Ισορροπία. Η βάση του Εαυτού

Και φτάσαμε στην πέμπτη λειτουργική αρχή της ψυχής… Στο αρχείο –πληροφορία της ισορροπίας ή δικαιοσύνης, το οποίο θεωρείται η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η αλληλεπίδραση της ψυχής με το σώμα… Είναι το αρχείο εκείνο το οποίο καθορίζει την ομαλή σύνδεση μεταξύ των δυο αυτών στοιχείων της ανθρώπινης ύπαρξης μιας και αποτελεί τον συνδετικό τους κρίκο… Ένα κρίκο που σε περίπτωση που διαρραγεί, τότε σταματάει και κάθε σχέση μεταξύ των δύο, μιλώντας πλέον για κατάσταση σχιζοφρένειας… Όμως για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή τους.

Το αρχείο της ισορροπίας, αποτελεί μαζί με την ακεραιότητα, την πίστη, τη μοναδικότητα και τη δυαδικότητα τα πέντε λειτουργικά αρχεία της ψυχής, τα οποία όπως έχουμε ξαναγράψει επανειλημμένως, αποτελούν τα αρχεία εκείνα που ξεκινώντας να αλληλεπιδρούν  με τη ροή της συνειδητότητας, δηλαδή τον αισθητό κόσμο, ανακλώνται πάνω της και επιστρέφουν αλλοιωμένα δημιουργώντας έτσι τη συνείδηση μας, προέκταση της οποίας είναι ολόκληρος ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε και αισθανόμαστε ως πραγματικό… Ο ίδιος ακριβώς τρόπος που έχουμε περιγράψει για την λειτουργία των υπολοίπων τεσσάρων αρχείων, ισχύει και για το αρχείο αυτό της ισορροπίας το οποίο μας προσφέρει την ικανότητα να δημιουργούμε ενεργειακές συνδέσεις και δεσμούς με τα πάντα χωρίς να ανήκουμε σε κανένα από αυτά…

  

Το αρχείο λοιπόν της ισορροπίας, ανακλάται πάνω στην συνειδητότητα και επιστρέφει αλλοιωμένο σαν ευκαμψία… Σαν ταλάντωση ανάμεσα σε δύο άκρα… Η ευλυγισία της ισορροπίας ανάμεσα στους δύο κόσμους, τον ενεργειακό και τον υλικό, από την πρώτη στιγμή της αλληλεπίδρασης της με τον αισθητό κόσμο, μας δίνει την αίσθηση της πυκνότητας της ύλης και του κενού, μετατρέποντάς μας σε ένα αντικείμενο το οποίο αδυνατεί να «βγει» από τα αόρατα όρια του αισθητού κόσμου, δίνοντας μας την έννοια των ορίων των στοιχείων και των συστατικών. Η πληροφορία του αρχείου της ευκαμψίας, αυτόματα μας δίνει το αντίθετό του, της ακαμψίας, αναγκάζοντάς μας να διακρίνουμε τα σώματά μας σύμφωνα με τα τρία βασικά στοιχεία του αισθητού κόσμου, αέρια, υγρά και στερεά ενώ μας κρύβει το αόρατο αιθερικό τμήμα του σύμπαντος, περιορίζοντάς μας έτσι τις επιλογές που έχουμε να κινηθούμε ελεύθερα σε αυτό.

Μας εξαναγκάζει δηλαδή επιτακτικά, να ρυθμίσουμε ετερόνομα, δηλαδή μέσω εξωτερικής επιβολής τη συνολική συμπεριφορά μας με τον αισθητό κόσμο στον οποίο βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι από τις αισθήσεις μας… Όμως όλη η παραπάνω περιγραφή, αποτελεί τον ορισμό περί δικαίου… Διότι το αρχείο της ισορροπίας αποτελεί το αρχείο –πληροφορία εκείνο, το οποίο ρυθμίζει το δίκαιον μεταξύ δύο μερών… Της ψυχής μας και του σώματός μας… Και η ευκαμψία ή η ακαμψία της ενεργειακής αλληλεπίδρασης με τον κόσμο που υπάρχουμε, μετατρέπονται ανάλογα στο περί δικαιοσύνης αίσθημα και αυτό με τη σειρά του στα δίπολα δικαίου ή ευθύνης και αδίκου ή αδιαλλαξίας… Μια ισορροπία, ανάμεσα στο εσωτερικό άγγιγμα της πεποίθησης της επιείκειας ή της ευθύνης και του αυστηρού καθήκοντος της αδιαλλαξίας ή της αδικίας… Μια ισορροπία δηλαδή τελικά, που μετατράπηκε ολοκληρωτικά σε ταλάντευση ανάμεσα στο «συναίσθημα» και στο «μη συναίσθημα»…

Η εμπειρία με το αρχείο αυτό, -όπως και με τα υπόλοιπα τέσσερα- ξεκινά από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε και ενεργοποιείται συνήθως από τον γονέα του ιδίου φύλλου με μας μέχρι την ηλικία των πέντε ετών… Η συμπεριφορά μάλιστα που το ενεργοποιεί ανήκει στο δίπολο ανευθυνότητα -αυστηρότητα του γονέα προς το παιδί του… Μια αυστηρότητα που ξεκινά από την πρώτη στιγμή… τηρώντας συγκεκριμένα ωράρια που θα το ταΐσει, θα το πλύνει, θα το προσέξει, θα παίξει μαζί του ή θα το βγάλει βόλτα ή από την άλλη μεριά, μια συμπεριφορά εντελώς ανεύθυνη και αδιάφορη η οποία αγνοεί παντελώς τις ανάγκες του παιδιού για όλα αυτά… Όμως ο γονιός έχει πάντα μια δικαιολογία για να το κάνει ή να μη το κάνει… Το καθήκον, την πειθαρχία και την αυστηρότητα… Ένα καθήκον στεγνό από χάδια, αγκαλιές και τρυφερότητα, και μια πειθαρχία που θέλει τον γονιό «αυστηρά» «φίλο» ή «προστάτη» ή «χρηματοδότη» του παιδιού και ξένο προς κάθε εσωτερικό συναίσθημα που μπορεί να δημιουργηθεί μεταξύ τους…

Κι έτσι ο γονιός μετατρέπει αυτόματα την αγάπη του σε εκπαίδευση και τη στοργική παρουσία του σε αυστηρό εκπαιδευτή… Και πράγματι αυτό κάνει… Εκπαιδεύει το παιδί του, στο «δίκαιο», του «χωρίς συναισθηματισμούς καθήκοντος» αποξενώνοντας και νεκρώνοντας τη μισή του νοητική αντίληψη… αυτή του συναισθήματος, της «κατανόησης» και της «επιείκειας», διαγράφοντας τη δυνατότητα του «λάθους» και αναγάγοντας όλη τη ζωή στην αποκλειστική αξία του σωστού… Ευνουχίζοντας την προσωπικότητα του παιδιού του στην απονεκρωμένη αντίληψη της αυθεντίας και μόνον… Έτσι η πληροφορία του «μέσου» και της ισορροπίας ανάμεσα στη λογική και στο συναίσθημα, την ύλη και το πνεύμα, μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά στην ακραία ταλάντωση ανάμεσα στα άκρα της πλήρους χειραγώγησης μέσω του καθήκοντος και στον ολοκληρωτικό έλεγχο της άποψης μέσω της αυθεντίας του απολύτως σωστού…

ΕΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑ ΣΕ ΒΑΘΟΣ

Πρόλογος

Το βιβλίο τούτο προτείνει στον άνθρωπο να πειραματιστεί με τα βάθη του για να τα γνωρίσει. Και όχι μοναχά να τα γνωρίσει, αλλά να τα φέρει στο φως, να τα ενσωματώσει στο συνειδητό του και να πλουτίσει έτσι την ύπαρξή του.

Είναι σαν να του λέει ότι στο χωράφι του κρύβεται ένας αμύθητος θησαυρός που αν κάνει τον κόπο να σκάψει, να τον βρει, να τον φέρει στην επιφάνεια και ύστερα να τον χρησιμοποιήσει, η ζωή του θα αλλάξει ριζικά και μάλιστα προς το καλλίτερο.

Το σκάψιμο όμως στη γη, ιδιαίτερα αν προχωρήσει σε βάθος, γίνεται προοδευτικά πιο δύσκολο και αυτός που σκάβει αφήνει προσωρινά το φως της ημέρας και δέχεται να κατέβει στο σκοτάδι. Βοηθό του έχει τη σκαπάνη, ένα ειδικό φανάρι, ίσως μία μάσκα για τα αέρια, ίσως μια στολή από αμίαντο, μια σκάλα, ένα σχοινί, ένα σακούλι, και ότι άλλο θα μπορούσε να του φανεί χρήσιμο στην κατάδυσή του.

Αν έχει γνώσεις γεωλογίας, τόσο το καλλίτερο γι' αυτόν. Γιατί θα μπορεί τότε να ξεχωρίζει τα διάφορα πετρώματα, τα διάφορα κοιτάσματα, από μέταλλα και δεν θα ξεγελαστεί νομίζοντας πως αυτά είναι ο θησαυρός που ζητάει. Αν ξέρει τον τρόπο να τα υποβάλει σε εξέταση, να τα ξεχωρίσει από τα σύμμεικτα τους στοιχεία, θα έχει περισσότερες πιθανότητες να μην σταματήσει το σκάψιμο του στη μέση, νομίζοντας πως έφτασε στο τέρμα. Μπορεί στην κάθοδό του να συναντήσει αρουραίους, τυφλοπόντικες, φίδια, σκουλήκια, μερμηγκοφωλιές, ρίζες δέντρων, αργότερα, σε μεγαλύτερο βάθος, γαλαρίες από παλιά ορυχεία και απανθρακωμένα προαιώνια δέντρα.

Ίσως να περιπλανηθεί μέσα στις γαλαρίες, ίσως δυσκολευτεί να βρει μιαν έξοδο, αλλά αν δεν δειλιάσει, θα προχωρήσει βαθύτερα. Πιο πέρα μπορεί να συναντήσει υπόγεια νερά, αναθυμιάσεις, βραχώδη ή πορώδη πετρώματα με θαλασσινά όστρακα κολλημένα επάνω τους και χίλια δυο άλλα παράξενα πράγματα. Αν είναι έξυπνος θα έχει φροντίσει ώστε το σχοινί του να είναι πολύ μακρύ και η μια του άκρη γερά δεμένη στην επιφάνεια της γης για να μπορέσει να το χρησιμοποιήσει αργότερα σαν μίτο για το ταξίδι της επιστροφής.

Η κατάδυση στο εσωτερικό μας είναι ένα ταξίδι πολύ πιο δύσκολο, πολύ πιο επικίνδυνο, πολύ πιο περιπετειώδες και απρόβλεπτο απ' ότι η πιο τολμηρή κατάδυση στα έγκατα της γης ή της θάλασσας, ακόμα κι' από την πιο τολμηρή αστροναυτική εκστρατεία. Γιατί δεν συναντάμε απλώς αντικείμενα ή μερικά σχετικά ακίνδυνα ζώα, όπως οι αρουραίοι και οι τυφλοπόντικες που ζουν κοντά στην επιφάνεια της γης, αλλά όσο προχωρούμε στα βάθη του είναι μας, συναντούμε ζωντανές υπάρξεις που ποτέ πριν δεν είχαμε υποπτευτεί ότι υπήρχανμέσα μας.

Οι οντότητες αυτές άλλοτε είναι τρομαχτικές, άλλοτε σαγηνευτικές, άλλοτε και τα δύο μαζί. Έχουν όλη τη γοητεία του παράδοξου, του υπερφυσικού και του μυθικού. Δίνουν στη ζωή μιαν άλλη διάσταση. Αλλά το κύριο γνώρισμά τους είναι ότι έχουν την τάση να χρησιμοποιούν, για τους δικούς τους σκοπούς, τον αφελή και ανύποπτο "δύτη" που εισχωρεί στην περιοχή τους απροετοίμαστος.

Αλίμονο σ΄ εκείνον που δεν ακολουθεί τη σοφή τακτική του πανούργου Οδυσσέα που ζήτησε να τον δέσουν στο κατάρτι για να ακούει και να βλέπει τις ξελογιάστρες Σειρήνες αλλά να μην τις πλησιάσει για να μην γίνει βορά τους. Έτσι, αποκόμισε μια πολύτιμη εμπειρία από το ταξίδι του στον εσωτερικό του χώρο. Πήρε ότι καλλίτερο είχαν να του δώσουν οι Σειρήνες, τη μαγική και θεία μουσικότητα της φωνής τους που άγγιξε κοιμισμένες χορδές μέσα του και του φανέρωσε την ύπαρξη άλλων διαστάσεων.

Γιώργος Μενέλαος Μαρίνος

Γιώργος Μενέλαος Μαρίνος

Για όσους τον θυμούνται στις μπουάτ απανεμιά και εσπερίδες και για όσους δεν τον γνωρίζουν, θα ήταν ευχής έργο να τον γνωρίσουν σήμερα  στην Αίγινα!

 

Ο Γιώργος Μενέλαος Μαρίνος στο Φεστιβάλ Θεάτρου

Ο βραβευμένος Αιγινήτης καλλιτέχνης εμφανίζεται σήμερα στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας στα πλαίσια του Φεστιβάλ Θεάτρου.

Ο Γιώργος Μαρίνος -κλόουν, συγγραφέας, ποιητής και συνθέτης- έζησε και εργάστηκε για 38 χρόνια στη Δανία, όπου και δημιούργησε το θέατρο Βαλίτσα. Τελευταία ζει στην Αίγινα. Έχει κυκλοφορήσει 23 μεγάλους δίσκους και 57 βιβλία, πολλά απ' αυτά έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε όλη την Ευρώπη. Ποιήματά του υπάρχουν στα Αναγνωστικά Α΄ και Β΄ Δημοτικού.

Ο τραγουδοποιός Γιώργος Μενέλαος Μαρίνος, όπως είναι το πλήρες όνομά του, ο οποίος γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά έζησε πολλά χρόνια σε χώρες της Ευρώπης και ειδικότερα στη Δανία, υπήρξε από τους πρωτεργάτες της μουσικής σκηνής των μπουάτ στην Αθήνα από όπου ξεκίνησε μαζί με τον Γιάννη Αργύρη. Σημαντική ήταν η συμβολή του στην εδραίωση του νέου κύματος, του μουσικού ρεύματος που άνθησε τη δεκαετία του 60-70. Παράλληλα παρουσιάζει τότε με μεγάλη επιτυχία τραγούδια, σε μουσική και ποίηση που ο ίδιος έχει γράψει, στις μπουάτ "Εσπερίδες" και "Απανεμιά" στην Πλάκα.

Άνθρωπος της μελωδίας και του λόγου, ανήσυχο πνεύμα που αναζητά νέες εμπειρίες, ξεκινώντας από την Ιταλία και καταλήγοντας στη Δανία, σπουδάζει την τέχνη της παντομίμας και του κλόουν.

Μετά τις σπουδές του, διδάσκει για τέσσερα χρόνια σε σχολείο στη Δανία, δημιουργεί το θέατρο ‘‘Βαλίτζα’’ και «μαζί με τα παιδιά» φτιάχνει «καμιά δεκαριά δίσκους». Έργα του δεν υπάρχουν μόνο στα δανέζικα ανθολόγια -με μουσική και στίχους του, αλλά και στα ελληνικά βιβλία της γλώσσας που διδάσκονται στα Δημοτικά Σχολεία μας. Επίσης έχει εκδώσει πολλά βιβλία και δίσκους στα ελληνικά.

 Λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, δε μπορούσε να έλθει στην Ελλάδα καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας. Με τη μεταπολίτευση επιστρέφει. Η Αίγινα μπαίνει στη ζωή του στις αρχές της 10ετίας του ’80, εξ αιτίας του Γιώργου Μιχαλακόπουλου, με τον οποίο φτιάξανε μαζί το δίσκο «Γεια χαρά».

Έργα και δημιουργίες του έχουν διακριθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ειδικότερα δε στην πόλη μας έχει βραβευτεί συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις του Πανελλήνιου Φεστιβάλ Σάτιρας Ερασιτεχνικών θιάσων «Μώμος ο Πατρεύς».

Ο Γιώργος Μαρίνος ένας από τους τελευταίους μεσαιωνικούς τροβαδούρους, ποιητής και άνθρωπος της μελικής αφήγησης συνεχίζει να δημιουργεί δίνοντας μας απλόχερα στιγμές χαράς, προβληματισμού και ψυχαγωγίας.

   

Ώρα έναρξης 21.15 μ. μ. Είσοδος  ελεύθερη.

Πηγή: http://odosaeginis.blogspot.gr/2014/07/blog-post_24.html

Αφουγκραζόμενοι τη ντροπή - Brené Brown

Θα σας πω λίγα πράγματα για την ομιλία μου στο TEDxHouston. Ξύπνησα το πρωί μετά την ομιλία και αισθανόμουν τόσο ευάλωτη όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Βασικά δεν βγήκα από το σπίτι μου για περίπου τρεις μέρες.

Την πρώτη φορά που βγήκα έξω, ήταν για να συναντήσω μια φίλη για φαγητό. Όταν μπήκα στο εστιατόριο, εκείνη βρισκόταν ήδη στο τραπέζι. Κάθισα, και μου είπε «Θεέ μου, φαίνεσαι χάλια». και εγώ της απήντησα, «Σ' ευχαριστώ. Νιώθω πραγματικά --σαν να μην λειτουργώ.»Με ρώτησε «Τι συμβαίνει;» κι εγώ της είπα «Μόλις είπα σε 500 ανθρώπους ότι έγινα ερευνήτρια για να αποφύγω να νιώθω ευάλωτη. Και πως όταν το να νιώθεις ευάλωτος προέκυψε από τα δεδομένα της έρευνας, σαν κάτι απολύτως απαραίτητο για κάθε ζωντανό ανθρώπινο οργανισμό, είπα σ' αυτούς τους 500 ανθρώπους ότι κατέρρευσα. Είχα μια διαφάνεια που έγραφε Κατάρρευση. Σε ποιο σημείο πίστεψα ότι αυτό ήταν καλή ιδέα;»

Εκείνη μου είπε «Είδα την ομιλία σου σε ζωντανή μετάδοση .Δεν ήσουν στ' αλήθεια εσύ. Ήταν λίγο διαφορετικό από αυτό που κάνεις συνήθως. Άλλα ήταν καταπληκτικό."Κι εγώ της είπα «Δεν είναι δυνατόν. Θα το βάλουν αυτό το πράγμα στο YouTube. Και μετά θα μιλάμε για 600, 700 ανθρώπους...»Και μου απήντησε, «Πιστεύω ότι είναι λίγο αργά πια.»

«Να σε ρωτήσω κάτι» της είπα.«Ναι» μου είπε εκείνη. Τη ρώτησα «Θυμάσαι όταν ήμασταν στο κολλέγιο, και κάναμε πράγματα τρελά και κάπως χαζά;» Μου είπε «Ναι.»Θυμάσαι όταν αφήναμε ένα πολύ κακό μήνυμα στον τηλεφωνητή κάποιου πρώην μας; Και μετά έπρεπε να μπούμε στο δωμάτιό του και να διαγράψουμε την κασέτα;»(Γέλια)Και μου απάντησε «Εε ... όχι.»Οπότε, το μόνο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή ήταν, «Ναι, ούτε κι εγώ. ότι... ούτε κι εγώ.»

Σκέφτομαι από μέσα μου, «Μπρενέ, τι κάνεις; Τι κάνεις; Γιατί το ανέφερες αυτό; Τα 'χεις χάσει τελείως; Οι αδερφές σου θα ήταν πολύ καλές σ' αυτό.»Οπότε την ξανακοίταξα και μου είπε, «Αλήθεια σκοπεύεις να προσπαθήσεις να μπεις και να κλέψεις το βίντεο πριν το ανεβάσουν στο YouTube;» Και της απήντησα, «Ε, απλώς το σκέφτομαι λιγουλάκι.» Μου είπε «Είσαι το χειρότερο πρότυπο ευπάθειας του κόσμου". Μετά την κοίταξα και της είπα κάτι που εκείνη τη στιγμή ακούστηκε λίγο δραματικό, αλλά κατέληξε να είναι περισσότερο προφητικό. Της είπα «Αν οι 500 γίνουν 1.000ή 2.000η ζωή μου πάει, τελείωσε.» Δεν είχα σχέδιο έκτακτης ανάγκης για 4 εκατομμύρια.

Η ζωή μου όντως τελείωσε όταν έγινε αυτό. Και ίσως το δυσκολότερο κομμάτι σ' αυτό είναι ότι έμαθα κάτι σκληρό για τον εαυτό μου, κι αυτό ήταν ότι, παρά το γεγονός ότι ήμουν συγχυσμένη που δεν κατάφερα να περάσω τη δουλειά μου στον κόσμο υπήρχε ένα κομμάτι μου που προσπαθούσε σκληρά να καταφέρει να μείνει μικρό, να μείνει στην αφάνεια. Θέλω, όμως, να μιλήσω γι' αυτά που έμαθα.

Υπάρχουν δύο πράγματα που έμαθα τον προηγούμενο χρόνο. Το πρώτο είναι, ότι το να νιώθεις ευάλωτος δεν είναι αδυναμία. Κι αυτός ο μύθος είναι βαθύτατα επικίνδυνος. Θα ήθελα ειλικρινά να σας ρωτήσω--και σας προειδοποιώ, έχω εκπαιδευτεί ως ψυχοθεραπεύτρια, οπότε μπορεί να σας κάνω να νιώσετε στενάχωρα --οπότε αν μπορούσατε απλά να σηκώσετε το χέρι θα ήταν υπέροχο--πόσοι από εσάς, ειλικρινά, όταν σκέφτεστε να κάνετε κάτι ευάλωτο ή να πείτε κάτι που σας κάνει να νιώθετε ευάλωτοι, σκέφτεστε, «Θεέ μου, η ευπάθεια είναι αδυναμία. Είναι αυτό αδυναμία;» Πόσοι από εσάς πιστεύετε ότι η ευπάθεια και η αδυναμία είναι συνώνυμα; Η πλειονότητα των ανθρώπων.

Τώρα, να σας ρωτήσω κάτι: Την προηγούμενη βδομάδα στο TED πόσοι από εσάς, όταν είδατε την ευπάθεια εδώ πάνω, θεωρήσατε ότι ήταν ατόφιο θάρρος; Το να είσαι ευάλωτος δεν είναι αδυναμία. Ορίζω την ευπάθεια ως συναισθηματικό ρίσκο, ως έκθεση, αβεβαιότητα. Τροφοδοτεί την καθημερινότητά μας. Έφτασα σ' αυτό το συμπέρασμα --φέτος είναι η 12η χρονιά που κάνω αυτή την έρευνα--ότι η ευπάθεια είναι η πιο ακριβής μέτρηση του θάρρους --το να νιώθεις ευάλωτος, το να αφήνεις τον εαυτό σου να εκτεθεί, το να είσαι ειλικρινής.

Ένα από τα περίεργα πράγματα που συνέβησαν είναι ότι, μετά την έκρηξη στο TED δέχθηκα πολλές προσφορές για να μιλήσω σ' όλη τη χώρα --απ' όλους, από σχολεία και συναντήσεις γονέων και κηδεμόνων μέχρι από εταιρίες της λίστας του περιοδικού Fortune 500.Πολλές από τις κλήσεις ήταν κάπως έτσι, «Γεια σας, Δρ. Μπράουν. Μας άρεσε πάρα πολύ η ομιλία σας στο TED. Θα θέλαμε να έρθετε και να δώσετε μια ομιλία εδώ. Θα το εκτιμούσαμε αν δεν αναφέρατε την λέξη ευπάθεια ή ντροπή.»Για ποιό θέμα θα θέλατε να μιλήσω; Υπάρχουν κυρίως τρεις απαντήσεις. Είναι κυρίως, για να' μαι ειλικρινής, από τον επιχειρηματικό τομέα: καινοτομία, δημιουργικότητα και  αλλαγή. Οπότε ας προχωρήσουμε λίγο, και ας πούμε, ότι η ευπάθεια είναι το λίκνο της καινοτομίας, της δημιουργικότητας και της αλλαγής.(Χειροκρότημα)Δημιουργία είναι το να φτιάχνεις κάτι που δεν υπήρχε πριν. Δεν υπάρχει κάτι πιο ευάλωτο από αυτό.Η προσαρμοστικότητα στην αλλαγή έχει να κάνει με την ευπάθεια.

Το δεύτερο πράγμα, για να καταλάβουμε επιτέλους σε βάθος τη σχέση ευπάθειας και θάρρους, το δεύτερο πράγμα που έμαθα, λοιπόν, είναι: Πρέπει να μιλάμε για τη ντροπή. Θα είμαι πραγματικά ειλικρινής μαζί σας. Όταν έγινα «ερευνήτρια του ευάλωτου» εστίασα εκεί λόγω του TEDTalk--και δεν αστειεύομαι.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Πριν τρεις μήνες, ήμουν σε ένα μαγαζί με αθλητικά είδη, κι αγόραζα προστατευτικά γυαλιά και επιγονατίδες κι όλα εκείνα τα είδη που αγοράζουν οι γονείς σε μαγαζιά με αθλητικά. Από απόσταση 30 μέτρων μακριά, ακούω: «Ευπάθεια TED! Ευπάθεια TED!» Είμαι 5η γενιά Τεξανή. Το οικογενειακό μας μότο είναι «Έτοιμος για όλα.»Δεν είμαι εκ φύσεως ερευνήτρια ευπάθειας. Οπότε, απλά συνεχίζω να περπατάω, και είναι ακριβώς από πίσω μου. Μετά ακούω, «Ευπάθεια TED!»Γυρίζω και λέω: «Γεια.»Είναι ακριβώς μπροστά μου και λέει «Είσαι η ερευνήτρια της ντροπής που κατέρρευσε.» Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι γονείς τραβάνε τα παιδιά τους πιο κοντά τους.«Μην κοιτάς.»Κι ήμουν τόσο κουρασμένη σ' εκείνο το σημείο της ζωής μου, που την κοιτάω και της λέω, «Ήταν μια βρωμώ-πνευματική αφύπνιση.»

Κοιτάει πίσω και μου κάνει, «Το ξέρω.»Μου λέει, «Είδαμε την ομιλία σου στην λέσχη βιβλίου μου. Μετά διαβάσαμε το βιβλίο σου, και μετονομαστήκαμε σε 'Τα Καταρρακωμένα Μωρά'."Μου λέει, «Το σύνθημά μας είναι: 'Καταρρέουμε και νιώθουμε υπέροχα'. Μπορείτε να φανταστείτε πώς νιώθω στα συμβούλιο των καθηγητών στο Πανεπιστήμιο.

Έτσι όταν έγινα η Ευπάθεια TED, σαν ήρωας δράσης --σαν την Ninja Barbie, μόνο που εγώ είμαι η Ευπάθεια TED --σκέφτηκα ότι θα αφήσω πίσω μου τη ντροπή, γιατί ξόδεψα έξι χρόνια μελετώντας την πριν αρχίσω να γράφω και να μιλάω για την ευπάθεια. Και σκέφτηκα, σ' ευχαριστώ Θεέ μου, γιατί η ντροπή είναι ένα απαίσιο θέμα, κανείς δεν θέλει να το συζητάει. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να κόβεις τις συζητήσεις στο αεροπλάνο.«Με τι ασχολείσαι;» «Μελετώ την ντροπή.» «Α.»(Γέλια)Σε βλέπω.(Γέλια)

Αλλά καθώς επιβίωνα τον τελευταίο χρόνο, είχα στο μυαλό μου τον κανόνα ενός καρδινάλιου --όχι έναν επιστημονικό κανόνα, αλλά μια ηθική εντολή από την παιδική μου ηλικία --πρέπει να χορέψεις μ' αυτόν που σε έφερε στον χορό. Δεν έμαθα για την ευπάθεια το κουράγιο την δημιουργικότητα και την καινοτομία μελετώντας την ευπάθεια. Όλα αυτά τα έμαθα, μελετώντας την ντροπή. Θέλω, λοιπόν, να σας ξεναγήσω στην ντροπή. Οι γιουνγκιανοί αναλυτές αποκαλούν ντροπή τον βάλτο της ψυχής. Εμείς θα μπούμε εκεί μέσα. Ο σκοπός δεν είναι να μπούμε για να χτίσουμε ένα σπίτι και να μείνουμε εκεί. Είναι να βάλουμε τις γαλότσες μας, να περπατήσουμε και να βρούμε τον δρόμο μας. Και να γιατί.

Μας έχουν παροτρύνει πολύ και επιτακτικά να καταφέρουμε να συζητήσουμε σ' αυτή τη χώρα, αλλά νομίζω και παγκόσμια, για το θέμα του ρατσισμού, σωστά; Ναι; Τα έχουμε ακούσει αυτά. Ναι; Δεν μπορούμε, όμως, να μιλήσουμε χωρίς ντροπή. Γιατί δεν μπορείς να συζητήσεις για τη φυλετική καταγωγή και τον ρατσισμό χωρίς να μιλήσεις για προνόμια. Και όταν οι άνθρωποι ξεκινούν να μιλούν για προνόμια, παραλύουν από την ντροπή τους. Μας έχουν πει μια λαμπρή και απλή λύση για να μην σκοτώνουμε τους ασθενείς στα χειρουργεία. κι αυτή είναι να έχουμε μια λίστα με τα βήματα που πρέπει να κάνουμε. Δεν μπορείς να ξεπεράσεις αυτό το πρόβλημα χωρίς να αντιμετωπίσεις την ντροπή, γιατί όταν μαθαίνουν στους χειρουργούς πώς να κάνουν ράμματα, τους μαθαίνουν ακόμη πώς να ράβουν τον αυτοσεβασμό τους για να είναι παντοδύναμοι. Οι παντοδύναμοι δεν χρειάζονται λίστες.

Έπρεπε να γράψω το όνομα αυτού του συναδέλφου στο TED για να μην κάνω λάθος. Μίσκιν  Ινγκαγουόλι. Ελπίζω να το' πα σωστά. Είδα αυτόν τον συνάδελφο στο TED την πρώτη μου μέρα εδώ. Ανέβηκε εδώ πάνω και εξήγησε τι τον έκανε να δημιουργήσει μια τεχνολογία για να βοηθήσει την εξέταση για την αναιμία επειδή πολλοί άνθρωποι πέθαιναν χωρίς λόγο. Είπε «Είδα ότι χρειαζόταν. Ξέρετε τι έκανα; Το έφτιαξα». Και όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και φωνάζανε «ΝΑΙ!» και αυτός είπε, «Δεν δούλεψε. Μετά το έκανα άλλες 32 φορές, και τελικά δούλεψε».

Ξέρετε ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του TED; Δεν μπορώ να περιμένω άλλο για να το πω. Μάλλον θα το πω τώρα! Είναι σαν συνέδριο αποτυχίας. Ναι, στ' αλήθεια, έτσι είναι.(Χειροκρότημα)Ξέρετε γιατί αυτό το μέρος είναι εκπληκτικό; Επειδή πολύ λίγοι άνθρωποι εδώ μέσα φοβούνται να αποτύχουν. Κανείς από αυτούς που ανέβηκαν στην σκηνή μέχρι τώρα, δεν έχει βιώσει αποτυχία. Εγώ έχω αποτύχει τρομερά, πολλές φορές. Δεν νομίζω ότι ο κόσμος το καταλαβαίνει αυτό εξαιτίας της ντροπής.

Υπάρχει ένα υπέροχο ρητό που με έσωσε τον τελευταίο χρόνο, και ανήκει στον Θίοντορ Ρούσβελτ. Πολλοί αναφέρονται σ' αυτό ως «Ο άνθρωπος στην αρένα». Είναι το εξής: «Δεν είναι η κριτική που μετράει. δεν είναι ο άνθρωπος που κάθεται εκεί και δείχνει με το δάχτυλο πώς εκείνος που ενεργεί θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα καλύτερα και πώς πέφτει και αστοχεί. Τα εύσημα πάνε σ' αυτόν που είναι μέσα στην αρένα που το πρόσωπό του είναι λερωμένο από την σκόνη, το αίμα και τον ιδρώτα. Αλλά όταν είναι μέσα στην αρένα, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα νικήσει, στην χειρότερη θα χάσει, αλλά όταν πέφτει, όταν χάνει, το κάνει με τόση πολλή τόλμη».

Αυτό είναι το νόημα του συνεδρίου για μένα. Αυτό είναι η ζωή για μένα. Να τολμάς πολύ να είσαι στην αρένα. Όταν κατευθύνεσαι προς την αρένα, και βάζεις τα χέρια σου στην πόρτα, και σκέφτεσαι, «Θα το κάνω αυτό, θα το δοκιμάσω», η ντροπή είναι το εκείνο το διαβολάκι που λέει «Όχι. Δεν είσαι αρκετά καλός. Δεν τελείωσες ποτέ το μεταπτυχιακό σου. Η γυναίκα σου σε άφησε. Ξέρω ότι ο μπαμπάς σου δεν ήταν στ' αλήθεια στο εξωτερικό. Ήταν στη φυλακή. Ξέρω τα πράγματα που σου συνέβησαν καθώς μεγάλωνες. Ξέρω ότι δεν πιστεύεις ότι είσαι αρκετά όμορφος ή αρκετά έξυπνος ή αρκετά ταλαντούχος ή αρκετά δυνατός. Ξέρω ότι ο μπαμπάς σου ποτέ δεν σου έδωσε σημασία, ακόμα και όταν πήρες υψηλή θέση». Αυτό είναι η ντροπή.

Αν δεν μπορούμε να την κάνουμε να σιγήσει και να προχωρήσουμε και να πούμε «Θα το κάνω αυτό», ψαχνόμαστε και ο κριτής που νιώθουμε να μας δείχνει με το δάκτυλο και να γελάει,99 φορές στις εκατό ποιός είναι; Εμείς οι ίδιοι. Η ντροπή παίζει δύο βασικές κασέτες --είτε το «ποτέ δεν είσαι αρκετά καλός» και αν μπορείς να τα βγάλεις πέρα με αυτό, το «ποιος νομίζεις ότι είσαι;» Πρέπει να καταλάβουμε ότι άλλο πράγμα η ντροπή και άλλο η ενοχή. Η ντροπή επικεντρώνεται στο άτομο, η ενοχή στην συμπεριφορά. Ντροπή είναι το «Είμαι κακός». Ενοχή είναι το «Έκανα κάτι κακό». Πόσοι από εσάς, αν κάνατε κάτι που θα με πλήγωνε, θα ήσασταν πρόθυμοι να πείτε: «Συγγνώμη Έκανα ένα λάθος;» Πόσοι από εσάς θα ήσασταν πρόθυμοι να το πείτε ;Ενοχή: Συγγνώμη. Έκανα λάθος. Ντροπή: Συγγνώμη. Είμαι λάθος.

Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ ντροπή και ενοχής. Αυτό που είναι σημαντικό να ξέρετε είναι ότι η ντροπή είναι πάρα πολύ στενά συνυφασμένη, με την εξάρτηση, την κατάθλιψη, τη βία, την επιθετικότητα τον εκφοβισμό, την αυτοκτονία, τις διατροφικές διαταραχές. Και κάτι άλλο που πρέπει ακόμα περισσότερο να ξέρετε: Η ενοχή είναι αντίστροφα συνυφασμένη με αυτά τα πράγματα. Η δυνατότητα να αντιτείνουμε κάτι που έχουμε κάνει ή αποτύχαμε να κάνουμε έναντι του ποιοι θέλουμε να είμαστε έχει απίστευτη προσαρμοστικότητα. Είναι άβολο, αλλά προσαρμόζεται.

Κάτι άλλο που πρέπει να ξέρετε για την ντροπή: είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το φύλο. Αν καταποντιστώ εγώ από ντροπή αλλά πάθει το ίδιο και ο Κρις, θα νιώσουμε το ίδιο. Κάθε ένας εδώ μέσα ξέρει την αίσθηση της ντροπής. Είμαστε αρκετά σίγουροι ότι οι μόνοι άνθρωποι που δεν νιώθουν ντροπή είναι αυτοί που δεν έχουν την δυνατότητα να συνδεθούν ή να αισθανθούν. Το οποίο σημαίνει: ναι - ντρέπομαι λίγο, όχι - είμαι αντικοινωνικός. Οπότε θα ήμουν υπέρ του: ναι - ντρέπομαι λίγο. Η ντροπή προκαλεί τα ίδια συναισθήματα σε άνδρες και γυναίκες, αλλά συνδέεται με το φύλο.

Για τις γυναίκες, το καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να σας δώσω είναι το διαφημιστικό Enjoli «Μπορώ να τα βγάλω πέρα με το πλύσιμο, να φτιάξω το μεσημεριανό, να σας φιλήσω όλους και να είμαι στην δουλειά στις 9 παρά πέντε. Μπορώ να φέρω στο σπίτι το κρέας, να το μαγειρέψω και να μην σε αφήσω ποτέ να ξεχάσεις ότι εσύ είσαι ο άντρας». Για τις γυναίκες, ντροπή είναι να τα κάνεις όλα, να τα κάνεις τέλεια και να μην τους αφήνεις ποτέ σε δουν να ιδρώνεις. Δεν ξέρω πόσα αρώματα πούλησε αυτό το διαφημιστικό, αλλά σας εγγυώμαι, ότι κίνησε πολύ την αγορά των αντικαταθλιπτικών και αγχολυτικών φαρμάκων. Ντροπή για τις γυναίκες είναι αυτό το πλέγμα των άπιαστων, συγκεχυμένων και ανταγωνιζομένων προσδοκιών για το ποιες πρέπει να είμαστε. Ένας σωστός ζουρλομανδύας.

Για τους άντρες, ντροπή δεν είναι ένα μάτσο ανταγωνιζομένων και συγκεχυμένων προσδοκιών. Ντροπή είναι ένα πράγμα και μόνο: Μην σε θεωρήσουν τι; Αδύναμο. Τα πρώτα τέσσερα χρόνια των ερευνών μου δεν έπαιρνα συνεντεύξεις από άνδρες Μέχρι που κάποια στιγμή ένας άντρας με κοίταξε μια μέρα που υπέγραφα βιβλία, και μου είπε, «Μ' αρέσουν πάρα πολύ αυτά που λέτε για την ντροπή, αλλά είμαι περίεργος γιατί δεν αναφέρετε πουθενά τους άντρες.»Του είπα «Δεν μελετώ άντρες» και μου απήντησε «Πολύ βολικό αυτό». Τον ρώτησα «Γιατί;» και μου είπε «Επειδή εσείς λέτε να ανοιχθούμε, να πούμε την ιστορία μας, να νιώσουμε ευάλωτοι. Αλλά βλέπετε αυτά τα βιβλία που υπογράφετε για την γυναίκα μου και τις τρεις κόρες μου;» Λέω «Ναι»« Θα προτιμούσαν να πεθάνω πάνω στο άσπρο μου άλογο παρά να με δουν να πέφτω. Όταν βγαίνουμε έξω και γινόμαστε ευάλωτοι μας χτυπάνε αλύπητα. Μην μου πείτε ότι αυτό προέρχεται απ' τους άντρες, τους προπονητές και τους πατεράδες, γιατί οι γυναίκες της ζωής μου είναι πιο σκληρές μαζί μου από οποιονδήποτε άλλο».

Κι έτσι άρχισα να παίρνω συνεντεύξεις σε άντρες. και να τους ρωτάω ερωτήσεις. Αυτό που έμαθα είναι: Δείξε μου μια γυναίκα που μπορεί να μείνει με ένα άντρα νιώθοντας ευάλωτη και φοβισμένη, και θα σου δείξω μια γυναίκα που έχει κάνει απίστευτη δουλειά. Δείξε μου έναν άντρα που μπορεί να μείνει με μια γυναίκα που απλά μπάφιασε, που δεν μπορεί να τα κάνει πια όλα μόνη της και η πρώτη του αντίδραση δεν είναι «Άδειασα το πλυντήριο» αλλά στ' αλήθεια ακούει --γιατί αυτό είναι αυτό που χρειαζόμαστε όλοι--και θα σου δείξω έναν άντρα που έχει κάνει πολλή δουλειά.

Η ντροπή είναι μια επιδημία της κουλτούρας μας. Για να τη διώξουμε από πάνω μας, να βρούμε τον δρόμο μας ο ένας με τον άλλο, θα πρέπει να καταλάβουμε πώς μας επηρεάζει και πώς επηρεάζει τον τρόπο που παιδαγωγούμε, τον τρόπο που δουλεύουμε, τον τρόπο που βλέπουμε ο ένας τον άλλο. Πολύ σύντομα, να αναφέρουμε μια έρευνα από τον Μαχάλικ στο Κολέγιο της Βοστόνης. Ρώτησε τι πρέπει να κάνουν οι γυναίκες για να συμβαδίζουν με τις γυναικείες νόρμες; Οι δημοφιλέστερες απαντήσεις σε αυτή τη χώρα: να είναι όμορφες, λεπτές, σεμνές και να κάνουν ό, τι μπορούν για την εμφάνισή τους. Όταν ρώτησε για τους άντρες, τι πρέπει να κάνουν οι άντρες σε αυτή τη χώρα για να συμβαδίζουν με τις ανδρικές νόρμες, οι απαντήσεις ήταν: έλεγχος των συναισθημάτων, η δουλειά πάνω από όλα, κυνήγι του κοινωνικού status και βία.

Αν πρόκειται να ψάξουμε να βρούμε τον δρόμο για να γυρίσουμε ο ένας στον άλλον θα πρέπει να καταλάβουμε και να ξέρουμε την συναίσθηση, γιατί η ενσυναίσθηση είναι το αντίδοτο της ντροπής. Αν βάλεις την ντροπή σε ένα πιατάκι μικροβιολογικού εργαστηρίου, θα χρειαστεί τρία πράγματα για την καλλιέργειά της: μυστικότητα, σιωπή και κριτική. Αν βάλουμε στο πιατάκι την ντροπή και την εμβαπτίσουμε με ενσυναίσθηση, δεν θα επιβιώσει. Ποιες είναι οι δύο πιο δυνατές λέξεις όταν κάποιος βρίσκεται σε δεινή κατάσταση: και 'γω.

Έτσι θα σας αφήσω με αυτή τη σκέψη. Αν ψάξουμε τον δρόμο για να γυρίσουμε ο ένας στον άλλον η ευπάθεια θα είναι το μονοπάτι. Ξέρω ότι είναι σαγηνευτικό να στέκεσαι εκεί έξω στην αρένα, γιατί σκέφτομαι ότι το έκανα σε όλη μου την ζωή, και σκέφτομαι, Θα πάω εκεί και θα τα σπάσω όταν είμαι ατρόμητη και νιώθω ότι είμαι τέλεια. Αυτό είναι σαγηνευτικό. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν συμβαίνει ποτέ. Ακόμη και αν ήσουν όσο πιο τέλειος θα μπορούσες να είσαι και αισθανόσουν όσο περισσότερο ατρόμητος θα μπορούσες να νιώσεις όταν θα μπεις εκεί μέσα, τη συνέχεια δεν θέλουμε να την δούμε. Θέλουμε να μπεις μέσα. Θέλουμε να είμαστε μαζί σου και απέναντί σου. Απλώς θέλουμε, για τους εαυτούς μας, και για τους ανθρώπους που νοιαζόμαστε και για τους ανθρώπους που δουλεύουμε μαζί, να δείχνουν πάρα πολύ θάρρος.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους. Πραγματικά το εκτιμώ.

(Χειροκρότημα)

Βίντεο - Πηγή: http://www.ted.com/talks/brene_brown_listening_to_shame.html?awesm=on.ted.com_Brown2012&utm_campaign=&utm_medium=on.ted.com-static&utm_source=direct-on.ted.com&utm_content=awesm-publisher