Αλλοπαθητικά διαταραγμένες ή καταπιεσμένες περιπτώσεις

Κάθε ομοιοπαθητικός  γιατρός,  χωρίς  εξαίρεση,  αντιμετωπίζει  συνεχώς  ασθενείς που παίρνουν  τώρα  ή που έχουν πάρει αλλοπαθητικά φάρμακα πριν από την πρώτη ομοιοπαθητική συνέντευξη. 

Εάν τα αλλοπαθητικά φάρμακα δεν είναι πολύ ισχυρά ή εάν ο ασθενής τα έπαιρνε μόνο περιστασιακά, τότε τα διακόπτουμε και περιμένουμε 15-30 ημέρες πριν πάρουμε όλο το ομοιοπαθητικό ιστορικό. Έτσι, θα περάσει αρκετός χρόνος, ώστε να ξεκαθαρίσει η εικόνα σε περιπτώσεις που έπαιρναν π.χ. αναλγητικά για ημικρανίες, καταπραϋντικά για τον ύπνο ή ηρεμιστικά για τα «νεύρα».

Τα πραγματικά προβλήματα όμως, παρουσιάζονται σε ασθενείς που έπαιρναν πολύ δυνατά αλλοπαθητικά φάρμακα για πολλά χρόνια ή δεκαετίες. Αυτό συμβαίνει συχνότερα σε περιπτώσεις με χρόνια άσθμα, χρόνια ρευματοειδή αρθρίτιδα, επιληψία, χρόνιες καρδιοπάθειες και σοβαρές διανοητικές διαταραχές.

Εάν τέτοιες περιπτώσεις έχουν αντιμετωπιστεί με ισχυρά αλλοπαθητικά φάρμακα επί μεγάλο χρονικό διάστημα, τα κυριότερα συμπτώματα καταπιέζονται έντονα προς βαθύτερες περιοχές του οργανισμού και ο αμυντικός μηχανισμός εμποδίζεται σοβαρά στη δράση του.

Από όλα τα αλλοπαθητικά φάρμακα, εκείνα που φαίνεται να εμποδίζουν περισσότερο τη δράση του αμυντικού μηχανισμού και να τον εξασθενούν βαθιά, είναι τα κορτικοστεροειδή και η ACTH,εφ’ όσον λαμβάνονται συστηματικά για μια περίοδο από μερικούς μήνες μέχρι αρκετά χρόνια, είτε από το στόμα είτε ενδομυϊκά είτε ενδαρθρικά ή υποδόρια. Δεν έχει ξεκαθαριστεί γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά από την ομοιοπαθητική πείρα φαίνεται ότι ασθενείς που παίρνουν αυτά τα φάρμακα χρόνια, είναι σαφώς αδύνατο να θεραπευτούν. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η αναπόφευκτη δυσκολία να βρεθεί το σωστό φάρμακο, επειδή ο ασθενής παίρνει τα κορτικοστεροειδή, αλλά έχει επίσης παρατηρηθεί ότι, ακόμα και το σωστό φάρμακο εμποδίζεται να δράσει ολοκληρωτικά με την παρουσία τέτοιων φαρμάκων.

Γι’ αυτό, η μόνη δυνατή λύση είναι να προσπαθήσουμε να σταματήσει ο ασθενής τα κορτικοστεροειδή , πράγμα όμως αδύνατο για τις περισσότερες σοβαρές περιπτώσεις. Η διακοπή των κορτικοστεροειδών έχει τη δική της χαρακτηριστική περίοδο επιδείνωσης, η οποία σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να απειλήσει και την ίδια τη ζωή του ασθενούς· επίσης, μετά τη διακοπή χρειάζονται τρεις μήνες για να σχηματιστεί καθαρή εικόνα φαρμάκου. Γι’ αυτούς τους λόγους, η καλύτερη σύσταση είναι να αποφεύγει κανείς τελείως να αναλαμβάνει τέτοιες περιπτώσεις.

Ως γενικό κανόνα, θα λέγαμε, ότι πρέπει να αρνούμαστε να κάνουμε ομοιοπαθητική θεραπεία σε ασθενείς που παίρνουν ισχυρά αλλοπαθητικά φάρμακα για μεγάλες χρονικές περιόδους. Αυτή θα πρέπει να είναι η γενική τακτική, για διάφορους λόγους. Είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούμε το σωστό φάρμακο εν μέσω ισχυρών αλλοπαθητικών φαρμάκων και μπορεί να αποβεί εξαιρετικά επικίνδυνη η επιβάρυνση της ασθένειας μετά τη διακοπή των αλλοπαθητικών φαρμάκων. 

Πρέπει ο γιατρός να έχει μεγάλη αλλοπαθητική επιδεξιότητα για να χειριστεί τέτοιες  περιπτώσεις και πρέπει να είναι αλάνθαστος στην εκλογή των φαρμάκων και στη δόση που θα χορηγηθεί. Πολύ συχνά, ο χρόνος του ομοιοπαθητικού μονοπωλείται ολοκληρωτικά από τη φροντίδα που απαιτούν τέτοιοι ασθενείς ώρα πάνω στην ώρα και νύχτα – μέρα. Συχνά, επίσης, αυτές οι περιπτώσεις  χρειάζονται  νοσηλεία σε νοσοκομείο και, μάλιστα, μερικές φορές για αρκετό χρονικό διάστημα. Τέλος, πρέπει να εξετάζεται  και η νομική πλευρά του θέματος. Αυτές οι περιπτώσεις είναι τόσο ευαίσθητες, που η διακινδύνευση της ομοιοπαθητικής θεραπείας μαζί με τους κινδύνους από τη διακοπή των αλλοπαθητικών  φαρμάκων, είναι δυνατόν να βάλουν το γιατρό σε νομικό κίνδυνο.

Είναι κρίμα που πρέπει να αρνηθούμε να αναλάβουμε τέτοιους ασθενείς, γιατί πολλοί απ’ αυτούς είναι αδαή θύματα που θα μπορούσαν να είχαν θεραπευτεί εάν έπαιρναν ομοιοπαθητική αγωγή από την αρχή. Πάντως, μέχρι να αποκτήσουμε ομοιοπαθητικές σχολές και ομοιοπαθητικά νοσοκομεία και μέχρι να υπάρξουμε πολλοί καλά εκπαιδευμένοι και πεπειραμένοι γιατροί, τέτοιες περιπτώσεις δεν πρέπει να τις αναλαμβάνουμε.

Τώρα, παρά τη συμβουλή αυτή, θα υπάρξουν κατά καιρούς περιπτώσεις, στις οποίες ο ασθενής προσπαθεί έντονα να απαλλαγεί από τα αλλοπαθητικά φάρμακα για να κάνει ομοιοπαθητική θεραπεία, οπότε ο γιατρός προσπαθεί να βοηθήσει τον ασθενή. Για χάρη των προχωρημένων γιατρών, θα προσπαθήσω να περιγράψω μερικές αρχές από την προσωπική μου εμπειρία, που αναφέρονται σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση.

Αρχίζοντας, πρέπει να πούμε ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να έχουν πλήρη συνείδηση των συνεπειών και ο ασθενής και ο γιατρός. Είναι εύκολο για έναν ασθενή, σε μια στιγμή απόγνωσης και με την ελπίδα της θεραπείας, να συμφωνήσει να υποστεί τη φοβερή ταλαιπωρία και τον κίνδυνο που μπορεί να δημιουργηθεί στην πορεία. Είναι, επίσης πιθανό, ο γιατρός – που μπορεί να μην έχει ακόμα αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης – να δεχτεί να αναλάβει μια τέτοια περίπτωση και, αργότερα, μετά από εβδομάδες και μήνες κρίσεων και μετά από πολλές νύχτες αγρύπνιας, να μετανιώσει για την απόφαση που πήρε.

Γι’ αυτό το λόγο και ο ασθενής και ο γιατρός θα πρέπει να σκεφτούν πολύ μια τέτοια απόφαση, να το συζητήσουν με την οικογένεια του αρρώστου και να προχωρήσουν σε μια τέτοια συμφωνία μόνο μετά από προσεκτική θεώρηση.

Τέτοιες καταστάσεις δημιουργούνται συνηθέστερα από ασθενείς που παίρνουν συνεχώς κορτικοστεροειδή επί πολλά χρόνια. Αυτό είναι το γενικό μοντέλο για τις περιπτώσεις που παίρνουν αλλοπαθητικά φάρμακα:

Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας.

Πηγή: Από το Βιβλίο του Κ. Γιώργου Βυθούλκα Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής

Εκδόσεις: Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής Αθήνα 1990