Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Γνώση



Καλημέρα και καλό μήνα σε όλες τις φίλες και τους φίλους! 




Τι είναι σαφής και ασαφής γνώση, διακριτή και συγκεχυμένη, πλήρης ή ελλιπής, ενορατική και υποθετική. Ονοματικός, πραγματικός, αιτιώδης και ουσιώδης ορισμός.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα την φύση των ιδεών, θα πρέπει να αναφερθούμε συνοπτικά στα διάφορα είδη γνώσης. Όταν μπορώ να αναγνωρίσω ένα πράγμα μεταξύ άλλων, χωρίς να είμαι σε θέση να πω σε τι συνίστανται οι διαφορές ή οι ιδιότητές του, η γνώση που έχω είναι συγκεχυμένη.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, μερικές φορές γνωρίζουμε με σαφήνεια, χωρίς να έχουμε την παραμικρή αμφιβολία, αν ένα ποίημα ή ένας πίνακας ζωγραφικής είναι καλοφτιαγμένα ή κακοφτιαγμένα, επειδή υπάρχει κάτι ακαθόριστο που μας ευχαριστεί ή μας σοκάρει.

Όταν, όμως, μπορώ να εξηγήσω τις ενδείξεις που έχω, η γνώση είναι διακριτή. Ο δοκιμαστής πολύτιμων μετάλλων έχει διακριτή γνώση του αντικειμένου του γιατί μπορεί να ξεχωρίσει τον αληθινό από τον ψεύτικο χρυσό, υποβάλλοντας το μέταλλο σε ορισμένες δοκιμασίες, ή χρησιμοποιώντας χαρακτηριστικά που ορίζουν τον χρυσό.

Η διακριτή γνώση, όμως, έχει διάφορες βαθμίδες, επειδή συνήθως οι έννοιες που εισέρχονται στον ορισμό χρήζουν και οι ίδιες ορισμού και μπορούμε να τις γνωρίσουμε μόνο συγκεχυμένα.
Όταν, όμως, γνωρίζουμε διακριτά οτιδήποτε εισέρχεται σε ένα ορισμό ή σε μια διακριτή γνώση - ακόμα και τις πρωταρχικές έννοιες - αυτή την γνώση την ονομάζω πλήρη. Και όταν το πνεύμα μου κατανοεί ταυτόχρονα και διακριτά κάθε πρωταρχικό συστατικό μιας έννοιας, έχει ενορατική γνώση αυτής της έννοιας, κάτι που είναι αρκετά σπάνιο.

Οι περισσότερες ανθρώπινες γνώσεις είναι συγκεχυμένες ή υποθετικές.

Είναι χρήσιμο επίσης να διακρίνουμε τους ονοματικούς από τους πραγματικούς ορισμούς. Όταν υπάρχει αμφιβολία για την δυνατότητα της οριζόμενης έννοιας, τότε έχουμε να κάνουμε με έναν ονοματικό ορισμό. Αν πω, για παράδειγμα, ότι ένας ατέρμων κοχλίας είναι μια γραμμή της οποίας τα μέρη είναι συμπίπτοντα ή μπορούν να τοποθετηθούν το ένα πάνω στο άλλο, εκείνος που δεν γνωρίζει τι είναι ένας ατέρμων κοχλίας μπορεί να αμφιβάλλει για την δυνατότητα μιας τέτοιας γραμμής - αν και πρόκειται πράγματι για μια ιδιότητα του ατέρμονα κοχλία, διότι οι άλλες γραμμές, των οποίων τα μέρη είναι συμπίπτοντα (η περιφέρεια του κύκλου και η ευθεία γραμμή είναι οι μοναδικές), είναι επίπεδες, δηλαδή μπορούν να περιγραφούν in plano. Αυτό φανερώνει ότι κάθε σχετική προς το πράγμα ιδιότητα μπορεί να χρησιμεύσει σε έναν ονοματικό ορισμό, αλλά όταν η ιδιότητα κάνει γνωστή τη δυνατότητα του πράγματος, τότε καθιστά τον ορισμό πραγματικό.

Όσο κατέχουμε μόνο έναν ονοματικό ορισμό, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τις συνέπειας που συνάγουμε από αυτόν, διότι αν ο ορισμός αυτός κρύβει μια αντίφαση ή μια αδυνατότητα, τα συμπεράσματά μας μπορεί να είναι αντίθετα.
Γι΄ αυτόν τον λόγο, οι αλήθειες δεν εξαρτώνται διόλου από τα ονόματα και δεν είναι διόλου αυθαίρετες, όπως πίστεψαν ορισμένοι νεόκοποι φιλόσοφοι.

Τέλος, υπάρχει διαφορά ακόμη και ανάμεσα στα είδη των πραγματικών ορισμών, διότι όταν η δυνατότητα δεν αποδεικνύεται παρά μόνο εμπειρικά - όπως συμβαίνει με τον ορισμό του υδράργυρου του οποίου γνωρίζουμε την δυνατότητα, επειδή ξέρουμε ότι ένα τέτοιο σώμα υπάρχει πραγματικά και είναι ένα υγρό εξαιρετικά βαρύ και, ωστόσο, αρκετά πτητικό - ο ορισμός είναι απλά πραγματικός και τίποτα περισσότερο. Όταν, όμως, η απόδειξη πραγματοποιείται a priori, ο ορισμός είναι πραγματικός και αιτιώδης - όπως όταν εμπεριέχει την δυνατή γένεση του πράγματος.

Και όταν ο ορισμός ωθεί την ανάλυση μέχρι τις πρωταρχικές έννοιες, χωρίς να υποθέτει τίποτα που να χρήζει a priori απόδειξη, τότε είναι τέλειος ή ουσιώδης.


Σε ποια περίπτωση η γνώση μας συνάπτεται με την θεώρηση της ιδέας.

Είναι φανερό πως όταν μια έννοια είναι αδύνατη, τότε δεν έχουμε καμία ιδέα γι΄ αυτήν. Και όταν η γνώση δεν είναι παρά υποθετική, δεν μπορούμε να προβούμε στη θεώρηση της ιδέας της, ακόμα και αν την είχαμε. Διότι μια τέτοια έννοια δεν μπορεί να γνωσθεί παρά μόνο με τον ίδιο τρόπο των κρυφίως αδύνατων εννοιών, και αν είναι δυνατή, δεν το μαθαίνουμε με αυτόν τον τρόπο γνώσης.

Για παράδειγμα, όταν σκέφτομαι τον αριθμό 1000 ή ένα χιλιόγωνο, συνήθως το κάνω χωρίς να θεωρώ την ιδέα (όπως όταν λέω ότι το 1000 είναι δέκα φορές το 100), χωρίς να σκέφτομαι τι είναι το 10 και το 100, επειδή υποθέτω ότι το γνωρίζω και δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να κάνω μια παύση για να το συλλάβω νοητικά.
Έτσι, ενδεχομένως να σφάλλω - όπως συμβαίνει αρκετά συχνά άλλωστε - για μια έννοια που υποθέτω ή πιστεύω ότι την κατανοώ, αν και στην πραγματικότητα είναι αδύνατη, ή, τουλάχιστον, ασύμβατη με τις υπόλοιπες στις οποίες την συνδέω, και είτε σφάλλω είτε όχι, αυτός ο υποθετικός τρόπος κατανόησης παραμένει ο ίδιος.

Συνεπώς, βλέπουμε την ιδέα στο σύνολο της μόνο όταν η γνώση των συγκεχυμένων εννοιών είναι σαφής, ή όταν η γνώση των διακριτών εννοιών είναι ενορατική.

Τίποτα δεν μπορούμε να μάθουμε που να μην έχουμε ήδη την ιδέα του στο μυαλό μας, η οποία είναι σαν την ύλη από την οποία διαμορφώνεται αυτή η σκέψη. Και αυτό το κατανόησε εξαιρετικά ο Πλάτωνας, όταν πρόκρινε την θεωρία της ανάμνησης, η οποία είναι πολύ ορθή, αρκεί να την εκλάβουμε σωστά, εξαλείφοντας το σφάλμα σχετικά με την προΰπαρξη και να μην φανταστούμε διόλου ότι η ψυχή οφείλει ήδη να έχει γνωρίσει και να έχει σκεφτεί διακριτά στο παρελθόν ό,τι μαθαίνει και σκέφτεται τώρα.

Αυτό φανερώνει ότι η ψυχή μας τα γνωρίζει δυνητικά όλα αυτά και δεν χρειάζεται παρά να έχουμε την προσοχή μας στραμμένη πάνω τους. Συνεπώς, η ψυχή μας έχει τουλάχιστον τις ιδέες από τις οποίες εξαρτώνται αυτές οι αλήθειες. Μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι κατέχει ήδη αυτές τις αλήθειες, αν τις θεωρήσουμε ως σχέσεις των ιδεών.  


……………………………………………………………………………………………………………………………………


«Όταν δεις το πρόσωπο του θύματος ήρεμο και θλιμμένο, μ΄ ένα ανήμπορο βλέμμα στα μάτια να είσαι σίγουρος ότι μια ακόμα Δολοφονία του Χριστού θα διαπραχτεί σύντομα»


ΕΙΝΑΙ πιθανό, ένας παγιδευμένος να βγει από την παγίδα του. Όμως, για να δραπετεύσει κάποιος από μια φυλακή, πρέπει πρώτα να παραδεχτεί ότι βρίσκεται στη φυλακή.

H σκέψη μου μού λέει. «Πες την αλήθεια, ότι κι αν αυτό σου κοστίσει». O Ανθρωπάκος μέσα μου λέει. «Είναι ηλίθιο να εκτίθεσαι στον  Ανθρωπάκο, να εγκαταλείπεσαι στο έλεος του».

O  Ανθρωπάκος δε θέλει να ακούει την αλήθεια για το άτομο του.

Δε θέλει να αναλάβει τη μεγάλη ευθύνη που έπεσε στα χέρια του. Θέλει να παραμείνει Ανθρωπάκος ή να γίνει ένας μεγάλος  Ανθρωπάκος. Θέλει να γίνει πλούσιος ή αρχηγός κόμματος ή διοικητής ή γραμματέας του τάδε συλλόγου. Δε θέλει όμως να αναλάβει ευθύνες για την εργασία του, για την παροχή τροφής, για την ανεύρεση κατοικίας, για το κυκλοφοριακό, για την παιδεία, για την έρευνα, για την διοίκηση ή οτιδήποτε άλλο».


Για το λόγο αυτό σε φοβάμαι, Ανθρωπάκο, σε φοβάμαι θανάσιμα. Γιατί η μοίρα της ανθρωπότητας εξαρτάται από σένα. Σε φοβάμαι γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να αποφεύγεις τόσο πολύ όσο αποφεύγεις τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, πολύ άρρωστος, Ανθρωπάκο. Δεν είναι δικό σου λάθος. Μα φέρνεις την ευθύνη να απαλλαχτείς από αυτή την αρρώστια σου. Θα είχες από καιρό πετάξει από το σβέρκο σου τους καταπιεστές, αν δεν είχες δείξει ανεκτικότητα στη καταπίεση και αν, συχνά, δεν την είχες υποστηρίξει.

Οι αληθινές σκέψεις συνοδεύονται από σωματικά ερεθίσματα κι εσύ φοβάσαι το σώμα σου. Πολλοί μεγάλοι άνθρωποι σου το είπαν: «τράβα πίσω στις ρίζες σου, άκου την εσωτερική φωνή σου, ακολούθησε τα πραγματικά αισθήματα σου, καλλιέργησε την αγάπη». Μα εσύ ήσουν κουφός στις συμβουλές τους, γιατί έχασες την ικανότητα να ακούς αυτές τις λέξεις. Έτσι, χάθηκαν οι φωνές στην απέραντη ερημιά κι οι μοναχικοί ντελάληδες αφανίστηκαν στο βάραθρο της εσωτερικής κενότητας σου, Ανθρωπάκο.   

Ξέρω ότι είσαι πλάσμα σοβαρό, αξιόπιστο και εργατικό, σαν το μυρμήγκι ή τη μέλισσα. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να ξεσκεπάσω τον  Ανθρωπάκο μέσα σου, που σου καταστρέφει τη ζωή για χιλιάδες χρόνια. Είσαι ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ, Ανθρωπάκο, όταν δεν είσαι μικρός και μικροπρεπής. Ή σπουδαιότητα σου, Ανθρωπάκο, είναι η μόνη ελπίδα που απέμεινε.  

Ακολούθησε τη φωνή της καρδιάς σου, ακόμα κι αν σε οδηγεί  έξω από το μονοπάτι των άτολμων ψυχών. Να μη γίνεσαι σκληρός και να μην πικραίνεσαι, όταν η ζωή καμιά φορά σε βασανίζει.

Και αγκάλιασε τον γιο σου ή την κόρη σου όταν σε ρωτάει «πατέρα ό ήλιος έφυγε. Που πήγε; θα ξαναγυρίσει γρήγορα;» Και απάντησε του, « ναι θα ξανάρθει γρήγορα για να μας ζεστάνει».

«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», μάς λέει ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος. Και εγώ προσθέτω: Τόλμη για να κινηθείς προς την ελευθερία, και αρετή για να μην την ξανασκλαβώσεις…

Διαφορετικά…






Πηγές

Leibniz ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΕΡΓΑ Εκδόσεις ΑΜΟΛΓΟΣ
« Η Δολοφονία του Χριστού», Βίλχελμ Ράϊχ, Εκδόσεις Αποσπερίτης
 «Άκου Ανθρωπάκο», Βίλχελμ Ράϊχ, Εκδόσεις Αποσπερίτης




Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017

Βιταμίνη C & Καρκίνος Dr. Γιάννης Αϋφαντής



Έλληνας ερευνητής στη Νέα Υόρκη συσχετίζει τη βιταμίνη C με θεραπεία από καρκίνους του αίματος



Ο Dr. Γιάννης Αϋφαντής. Φωτογραφία ellines.com



Dr. Γιάννης Αϋφαντής βιταμίνη C καρκίνος του αίματος

Πρόσφατη μελέτη της ερευνητικής ομάδας και συνεργατών του Έλληνα Καθηγητή και προέδρου του τμήματος Παθολογίας της ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης Dr. Γιάννη Αϋφαντή, έδειξε ευεργετικές ιδιότητες της βιταμίνης C που δημιουργούν ελπίδα για την αντιμετώπιση αιματολογικών καρκίνων.

Η βιταμίνη C μπορεί να οδηγήσει σε ωρίμανση και θάνατο τα ελαττωματικά βλαστοκύτταρα του μυελού των οστών, τα οποία αλλιώς θα πολλαπλασιάζονταν για να προκαλέσουν καρκίνο του αίματος. Αυτό είναι το εύρημα μιας μελέτης που οδήγησε ερευνητές από το Κέντρο Καρκίνου Perlmutter στο NYU Langone Health, και δημοσιεύθηκε online στις 17 Αυγούστου στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό Cell. Ορισμένες γενετικές αλλαγές είναι γνωστό ότι μειώνουν την ικανότητα ενός ενζύμου που ονομάζεται TET2 να καθοδηγήσει τα βλαστοκύτταρα να γίνουν ώριμα κύτταρα αίματος, τα οποία τελικά πεθαίνουν, σε πολλούς ασθενείς με ορισμένα είδη λευχαιμίας, λένε οι συγγραφείς.

Η νέα μελέτη διαπίστωσε ότι η Βιταμίνη C ενεργοποιεί την ΤΕΤ2 σε ποντίκια που είναι ανεπαρκή για το συγκεκριμένο ένζυμο. “Είμαστε ενθουσιασμένοι από την προοπτική η υψηλή δόση βιταμίνης C να γίνει μια ασφαλής θεραπεία για ασθένειες του αίματος που προκαλούνται από τα ανεπαρκή TET2 βλαστοκύτταρα, πιθανότατα σε συνδυασμό με άλλες στοχευμένες θεραπείες”, λέει ένας από τους συγγραφείς της μελέτης, ο Benjamin Neel, MD, PhD, καθηγητής στο Τμήμα Ιατρικής και διευθυντής του Κέντρου Καρκίνου Perlmutter.

Οι μεταβολές στο γενετικό κώδικα (μεταλλάξεις) που μειώνουν τη λειτουργία της TET2 εντοπίζονται στο 10% των ασθενών με οξεία μυελογενή λευχαιμία (AML), 30% εκείνων με μορφή προ-λευχαιμίας που ονομάζεται μυελοδυσπλαστικό σύνδρομο και σε σχεδόν 50% των ασθενών με χρόνια μυελομονοκυτταρική λευχαιμία. Τέτοιοι καρκίνοι προκαλούν αναιμία, κίνδυνο μόλυνσης και αιμορραγία καθώς τα ανώμαλα βλαστοκύτταρα πολλαπλασιάζονται στο μυελό των οστών μέχρι να επηρεάσουν την παραγωγή των κυττάρων του αίματος, ενώ ο αριθμός των περιπτώσεων αυξάνεται καθώς ο πληθυσμός μεγαλώνει.

Μαζί με αυτές τις ασθένειες, νέες δοκιμές δείχνουν ότι περίπου το 2,5% όλων των ασθενών με καρκίνο στις ΗΠΑ – ή περίπου 42.500 νέοι ασθενείς κάθε χρόνο – μπορεί να αναπτύξει μεταλλάξεις TET2, συμπεριλαμβανομένων μερικών λεμφωμάτων και συμπαγών όγκων, σύμφωνα με τους συγγραφείς. Κυτταρικός διακόπτης θανάτωσης καρκινικών κυττάρων Τα αποτελέσματα της μελέτης περιστρέφονται γύρω από τη σχέση μεταξύ του TET2 και της κυτοσίνης, ενός από τα τέσσερα “γράμματα” του κώδικα DNA στα γονίδια.

Κάθε τύπος κυττάρων έχει τα ίδια γονίδια, αλλά το καθένα παίρνει διαφορετικές οδηγίες για να ενεργοποιήσει μόνο εκείνες που χρειάζονται σε ένα συγκεκριμένο δίκτυο. Αυτοί οι “επιγενετικοί” ρυθμιστικοί μηχανισμοί περιλαμβάνουν τη μεθυλίωση του DNA, την προσκόλληση ενός μικρού μορίου που ονομάζεται ομάδα μεθυλίου σε βάσεις κυτοσίνης οι οποίες σταματούν τη δράση του γονιδίου που τις περιέχει. Η πρόσδεση και η απομάκρυνση των ομάδων μεθυλίου βελτιώνει επίσης την γονιδιακή έκφραση στα βλαστοκύτταρα, τα οποία μπορούν να ωριμάσουν, να εξειδικευτούν και να πολλαπλασιαστούν για να καταστούν μυϊκά, οστικά, νευρικά ή άλλα είδη κυττάρων.

Αυτό συμβαίνει στην αρχή δημιουργίας του ανθρώπινου σώματος, αλλά ο μυελός των οστών διατηρεί τις δεξαμενές των βλαστικών κυττάρων μέχρι την ενηλικίωση, για να τα χρησιμοποιήσει σαν κύτταρα αντικατάστασης ανάλογα με τις ανάγκες. Στη λευχαιμία, δυσλειτουργία σε σήματα που φυσιολογικά δίνουν το ερέθισμα σε ένα βλαστοκύτταρο του αίματος να ωριμάσει, οδηγούν σε αδιάκοπο πολλαπλασιαμό και την παρεμπόδιση παραγωγής κανονικών λευκών αιμοσφαιρίων που απαιτούνται για την καταπολέμηση των λοιμώξεων.

Το ένζυμο που μελετήθηκε σε αυτή τη μελέτη, η Tet methylcytosine dioxygenase 2 (TET2), επιτρέπει οξείδωση των μεθυλομάδων που οδηγείο σε απομάκρυνσή τους από τις κυτοσίνες. Αυτή η “απομεθυλίωση” ενεργοποιεί τα γονίδια που οδηγούν τα βλαστοκύτταρα σε ωρίμανση και τελικά στην αντίστροφη μέτρηση για την αυτοκαταστροφή τους. Αυτό χρησιμεύει ως ένας μηχανισμός για την καταπολέμηση του καρκίνου, και αυτός ο μηχανισμός διαταράσσεται σε ασθενείς με καρκίνο του αίματος με μεταλλάξεις TET2, λέει ο καθηγητής Neel. Για να προσδιοριστεί η επίδραση των μεταλλάξεων που μειώνουν τη λειτουργία TET2 σε ανώμαλα βλαστοκύτταρα, η ερευνητική ομάδα δημιούργησε γενετικά τροποποιημένα ποντίκια που επέτρεπαν την ελεγχόμενη ενεργοποίηση και απενεργοποίηση του γονιδίου TET2.

Όπως και στις φυσικά εμφανιζόμενες μεταλλάξεις της ΤΕΤ2 η απενεργοποίηση του ΤΕΤ2 σε ποντίκια διατάραξε τη φυσιολογική συμπεριφορά βλαστικών κυττάρων. Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτές οι αλλαγές αντιστράφηκαν όταν η έκφραση του TET2 αποκαταστάθηκε με ένα γενετικό τέχνασμα. Προηγούμενες εργασίες είχαν δείξει ότι η βιταμίνη C θα μπορούσε να διεγείρει τη δραστηριότητα της TET2 και των «συγγενών» της TET1 και TET3.

Οι ερευνητές υπέθεσαν ότι οι υψηλές δόσεις βιταμίνης C, που μπορούν να χορηγηθούν μόνο ενδοφλεβίως, μπορεί να αναστρέψουν τα αποτελέσματα της ανεπάρκειας του TET2. Πράγματι, διαπίστωσαν ότι η βιταμίνη C έκανε το ίδιο πράγμα με την γενετική αποκατάσταση της λειτουργίας του TET2. Με την προαγωγή της απομεθυλίωσης του DNA, οι υψηλές δόσεις θεραπείας με βιταμίνη C οδήγησαν βλαστοκύτταρα σε ωρίμανση και κατέστειλαν την ανάπτυξη βλαστικών κυττάρων καρκίνου λευχαιμίας από ανθρώπους που εμφυτεύτηκαν σε ποντίκια.

“Είναι ενδιαφέρον ότι διαπιστώσαμε επίσης ότι η θεραπεία με βιταμίνη C είχε επίδραση στα λευχαιμικά βλαστοκύτταρα που μοιάζει με βλάβη στο DNA τους”, λέει η ερευνήτρια Luisa Cimmino, PhD, βοηθός καθηγητής στο Τμήμα Παθολογίας στο NYU Langone Health. “Για το λόγο αυτό, αποφασίσαμε να συνδυάσουμε τη βιταμίνη C με έναν αναστολέα PARP, έναν τύπο φαρμάκου που είναι γνωστό ότι προκαλεί καρκινικό κυτταρικό θάνατο παρεμποδίζοντας την αποκατάσταση της βλάβης του DNA και έχει ήδη εγκριθεί για τη θεραπεία ορισμένων ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο συνδυασμός των φαρμάκων είχε προθετική επίδραση στα βλαστοκύτταρα λευχαιμίας, οδηγώντας τα ταχύτερα προς τον κυτταρικό θάνατο. Τα αποτελέσματα δείχνουν επίσης ότι η βιταμίνη C θα μπορούσε να οδηγήσει τα λευχαιμικά βλαστοκύτταρα χωρίς μεταλλάξεις του TET2 προς το θάνατο, λέει η Δρ. Cimmino. «Η ομάδα μας εργάζεται για τον εντοπισμό γενετικών αλλαγών που συμβάλλουν στον κίνδυνο για λευχαιμία σε σημαντικές ομάδες ασθενών,» λέει ο κύριος συγγραφέας της μελέτης Dr. Γιάννης Αϋφαντής.

“Αυτή η μελέτη προσθέτει τη στόχευση της μη φυσιολογική απομεθυλίωσης που κάνει η ΤΕΤ2 στη λίστα των πιθανών νέων θεραπευτικών προσεγγίσεων”.

Πηγή: Έλληνας ερευνητής στη Νέα Υόρκη συσχετίζει τη βιταμίνη C με θεραπεία από καρκίνους του αίματος http://mignatiou.com/2017/08/ellinas-erev


AΠΕ-ΜΠΕ