Η κρυμμένη φλόγα της εσωτερικής μας επανάστασης

Εδώ και αρκετά χρόνια παρατηρώ τον εαυτό μου ανάμεσα στους ανθρώπους γύρω μου, έχοντας τη βεβαιότητα πλέον πως δεν υπάρχει τίποτα που να μην γνωρίζουν. Όπου και να γυρίσω τη ματιά μου και την προσοχή μου, θα δω ή θα ακούσω κάτι που δείχνει το βαθμό αφύπνισης του παγκόσμιου «δυτικού» πληθυσμού αυτού του πλανήτη, σε πραγματικά υψηλά επίπεδα. Δείχνει, αλλά δεν είναι… Όταν πλησιάσεις πιο κοντά στον κάθε ένα από αυτούς, όλο το σκηνικό καταρρέει μέσα σε ένα φοβικό περιβάλλον γεμάτο από ερωτήσεις για την επιβίωσή τους και το μέλλον τους, χωρίς σχεδόν ίχνος από όσα με τα μανίας διαβάζουν, ακούν και συζητούνε… Γιατί; Οι λόγοι είναι αρκετοί και καλά κρυμμένοι… Κύρια όμως διότι η γνώση παραμένει αόρατη στη συνείδηση αν δεν περάσει απ τις αισθήσεις μας, αν δεν γίνει βίωμα, αν δεν μεταφραστεί σε πράξη…

  

1. Η διαφορετικότητα στην αντίληψη

Οι άνθρωποι διαχρονικά, σε ότι σχετίζεται με την αναζήτηση του βάθους της συνείδησης τους, χωρίζονται σε τρεις κύριες κατηγορίες… Ένα 10% περίπου αντιλαμβάνονται τα πράγματα διαφορετικά από τους άλλους και είναι έτοιμοι να προχωρήσουν εύκολα σε αλλαγές στη ζωή τους, ένα 80% σχεδόν δεν ασχολούνται με αυτά τα θέματα σε βάθος και άλλο ένα 10%, θεωρεί ότι ο κόσμος είναι απολύτως έτσι όπως τον αντιλαμβάνονται και άρα ο οποιοσδήποτε βρεθεί μπροστά του να λέει κάτι διαφορετικό και δυσνόητο, θεωρείται εν δυνάμει επικίνδυνος… Η πρώτη κατηγορία είναι αυτή που δημιουργεί τις αλλαγές στον κοινωνικό ιστό και η τελευταία αυτή που διατηρεί τα ήθη τα έθιμα και τις παραδόσεις με ευλαβικό και τελετουργικό τρόπο, ενώ η μεσαία προτιμά να μην ασχολείται και απλά ακολουθεί την γενική πρακτική, μη θεωρώντας ότι όλο αυτό είναι κάτι σημαντικό για το οποίο θα έπρεπε να ασχοληθεί σοβαρά περισσότερο…

2.Μετέωροι ανάμεσα στη γνώση και την απόφαση

Ανήκω στην πρώτη κατηγορία, είναι σίγουρο… Και ανήκοντας εκεί, είναι επίσης σίγουρο ότι αν βρεθώ σε μια παρέα δέκα ατόμων, στατιστικά θα είμαι ο μοναδικός που θα βλέπω έτσι τα πράγματα, ενώ σίγουρα θα υπάρχει και κάποιος άλλος εκεί, ο οποίος θα με θεωρούσε επικίνδυνο σε σημείο να σκεφτεί ακόμη και να ασκήσει εναντίον μου βία. Οι άλλοι οκτώ, θα ακούσουν, θα σκεφτούν, θα σχολιάσουν, θα διαρωτηθούν ή θα χαμογελάσουν ευγενικά και θα απομακρυνθούν… Φυσιολογικά πράγματα… Φυσιολογικά όμως, για οποιαδήποτε άλλη εποχή, εκτός από τη δική μας σήμερα… Διότι σήμερα, ζούμε σε μια αρκετά ιδιαίτερη χρονική στιγμή, η οποία παρουσιάζει τουλάχιστον αρκετές διαφορές με το παρελθόν και για την οποία όμως έχει γίνει λόγος δεκάδες χρόνια πίσω… Ζούμε δηλαδή σε μια εποχή, που όλοι μίλαγαν για αυτή εδώ και χρόνια… Άλλος λίγο άλλος πολύ, για ένα περίεργο τρόπο κα λόγο, αρκετοί είναι αυτοί που προέβλεψαν την εποχή μας, μερικοί από τους οποίους με αρκετές λεπτομέρειες, πράγμα το οποίο –ως φαίνεται - αποτελεί πια αστείο ή φάρσα της ιστορίας σε μεγέθυνση πλανήτη…

Κι όμως, όσο κι αν μιλάμε για όσα συμβαίνουν, όσο κι αν διαβάζουμε, σχολιάζουμε ή ακούμε, δείχνουμε σαν να μην ιδρώνει και πολύ το αυτί μας από όσα γίνονται… Μέχρι τώρα τουλάχιστον… τα δεδομένα που υπάρχουν, δείχνουν περισσότερο να τρομοκρατούν τον κόσμο παρά να τον ωθούν να κάνει κάτι… Οτιδήποτε και προς οποιαδήποτε κατεύθυνση… Μερικοί μιλάνε για επανάσταση, κινητοποίηση, εξέγερση, πνευματική, κοινωνική ή ότι άλλο αλλά όλοι καταλαβαίνουν ότι, αν και η κατάσταση κοινωνικά σε όλο τον πλανήτη έχει φτάσει σε κομβικό ίσως σημείο, κανείς δεν κινείται προς μια όμοια κατεύθυνση με τον διπλανό του κι έτσι όλοι παραμένουν ακίνητοι… Ίσως επίσης καταλαβαίνουν ή συνειδητοποιούν μερικοί, ότι επανάσταση χωρίς καθαρό στόχο απλά θα δημιουργήσει καταστροφές και χάος χωρίς αύριο… Ή μάλλον χωρίς γνωστό αύριο, μιας και δεν έχουν σχεδιάσει κάτι να βάλουν στη θέση του κατεστραμμένου… Ίσως ακόμη διότι οι περισσότεροι κατανοούν ότι στην πραγματικότητα δεν θέλουν να καταστρέψουν κάτι, αλλά απλά ζητούν να πάρουν πίσω αυτά που έχασαν έτσι ξαφνικά…

3. Ψάχνοντας τον κόσμο, μέσα μας

Το ίδιο όμως με τους γύρω μας συμβαίνει και μέσα μας… Στον κάθε ένα ξεχωριστά, μιας και μέσα μας μπορούμε να δούμε την αντανάκλαση του γύρω κόσμου μας και αντίστροφα… Έτσι σε μια προσπάθεια να γνωρίσω τι συμβαίνει εκεί έξω, γύρισα και κοίταξα μέσα μου με προσοχή και χωρίς σχόλια και κριτική… Απλά παρατηρώντας προσεκτικά…  Τι μπορώ να κάνω εγώ προσωπικά, σε ένα περιβάλλον που –είτε το θέλω είτε όχι από αυτό που γνώριζα μέχρι σήμερα- καταρρέει μέρα με την ημέρα και οδηγείται προς μια διαφορετική κατεύθυνση; Πρώτη μου ασχολία είναι να αναγνωρίσω και να αποδεχθώ μέσα μου προς τα πού πάνε τα πράγματα… Ποια είναι η νέα κατεύθυνση που έχει δημιουργηθεί… Άσχετα αν μπορώ ή όχι να κάνω κάτι, πρέπει πρώτα να φτάσω σε μια εσωτερική αποδοχή της κατάστασης όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ αυτή τη στιγμή…

Αυτό λοιπόν που αναγνωρίζω ανεπιφύλαχτα πλέον μέσα μου, είναι ότι το όλο εξωτερικό κοινωνικό  συμβάν είναι απλά ένα «σκληρό παιχνίδι» από μερικούς υπεράνω υποψίας συνανθρώπους μας –βλέπε αγορές-, το οποίο αποφάσισαν να παίξουν κάποια στιγμή ψυχρά και υπολογιστικά στην παγκόσμια οικονομική αγορά… Νόμιμο, αλλά σκληρό… Νόμιμο για αυτούς –τους νόμους οι ίδιοι τους έφτιαξαν ή τους επηρέασαν άλλωστε- και σκληρό για όλους τους υπόλοιπους που βρεθήκαμε μέσα του… Δεν είμαι δικαστής για να δικάσω ή παγκόσμιος κριτής για να κρίνω το πώς και το γιατί φτάσαμε μέχρι σε εκείνο το σημείο που το παιχνίδι έγινε «σκληρό», αλλά αυτό δεν αλλάζει την κατάσταση στο «τώρα»… Είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή, η ιστορία θα βγάλει τα γεγονότα στην επιφάνεια… Όμως μέχρι τότε, οι γενιές που θα έχουν έρθει δεν θα έχουν ίσως πια τις ίδιες εκλαμβάνουσες στα περί του κόσμου γενικότερα αλλά και ειδικότερα…

4. Μια σειρά γεγονότων

Με ανοικτά τα μάτια λοιπόν, κοιτάζοντας τα πάντα γύρω μου, ή με κλειστά και αφουγκραζόμενος την κατάσταση παρατηρώντας την εκ του μακρόθεν, η απόφαση που καταλήγω οδηγεί στο ίδιο σημείο… Για λόγους που είναι αδύνατον να εξετάσω σε βάθος και να αναλύσω ώστε και να την κατανοήσουμε όλοι μας στις λεπτομέρειες αυτή τη στιγμή, φαίνεται πως οι άνθρωποι αυτοί, μέσα σε ένα βάθος χρόνου 50-90 περίπου ετών, κατάφεραν να ενορχηστρώσουν μια παγκόσμια «φαρσοκωμωδία» με αποκλειστικό και μόνο σκοπό, να «βάλουν στο χέρι» οικονομικά ολόκληρη την ανθρωπότητα… Φαίνεται και ακούγεται απίστευτο, το γεγονός ότι –λίγο ή πολύ- τρεις –άντε πέντε- οικογένειες, καταστρώνοντας σχέδια για αρκετά χρόνια, κατάφεραν τελικά να δημιουργήσουν μια σειρά από προϋποθέσεις και γεγονότα, με τα οποία είναι έτοιμες να κυριαρχήσουν πάνω από όλες τις κυβερνήσεις, όλους τους στρατούς και όλα τα έθνη του πλανήτη μας… Απίστευτο αλλά πραγματικό…

Όλοι το γνωρίζουν πια με κάθε λεπτομέρεια… Δεν θα μπω στον κόπο να επαναλάβω σε λεπτομέρειες τα όσα είναι εύκολο πια να βρει κάποιος παντού γύρω που «φωνάζουν» για τον τρόπο που το έκαναν. Γενικά όμως θα θυμίσω, ότι με τον ένα τρόπο –βλέπε ψέμα- πάνω στον άλλο, δημιούργησαν α) ένα γιγάντιο πλήρως ανεξάρτητο τραπεζικό σύστημα, το οποίο είχε την ικανότητα να αυτοπαράγει χρήμα μέσω του δανεισμού που χορηγούσε προς όλους τους πολίτες παγκόσμια… Παράλληλα με αυτό, β) δημιούργησαν όλες τις προϋποθέσεις να αναπτυχθεί η ανάγκη ρευστού χρήματος στην αγορά, το οποίο προμήθευσαν στη συνέχεια αφειδώς προς κάθε κατεύθυνση υπερχρεώνοντας τους πάντες… Συμπληρωματικά γ) ανέπτυξαν ένα συνεχή και χωρίς τέλος πόλεμο ενάντια σε έναν άγνωστο και ανύπαρκτο παγκόσμιο εχθρό, μέσω του οποίου ανέπτυξαν όλη την απαραίτητη νομολογία για ένα αστυνομικού τύπου παγκόσμιο κυβερνητικό έλεγχο στον πλανήτη, καταλαμβάνοντας συγχρόνως δ) χωρίς δικαιολογία το μεγαλύτερο μέρος των ενεργειακών του πηγών… Τέλος ε) κατάφεραν μέσω την ενημέρωσης των ΜΜΕ και των πνευματικών ομάδων να ριζώσουν στη συνείδηση των πολιτών την ψυχολογική ανάγκη για ένα έξωθεν αόρατο και πανίσχυρο σωτήρα –υπερκυβερνήτη…

5. Το μέλλον, μας πλησιάζει

Έτσι το «σκληρό παιχνίδι» πλέον φτάνει την ολοκλήρωσή του… α) οι τράπεζες-αγορές σε παγκόσμια ηγετική θέση, έχοντας στη διάθεσή τους το χρήμα όλου του πλανήτη, ελέγχουν ολοκληρωτικά β) τις κρατικές κυβερνήσεις μέσω των οικονομικών προγραμμάτων που τους διαθέτουν, ορίζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού. Για όποιον είναι αντίθετος προς τους σκοπούς τους, έχουν έτοιμο στρατό γ) τον οποίο χρησιμοποιούν με οποιοδήποτε πρόσχημα για να τον ανατρέψουν –ως τρομοκράτη- και να βάλουν στη θέση του άλλον δικό τους. Έτσι έχοντας εξασφαλισμένο τον έλεγχο στην παγκόσμια διακίνηση χρήματος και δ) ενέργειας, ετοιμάζονται να εφαρμόσουν τελικά με τη βοήθεια του ψυχολογικού εξαναγκασμού ε) επιβίωσης, τον ηλεκτρονικό έλεγχο προς κάθε πολίτη, ο οποίος πλέον έχοντας πάνω του τον ειδικό μηχανισμό –βλέπε κάρτες RFID- θα είναι απλά ένα νούμερο σε κάποιον κεντρικό υπολογιστή, πλήρως υποταγμένος να τους υπηρετεί πιστά αιωνίως…

Απορώ αν ο Όργουελ ήταν προφήτης ή αν αντέγραψαν απλά και μεθοδικά την ιδέα του από το έργο του «1984». Τα γεγονότα που περιγράφω, είμαι σίγουρος ότι τα γνωρίζουν όλοι όσοι διαβάζουν το άρθρο… Για να πάω και πιο πίσω, το λεγόμενο χάραγμα του αντίχριστου οι Έλληνες το συζητούν πολλά χρόνια… Εδώ όμως δεν μιλάμε πια για θρησκευτικά θέματα και συνομωσιολογίες… Μιλάμε για πραγματικά γεγονότα που βρίσκονται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή που τα γράφω… Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο έτοιμος στρατιωτικός νόμος στις ΗΠΑ για τους τρομοκράτες -βλέπε αντιφρονούντες- είναι γεγονός και όχι φαντασία κάποιου που του αρέσει να σπέρνει φόβο στους ανθρώπους…

6. Η εικονική παγίδα της υποχρέωσης

Ο φορολογούμενος είναι ένας ελεύθερος πολίτης ο οποίος πληρώνει ένα μέρος των χρημάτων που κερδίζει κάθε έτος, στην πολιτεία του… Όταν όμως όλα τα χρήματα της πολιτεία του ελέγχονται και διοικούνται από κάποιο τρίτο άτομο, τότε ο φορολογούμενος γίνεται απλά ένα υπάλληλος του τρίτου ατόμου… Κι αν τα χρήματα που οφείλει η πολιτεία του στο τρίτο άτομο είναι περισσότερα από όσα μπορούν όλοι οι πολίτες της να κερδίσουν σε όλη τη ζωή τους, τότε φορολογούμενος σημαίνει «δούλος»… Ένα άτομο που δουλεύει μόνο και μόνο για να πληρώνει το συγκεκριμένο τρίτο άτομο, κρατώντας για τον εαυτό του τόσα μόνο που του επιτρέπουν να επιβιώσει… Όχι να ζήσει τη ζωή του… Απλά να επιβιώσει για να δουλεύει… Αν το τρίτο άτομο αυτό –βλέπε αγορές- διαθέτει το μηχανισμό να ελέγχει αυτόματα και κεντρικά, τα χρήματα τα οποία μπορώ να κερδίσω στη ζωή μου, δεν είναι υποχρεωμένο να μου τα ζητάει κάθε φορά… Απλά μου τα παίρνει αυτόματα από το λογαριασμό μου…

Αυτό είναι η κάρτα RFID. Απλά ένα εργαλείο αυτόματων συναλλαγών το οποίο παρακολουθεί συνεχώς το τι αγοράζεις και τι πουλάς… Τι χρήματα και τι περιουσία διαθέτεις, που βρίσκεσαι, με ποιον συναλλάσσεσαι, που και πως δημιούργησε τα χρήματα αυτός που συναλλάσσεσαι όπως και πως τα διαθέτετε, κι εσύ αλλά και αυτός… Γνωρίζει τις ανάγκες σου –τις οποίες ο ίδιος σου δημιουργεί- και σε κατευθύνει να ζεις για να καταναλώνεις… Κι ο στόχος; Κάθε σου συναλλαγή, δημιουργεί αυτόματα χρήμα… Χρήμα το οποίο δεν υπήρχε πριν, και το οποίο όμως στα χέρια σου πια, έχει αξία για αυτά που παράγει αυτός και επιθυμείς να αγοράσεις εσύ…

7. Η εικονικότητα σαν ευκαιρία

Σου μοιάζει επιστημονική φαντασία αλλά δεν είναι… Ίσως ένας νέος σήμερα, είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιον ο οποίος έχει εργαστεί για χρόνια με σκοπό και μόνο να αγοράσει ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα εξοχικό και να αποταμιεύσει στην άκρη μερικά χρήματα για να πηγαίνει διακοπές μια φορά το χρόνο και να έχει κάτι από αυτά για τις δύσκολες μέρες όταν γεράσει…, αλλά βλέποντας τους γονείς του να το βιώνουν το καταγράφει σαν κάποια πραγματικότητα… Μια πραγματικότητα στη ζωής του… Καλώς ή κακώς, ήταν ελεύθεροι να το κάνουν τότε, ήταν η θέλησή τους… Το να τα χάσει ή να μην τα ορίζει πλέον όλα αυτά, μπορεί ο νέος σήμερα να το θεωρεί «ελευθερία» -μιας και έτσι του την εμφυτεύουν στη μνήμη οι «προοδευτικοί»-… αλλά συγχρόνως το αντιλαμβάνεται σαν κάποια απώλεια… Το να γεννηθεί όμως χρεωμένος και να πρέπει να εργαστεί για ολόκληρη τη ζωή του για να ξεπληρώσει ένα χρέος για το οποίο αγνοεί τον τρόπο που προέκυψε, πώς θα το εκλάμβανε;

Όσοι σήμερα δηλαδή θεωρούν ελευθερία να απαλλαγούν από τις συνήθειες των γονέων τους, πως θα τους φαινόταν να εργάζονται για όλη τους τη ζωή, χωρίς δικαίωμα απόκτησης περιουσίας ή άλλης δημιουργίας, αλλά να εργάζονται απλά για να ξεπληρώσουν ένα γιγαντιαίο αγνώστου προελεύσεως ποσό, το οποίο προέκυψε στη ζωή τους από τη στιγμή που γεννήθηκαν μέχρι το θάνατό τους; Αυτό το οποίο σήμερα εγώ χαρακτηρίζω ως δουλεία, σας πληροφορώ ότι σε κάποια μυαλά έχει ήδη «περάσει» σαν «εθελοντική εργασία»… Το οποίο σημαίνει ότι όλο αυτό το σενάριο το οποίο ένας υγιής –σημερινός- νους αντιλαμβάνεται σαν υποδούλωση της ανθρωπότητας, υπάρχει ήδη μια μερίδα ανθρώπων που ήδη το έχει ενστερνιστεί σαν «ευκαιρία» ζωής… Άρα; Τι συμβαίνει τώρα εδώ; Άρα, δεν υπάρχει πρόβλημα σε όλους τους ανθρώπους, αλλά μονάχα σε μένα… Το πρόβλημα το έχω μονάχα εγώ, διότι μόνο εγώ αντιλαμβάνομαι την κατάσταση σαν τέτοια που περιγράφω…

8. Αντίληψη που παραμένει υποκειμενική

Για όσους δηλαδή σκέφτονται μια γενικευμένη επανάσταση με τις γνωστές εικόνες, θα πρέπει να πω πως είναι αδύνατον να γίνει κάτι τέτοιο και να ανατραπεί μαζικά η όλη αυτή κατάσταση διότι δεν εκλαμβάνεται σαν τέτοια από όλους… Κι αυτός είναι ο λόγος που τίποτε δεν συμβαίνει γύρω μας… Μπορεί να αλλάξει ίσως επί μέρους ή να τροποποιηθεί αλλά όχι πλέον να ανατραπεί… Διότι οι επαναστάσεις, δεν δημιουργούνται από φοβισμένη μάζα ανθρώπων… Η όποια επανάσταση υποκινείται από «ομάδες ανθρώπων» που έχουν συμφέρον να την κάνουν… Οι επαναστάσεις είναι ομαδική εργασία με ηγετικό πυρήνα, συγκεκριμένο σχέδιο υλοποίησης και με εργαλείο την ανθρώπινη μάζα… Η ανθρωπότητα οδεύει ήδη προς την υποδούλωσή της αλλά αυτό το αντιλαμβάνομαι μονάχα εγώ… Αν όμως είναι έτσι τα πράγματα, ποια είναι η δική μου μοίρα και ποια είναι η απόφαση που μπορώ –αν μπορώ- να πάρω για να την αποτρέψω…  Θα επαναστατήσω μόνος μου; Ποιος έχει όρεξη τώρα να περάσει τη ζωή του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αντιδρώντας σε κάτι που είναι αόρατο, ανύπαρκτο κι αόριστο… Θα σε περάσουν τουλάχιστον για τρελό και μιας εσύ στη λέξη αυτή θα αγριεύεις ακόμη περισσότερο θα θεωρηθείς απλά τρομοκράτης…

Τουλάχιστον κάποτε στη Μακρόνησο, υπήρχε μια ιδέα από πίσω για ένα καλύτερο αύριο… Ο εχθρός τότε και για τα δύο στρατόπεδα ήταν πραγματικός κι όχι όπως τώρα ανύπαρκτος και φανταστικός… Κι όμως, -για τους περισσότερους ανθρώπους που υπηρετούν το σύστημα- όλα αυτά είναι αποδεκτά και υπαρκτά και όχι ένα ψέμα οργανωμένο από την πολιτεία  για το καλό μας … Να μου το θυμηθείτε… Οι περισσότεροι από όσους μιλούσαν για τον Αντίχριστο στην Ελλάδα, μόλις φτάσουν μπροστά στο δίλημμα της κάρτας FRID και της πραγματικής επιβίωσης, εσείς τι λέτε ότι θα κάνουν; Το 70% των ανθρώπων, έχουν την τάση να αλλάζουν ιδεολογικό στρατόπεδο όταν περάσουν στο φάσμα της διασάλευσης της πραγματικής τους επιβίωσης, αναγνωρίζοντας σαν αληθινό, μονάχα τον πόνο από το σώμα τους και όχι μια «αφηρημένη ιδέα»… Δεν έχει γίνει μονάχα μια φορά στο παρελθόν… Απλώς τώρα είναι μεγάλη η κλίμακα και μας περιλαμβάνει σχεδόν όλους μέσα…

9. Η αποδοχή του φόβου

 Έχουμε λοιπόν ένα άτομο –εμένα- που αισθάνεται γύρω του μια περίεργη κατάσταση να είναι σε εξέλιξη και η οποία του δημιουργεί συναισθήματα… Τι είδους συναισθήματα μου δημιουργεί όμως; Φόβο… Αυτό νοιώθω… Αυτή είναι η πρώτη αποδοχή που πρέπει να κάνω… Αισθάνομαι φόβο για την επιβίωσή, τη βούληση και την ελευθερία μου… Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αυτό νοιώθει… Από τη στιγμή που αναγνωρίσω όμως και αποδεχθώ το φόβο μου, θα πρέπει να τον αναλύσω για να κινηθώ προς το μέρος του… Τι είναι αυτό που με κάνει και φοβάμαι; Τον φόβο μου αυτό, τον γνωρίζουν όσοι δημιούργησαν ετούτη την κατάσταση, πριν τον γνωρίσω εγώ… Αυτός ο φόβος είναι που τους δίνει τη σιγουριά της επιτυχίας τους και για την διατήρηση αυτού του συγκεκριμένου φόβου εργάζονται συνεχώς… Όταν κάθομαι και αφουγκράζομαι το μέσα μου, αυτό που με κάνει να ακυρώνω τη δράση, είναι ο φόβος του «θανάτου». Διαισθάνομαι δηλαδή, ότι κάτι πολύ πιο μεγάλο από αυτό που μπορώ να αντιληφθώ συμβαίνει γύρω μου, το οποίο κλείνει συνεχώς το ζωτικό μου χώρο μέχρι να με κάνει να υποταχθώ σε αυτό πλήρως…

Δηλαδή τι κάνει; Μειώνει συνεχώς αυτά που μπορώ να κάνω -προσποιούμενος την ελευθερία μου- και τα προσαρμόζει στα δικά του μέτρα, τα οποία τα βαφτίζει με διάφορα ονόματα για να μπορώ να τα αποδεχθώ εύκολα…  Όμως ενώ όλοι οι άνθρωποι φοβούνται, αυτός ο φόβος δεν είναι σε όλους ίδιος. Στους ανθρώπους υπάρχουν δύο κύριες ομάδες οι οποίες στο μόνο που διαφέρουν είναι το «στοιχείο» του φόβου τους… Ενώ δηλαδή υπάρχει μία κύρια ομάδα η οποία φοβούμενη ότι θα χάσει τα βασικά αγαθά της επιβίωσής της, είναι έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα, υπάρχει και μια άλλη μικρότερη, η οποία είναι έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα φοβούμενη ότι θα χάσει την ελευθερία της… Ενώ δηλαδή όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι φοβούνται μην χάσουν αυτό που θεωρούν ιερό, για κάποιους αυτό το ιερό είναι ένα πιάτο φαγητό και μια καλύβα, ενώ για κάποιους άλλους η βούληση και η ελευθερία τους… Κι αυτό είναι κάτι που θυμάμαι πάντα, αποδέχομαι και αναγνωρίζω σε όλους τους ανθρώπους…

10. Προετοιμάζοντας τον εαυτό μου

Ανήκω στη δεύτερη μικρή ομάδα… Αναγνωρίζω ότι είμαι μια μειοψηφία σε τούτο τον πλανήτη… Πάντα ήμουν… Ανήκω σε αυτούς που μπορούν να θυσιάσουν ότι πολυτιμότερο έχουν στη ζωή, αρκεί να διατηρήσουν την ελευθερία τους και όχι ένα ξεροκόμματο ή ένα τρύπιο κεραμίδι… Στη θεωρία… διότι μέχρι σήμερα δεν βρέθηκα ποτέ σε πραγματική κατάσταση πλήρους στέρησης της ελευθερίας μου, ώστε να γνωρίζω πως θα αντιδράσω… Εφόσον όμως –στη θεωρία- ετοιμάζομαι να θυσιάσω σημαντικά πράγματα απ τη ζωή μου, ώστε να υπερασπιστώ και να κρατήσω την ελευθερία στον τρόπο ζωής μου, θα πρέπει να δοκιμάσω να αφαιρέσω από τη ζωή μου -θεωρητικά πάντα- αυτά που έχουν αξία για να προετοιμάσω τον Εαυτό μου όταν παρουσιαστούν οι πραγματικές συνθήκες…

Σε ένα οικονομικό πόλεμο όπως αυτός που διεξάγεται αυτή τη στιγμή, το κύριο αξιόλογο στο οποίο έχουν εστιαστεί όλοι είναι το χρήμα με την ευρύτερη έννοια… Άρα σε αυτό θα πρέπει να εστιαστώ κι εγώ… Σε ένα υλικό κόσμο που έχει αναγάγει το χρήμα σε κυρίαρχη αξία, σε αυτό θα εστιαστεί για να με εκφοβίσει και να με υποδουλώσει σωματικά και πνευματικά… Άρα εκεί θα πρέπει να εστιαστώ κι εγώ και να δοκιμάσω να το αφαιρέσω απ τη ζωή μου ώστε να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου… Για να νικήσω το φόβο μου και να τον αποδεχθώ, θα πρέπει να κινηθώ προς αυτόν, και να «φανταστώ» μια ζωή χωρίς χρήμα… Σε αυτό τον κόσμο που ζούμε, χωρίς χρήμα εντελώς… Αν δεν πάς κόντρα στο σύστημα, δεν θα σε πειράξει ούτε αυτό, απλά θα σε αφήσει απένταρο… Θα έχω την ελευθερία μου αλλά χωρίς μία στην τσέπη… Τι θα κάνω; Πως θα ζήσω;

11. Εστίαση στο στόχο

Για να ζήσω και να διατηρήσω την ελευθερία μου μέσα σε ένα κόσμο στον οποίο δεν υπάρχει πραγματικό χρήμα, αλλά οι άνθρωποι συναλλάζονται μεταξύ τους μονάχα ηλεκτρονικά, εγώ θα πρέπει να διαθέτω κάτι που να έχει σε αυτούς αξία, ώστε να το ανταλλάσσω με αυτά που μπορούν αυτοί να αγοράσουν και να μου δώσουν κρυφά, -και τα οποία να έχουν αξία για μένα-, ή να καταφέρω να διαθέτω όλα όσα μπορούν να με διατηρήσουν στη ζωή χωρίς να διαθέτω πράγματα οποιασδήποτε αξίας… Άρα σε ένα κόσμο τέτοιο, εγώ θα πρέπει να διαθέτω το δικό μου «παράνομο» «χρήμα» ή να μην διαθέτω καθόλου χρήμα και να ζω πλήρως αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο… Θα πρέπει δηλαδή να αρχίσω να «προγραμματίζω» το νου μου, ώστε να «επιστρέψω» στη φύση μακριά από τον «πολιτισμό» και την πολιτεία, ή να ζήσω «κρυμμένος» μέσα του…

Η επανάσταση είναι εσωτερική υπόθεση του κάθε ένα μας… Όσοι σχεδίασαν τον κόσμο που μας πλησιάζει, το έκαναν με υπομονή και σχέδιο βήμα-βήμα… Καλό ή κακό, λαμπρό ή βδελυρό, είχαν όραμα το οποίο τώρα πλησιάζει στην τελική του φάση… Γνώριζαν ότι χρειάζονταν χρόνο μπροστά τους και τον πήραν… Δούλεψαν για τα δικά τους σχέδια, τροποποιώντας και φέρνοντας στα δικά τους μέτρα οτιδήποτε βρέθηκε μπροστά τους… Ήταν προσηλωμένοι στο στόχο τους και εύπλαστοι σε όλα όσα βρέθηκαν εμπόδια μπροστά τους… Δεν έκαναν επανάσταση λέγοντας «τώρα θα σας υποδουλώσουμε», αλλά υπολόγισαν με ακρίβεια την ψυχολογία της μάζας και την έκαναν εργαλείο τους… Επανάσταση είναι η πυρκαγιά που στάζει στη μάζα της ανθρωπότητας η μικρή φλόγα της συνείδησης… Κι αυτή η επανάσταση ξεκινά μέσα μας αθόρυβα… Εστιασμένα σε αυτό που θέλουμε να πετύχουμε, αποδεχόμενοι τους κόπους και τις δυσκολίες του δρόμου που θα συναντήσουμε και βλέμμα μονάχα στραμμένο στη νίκη…

Και σε ένα οικονομικό πόλεμο, ο πρώτος στόχος πάντα είναι η οικονομική ανεξαρτησία… Τα υπόλοιπα γράφουν ιστορία…

Αλκιρέας

Πηγή: http://eistoepanoidein.blogspot.gr/2013/09/blog-post_4.html