κηδεία του πατέρα του και μετά έξι μήνες πέθανε σ ένα πορνείο.

Είχε τα ίδια συμπτώματα. Ευαισθησία στην αδικία. Ευαισθησία στο πλήγωμα του εγώ. Απείθεια και ανυπακοή.

Ο Harilal αντέδρασε στον Γκάντι κατά τον ίδιο τρόπο, όπως ο Γκάντι αντέδρασε στους Βρετανούς. Αλλά ο Γκάντι ήταν υγιής, η κατάσταση του ήταν μια τοποθέτηση, γι αυτό ήταν καλά με τον εαυτό του και είχε ειρήνη και για τους άλλους επίσης.

Η κατάσταση του Harilal οφειλόταν στην ψευδαίσθηση για την κατάσταση του. Δεν είχε λόγο να αισθάνεται το δρόμο που έκανε, αν και προσπάθησε να δημιουργήσει μια θέση για να τον δικαιολογήσει. Πρέπει να αισθανόταν πολύ άσχημα με τον εαυτό του και συνεπώς είχε πολύ λίγη ειρήνη και για τους άλλους.

Η ψευδαίσθηση μας εμποδίζει να δούμε τα πράγματα όπως είναι.

Κάντε μια άσκηση για να το διαπιστώσετε.

Από εκεί που κάθεστε δείτε γύρω σας και περιγράψτε όλα τα αντικείμενα με πράσινο χρώμα.

Προσπαθούμε να κρίνουμε την παρατηρητικότητα σας.

Τώρα απαντήστε στην εξής ερώτηση: πόσα μπλε πράγματα είδατε;

Όταν βλέπετε σε ένα ιδιαίτερο αντικείμενο με έναν ιδιαίτερο τρόπο, κάθε άλλο αποκλείεται από την παρατήρησή σας.

Η νόσος είναι ένας περιορισμός της όρασης, είναι ένας στενός τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα. Μόνο με την ενημέρωση γι αυτήν την ψευδαίσθηση μπορεί να απομακρυνθεί, όπως ακριβώς το φως απομακρύνει το σκοτάδι.

Η ψευδαίσθηση μας μπορεί να εξαφανιστεί μόνο με την ενημέρωση.

Εδώ να κάνω μια διευκρίνηση

Ενημέρωση σε σχέση με την παρατήρηση, παρατήρηση της σκέψης χωρίς να την κρίνουμε, χωρίς να λέμε καλή η κακή.

Απλά μονό να την παρατηρούμε.

Εσύ και η σκέψη σου είσαι το ένα και το αυτό. Αν πολεμήσεις την σκέψη σου ποιος θα κερδίσει;

Και η ομοιοπαθητική επίσης βασίζεται πάνω σε αυτό.

Η ενημέρωση για την ψευδαίσθηση μας δημιουργείται από το φάρμακο θέτοντάς μας σε επαφή με την αρχική κατάσταση, από την οποία ήλθε αυτή η ψευδαίσθηση.

 Έτσι βασίζεται στη ίδια αλήθεια: Η νόσος είναι ψευδαίσθηση, η ενημέρωση και η παρατήρηση είναι θεραπεία.

Όλα αυτά τα λόγια μπορεί να ηχούν εσωτερικά και θεωρητικά, εκτός και εάν ο κάθε ένας από μας δει με τιμιότητα των εαυτό του και εργαστεί πάνω στην παρατήρηση των σκέψεων του.

Και η έμμονη ιδέα και ο καταναγκασμός έρχονται από την αντίληψη, που έχει ο εαυτός μας στην κατάσταση.

Αυτή είναι η βασική μας ψευδαίσθηση.

Η νόσος πάντα προχωρεί από την κεντρική διαταραχή στην περιφέρεια. Στην παθολογία, αυτή προχωρεί από την περιφέρεια προς το κέντρο. Αυτή είναι η ιδέα. Σε μια θεραπευτική κατεύθυνση, η νόσος πρώτα φεύγει από ένα σπουδαίο όργανο, που επηρεάζεται παθολογικά, και η τελευταία διαταραχή που θα φύγει, είναι εκείνη που επηρεάζει το ήσσονος (ασήμαντο) σημασίας όργανο.

Μόνο κατόπιν θα φύγει η κεντρική διαταραχή. Π.χ. Όταν έχουμε έναν ασθενή Lycopodium, πρώτα θα έχει έλλειψη εμπιστοσύνης, δηλαδή την κεντρική κατάσταση του Lycopodium και ακολούθως, αν η κεντρική διαταραχή, δεν μπορεί να είναι “εμπεριεχομένη”, θα εμφανίσει έκζεμα και άσθμα. Όταν λαμβάνει χώρα η θεραπεία, πρώτα θα φύγει το άσθμα του, το έκζεμα δεύτερο, άλλα η έλλειψη εμπιστοσύνης θα είναι εδώ πάντα. Αν η έλλειψη εμπιστοσύνης φύγει, τότε δεν υπάρχει βάση για το έκζεμα ή το άσθμα.

Χωρίς την κεντρική διαταραχή δεν μπορεί να υπάρχει περιφερική παθολογία, γιατί η περιφερική παθολογία είναι μόνο μια απόκλιση από την κεντρική διαταραχή. 

Ας μην το ξεχάσουμε αυτό. Χωρίς την κεντρική διαταραχή δεν μπορεί να υπάρχει περιφερική παθολογία.

Θα σας αναφέρω ένα περιστατικό για να δείτε πως λειτούργει ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο.

Παράδειγμα Ομοιοπαθητικού περιστατικού.

 Άντρας 40 ετών έχει έρθει με έντονο πονοκέφαλο, ο όποιος τον ταλαιπωρεί εδώ και τρία χρόνια, έχει πάει σε αρκετούς γιατρούς, αλλά δεν βρίσκουν κάποια οργανική πάθηση, με αποτέλεσμα να του χορηγούν παυσίπονο τα οποία τον βελτιώνουν για λίγο. Όμως ο πονοκέφαλος επανέρχεται και ειδικά τους 3 τελευταίους μήνες έχει γίνει ανυπόφορος. Ο πονοκέφαλος εντοπίζεται στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού, κατά τη διάρκεια του πονοκέφαλου η όραση του τρεμουλιάζει, ο ήλιος του προκαλεί επίσης πονοκέφαλο, αναφέρει ότι είναι δυσκοίλιος, πολλές φορές  λέει ότι έχει πόνους και στο στομάχι, έχει έντονη δίψα, και το νερό το πίνει μονοκόμματο. Επίσης αναφέρει ότι από τον ήλιο βγάζει εξανθήματα, είναι εσωστρεφές άτομο, δεν μπορεί να κλάψει παρουσία άλλων, προτιμάει να κλάψει σε ένα δωμάτιο μόνος του. Κλαίει γενικά, δεν του αρέσει να τον παρηγορούν, παραπονιέται ότι τον έχουν απογοητεύσει, ενώ εκείνος πάντα σεβόταν τα αισθήματα των άλλων, αν και παραδέχεται ότι δεν είναι και τόσο εκφραστικός, του αρέσει έντονα το αλάτι, κατά τη διάρκεια του πονοκεφάλου βρίζει, λέει ότι νιώθει μια εχθρότητα μέσα του, έχει σιελόρροια τη νύχτα, με ρωτά αν αργεί η συνέντευξη. Του λέω αν έχει κάπου να πάει και βιάζετε, μου λέει όχι απλά είμαι ανυπόμονος, θέλω να δω τι θα μου πείτε. Τον ρωτώ με τις σχέσεις πως τα πάει. Λέει ότι χώρισε πριν 3 χρόνια, αυτό με απογοήτευσε πολύ, και δεν πρόκειται να το ξανά πάθω αυτό, διότι όλο αυτό το διάστημα την έχω στο μυαλό μου, και συνέχεια σκέπτομαι αυτό το χωρισμό. Όλα τα έκανα τέλεια γιατί συνέβη αυτό, αναμασά συνέχεια. Εγώ της φέρθηκα καλά, αυτή φταίει. Το περπάτημα τον βελτιώνει, αυτό που δεν μπορώ, αναφέρει, είναι η αντιλογία, σε αυτό είμαι αδιάλλακτος, και θέλω να σας πω ότι πολλές φορές έχω μια βραχνάδα στη φωνή μου το πρωί, και να μην ξεχάσω ότι εδώ και τρεις εβδομάδες βλέπω ένα όνειρο το οποίο είμαι διψασμένος και ότι καίγομαι. Έχει έντονη ερωτική διάθεση.  (4/11/10) 

Μέχρι σήμερα (15/12/2013) αυτός ο άντρας είναι πολύ καλά.

Σε καμία περίπτωση δεν συστήνεται έστω και εάν μοιάζουν τα συμπτώματα να δοθεί ομοιοπαθητικό φάρμακο χωρίς να τον δει κάποιος ομοιοπαθητικός.

Τα βασικά ομοιοπαθητικά φάρμακα προέρχονται από τις ακόλουθες πηγές:

 ΖΩΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ.= ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ.  π.χ. Tarentula (Αράχνη). Cantharis (Ισπανική μύγα). Sepia (Σουπιά). Bufo Rana (Βάτραχος).

ΦΥΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ = ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ.  π.χ. Aconitum napellus (Ακόνιτον). Belladonna atropa (Ευθαλεία.) Bryonia alba (Bryonia). Lycopodium (Λυκοπόδιον).

 ΟΡΥΚΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ = ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ π.χ. Sulphur (Θείον). Calcarea carb. (CaCo3). Nitric acid (Νιτρικό οξύ). Natrum muriaticum (Αλάτι).

ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΝΟΣΟΥ (ΝΟΣΩΔΗ) π.χ. Tuberculinum (Φυματιώδης ιστός). Pyrogen (Παρασκεύασμα πύου).Hydrophobinum (Σάλιο λυσσασμένου σκύλου).

ΥΓΙΕΙΣ ΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΕΚΚΡΙΣΕΙΣ (ΣΑΡΚΩΔΗ) π.χ. Thyroid (Θυρεοειδής). Pituitary (Υπόφυση).

ΑΣΤΑΘΜΗΤΑ π.χ. X-ray (Ακτίνες Χ). Magnet (Μαγνήτης).

Η νόσος δεν είναι μια πάθηση των οργάνων, αλλά μια διαταραχή στη ζωτική δύναμη.

Αυτή η ιδέα της ζωτικής δύναμης είναι αντίθετη στη σταθερή λαϊκή αντίληψη, που ενοχοποιεί τα ιδιαίτερα όργανα ως την αιτία της νόσου και έτσι οδηγεί στην πρακτική της προσπάθειας να κάνει αλλαγές σ αυτά ή ακόμη μερικές φορές να τα απομακρύνει.

Πρόσφατα μόνο, η ιατρική σκέψη αλλάζει αργά και εξελίσσεται σε μια ολιστική αντίληψη του ανθρώπου και της υγείας του, που σημαίνει ότι βαθμιαία αντιλαμβάνεται ότι ο άνθρωπος ασθενεί ως ένα σύνολο και ότι όλα τα οργανικά συστήματα του σώματος σχετίζονται πολύπλοκα το ένα με το άλλο και το σώμα το ίδιο έχει μια τρομερή αναρρωτική δύναμη.

Η ιατρική φιλοσοφία έρχεται όλο και περισσότερο στο συμπέρασμα, ότι η απλή θεραπεία των συμπτωμάτων και οργάνων μπορεί μόνο να βοηθήσει προσωρινά και είναι η θεραπευτική ικανότητα του σώματος ως σύνολο που αυξάνεται.

Αλλά βέβαια τα έχουμε χαμένα, πώς αυτό μπορεί να γίνει.

Η ομοιοπαθητική δεν μπορεί να επιφέρει καμιά βλάβη στον ανθρώπινο οργανισμό. Η ομοιοπαθητική είναι υπέρ της ζωής.

Η ομοιοπαθητική δεν έχει ορθολογικούς (Λογική) τρόπους να θεραπεύει.

 Για παράδειγμα δεν μπορείς να διαταράξεις μια ευτυχισμένη ερωτική σχέση η οποία εργάζεται για να ολοκληρωθεί στην αγάπη.

Αλλά ένα νευρωσικό σύμπτωμα μπορεί πάντα να εξαλειφθεί.

Έτσι η φιλαργυρία, ένα τυπικό παράδειγμα της μόλυνσης που έχει υποστεί κάποιος μπορεί να θεραπευτεί.

Αλλά η χρηματική γενναιοδωρία δεν μπορεί να θεραπευτεί.

Ο Αμερικανός γιατρός J.T. Kent (James Tyler Kent, MD (1849–1916) αναφέρει: «Σήμερα κανένα δερματικό εξάνθημα δεν αφήνεται να εμφανιστεί. Οτιδήποτε προβάλει πάνω στο δέρμα, καταπιέζεται αμέσως. Αν αυτό συνεχιστεί για πολύ, το ανθρώπινο γένος θα εκλείψει από προσώπου γης.

Αυτή η λογική που επικρατεί μέχρι και σήμερα είναι η τραγωδία που αναφέρει ο Kent με αυτά τα λόγια. Και να σκεφτείτε ότι αυτά τα είπε το 1900 περίπου.

Η Ομοιοπαθητική σε σχέση με αυτά που ανέφερα πριν, κάνει τον άνθρωπο να παρατηρεί τον εαυτό του και του επιτρέπει να είναι περισσότερο στο παρόν, που είναι το πραγματικό μέτρο υγείας.

Περισσότερο από κάθε άλλο σύστημα μέχρι τώρα, έχουμε μια δοκιμασμένη συνοχή μεταξύ των συναισθηματικών και σωματικών καταστάσεων.

Αυτό, όχι μόνο διευκολύνει να βρούμε το όμοιο φάρμακο, αλλά επίσης διευρύνει πολύ τον ορίζοντα της θεραπείας, να συμπεριλάβει ασθένειες με επικρατέστερα σωματικά προβλήματα.

Έτσι η ομοιοπαθητική ενεργεί πιο γρήγορα, βέβαια και ήπια, παρά από άλλα συστήματα σε πολλές περιπτώσεις.

Οι ομοιοπαθητική εκτός του ότι θεραπεύει, είναι και προληπτική θεραπεία, δηλαδή κρατά το σύστημα μας σε ισορροπία με αποτέλεσμα να μην αρρωσταίνουμε τόσο εύκολα.

Ο Samuel Hahnemann ήταν ο άνθρωπος, που έθεσε το σωστό θεμέλιο της ολιστικής θεραπευτικής στην ιστορία τις θεραπευτικής.

Ήταν ο πρώτος που σύνδεσε την ψυχή με το σώμα. Ο πρώτος που είπε, ότι η νόσος είναι μια πάθηση του συνόλου και όχι του μέρους. 

Άλλωστε γιατί να σπαταλάμε τεράστια ποσά ενέργειας σε ασθένειες όταν με την ίδια αυτή ενέργεια μπορούμε να απολαύσουμε την ομορφιά της ζωής και να πραγματοποιήσουμε θαύματα στην εξελικτική μας πορεία προς την αυτογνωσία και την αγάπη.

Αν ένας άνθρωπος καλλιεργεί την ανιδιοτέλεια, την μετριοφροσύνη και τον αλτρουισμό, και στα τρία επίπεδα Διανοητικό, Συγκινησιακό, Σωματικό, αποφεύγει την οδύνη και την αναστάτωση, που κατά κύριο λόγο συμβαίνει στο διανοητικό επίπεδο, και επεκτείνετε στο συγκινησιακό και έτσι εκδηλώνεται ως σύμπτωμα (ασθένεια) στο σωματικό.  

Ας μην ξεχνάμε όπως μας λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, σε μουσική του Δημ. Παπαδημητρίου και εκτέλεση Ελευθερίας Αρβανιτάκη:  

“Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω Άλλα είν΄ εκείνα που αγαπώ γι΄ αλλού γι΄ αλλού ξεκίνησα. Στ΄ αληθινά στα ψεύτικα το λέω και τ΄ ομολογώ, Σα να ΄μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα. Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν τα κυνηγά Πάντα πάντα θα ‘ ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει”.

Εύχομαι σε όλους σας, να αποφύγετε ότι εμπεριέχει, οργή, κίνδυνο, θλίψη και ανάγκη, έτσι ώστε να οδηγηθείτε στο κέντρο της καρδιάς σας, το μόνο οδηγό στον δρόμο προς την Αγάπη.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους που με ακούσατε. 

Για την ομιλία χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από τα συγγράμματα των:

Παναγιώτη Παναγόπουλου, Δρ. Γεώργιου Λουκά, Π. Φιλόθεου Φάρου, Π. Σταύρου Κοφινά, Γεράσιμου Στουραϊτη , Γιώργου Βυθούλκα, Νίκης Τσέκου, Οδυσσέα Ελύτη, Μάνου Δανέζη, Στράτου Θεοδοσίου, Νίκου Καζαντζάκη, Jiddu Krishnamurti, Dr. Rajan Sankaran, Samuel Hahnemann.