Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

Ομοιοπαθητική και αυτογνωσία - Πειθαρχία - Μέρος τρίτο



Όπως δεν θεωρείται προσβλητικό να αποκαλέσουμε κάποιον ευερέθιστο ή καρδιοπαθή, δεν είναι επίσης προσβλητικό να του πούμε ότι πάσχει από «οξεία προσβολή συγκινησιακής πανούκλας». Ή όπως εμείς οι ομοιοπαθητικοί αποκαλούμε μίασμα (μόλυνση).

Καταλαβαίνουμε πόσο απαραίτητη είναι η πειθαρχία ως προς τον εαυτό μας και πόσο πολύ μπορεί να μας βοηθήσει η ομοιοπαθητική αγωγή σε αυτό που λέγεται ισορροπία. Διότι μόνο όταν υπάρχει ισορροπία μπορούμε να έχουμε πειθαρχία.

Η ομοιοπαθητική όπως και τόσοι άλλοι που τα ονόματα τους αναφέρω πιο πάνω,  και ο κάθε ένας από αυτούς με τον δικό του τρόπο προσπάθησε να επικοινωνήσει με όλους εμάς και να μεταδώσει όλα αυτά που είχε ανακαλύψει μπας και μπορέσουμε να απελευθερωθούμε από αυτό που ονομάζει ο Βίλχελμ Ράιχ «συγκινησιακή πανούκλα» και ο Σαμουήλ Χάνεμανν «μιάσματα» (μόλυνση).

Στην ομοιοπαθητική γνωρίζουμε ότι η «μόλυνση» διαταράσσει την ζωτική δύναμη του ανθρώπου και όταν διαταραχτεί η ζωτική δύναμη τότε δημιουργεί την νόσο. Και που δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που αποκαλούμε ανισορροπία. Διευκρινίζω ότι, Μίασμα  δε  σημαίνει  απαραίτητα  και μικροβιακή μόλυνση. Στην  Ελληνική  γλώσσα  υπάρχουν  πολλές περιπτώσεις  που  χρησιμοποιούνται  τέτοιες  εκφράσεις.  Έτσι  για παράδειγμα  υπάρχει  η  έκφραση «λερώθηκε» το όνομά μου.  Οι ανεπιθύμητοι της εκάστοτε Ελληνικής κοινωνίας  αποκαλούνταν «μιάσματα» ή «μιερά υποκείμενα». Ο Πλάτωνας μιλούσε για «μόλυνση της  ψυχής» από λανθασμένη χρήση της μουσικής.

Δεχόμαστε ότι τα μιάσματα αποτελούν βασικές αρχετυπικές ψυχικές καταστάσεις του ανθρώπινου γένους, που εκδηλώνονται και σωματικά. Η  σωματική  τους  εκδήλωση  φέρει  την  «σφραγίδα»  της  αρχικής ψυχικής  καταστάσεως  που  την  προκαλεί.

Εδώ αυτό που θέλω να πω σε σχέση με την «συγκινησιακή πανούκλα» και τα «μιάσματα», το μίασμα που επικρατεί και μολύνει τις ανθρώπινες ψυχές είναι αυτό που αποκαλούμε εμείς οι ομοιοπαθητικοί «συφιλιδικό μίασμα». Χωρίς αυτό να σημαίνει πως και τα άλλα δυο (Ψωρικό και Συκωτικό) δεν έχουν καθοριστικό ρόλο. Εδώ όμως παραθέτω αυτό που εγώ θεωρώ ότι έχει άμεση σχέση με την πειθαρχία και που είναι ο κορμός του άρθρου. Και βέβαια ας μην μας ξεφεύγει διότι είναι αυτό που χρησιμοποιούν οι εκάστοτε αποπλανητές των ανθρώπινων ψυχών…

Ο Δρ. Γ. Λουκάς στο βιβλίο του «Ριζώματα» αναφέρει: Το συφιλιδικό μίασμα πήρε το όνομά του από το ότι παρουσιάζει από τη φύση του τάση για καταστροφή,  ένα από τα εξέχοντα χαρακτηριστικά της σύφιλης. Ταλαιπωρεί το ανθρώπινο γένος πριν από την εμφάνιση της σύφιλης. Θα πρέπει να θεωρούμε τη σύφιλη ως μια από τις πιθανές εκδηλώσεις του συφιλιδικού μιάσματος. Σίγουρα αν ο Χάνεμαν ζούσε στην εποχή μας θα διάλεγε άλλη ονομασία για αυτό το μίασμα.

Αλλά  ας  αρχίσουμε  την  περιγραφή  της  ψυχικής  σφαίρας  του συφιλιδικού.  Ένα  από  τα  προεξέχοντα  χαρακτηριστικά  του συφιλιδικού μιάσματος είναι η τάση για κατάκτηση. Συνεχώς θέλει να κατακτήσει κάτι. Μετά την κατάκτηση το αντικείμενο χάνει πια τη σημασία του, μπορεί να του προκαλεί μέχρι και αηδία. Κάτι άλλο βάζει στο στόχαστρό  του,  δηλαδή  είναι  δυσικανοποίητος.

Ο συφιλιδικός είναι από τους τύπους, που φθονούν εύκολα. Ό,τι δει θέλει να το  αποκτήσει. Ο φθόνος είναι συφιλιδικό χαρακτηριστικό. Έχει σχέση με την τάση του  ανθρώπου για κατάκτηση κάποιου πράγματος που δεν έχει. Η ζήλεια σχετίζεται πιο πολύ με σύκωση. Στη ζήλεια έχουμε κάτι και δε θέλουμε να το χάσουμε, έχει να κάνει με την  ανάγκη  μας  για  κράτημα.  Έτσι,  ενώ  στον  ψωρικό  επικρατεί  η αίσθηση ανεπάρκειας και η ηθική επιταγή των νόμων, στο συκωτικό η ανάγκη  για  κράτημα  αυτών  που  έχει,  στο  συφιλιδικό  προέχει  η κατάκτηση του  κάθε  τι, που ανήκει  στη σφαίρα του  ενδιαφέροντός του. Άλλο μεγάλο χαρακτηριστικό του συφιλιδικού μιάσματος είναι η τάση του για  καταστροφή. Για  παράδειγμα, οι χούλιγκαν καταστρέφουν τα πάντα, ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Ακόμη και όταν κερδίζει η ομάδα τους καταστρέφουν.

Πηγαίνουν στο γήπεδο, όχι για να απολαύσουν θέαμα, αλλά για να καταστρέψουν. Η καταστροφή είναι χαρά γι’ αυτούς. Έτσι, ενώ ο ψωρικός φίλαθλος θα είναι σεμνός και θα σέβεται τους κανονισμούς και τον αντίπαλο, ο συκωτικός θα έχει την τάση για επίδειξη φορώντας πολύχρωμα κασκόλ της ομάδας του και κάνοντας χειρονομίες επιδεικτικές γεμίζοντας το στάδιο με την παρουσία του, ο συφιλιδικός κάθε στιγμή επιζητάει την καταστροφή.
Ο συφιλιδικός θρησκευόμενος επίσης καταστρέφει στο όνομα του Θεού, τον οποίο πιστεύει. Θέλει να σκοτώσει, να εξαφανίσει τον οπαδό μιας αντίθετης θρησκείας. Σε αντίθεση με τον ψωρικό, που μπαίνει στο βαθύτερο νόημα της θρησκείας, που είναι ένας φιλόσοφος θρησκευόμενος και με το συκωτικό, ο οποίος μένει στην τυπολατρεία. Μια άλλη συφιλιδική έκφραση του θρησκευτικού συναισθήματος είναι οι τελετές “Μαύρης Μαγείας”.

Ο πιστός επικαλείται το Θεό της κατάκτησης και της καταστροφής για να πετύχει τους σκοπούς του είτε την κατάκτηση είτε την καταστροφή.

Μια άλλη συχνή συφιλιδική εικόνα είναι η αθεΐα. Ο “εικονοκλάστης”, που δε σέβεται τίποτε, που δεν πιστεύει σε τίποτε, είναι άλλη μια συφιλιδική έκφραση επίσης. Η θρησκεία αποτελεί έκφραση του Νόμου, ο συφιλιδικός παλεύει ενάντια σε αυτόν. Τα συφιλιδικά άτομα δεν έχουν ανεπτυγμένο το κοινωνικό συναίσθημα, δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτε από τον εαυτό τους στους άλλους.

Είναι αντιήρωες, δεν δέχονται ότι έχουν κοινωνικές υποχρεώσεις. Δε δέχονται να στρατευτούν όπως οι νόμοι ορίζουν.

Χαρακτηριστικό είναι το ποίημα του Καρυωτάκη:
Ο ΜΙΧΑΛΙΟΣ
Τον Μιχαλιό τον πήρανε στρατιώτη.
Καμαρωτά ξεκίνησε κι ωραία με το Μαρή και με τον Παναγιώτη.
Δεν μπόρεσε να μάθει καν το «επ΄ ώμου».
Όλο εμουρμούριζε: «Κυρ Δεκανέα, άσε με να γυρίσω στο χωριό μου».
Τον άλλο χρόνο, στο νοσοκομείο, αμίλητος τον ουρανό κοιτούσε.
Εκάρφωνε πέρα, σ’ ένα σημείο, το βλέμμα του νοσταλγικό και πράο, σα να ‘λεγε, σα να παρακαλούσε:
«Αφήστε με στο σπίτι μου να πάω».
Κι ο Μιχαλιός επέθανε στρατιώτης.
Τον ξεπροβόδισαν κάτι φαντάροι, μαζί τους ο Μαρής κι ο Παναγιώτης.
Απάνω τους σκεπάστηκεν ο λάκκος, μα του άφησαν απέξω το ποδάρι:
Ήταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος.

Σε αυτό το ποίημα μπορούμε να δούμε κάποια χαρακτηριστικά του συφιλιδικού ατόμου. Πρώτα βλέπουμε την έλλειψη κοινωνικού συναισθήματος. Έπειτα βλέπουμε μια εξάρτηση με την οικογένειά του. Η εξάρτηση αυτή, παρουσιάζει έντονη ανωριμότητα, το άτομο είναι προσκολλημένο με την οικογένεια του.

Είναι μια μορφή εξάρτησης που δεν συμβαδίζει με την ηλικία του, αλλά έχει στοιχεία της βρεφικής εξάρτησης. Αυτό οφείλεται στο ότι η προσωπικότητα δεν έχει δομηθεί επαρκώς, έτσι όταν επιδράσει ένα στρεσογόνο ερέθισμα αυτή διαλύεται και το άτομο υιοθετεί πιο πρωτόγονους τρόπους λειτουργίας, δηλαδή με άλλα λόγια συμπεριφέρεται σαν βρέφος. Αυτή η τάση για εξάρτηση, είναι ο κύριος προδιαθετικός παράγοντας για την εξάρτηση σε τοξικές ουσίες και το αλκοόλ οι οποίες στις βαριές τους μορφές αποτελούν συφιλιδικές καταστάσεις.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό που περιγράφεται παραπάνω είναι το πόσο εύκολα αποδιοργανώνεται ο συφιλιδικός σε ένα στρεσογόνο ερέθισμα. Σε ένα ερέθισμα ακόμη και μέτριας έντασης υπάρχει η τάση για αποδιοργάνωση, για πλήρη αποδιοργάνωση, έως στα πρόθυρα καταστροφής, του οργανισμού. Έτσι συμβαίνει, για παράδειγμα σε ένα ψυχωτικό επεισόδιο.

Σε ένα ερέθισμα που για ένα μέσο άτομο είναι μετρίας έντασης, η συφιλιδική αντίδραση είναι μια πλήρη αποδιοργάνωση, μια πλήρη απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα. Περισσότερα για αυτό θα αναφερθούν όμως και παρακάτω.

Ο θυμός του συφιλιδικού είναι ένας βίαιος εκρηκτικός θυμός, που φοβίζει τους παρευρισκόμενους. Χαρακτηρίζεται από την καταστροφικότητα. Ο ψωρικός είναι ευερέθιστος, αποτέλεσμα της έντονης υπερευαισθησίας του. Όμως, είναι μια επιφανειακή και παροδική ενόχληση. Μετά την έκφραση η ενόχληση περνάει. Ο συκωτικός είναι υπερβολικός στην έκφραση του θυμού. Τόσο υπερβολικός, ώστε γίνεται το επίκεντρο της προσοχής. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν προκαλεί το φόβο στους άλλους, όπως θα τον προκαλέσει ο συφιλιδικός.

Η θλίψη του συφιλιδικού επίσης χαρακτηρίζεται από μια καταστροφικότητα. Το άτομο έχει χάσει κάθε νόημα για να ζει. Είναι μελαγχολικός, θλιμμένος, ζοφερός. Αρνείται παντελώς τη ζωή. Δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τίποτε. Σε αντίθεση με το συκωτικό, ο οποίος με την έκφραση του προσώπου του, τη στάση του σώματός του και τα δάκρυά του μας δείχνει τη θλίψη του και με τον ψωρικό, που κλείνεται στον εαυτό του κυριευόμενος από τα αισθήματα ανεπαρκείας του.

Στη χαρά του επίσης χαρακτηρίζεται από καταστροφικότητα. Θέλει να καταστρέψει από τη χαρά του. Η καταστροφικότητα αυτή είτε θα εκδηλωθεί προς τα έξω είτε εσωτερικά τρελαίνοντας το άτομο. Το να χάσει κανείς τα λογικά του σε ένα χαρούμενο γεγονός είναι συφιλιδικό μίασμα. Σε αντίθεση με το συκωτικό, ο οποίος θέλει τον καθένα να συμμετέχει στην ευχαρίστησή του και τον ψωρικό, που γίνεται σαν παιδί στο συναισθηματισμό του.

Η έντονη επιθυμία του να δώσει κανείς τέλος στη ζωή του είναι συφιλιδικό μίασμα επίσης. Είναι έκφραση της καταστροφικότητας, που χαρακτηρίζει το συφιλιδικό. Γενικά, ο συφιλιδικός δε βιώνει χαρά. Δεν μπορεί να ζήσει τις απλές χαρές της ζωής.

Για παράδειγμα, στη γέννηση ενός παιδιού ο συφιλιδικός θα σκέφτεται: “Γιατί ήλθες σ’ αυτόν τον κόσμο; ... Καλύτερα να μην είχες γεννηθεί ... Μπελάδες και βάσανα θα σε περιμένουν ...”. Σε αντίθεση με το συκωτικό, ο οποίος θα περηφανεύεται για το παιδί προσπαθώντας να του βρει χαρίσματα και ο οποίος θέλει να θαυμάζουν όλοι το παιδί του. Σε αντίθεση επίσης με τον ενθουσιώδη ψωρικό, που παιδιάζει από τη χαρά του. Τα δύο παρακάτω ποιήματα του Καρυωτάκη μας δείχνουν πόσο μάταιη βλέπει τη ζωή ο συφιλιδικός:

ΑΝΟΙΞΗ
Έτσι τους βλέπω εγώ τους κήπους
Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία..
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά το ανθοχαμόγελό της στου βάλτου το θολό νερό.
Και η θύμηση τής νιότης σαλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία…
Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα, όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα.

Το κυπαρίσσι, ατέλειωτο σα βάσανο, προς τ’ άστρα σηκώνει τη μαυρίλα του, διψώντας τον αέρα.
Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δεντροστοιχίας οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους.
Οι δυο λατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισιά τους τα χέρια.
Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας.

ΠΡΕΒΕΖΑ
Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια, θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους, ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει, για να ζυγίσει, μια “ελλιπή” μερίδα, θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα. Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ’ ακούσουμε τη μπάντα. Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης, πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία, “υπάρχω” λες, κι ύστερα: “δεν υπάρχεις!”
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία. Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Η μελαγχολία με τον αυτοκτονικό ιδεασμό και τις παραληρητικές ιδέες αυτομομφής αποτελεί συφιλιδική κατάσταση επίσης.

Η μη απαρτίωση του Εγώ, αποτελεί συφιλιδικό μίασμα επίσης. Ένα μη απαρτιωμένο εγώ, όπως συμβαίνει στην προψυχωτική προσωπικότητα, διατηρεί κάποια σύγχυση σε σχέση με το διαχωρισμό του από το περιβάλλον. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει ρευστότητα των ορίων του Εγώ (καταστροφή της δομής), που επιτρέπει στο συφιλιδικό άτομο να αποδίδει ορισμένες δικές του σκέψεις, προθέσεις, ιδιότητες σε άλλα άτομα και τανάπαλιν μέσα από συνεχείς και αρχέγονες συνταυτίσεις.

Οι συνταυτίσεις χωρίς την οριοθέτηση με την πραγματικότητα διευκολύνουν την τμηματική προβολή και ενδοβολή διαφόρων στοιχείων, ώστε σε μια δεδομένη στιγμή η συφιλιδική προσωπικότητα να περιέχει αντίθετες ιδιότητες.

Τα αντιτιθέμενα στοιχεία κάνουν το άτομο να τοποθετείται με αμφιθυμία απέναντι σε διάφορα θέματα. Υπάρχει μια ρευστότητα των ορίων του Εγώ, δεν υπάρχει το βασικό πλαίσιο, πάνω στο οποίο θα δομηθούν και θα επεξεργαστούν οι βασικές πληροφορίες.

Ένα τέτοιο άτομο αμφιβάλει για την ίδια την ύπαρξή του, αμφισβητεί την ταυτότητά του. Εύκολα σε ένα τέτοιο άτομο δημιουργείται παρανοϊκός ιδεασμός (ο σχηματισμός έμμονων ιδεών και σκέψεων που, συνήθως, κάνω κάποιον να υποφέρει, βασανίζω, ταλαιπωρώ υπερβολικά κάποιον).

Ο συφιλιδικός παρουσιάζει έντονο ναρκισσισμό επίσης. Παρουσιάζει δυσχέρεια στο να επενδύσει αγάπη σε άλλα πρόσωπα, εκτός του εαυτού του. Όπως αναφέραμε και παραπάνω, δεν έχει ανεπτυγμένο το κοινωνικό συναίσθημα, δεν προσφέρει τίποτε από τον εαυτό του στην κοινωνία και τους νόμους της π.χ. δεν δέχεται να υπηρετήσει τη θητεία του ή αρνείται να δημιουργήσει οικογένεια ή να προσφέρει σε μια συναισθηματική σχέση.

Θεωρεί ότι έχει πολλά πράγματα να κάνει και ότι δεν θέλει να χάσει άσκοπα το χρόνο του. Τον οποίο όμως σπαταλά υπερβολικά για τις ατομικές του ανάγκες. Σαρκάζει τον κοινωνικό νόμο και αυτούς που τον ακολουθούν. Πολλές φορές έχει “μεγάλη ιδέα” για τον εαυτό του και συμπεριφέρεται με ανωτερότητα. Σε ακραίες περιπτώσεις υπάρχει παραλήρημα μεγαλείου, όπως συμβαίνει στην προϊούσα γενική παράλυση. Ιδέες όπως: “Είμαι δισεκατομμυριούχος” ή “Διοικώ όλους τους στρατούς της γης...” ή “Έχω διακορεύσει 100.000.000 παρθένες...” ή “Είμαι ο Χριστός, η Παναγία ...” είναι συφιλιδική έκφραση. Έχει καταστραφεί κάθε επαφή με την προσωπικότητα.

Η μαγική σκέψη είναι μια άλλη συφιλιδική έκφραση επίσης. Η αντικειμενικότητα λείπει, το φανταστικό αντικαθιστά τις ρεαλιστικές συνθήκες ή δυσκολίες.

Το άτομο αντιμετωπίζει τα θέματα με μαγικό και ονειρικό τρόπο, με βάση τις επιθυμίες, παρά την πραγματικότητα.

Ένα Εγώ με έντονο ναρκισσισμό, μαγική σκέψη και τάσεις παντοδυναμίας, θίγεται και τραυματίζεται εύκολα με την πρώτη ματαίωση των επιθυμιών του και έτσι από άμυνα αποσύρεται γρήγορα από τα ερεθίσματα που το δυσαρεστούν. Γενικά ο συφιλιδικός αποδιοργανώνεται εύκολα ακόμη και με ερεθίσματα χαμηλής έντασης. Έτσι παρατηρείται έλλειψη δραστηριότητας και αβουλία. Σε ακραίες περιπτώσεις παρατηρείται αυτισμός (Ο Αυτισμός είναι μια σοβαρή διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία, καθώς και από περιορισμένη, επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη συμπεριφορά. Όλες αυτές οι ενδείξεις ξεκινούν πριν το παιδί γίνει τριών ετών)

Η μη απαρτίωση του Εγώ συντελεί στο να έχει προδιάθεση για εξαρτήσεις. Στις σχέσεις του μπορεί να είναι εξαρτημένος. Κάπνισμα, αλκοόλ, τοξικές ουσίες είναι μια διέξοδος εξάρτησης επίσης. Δεν μπορεί να ελέγξει την ανάγκη του για το αντικείμενο εξάρτησης.

Η ιδιωτεία ((ψυχιατρ.) πλήρης διανοητική ανεπάρκεια· ηλιθιότητα) ανήκει στη σφαίρα του συφιλιδικού μιάσματος επίσης.
Στην ερωτική του ζωή είτε εμφανίζεται ο τυπικός κατακτητής, που μετά την κατάκτησή του δεν εμφανίζει κανένα ενδιαφέρον για το ερωτικό αντικείμενο. Άλλοτε μπορεί να είναι βίαιος, ή και βιαστής. Μπορεί να έχει τεράστιο μίσος για το άλλο φύλο ή να φθάνει σε οργασμό προκαλώντας πόνο και καταστροφή. Η νεκροφιλία είναι συφιλιδική έκφραση επίσης. Άλλοτε μπορεί να είναι φοβερά εξαρτημένος στη σχέση με τάση αυτοκαταστροφής σε κάθε απόρριψη.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η μελέτη του οικογενειακού περιβάλλοντος του συφιλιδικού ατόμου. Αν ανατρέξει κανείς στα παιδικά χρόνια ενός τέτοιου ατόμου θα παρατηρήσει ότι το οικογενειακό περιβάλλον είναι συχνά διαταραγμένο.

Συχνά η συγκρότηση της οικογένειας ήταν ελλιπής είτε γιατί ήταν ορφανοί, είτε γιατί είχαν εγκαταλειφθεί. Η απουσία ενός γονέα λόγω διάστασης, η συναίσθηση του παιδιού ότι εγκαταλείφθηκε λόγω παράνομης σύλληψης, η ταμπέλα του νόθου, η αναγκαστική υιοθεσία κ.λ.π. δημιουργούν έλλειψη εμπιστοσύνης του ατόμου και αντίδραση προς τους καθιερωμένους κοινωνικούς θεσμούς.

Αλλά και όταν υπάρχουν και οι δύο γονείς υπάρχει τεταμένη οικογενειακή ατμόσφαιρα. Υπάρχει ασυνεπής, οργίλη, βάναυση ή και χυδαία συμπεριφορά από τον πατέρα ενώ από τη μητέρα υπάρχει παραμέληση, που μπορεί να είναι αγχώδης για λεπτομέρειες αλλά η συναισθηματική της έκφραση είναι πτωχή και ασυνεπής.

Η παραμέληση από τη μητέρα αρχίζει από την πρώτη μέρα της γέννησής του. Τέτοια παιδιά που μεγαλώνουν με τέτοιες συνθήκες παρουσιάζουν δυσχέρεια ψυχικής συναλλαγής με τους άλλους, ιδίως τους μεγαλυτέρους, εχθρότητα και φιλονικίες προς τον πατέρα και τη μητέρα, είναι παρορμητικοί και πολλές φορές βίαιοι.

Λίγα λόγια από τον Χόρχε Μπουκάι:

Ένας άνθρωπος περπατούσε στα σοκάκια μιας επαρχιακής πόλης. Είχε χρόνο στη διάθεσή του και κοντοστεκόταν λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε κάθε πλατεία.
Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σ’ ένα ταπεινό κατάστημα με λευκή την ταμπέλα του. Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο στο σκούρο κρύσταλλο, μήπως καταφέρει να διακρίνει κάτι στο εσωτερικό… Το μόνο που φαινόταν ήταν ένα αναλόγιο που στήριζε μια χειρόγραφη ταμπελίτσα.

Ήταν μια παράξενη επιγραφή:

«Το μαγαζί της αλήθειας».

Ο άνθρωπος ξαφνιάστηκε και σκέφτηκε ότι, πράγματι, ήταν ένα ευφάνταστο όνομα καταστήματος, όμως, του ήταν αδύνατον να φανταστεί τι πουλούσε. Μπήκε μέσα, πλησίασε τη δεσποινίδα που στεκόταν στον πρώτο πάγκο και ρώτησε:

«Συγγνώμη. Εδώ είναι το μαγαζί της αλήθειας;»

«Μάλιστα κύριε. Τι λογής αλήθεια θέλετε; Αλήθεια μερική, αλήθεια σχετική, αλήθεια στατιστική, πλήρη αλήθεια;»

Πράγματι, πουλούσαν αλήθεια.

Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν. Να πηγαίνεις σ’ ένα μέρος και να αγοράζεις αλήθεια… Ήταν υπέροχο!

«Θέλω πλήρη αλήθεια» αποκρίθηκε αταλάντευτα.

Είμαι τόσο απαυδισμένος από τα ψέματα και τα πλαστά λόγια, σκέφτηκε. «Δε θέλω άλλες γενικεύσεις, ούτε δικαιολογίες, δε θέλω απάτες, ούτε κοροϊδίες.»
«Θέλω την απόλυτη αλήθεια!» διόρθωσε.

«Συγγνώμη… αλλά ξέρετε την τιμή;»

«Όχι, ποια είναι;» αποκρίθηκε αφηρημένα, γιατί στην πραγματικότητα ήξερε ότι θα πλήρωνε όσο-όσο για να έχει όλη την αλήθεια.

«Κοιτάξτε, όταν θα πάρετε όλη την αλήθεια» είπε η πωλήτρια, «το πιθανότερο είναι πως θα χάσετε για πολύ καιρό τον ύπνο σας.»

Ένα ρίγος διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά του κι έμεινε αρκετή ώρα σκεπτικός. Δε φανταζόταν ότι το κόστος θα ήταν τόσο υψηλό.

«Ευ… ευχαριστώ… Και με συγχωρείτε…» ψέλλισε τελικά, προτού φύγει από το κατάστημα με το βλέμμα στο πάτωμα.

Ένιωσε λίγο θλιμμένος όταν συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν ακόμα έτοιμος για να δεχτεί την απόλυτη αλήθεια, ότι είχε ακόμα ανάγκη από ορισμένα ψέματα για να βρίσκει ανάπαυση, από ορισμένους μύθους και εξιδανικεύσεις για να μπορεί να κρύβεται. Ήθελε κάποιες δικαιολογίες για να μην έχει να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό…

«Ίσως αργότερα» σκέφτηκε, προσπαθώντας να απαλύνει την ντροπή που ένιωθε για τη δειλία του.

Έτσι φερόμαστε μερικές φορές. Τρέχουμε μακριά από αυτό που ξέρουμε πως είναι η αλήθεια.

Το σκάμε για να ηρεμήσουμε, για να μην ενεργήσουμε, μόνο και μόνο για να μην αντιμετωπίσουμε αυτό που μας πονάει ή για να υποβαθμίσουμε την ανικανότητά μας να δεχτούμε τις αντιφάσεις.

Είναι, πράγματι, πιο εύκολο να σπάσουμε τον καθρέφτη και να ξεχάσουμε την ασχήμια, παρά να δεχτούμε ότι μοιάζουμε με την ανεπιθύμητη εικόνα που μας αντανακλά.

Δεν μπορείς να ψάχνεις έξω αυτό που έχασες μέσα.( Χόρχε Μπουκάι)

Θα κλείσω αυτό το άρθρο με το οπισθόφυλλο από το βιβλίο Η ΓΝΩΣΗ του Γ. Τσάτσαρη.

Η γνώση είναι μια παραγωγική ταξιδευτική σειρά κυκλοπορειών που δεν συνυπάγονται σε μεμονωμένες αντιλήψεις προορισμένες για διαχωρισμένους τομείς. Είναι το ΟΛΟΝ της γενεσιουργού παραγωγής στο άπειρο πριν, στο άπειρο παρόν και στο άπειρο μέλλον.

Και μόνον εάν εισέλθεις ως ταξιδιώτης σε αυτές τις άπειρες κυκλοπορείες, θα μπορείς να λογίζεσαι ως συνυπαρξιακός Γνώστης των διαδρομών σου. Κι αυτό πάντοτε θα σε οδηγεί στην αποκατάσταση της ευρηματικής ζωής, που είναι και η ολοκλήρωση της ουσιαστικής ευτυχίας.

Η Γνώση είναι ένας μηχανισμός λειτουργίας μέσα στο κάθε άτομο που του διαμορφώνει ικανότητες να ταξιδεύει μέσα στην Δημιουργία, όχι απαραίτητα με το υλικό του σώμα, αλλά με την νοητική του τάξη.

Η ουσιαστική Γνώση φέρνει το άτομο στην ανεύρεση των συνδυασμών των συστοιχειώσεων του κάθε χώρου που επιθυμεί να τον γνωρίσει. Αλλά τον οδηγεί άριστα και στο να γνωριστεί με τον εαυτό του.


ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ (να γνωρίσεις τον εαυτό σου)

ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ (να κάνεις τα πάντα με μέτρο, αποφεύγοντας την υπερβολή)



Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας


Το άρθρο αυτό έχει αναρτηθεί και στο lifehub.gr ετικέτες, άρθρα ομοιοπαθητικής .

Για το δεύτερο μέρος πατήστε εδώ

Παναγιώτης Ψαρρός
2109919619 - 6974130244

Βιβλιογραφία
Η απαγορευμένη Γνώση Alice Miller Εκδόσεις ΡΟΕΣ
Η αλήθεια για τους αρχαίους έλληνες φιλόσοφους Παντελής Γιαννουλάκης Εκδόσεις ΑΓΝΩΣΤΟ
Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος Μ. Σκοτ Πεκ Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Ριζώματα Δρ. Γεώργιος Λουκάς  Εκδόσεις
MEDICUM
Συγκινησιακή πανούκλα Βίλχελμ Ράιχ   Εκδόσεις ΡΕΩ
Η Γνώση Ιωάννης Τσάτσαρης  Εκδόσεις ΕΠΙΣΤΟΣ
Από την άγνοια στη σοφία ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ Εκδόσεις
Opera
el.wikipedia.org

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

«Ομοιοπαθητική & ανθρώπινες σχέσεις». Πέμπτη από σειρά εκπομπών



Η ΕΝΑΤΗ Εναλλακτική Τηλεόραση, σας παρουσιάζει τον ομοιοπαθητικό Παναγιώτη Ψαρρό, στην πέμπτη από σειρά εκπομπών με θέμα:

"Ομοιοπαθητική & ανθρώπινες σχέσεις"



Και όπως αναφέρθηκα στην αρχή, οι αγχώδεις καταστάσεις ξεκινούν από την σύλληψη και το βρέφος μπορεί να γεννηθεί ανασφαλή και να παρουσιάζει άγχος. Αυτή την κατάσταση την βλέπουμε πολύ συχνά όταν η μητέρα ή και ο πατέρας ή και οι δυο είχαν μια προϊστορία ανασφάλειας, άγχους, θλίψης, απογοήτευσης, κ.α. Τότε πολλές φορές υπάρχει αβεβαιότητα μέσα στην οικογένεια.

Πιθανόν οι γονείς να μην είναι σίγουροι για τον εαυτό τους και για το πώς να σχετιστούν με το παιδί τους ή πώς να χειριστούν τις πολλές και πολύπλοκες απαιτήσεις και ανάγκες του. Όταν συμβαίνει αυτό η ευκολότερη λύση για πολλούς ενήλικες είναι απλά να προσπαθήσουν να καταπιέσουν το παιδί εντελώς εγωιστικά για χάρη της ησυχίας και της ηρεμίας.

Όταν οι πρώτες εμπειρίες είναι υπερβολικά αρνητικές και έχουν δημιουργήσει βαθιά πικρά βιώματα, αυτό μπορεί να γίνει σχεδόν σαν μια «ανάπτυξη» που προσλαμβάνει μια δική της υπόσταση - μόλυνση και οδηγεί σ' ένα αίσθημα μόνιμης δυσαρέσκειας και απόρριψης, ότι δεν το αγαπά κανείς, και αυτό φαίνεται αδύνατον να λυθεί ή να ξεπεραστεί στο μέλλον όσο σωστές και τρυφερές κι αν γίνουν οι σχέσεις μετέπειτα.

Για αυτό η παροιμία μας λέει κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε!    

Ανακεφαλαιώνοντας θα έλεγα ότι: οι σχέσεις μας λοιπόν ξεκινούν από την ώρα τις σύλληψης, στην εγκυμοσύνη, στον τοκετό και κατόπιν στο περιβάλλον που θα βρεθούμε.
Και εάν είναι όλα θετικά που σπανίζει βέβαια αυτό, τότε θα έχουμε μια σχετικά ισορροπημένη πορεία ζωής, διαφορετικά μας περιμένουν αρκετές δυσκολίες που καλούμαστε να λύσουμε. 

Η γη στην οποία βρισκόμαστε δεν είναι χώρος εξοχής και απόλαυσης. Είναι χώρος για δυνατούς πολεμιστές, αναγνώρισης του Ασυνειδήτου - Εγώ.

Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικές κατά - στάσεις. Όπως τις περιγράφει ο Dr. Trevor Smith.

Παιδιά.

Ανασφάλεια και φόβος: Το παιδί είναι αναστατωμένο και δεν μπορεί να καθίσει να παίξει με κάτι το δημιουργικό ή περίπλοκο. Αυτά τα παιδιά φαίνονται πάντα ανήσυχα, ότι κάτι τα απασχολεί και χρειάζονται συνεχή βοήθεια και προσοχή, ζητάνε από το μεγάλο να τα κρατά ή να βρίσκεται σε πολύ κοντινή απόσταση.  

Το υπερκινητικό παιδί: Αυτό είναι σύνηθες κι εξαντλητικό πρόβλημα. Το παιδί είναι υπερβολικά ανήσυχο, συχνά έχει υποστεί κάποια ψυχολογική βία ή στέρηση, κινείται συνεχώς και προσκολλάται σ' οποιονδήποτε ενήλικο βρίσκεται γύρω του με ένα υπερβολικά στοργικό τρόπο.

Σχολική φοβία: Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει μια συναισθηματικά καταπιεσμένη, φοβική ίσως μητέρα ή το παιδί έχει υποστεί κάποια βλάβη στα πρώτα στάδια της ζωής  και είναι γεμάτο από συγκεχυμένα και τρομακτικά διφορούμενα συναισθήματα προς τη μητέρα που δεν μπορούν να εκφραστούν ή να γίνουν κατανοητά. Τα αισθήματα εκδηλώνονται σαν ένα είδος φοβίας ότι κάτι θα συμβεί στη μητέρα ή καμιά φορά σε κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας από κάποια εξωτερική κι ανεξέλεγκτη δύναμη. Αυτό μπορεί να είναι η αρχή ενός πιθανού μελλοντικού καταναγκαστικού προβλήματος, που αν είναι έντονο μπορεί να κρατήσει σ' όλη τη ζωή.

Το παθητικό παιδί: Συχνά νομίζουμε ότι αυτά τα παιδιά είναι τεμπέλικα αλλά δεν είναι έτσι. Προκαλούν στους γονείς αντιδράσεις εκνευρισμού και αυτό αυξάνει τη παθητικότητα και τις βαθύτερες ανασφάλειές τους. Η συχνότερη αιτία είναι πολύ απλά η ιδιοσυγκρασία και η νευρικότητά τους, όποτε η έλλειψη αυτοπεποίθησης έρχεται στο προσκήνιο. Αυτά τα παιδιά συμφωνούν με τους άλλους ή τους ηρεμούν κι' αυτό το κάνουν από φόβο για να ξεφορτωθούν κάποιες φανταστικές απειλές και απαιτήσεις, παρ' όλο που άλλες φορές μπορεί να γίνουν πεισματάρικα ή αντιδραστικά κάτι που οφείλεται επίσης στους βαθύτερους φόβους τους.

Υποχονδρία: Είναι συνήθης κατάσταση στο νευρικό, συνεσταλμένο και φοβισμένο παιδί. Φοβούνται την ασθένεια, τα νοσοκομεία, τους γιατρούς και την αδιαθεσία. Συνήθως αυτό το έχει αντιγράψει από κάποιον ενήλικο στην οικογένεια, ο οποίος έχει εμφυτεύσει τα συμπτώματα στο μυαλό του παιδιού. Συχνά ο ένας από τους γονείς έχει ένα χρόνιο πρόβλημα, συνήθως ψυχολογικό, ή ο παππούς, ή η γιαγιά ή κάποια θεία μιλούν πολύ για τα συμπτώματά τους, τα φάρμακά τους, το γιατρό τους και τις θεραπείες τους. Όλα αυτά μπορεί να δημιουργήσουν ιδέες και φαντασίες σ' ένα παιδί που είναι ευαίσθητο, επηρεάζεται εύκολα, και που λόγω αδύνατου χαρακτήρα κι ανωριμότητας παίρνει πάνω του τις σκέψεις, τις ιδέες και τις έγνοιες των αρρώστων ενήλικων.

Συναισθηματικά προβλήματα εφήβου. 
Σχεδόν πάντα αυτά τα προβλήματα συγκεντρώνονται αναπόφευκτα γύρω από το κύριο πρόβλημα, τη σημαντική έγνοια των εφήβων, δηλαδή τη σεξουαλικότητα. Δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τη σεξουαλικότητα από το αναπτυσσόμενο εγώ του εφήβου, που εκφράζεται μέσω της βαθιάς ανησυχίας και της ενασχόλησης με σωματικά θέματα, όπως το βάρος, η υγεία, η ανάπτυξη, το ύψος, το χρώμα, το δέρμα και γενικά με την εμφάνιση.

Κατάθλιψη-μελαγχολία:Είναι πολύ σύνηθες πρόβλημα στην εφηβεία. Μπορεί να προκύψει οποιαδήποτε στιγμή αν υπάρχουν προβλήματα, ή σε στιγμές πίεσης, συχνά στις εξετάσεις, από έλλειψη ευκαιριών εργασίας, από λήψη ναρκωτικών, από ερωτική απογοήτευση ή από ανασφάλειες που εμποδίζουν τη δημιουργία σχέσεων.

Η κατάθλιψη μπορεί να είναι πολύ σοβαρή φτάνοντας μέχρι αυτοκτονία. Συχνά μπορεί να έχει προηγηθεί κάποιο τραύμα ή μια απώλεια. Άλλοτε η κατάθλιψη ακολουθεί κάποιο οικογενειακό πρότυπο ή αν υπάρχει ισχυρό κληρονομικό ιστορικό. Άλλοι εμφανίζουν σοβαρή κατάθλιψη μετά από μια σωματική νόσο, όπως π.χ. αδενοπάθεια, γρίπη, ή ηπατίτιδα.

Ψυχωτικές αντιδράσεις και ψύχωση: Είναι συνήθης κατάσταση στον υπερευαίσθητο, δειλό, ντροπαλό, κι αποτραβηγμένο έφηβο, που συχνά είναι ανώριμος.  Γενικά όπου υπάρχει οικογενειακό ιστορικό διανοητικής διαταραχής που συσχετίζεται με την ενασχόληση πάνω στην εικόνα του σώματος του και μερικές φορές με νευρική ανορεξία. Η οποιαδήποτε πιθανότητα για φυσιολογική μελέτη ή δουλειά σ' αυτή τη κατάσταση είναι μηδαμινή.

Νευρική ανορεξία: αυτό το πρόβλημα είναι συχνό κυρίως σ' ορισμένα υπερευαίσθητα κορίτσια και σπάνιο στα αγόρια. Συχνά υπάρχει ένας «χοντρός» στην οικογένεια ή κάποιος συγγενής έχει πρόβλημα βάρους, κι αυτό έχει προκαλέσει το φόβο και την ενασχόληση με τη δίαιτα και την απώλεια βάρους. Συνήθως υπάρχει αμηνόρροια.

Ναρκωτικά: αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει ο έφηβος για «συγκίνηση» ή για να «πάει ψηλά», για να δημιουργήσει μια έντονη περίοδο ευθυμίας, έξαψης, συγκίνησης και φαντασίας. Η ανάγκη «να ανέβει» είναι για να ξεφύγει από τα «χαμηλά» ή από τις υποκλινικές (λανθάνουσες) καταθλιπτικές καταστάσεις που βιώνει και που ποτέ δεν αναφέρονται. Υπάρχει μια φυγή, από το να εργαστεί πάνω στα προβλήματα της ανάπτυξης των συγκρούσεων του, των αντιθέσεων και της σεξουαλικότητας του. Ενώ βρίσκεται υπό την επήρεια του ναρκωτικού μπορεί να υπάρξει και ερωτική επαφή αλλά είναι κατά ένα μεγάλο μέρος αμέτοχος κι ανεύθυνος, και δεν έχει στοιχεία συναισθηματικής σύνδεσης ή τρυφερότητας. Είναι ένα είδος φυγής και συχνά συνδέεται με τη βία.

Για να δείτε την τέταρτη εκπομπή πατήστε εδώ.

Σάββατο 9 Ιουλίου 2016

Κατάλαβες;

  Και άμα δεν κατάλαβες, κάνε πως κατάλαβες, για να μην σε καταλάβουν, ότι δεν κατάλαβες. 

Κατάλαβες;