Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Διατροφή και υγεία



Τι Πρέπει να Τρώμε για να Έχουμε Καλή Υγεία;

Θρέφονται δι’ αλφίτων, αλεύρων, όψου, ελαιών, τυρού, βολβών, λαχάνων και τραγημάτων, σύκων, ερεβύνθων και κυάμων και ούτω διάγοντες βίον εν ειρήνη μετά υγείας, ως εικός, γηραιοί τελευτώντες άλλον τοιούτον βίον τοις εγγονείς παραδόσουσι.

Πλάτων

Γράφει η Αλεξάνδρα Ευθυμιάδου-Γρίβα

Το ερώτημα από τι προκαλείται η ασθένεια απασχολούσε τον άνθρωπο από τις απαρχές της ιστορίας του και οι απαντήσεις που δινόταν ποίκιλαν ανάλογα με την ιστορική περίοδο. Για αιώνες οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι ασθένειες είχαν θεϊκή προέλευση και η θεραπεία τους βασίζονταν στους μάγους-θεραπευτές που με θυσίες και εξορκισμούς στα πνεύματα προσπαθούσαν να τις αποτρέψουν. Με τη χρήση βοτάνων, νηστείας και άλλων θεραπευτικών μέσων προσπαθούσαν να παρέμβουν για ν’ ανατρέψουν την αρρώστια και να επιτύχουν την ίαση του πάσχοντος.

Τον 5ο π.χ. αιώνα, με την Αθηναϊκή Δημοκρατία, είχαμε μια ανατροπή στην αντίληψη περί υγείας και αρρώστιας, εξαιτίας της –ιστορικά μοναδικής– ρήξης που σημειώθηκε στο δημόσιο επίπεδο σε σχέση με τα βασικά ερωτήματα πώς οργανώνεται, πώς νομοθετείται, πώς διοικείται η κοινωνία και ποιος θεσπίζει τους νόμους της.

Αυτή την περίοδο εμφανίζεται ο Ιπποκράτης, που έβαλε τον θεμέλιο λίθο για μια άλλη αντίληψη που έχει σχέση με την πρόκληση των νοσημάτων και παθήσεων στον άνθρωπο. Στο ερώτημα γιατί οι άνθρωποι αρρωσταίνουν απαντάει με τρόπο απλό και καταλυτικό:

Αρρωσταίνουμε από αυτά που τρώμε. Η τροφή είναι το φάρμακο και το φαρμάκι μας.

Έτσι διαμορφώθηκαν οι κανόνες διατροφής που πρέπει να εφαρμόζονται για να είναι ο άνθρωπος υγιής. Οι παράγοντες που αφορούν τις εργασιακές συνθήκες και τις συνθήκες ζωής, το κλίμα, την ανάπαυση και τη διατροφή, αποτελούν την βάση για την πρόκληση των παθήσεων και την ανατροπή της υγείας αλλά και είναι οι προϋποθέσεις για την ανασύνταξη της υγείας στον άνθρωπο.

Οι κανόνες αυτοί ακολουθήθηκαν για πολλούς αιώνες μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα, όπου άρχισαν να διατυπώνονται καινούργιες θεωρίες για την εμφάνιση των παθήσεων και την παρέμβαση για την θεραπεία τους.

Η ανακάλυψη των μικροβίων αρχικά και των ιών αργότερα είχε ως αποτέλεσμα να θεωρηθούν ως η βασική αιτία της δημιουργίας των νοσημάτων. Τα φάρμακα που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται έχουν ως στόχο την εξαφάνιση των μικροβίων και ιών από το ζωντανό οργανισμό.

Τον 19ο αιώνα, που είναι και αιώνας μεγάλων εφευρέσεων, κατακτήθηκε από τον άνθρωπο η δυνατότητα της παραγωγής ενέργειας με τις μηχανές εσωτερικής καύσεως. Η μηχανική μιμήθηκε την ανθρώπινη μηχανή, μέσω της οποίας η ύλη μετασχηματίζονταν σε ενέργεια που σήμαινε δυνατότητα κίνησης, θέρμανσης, ψύξης, κλπ. Η ποιότητα, το είδος και η ποσότητα της τροφής, του στοιχείου που όριζε ο Ιπποκράτης ως βασικό για την εύρυθμη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού, θεωρήθηκε βασική για τις μηχανές αλλά όχι για τον άνθρωπο.

Ενδιαφερόμαστε για τη βενζίνη που θα βάλουμε στην μηχανή του αυτοκινήτου μας και δεν βάζουμε καμένα λάδια στο αυτοκίνητο μας. Αλλά, αντιθέτως, τηγανίζουμε τα λάδια που χρησιμοποιούμε για τη «μηχανή» του σώματός μας και τρέφουμε τα παιδιά μας με τηγανιτές πατάτες.

Στην εποχή μας, είμαστε φορείς μιας σχιζοφρενικής συμπεριφοράς: Από τη μια γνωρίζουμε πολλά για την λειτουργία του σώματός μας και από την άλλη δεν κάνουμε τίποτα για την υγεία μας.

Ποιες Είναι οι Κατάλληλες Τροφές για τον Άνθρωπο;

Η πρώτη ερώτηση είναι ποια τροφή είναι κατάλληλη για τον ανθρώπινο οργανισμό. Ο άνθρωπος είναι βασικά καρποφάγος, δεν βόσκει χόρτα ούτε τρώει θηράματα. Ο «Κήπος της Εδέμ» τον θέλει καρποφάγο. Η εκδίωξη του από τον «Παράδεισο» τον εξαναγκάζει να γίνει παμφάγος να μάθει να συντηρεί τις τροφές, όμως και παράλληλα ν΄ αρρωσταίνει σωματικά και ψυχικά.

Η βασική τροφή του ανθρώπου είναι τα φρούτα, οι καρποί και οι βλαστοί. Η τροφή πρέπει επίσης να είναι σχετική με τις κλιματολογικές συνθήκες, γιατί η τροφή θερμαίνει, ψύχει το σώμα μας και γενικά πρέπει να το βοηθάει να αντιμετωπίσει τις καιρικές συνθήκες στις οποίες επιβιώνει.

 •Το καλοκαίρι, που σημειώνονται ιδιαίτερα υψηλές θερμοκρασίες, εάν εξακολουθούμε να τρώμε τα βαριά λιπαρά γεύματα του χειμώνα, αντιμετωπίζουμε το ενδεχόμενο της θερμοπληξίας, γιατί μπουκώνουν οι αρτηρίες με καμένο λίπος και το σώμα δεν μπορεί ν ΄αποβάλλει την παραγόμενη θερμοκρασία.

 •Το χειμώνα, με τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, εάν καταναλώνουμε κατεψυγμένα ζαρζαβατικά του καλοκαιριού, θα έχουμε πρόβλημα με την θέρμανση του σώματος, γιατί τα ζαρζαβατικά του καλοκαιριού περιέχουν μεγάλες ποσότητες νερού που συντελεί στη μείωση της θερμοκρασίας του αίματος τον χειμώνα. Το καταψυγμένο καλαμπόκι είναι επιζήμια τροφή τον χειμώνα, σ’ αντίθεση με το αποξηραμένο ή το αλεύρι του που είναι εξαιρετικά ωφέλιμο.

 •Την άνοιξη, τα άγρια χόρτα και τα λαχανικά, οι αγκινάρες, οι καρδιές από μαρούλια, τα γαϊδουράγκαθα (βλαστοί) αποτελούν ιδανική τροφή για τον καθαρισμό και την κάθαρση του σώματός μας.

Ο Ρόλος της Διατροφής στο Ανοσοποιητικό Σύστημα

Το μέσα και το έξω



«Αυτό που σε μια γενιά φαίνεται ως η κορύφωση της ανθρώπινης γνώσης, συχνά θεωρείται άτοπο από την επόμενη, και αυτό που θεωρείται προκατάληψη σ’ έναν αιώνα, μπορεί να αποτελέσει τη βάση της επιστήμης στον επόμενο». (Θεόφραστος Παράκελσος)

Από το να επιτιθέμαστε στο σώμα με μεγάλες και συχνά για μεγάλο χρονικό διάστημα και με συχνά επαναλαμβανόμενες δόσεις ισχυρών φαρμάκων, που σε τελική ανάλυση ο οργανισμός εξαντλείτε από την δηλητηρίαση που προκύπτει και πλέον δεν έχει την αντοχή η την δυνατότητα να επανέλθει ξανά στο φυσιολογικό του επίπεδο. Ας δούμε το πώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί η σχέση του μέσα και του έξω και όχι μόνο, στον ανθρώπινο οργανισμό, δίνοντας μας έτσι, μια διαφορετική ερμηνεία για την διαταραχή που εμείς αποκαλούμαι ασθένεια (Αρρώστια).

Στην ομοιοπαθητική τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Μπορεί εύκολα να πείσει κάθε σκεπτόμενο, ότι οι παθήσεις των ανθρώπων δεν βασίζονται σε υλικό ερέθισμα, δηλαδή σε νοσογόνο ύλη, αλλά ότι είναι μόνο πνευματοειδούς (δυναμικές) διαταραχές της πνευματοειδούς δύναμης που ζωογονεί το σώμα του ανθρώπου (της ζωτικής αρχής, της ζωτικής δύναμης).

Η ομοιοπαθητική ξέρει, ότι θεραπεία μπορεί να επακολουθήσει μόνο με την αντίδραση της ζωτικής δύναμης στο σωστό ομοιοπαθητικό φάρμακο που λήφθηκε, θεραπεία τόσο περισσότερο βέβαιη και γρήγορη, όσο ισχυρότερη είναι η ζωτική δύναμη του ανθρώπου που έχει τη διαταραχή.

Γι’ αυτό η Ομοιοπαθητική αποφεύγει ακόμη και την ελαχιστότατη εξασθένιση, ( Η ομοιοπαθητική πότε δεν χύνει σταγόνα αίματος, δεν δίνει εμετικά, καθαρκτικά, παυσίπονα, η φάρμακα που είναι τόσο ισχυρά και που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματική αιτία της ασθένειας.  Με λίγα λόγια η ομοιοπαθητική δεν καταπραΰνει ποτέ πόνους με όπιο, δεν εξαφανίζει εξωτερικές αρρώστιες με εξωτερικά φάρμακα) ακόμα, κατά το δυνατόν, κάθε πρόκληση πόνου, γιατί και ο πόνος ληστεύει τις δυνάμεις και γι’ αυτό χρησιμοποιεί για τη θεραπεία τέτοια μόνο φάρμακα, των οποίων γνωρίζει καλά την ικανότητα να αλλοιώνουν και να μεταβάλουν δυναμικά την κατάσταση της υγείας.

Τότε διαλέγει ένα τέτοιο ομοιοπαθητικό φάρμακο, του οποίου οι τροποποιητικές στην κατάσταση της υγείας δυνάμεις είναι ικανές να εξουδετερώνουν την προκείμενη φυσική αρρώστια με ομοιότητα (similia similibus) και το δίνει στον άρρωστο απλό, σε πολύ λεπτές δόσεις (τόσο λεπτές, ώστε μόλις να επαρκούν να εξουδετερώσουν τη φυσική νόσο, χωρίς να προκαλούν πόνο ή εξασθένηση).

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, η φυσική αρρώστια να εξαλείφεται και ο άρρωστος ήδη κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης να δυναμώνει σχεδόν από μόνος του και να θεραπεύεται χωρίς και στο ελάχιστο να εξασθενίσει, να ταλαιπωρηθεί και να υποφέρει. Ασχολία φαινομενικά μεν εύκολη, όμως πολύ στοχαστική, κουραστική, βαριά, η οποία όμως σε μικρό χρονικό διάστημα και χωρίς ενοχλήσεις αποκαθιστά πλήρως την υγεία των ασθενών και γι’ αυτό γίνεται μια σωτήρια ασχολία, που εμψυχώνει.

Σύμφωνα μ’ αυτά, η Ομοιοπαθητική είναι μια εντελώς απλή θεραπευτική τέχνη, που παραμένει πάντοτε αμετάβλητη στις αρχές και στους τρόπους ενέργειας. Όπως η θεωρία στην οποία βασίζεται, καλά εννοούμενη, φαίνεται πλήρως ολοκληρωμένη και γι’ αυτό το λόγο παρέχει βοήθεια. Πρέπει να ‘ναι αυτονόητη η ίδια καθαρότητα στη θεωρία και στην πράξη και πρέπει να σταματήσει να καυχιέται με το σεβαστό όνομα Ομοιοπαθητική το κάθε οπισθοπαραστράτημα στην καταστρεπτική ρουτίνα της παλιάς Σχολής, (της οποίας η αντίθεση είναι όπως η νύχτα με την μέρα).

Το μέσα και το έξω

Η θέση που έχουν τα μέρη του σώματος στο χώρο δεν είναι αυθαίρετη. Κάποια όργανα είναι πιο εσωτερικά, άλλα είναι εξωτερικά. Κάποια είναι ψηλά, άλλα χαμηλά. Κάποια είναι δεξιά ή αριστερά. Όλα αυτά έχουν τη σημασία τους.

Όσο πιο εξωτερικό είναι κάτι, τόσο πιο εμφανές είναι. Κι όσο πιο εμφανές είναι, τόσο πιο εύκολα το συνειδητοποιούμε. Πάνω στο δέρμα, παραδείγματος χάρη, φαίνονται όλα και τα συνειδητοποιούμε αμέσως. Ενώ ένα εσωτερικό τραύμα, όσο δεν πονάει, μπορεί να μείνει για καιρό απαρατήρητο.
Ακόμη και στο εσωτερικό του σώματος, κάποια όργανα είναι πιο «εξωτερικά» από άλλα. Για παράδειγμα, η ουροδόχος κύστη βρίσκεται πιο έξω από το νεφρό, η χολή βρίσκεται πιο έξω από το συκώτι. Οι Κινέζοι μιλούν για όργανα γιν και όργανα γιανγκ που λειτουργούν σε ζεύγη. Το γιν αντιπροσωπεύει την εσωτερική διάσταση, ενώ το γιανγκ την εξωτερική – την κοινωνική ζωή, τη δραστηριότητα, την έκφραση.

Τα «εξωτερικά» όργανα σχετίζονται συχνά με τις δυσκολίες μας στην κοινωνική ζωή, στις σχέσεις μας, ενώ τα «εσωτερικά» όργανα σχετίζονται περισσότερο με υπαρξιακά ερωτήματα που αφορούν την ταυτότητά μας ή τις στενές μας σχέσεις.

Τα προβλήματα στο συκώτι, για παράδειγμα, σχετίζονται συχνά με ό, τι αγγίζει το Εγώ μας, τις επιθυμίες μας και την εικόνα του εαυτού μας, ενώ η χολή σηματοδοτεί δυσκολίες σε μια σχέση όταν η επιθυμία μας δεν υλοποιείται εξαιτίας ενός άλλου ανθρώπου. Τα νεφρά εκφράζουν τη σχέση μας με τους γονείς ή το σύντροφό μας. Η ουροδόχος κύστη, από την άλλη, εκφράζει τα προβλήματα μας σχετικά με το «χώρο» που καταλαμβάνουμε. Όσο για τον ουρητήρα, που συνδέει τα νεφρά με την ουροδόχο κύστη, συχνά το σημείο όπου λαμβάνει χώρα μια οδυνηρή συνειδητοποίηση όταν οι φόβοι μας ή ο θυμός που εν αγνοία μας έχει απωθηθεί στο νεφρό προσπαθούν να «βγουν» και να αποβληθούν από την ουροδόχο κύστη.

Κάτι παρόμοιο, αν και όχι τόσο ξεκάθαρο, βλέπουμε και στο παχύ έντερο μεταξύ αριστερού εντέρου (εσωτερικό) και δεξιού εντέρου ( εξωτερικό). Η ειλεοτυφλική βαλβίδα κοντά στη σκωληκοειδίτιδα (εκεί όπου το λεπτό έντερο ενώνεται με το παχύ) σχετίζεται περισσότερο με θέματα υλικά/μητρικά τονίζοντας τις δυσκολίες μας με την «τροφή», δηλαδή με τα χρήματα, και την ανάγκη μας για ασφάλεια. Στην άκρη, ο πρωκτός αφορά περισσότερο μια δυσκολία «κοινωνική /πατρική» ή σε σχέση με μια εξωτερική κατάσταση, λιγότερο βαθιά, λιγότερο «στα σωθικά» μας από τον ειλεοτυφλικό «φόβο» να στερηθούμε». Πολλές φορές η σκωληκοειδίτιδα σχετίζεται συχνά με μια άρνηση αλλαγής κι ένα φόβο να προχωρήσουμε μπροστά. Αλλά αυτό είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε γιατί αυτός ο φόβος είναι βαθύς, εσωτερικός, μυστικός τις πιο πολλές φορές. Αντίθετα, ένας θυμός που εκφράζεται με μια κρίση αιμορροΐδων είναι πιο εξωτερικός και μπορούμε εύκολα να εντοπίσουμε την αιτία του.

Μια «εσωτερική» ασθένεια συνήθως είναι πιο σοβαρή σε σχέση με μια «εξωτερική» και είναι πιο δύσκολο να γίνει διάγνωση. Ίσως επειδή η αιτία που την προκαλεί είναι κι αυτή βαθιά κρυμμένη από τη συνείδησή μας.

Αυτή η παρατήρηση για τη συνειδητοποίηση από τα μέσα προς τα έξω δεν είναι απλώς χρήσιμη για να κατανοήσουμε τις σχέσεις στα ζεύγη των οργάνων, αλλά έχει και πρακτικό ενδιαφέρον για να καταλάβουμε την εξέλιξη μιας πάθησης. Εδώ και περίπου δύο αιώνες, ο Κονσταντίν Χέρινγκ συνόψισε αυτές τις ιδέες σε μια φράση που χρησιμοποιούμε καθημερινά στην ομοιοπαθητική:
«Κάθε ασθένεια θεραπεύεται από μέσα προς τα έξω, από πάνω προς τα κάτω και αντίστροφα από τη σειρά με την οποία εμφανίστηκαν τα συμπτώματα».

Και να θυμόμαστε ότι τα πάντα είναι από μέσα προς τα έξω. Τα πάντα…

Το πάνω και το κάτω

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Απαγορευμένες σκιές



Φυλλοβόλα απογεύματα σε δρόμους στενούς.

Το φως δεν ακούμπησε από τότε που τα απέναντι μπαλκόνια ενώθηκαν σε σκέπαστρο.

Στα πεζοδρόμια με τις στραβές πλάκες από τις ρίζες παλιών μεγάλων δέντρων που κόπηκαν
οι βιτρίνες άδειασαν, οι λαμπτήρες σπασμένοι.

Ελάχιστοι οι περαστικοί, προσπαθούν να περνούν απαρατήρητοι.

Στους τοίχους δε σβήνουν τα παλιά γκράφιτι, πέφτουν μαζί με τους σοβάδες.

Σφραγιστά παραθυρόφυλλα και στόρια κατεβασμένα τόσο που να μη δείχνουν αν μέσα έχει φως

Δεν έχει, ούτως ή άλλως.

Το φως είναι απαγορευμένο. Δημιουργεί σκιές. Και οι σκιές είναι ανυπάκουες.

Σε αντίθεση με το σώμα που είναι υπάκουο και τηρεί πιστά τις εντολές περί ακινησίας.

Η κίνηση της σκιάς μπορεί να βάλει σε μπελάδες τον ιδιοκτήτη της.

Θα οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα, θα του ζητηθούν εξηγήσεις, ίσως γίνει και σύλληψη.

Το καθεστώς αρνείται να δεχτεί ότι κατάφερε να ελέγξει το μυαλό του πολίτη, αλλά όχι τη σκιά του.

Το καθεστώς αρνείται την αποτυχία κι έτσι όρισε κάθε άνθρωπο δεσμοφύλακα της σκιάς του.

Οι πολίτες είναι υπάκουοι και ενεργούν υπό την προστασία των ναρκωμένων συνειδήσεων.

Δεν ενοχλούν οι πολίτες. Δεν ενοχλούν οι συνειδήσεις. Δεν ενοχλεί το σκοτάδι. Δεν ενοχλούν οι μεγάλες ρίζες των κομμένων μεγάλων δέντρων.

Κάτι μικρά λουλούδια που φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν ενοχλούν. Αυτά φοβάται η ησυχία και η τάξις.

Στις λίγες, τολμηρές, απείθαρχες σκιές που κινούνται αθόρυβα τις νύχτες εμπιστεύτηκα το φως μου.

Και κάθε ελπίδα μου….

Πηγή: http://kartesios.com/?cat=18

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Σώπα μη μιλάς.... Αζίζ Νεσίν.



Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: 
 "σώπα".

 Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
 μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναικά μου ήταν τίμια κι εργατική και 
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτήκαμε πολλοί μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,  τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".


Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου  και κάν' την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:
  
ΜΙΛΑ!....


Πηγή: http://antikleidi.com/2012/02/08/asin-aziz/

Η κρυμμένη φλόγα της εσωτερικής μας επανάστασης



Εδώ και αρκετά χρόνια παρατηρώ τον εαυτό μου ανάμεσα στους ανθρώπους γύρω μου, έχοντας τη βεβαιότητα πλέον πως δεν υπάρχει τίποτα που να μην γνωρίζουν. Όπου και να γυρίσω τη ματιά μου και την προσοχή μου, θα δω ή θα ακούσω κάτι που δείχνει το βαθμό αφύπνισης του παγκόσμιου «δυτικού» πληθυσμού αυτού του πλανήτη, σε πραγματικά υψηλά επίπεδα. Δείχνει, αλλά δεν είναι… Όταν πλησιάσεις πιο κοντά στον κάθε ένα από αυτούς, όλο το σκηνικό καταρρέει μέσα σε ένα φοβικό περιβάλλον γεμάτο από ερωτήσεις για την επιβίωσή τους και το μέλλον τους, χωρίς σχεδόν ίχνος από όσα με τα μανίας διαβάζουν, ακούν και συζητούνε… Γιατί; Οι λόγοι είναι αρκετοί και καλά κρυμμένοι… Κύρια όμως διότι η γνώση παραμένει αόρατη στη συνείδηση αν δεν περάσει απ τις αισθήσεις μας, αν δεν γίνει βίωμα, αν δεν μεταφραστεί σε πράξη…
  
1. Η διαφορετικότητα στην αντίληψη

Οι άνθρωποι διαχρονικά, σε ότι σχετίζεται με την αναζήτηση του βάθους της συνείδησης τους, χωρίζονται σε τρεις κύριες κατηγορίες… Ένα 10% περίπου αντιλαμβάνονται τα πράγματα διαφορετικά από τους άλλους και είναι έτοιμοι να προχωρήσουν εύκολα σε αλλαγές στη ζωή τους, ένα 80% σχεδόν δεν ασχολούνται με αυτά τα θέματα σε βάθος και άλλο ένα 10%, θεωρεί ότι ο κόσμος είναι απολύτως έτσι όπως τον αντιλαμβάνονται και άρα ο οποιοσδήποτε βρεθεί μπροστά του να λέει κάτι διαφορετικό και δυσνόητο, θεωρείται εν δυνάμει επικίνδυνος… Η πρώτη κατηγορία είναι αυτή που δημιουργεί τις αλλαγές στον κοινωνικό ιστό και η τελευταία αυτή που διατηρεί τα ήθη τα έθιμα και τις παραδόσεις με ευλαβικό και τελετουργικό τρόπο, ενώ η μεσαία προτιμά να μην ασχολείται και απλά ακολουθεί την γενική πρακτική, μη θεωρώντας ότι όλο αυτό είναι κάτι σημαντικό για το οποίο θα έπρεπε να ασχοληθεί σοβαρά περισσότερο…



2.Μετέωροι ανάμεσα στη γνώση και την απόφαση
Ανήκω στην πρώτη κατηγορία, είναι σίγουρο… Και ανήκοντας εκεί, είναι επίσης σίγουρο ότι αν βρεθώ σε μια παρέα δέκα ατόμων, στατιστικά θα είμαι ο μοναδικός που θα βλέπω έτσι τα πράγματα, ενώ σίγουρα θα υπάρχει και κάποιος άλλος εκεί, ο οποίος θα με θεωρούσε επικίνδυνο σε σημείο να σκεφτεί ακόμη και να ασκήσει εναντίον μου βία. Οι άλλοι οκτώ, θα ακούσουν, θα σκεφτούν, θα σχολιάσουν, θα διαρωτηθούν ή θα χαμογελάσουν ευγενικά και θα απομακρυνθούν… Φυσιολογικά πράγματα… Φυσιολογικά όμως, για οποιαδήποτε άλλη εποχή, εκτός από τη δική μας σήμερα… Διότι σήμερα, ζούμε σε μια αρκετά ιδιαίτερη χρονική στιγμή, η οποία παρουσιάζει τουλάχιστον αρκετές διαφορές με το παρελθόν και για την οποία όμως έχει γίνει λόγος δεκάδες χρόνια πίσω… Ζούμε δηλαδή σε μια εποχή, που όλοι μίλαγαν για αυτή εδώ και χρόνια… Άλλος λίγο άλλος πολύ, για ένα περίεργο τρόπο κα λόγο, αρκετοί είναι αυτοί που προέβλεψαν την εποχή μας, μερικοί από τους οποίους με αρκετές λεπτομέρειες, πράγμα το οποίο –ως φαίνεται - αποτελεί πια αστείο ή φάρσα της ιστορίας σε μεγέθυνση πλανήτη…

Κι όμως, όσο κι αν μιλάμε για όσα συμβαίνουν, όσο κι αν διαβάζουμε, σχολιάζουμε ή ακούμε, δείχνουμε σαν να μην ιδρώνει και πολύ το αυτί μας από όσα γίνονται… Μέχρι τώρα τουλάχιστον… τα δεδομένα που υπάρχουν, δείχνουν περισσότερο να τρομοκρατούν τον κόσμο παρά να τον ωθούν να κάνει κάτι… Οτιδήποτε και προς οποιαδήποτε κατεύθυνση… Μερικοί μιλάνε για επανάσταση, κινητοποίηση, εξέγερση, πνευματική, κοινωνική ή ότι άλλο αλλά όλοι καταλαβαίνουν ότι, αν και η κατάσταση κοινωνικά σε όλο τον πλανήτη έχει φτάσει σε κομβικό ίσως σημείο, κανείς δεν κινείται προς μια όμοια κατεύθυνση με τον διπλανό του κι έτσι όλοι παραμένουν ακίνητοι… Ίσως επίσης καταλαβαίνουν ή συνειδητοποιούν μερικοί, ότι επανάσταση χωρίς καθαρό στόχο απλά θα δημιουργήσει καταστροφές και χάος χωρίς αύριο… Ή μάλλον χωρίς γνωστό αύριο, μιας και δεν έχουν σχεδιάσει κάτι να βάλουν στη θέση του κατεστραμμένου… Ίσως ακόμη διότι οι περισσότεροι κατανοούν ότι στην πραγματικότητα δεν θέλουν να καταστρέψουν κάτι, αλλά απλά ζητούν να πάρουν πίσω αυτά που έχασαν έτσι ξαφνικά…



3. Ψάχνοντας τον κόσμο, μέσα μας
Το ίδιο όμως με τους γύρω μας συμβαίνει και μέσα μας… Στον κάθε ένα ξεχωριστά, μιας και μέσα μας μπορούμε να δούμε την αντανάκλαση του γύρω κόσμου μας και αντίστροφα… Έτσι σε μια προσπάθεια να γνωρίσω τι συμβαίνει εκεί έξω, γύρισα και κοίταξα μέσα μου με προσοχή και χωρίς σχόλια και κριτική… Απλά παρατηρώντας προσεκτικά…  Τι μπορώ να κάνω εγώ προσωπικά, σε ένα περιβάλλον που –είτε το θέλω είτε όχι από αυτό που γνώριζα μέχρι σήμερα- καταρρέει μέρα με την ημέρα και οδηγείται προς μια διαφορετική κατεύθυνση; Πρώτη μου ασχολία είναι να αναγνωρίσω και να αποδεχθώ μέσα μου προς τα πού πάνε τα πράγματα… Ποια είναι η νέα κατεύθυνση που έχει δημιουργηθεί… Άσχετα αν μπορώ ή όχι να κάνω κάτι, πρέπει πρώτα να φτάσω σε μια εσωτερική αποδοχή της κατάστασης όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ αυτή τη στιγμή…