Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Το αλάτι σαν μέσο θεραπείας ασθενειών



Πολλά αλάτια φέρουν την επισήμανση "θαλασσινό αλάτι» αλλά πλένονται και βράζονται σε ακραίες θερμοκρασίες οι οποίες αφαιρούν τα μέταλλα και τα ιχνοστοιχεία από το αρχικό ακατέργαστο προϊόν. Κατόπιν προστίθενται κι ένα σωρό αντισυσσωματικές ουσίες για να μη σβολώνει και το προϊόν αυτό φτάνει στο τραπέζι μας.

Αυτό δεν είναι το αλάτι που θέλει το σώμα μας.Το σώμα μας θέλει 100% φυσικό θαλασσινό αλάτι. Το αλάτι έχει πολλές άλλες λειτουργίες εκτός από την απλή ρύθμιση της υγρασίας του σώματος.

Παραθέτω απόσπασμα που μετέφρασα από το βιβλίο (ABC of Asthma, Allergies and Lupus) του γιατρού Fereydoon Batmanghelidj και είναι σχετικό με θεραπείες βασισμένες σε νερό και φυσικό αλάτι. Φυσικά ο καθένας θα πρέπει να ρωτήσει το γιατρό του και να έχει τη σύμφωνη γνώμη του πριν προχωρήσει σε όποιου είδους θεραπεία, λαμβάνοντας πάντα υπόψη το ιατρικό ιστορικό".

Εδώ είναι μερικές από τις πρόσθετες σημαντικές λειτουργίες του οργανισμού σύμφωνα με τον Dr. Batmanghelidj στο βιβλίο του ABC of Asthma, Allergies and Lupus στις σελίδες 144-150:

Το αλάτι είναι ένα ισχυρό φυσικό αντισταμινικό.

Την επόμενη φορά που θα έχετε μια ρινική καταρροή ή υγρά μάτια από τις αλλεργίες, δοκιμάστε να πιείτε ένα ποτήρι νερό βρύσης, βάλτε μια πρέζα αλάτι στο τέλος της γλώσσας σας και αφήστε το να διαλυθεί.

Το ίδιο μπορείτε να κάνετε και για το άσθμα. Την επόμενη φορά δοκιμάστε το παραπάνω πριν χρησιμοποιήσετε τη συσκευή εισπνοών.

Το αλάτι βοηθά στην ανακούφιση του "στρες"

Το αλάτι είναι σημαντικό για την αφαίρεση της οξύτητας από τα κύτταρα του εγκεφάλου σας.
 Οι νεφροί δεν θα λειτουργήσουν σωστά χωρίς αλάτι.

Επίσης η κατάθλιψη και τα συναισθηματικά προβλήματα μπορούν να μετριαστούν κατά πολύ με τη λήψη περισσότερου αλατιού, πίνοντας περισσότερο νερό, με σωστή διατροφή και περπάτημα.

Οι έχοντες προβλήματα ελέγχου της ουροδόχου κύστης και ακούσια απώλεια ούρων θα μπορούσαν να βοηθηθούν με την προσθήκη περισσότερου αλατιού στη διατροφή τους.

Οι διαβητικοί μπορούν να περιορίσουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα τους και να μειώσουν την ανάγκη τους για ινσουλίνη με τη λήψη αλατιού.

Οι καρδιακές αρρυθμίες μπορεί να σταματήσουν με την τοποθέτηση μια πρέζας αλάτι στο τέλος της γλώσσας μέχρι να διαλυθεί.

Το πεπτικό μας σύστημα απαιτεί το αλάτι για να απορροφήσει σωστά τα τρόφιμα που τρώμε.

Εάν έχετε μυϊκές κράμπες το αλάτι μπορεί να τις ανακουφίσει. Δοκιμάστε να βάλετε μια πρέζα αλάτι στο τέλος της γλώσσας σας και αφήστε το να διαλυθεί.

Τα οστά αποκτούν τη σκληρότητά τους από το αλάτι, όχι από το ασβέστιο.

Η οστεοπόρωση προκαλείται από τη μη λήψη αλατιού και νερού καθημερινά.

Όσοι έχουν προβλήματα διατήρησης της στύσης, θα πρέπει να τρώνε περισσότερο αλάτι και να πίνουν περισσότερο νερό.

Σε μια μελέτη σχεδόν 3.000 άνδρες που είχαν υψηλή αρτηριακή πίεση, οι άνδρες σε μια διατροφή χαμηλής περιεκτικότητας σε αλάτι είχαν 430% αύξηση των καρδιακών προσβολών σε σύγκριση με τους άνδρες που έτρωγαν μια δίαιτα πλούσια σε αλάτι.

Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας.


Πηγή: ABC of Asthma, Allergies and Lupus by Dr Fereydoon Batmanghelidj
Πηγή: http://www.ftiaxno.gr/2011/07/blog-post_26.html

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Τύχη – ατυχία




Άνθρωπε όποιος κι αν είσαι, ό, τι κι αν είσαι, είναι ο κατάλληλος καιρός να ξεκινήσεις ένα ταξίδι σε ένα καινούργιο ορίζοντα. Σε έναν ορίζοντα που θα φανερώσει σε σένα ένα απέραντο χάραμα στο πνευματικό σου ΄΄ είναι ΄΄ . Η ατελείωτη λάμψη της ζωής θα σε αγκαλιάσει και θα ξεκινήσει όταν όλα όσα σου έχουν πει-και έχεις μάθει στον εαυτό σου – θα αδυνατούν να εμποδίσουν την εξέλιξη του υπέροχου που μέσα σου φέρεις. Τότε οι πόρτες της ζωής, ολάνοιχτες, θα στέκουν εμπρός σου και η χαρά είναι μεγάλη.
Η ίδια η ζωή προσπαθεί με πολλούς τρόπους να σε φέρει στη χαρά του ΄΄ ελεύθερου ΄΄ ανθρώπου. Κι όμως και εσύ και πολλοί άλλοι, εμμένετε σε μία εσωτερική αντίσταση, αρνούμενη τα υπέροχα δώρα της.
Ένας πατέρας αφηγείται αυτή την ιστορία στον εφτάχρονο γιο του. ΄΄ Τι είναι άραγε τύχη, τι είναι ατυχία ΄΄.

Σε ένα μικρό χωριό, ο μπαρμπα-Σαλμών όργωνε το χωράφι του μαζί με το γιο του, ένα νεαρό παλικάρι.  Στο τέλος της ημέρας, καθώς μάζευαν τα πράγματα για να επιστρέψουν στο σπίτι, άπειρος ο γιος του μπαρμπα-Σαλμών, έλυσε τα χάμουρα του αλόγου χωρίς πρώτα να του περάσει το χαλινό. Το άλογο, βρίσκοντας στιγμιαία την ευκαιρία, τινάχτηκε μπροστά λεύτερο, καλπάζοντας προς τα απέραντα βουνά, γιατί βλέπεις το άλογο έχει ένα μόνο χαλινό, ενώ ο άνθρωπος έχει χιλιάδες χάμουρα και χαλινά (1) κραταιάς δύναμης που τον ελέγχουν.

Τώρα το άλογο του μπαρμπα – Σαλμών κάλπαζε ασυγκράτητο, ελεύθερο στην πλαγιά, χανόταν μέσα στα απέραντα βουνά, αφήνοντας πίσω του το γιο του μπαρμπα – Σαλμών να χτυπιέται, να βρίζει και να καταριέται που έχασε το άλογό του.

Έχασα το άλογό μου, φώναζε, πάει η  ζωή μου. Πόσοι νεκροί λόγοι φεύγουν κάθε στιγμή από το στόμα των ανθρώπων και μολύνουν όλες τους τις δυνάμεις…

Λίγο πιο πέρα ο μπαρμπα-Σαλμών κοιτούσε με ήρεμα μάτια το άλογό του να χάνεται στα απέραντα άγρια βουνά. Θαύμασε μέσα του τη χαρά της ελευθερίας. Όταν το άλογο χάθηκε στα βουνά, γύρισε στο γιο του που παράδερνε και τον ρώτησε ήρεμα: Γιατί κάνεις έτσι;.

Μα, δεν βλέπεις, του φώναξε ο νέος, καλύτερα να έχανα τη ζωή μου, παρά το άλογό μου. Καταραμένε διάβολε, τι θα κάνω τώρα; Πολλές φορές οι άνθρωποι σαν μαύροι μάγοι αναμασούν κακές ευχές για τον εαυτό τους και τους γύρω τους…

Ο μπαρμπα-Σαλμών γύρισε και είπε ήρεμα στο γιο του: Γιε μου, είναι καλό να μάθεις τι είναι τύχη, τι είναι ατυχία και σκύβοντας είπε σιγανά: Καλύτερα η ζωή μου, παρά το άλογο μου, επαναλαμβάνοντάς το φορές εννιά.
Τώρα, όλα τα πράγματα τους έμειναν στο χωράφι. Το κάρο με τους σπόρους, το αλέτρι, η κουλούρα και καθετί που είχαν. Αδύνατον να τα μεταφέρεις στους ώμους. Θα μας τα κλέψουν κι αυτά, είπε ο γιος στον πατέρα του.

Ναι, μπορεί, απάντησε αυτός, πράγματι, μπορεί να μας τα κλέψουν, μπορεί και να μη μας τα κλέψουν, μπορεί να είναι τύχη, μπορεί να είναι ατυχία. Μα ο γιος του ήταν βυθισμένος στον προσωπικό του πόνο και όταν είσαι αφώτιστος και στον πόνο δεν μπορείς να ακούσεις τη σοφία. Γι΄ αυτό οι άνθρωποι δεν κατανοούν τη σοφία. Γιατί το καλό που γνωρίζουν το κρατούν συχνά στα όρια του Εγώ τους.

Έφτασαν στο χωριό με το γιο του μπαρμπα-Σαλμών να βρίζει , να ωρύεται και να χτυπιέται για την καταραμένη και διαβολική ατυχία που είχε, να χάσει το άλογό του. Ήρθαν κοντά τους τρέχοντας οι συγχωριανοί, ρωτώντας τους τι έγινε και προσπαθώντας παράλληλα να τους παρηγορήσουν: Τι ατυχία παιδί μου, αδύνατον να βρεις τώρα το άλογό σου. Πάει τώρα, μεγάλη ζημιά έπαθες. Μα, πώς έγινε;

Ο γιος του μπαρμπα-Σαλμών συνέχισε να εξηγεί και να επαναλαμβάνει πώς συνέβη και του ξέφυγε το άλογό του, γιατί οι άνθρωποι έχουν μιαν ανάγκη, την ανάγκη να επαναλαμβάνουν και να λένε. Έτσι, κουβαλάνε στην πλάτη τους  σαν φέρετρο το παρελθόν τους και συνθλίβουν το παρόν τους.

Και τώρα, συνέχισε ο γιος του μπαρμπα-Σαλμών, θα μου κλέψουν το κάρο, θα μου κλέψουν και τους καρπούς. Ασταμάτητος ο νους και το στόμα των ανθρώπων σε υποθέσεις συμφορών. Όλα μου τα εργαλεία είναι στο χωράφι, έλεγε και ξανάλεγε και θα μου χαθούν. Και οι χωρικοί συμφωνούσαν, γιατί οι άνθρωποι έχουν μια ικανότητα, συνήθεια αδιόρθωτη, να εκφέρουν για τον εαυτό τους και για όλους τους γύρω τους και τους γνωστούς τους μελλοντολογίες βλαβερής φύσης και ουσίας.

Καθώς οι χωρικοί προσπαθούσαν να συμπαρασταθούν στον μπαρμπα-Σαλμών, λέγοντας του: Τι ατυχία, τι κακό σας βρήκε, αλλά κουράγιο, αυτά έχει η ζωή, αυτός τους απάντησε: Ανόητοι, πότε θα μάθετε τι είναι τύχη, πότε θα δείτε τι είναι ατυχία.

Ε…, είπαν οι χωριανοί, από τον πόνο του τα λέει. Έχει πληγωθεί, μην τον παρεξηγείτε. Γιατί ό, τι οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν, το δικαιολογούν όπως αυτούς τους βολεύει.

Η επόμενη μέρα βρήκε το γιο του μπαρμπα- Σαλμών χωρίς δουλειά. Πού να πας χωρίς άλογο… Η έλλειψη αυτή ήταν σοβαρή. Όπως και σήμερα που κάθε σοβαρή έλλειψη μας ταράζει. Ο μπαρμπα-Σαλμών ξύπνησε πρωί και πριν ακόμη βγει ο ήλιος, κάθισε στην πλατεία του χωριού. Εσύ που αναζητάς τη ζωή, μάθε να ζεις φανερά, σαν να σε βλέπουν όλοι. Να υπάρχεις και να συμπεριφέρεσαι κάθε στιγμή της ζωής σου, όπως ο φιλοξενούμενος στο σπίτι που φιλοξενείται. Είχε βάλει ένα τραπέζι εμπρός στην καρέκλα που καθόταν, και ατένιζε τα απέραντα βουνά, όπου την προηγούμενη μέρα είχε χαθεί το άλογό του.

Οι χωρικοί τον είδαν να κάθεται έτσι και να κοιτάζει τα βουνά και είπαν μεταξύ τους: Τον καημένο τον μπαρμπα-Σαλμών, δεν θα μπορέσει να το ξεπεράσει. Έχασε ό, τι καλύτερο είχε! Έχασε το καλύτερο άλογό του. Τώρα έχασε τη ζωή του. Και πήγαιναν κοντά του παρηγορώντας τον: Κουράγιο μπαρμπα-Σαλμών, ησύχασε. Και αυτός απαντούσε σε όλους το ίδιο: Ανόητοι πότε θα καταλάβετε τι είναι τύχη, επιτέλους πότε θα μάθετε τι είναι ατυχία;

Οι μέρες κυλούσαν και ο μπαρμπα-Σαλμών ήταν κάθε μέρα εκεί στην πλατεία, κοιτάζοντας τα απέραντα βουνά, όπου το άλογό του είχε χαθεί, από το ξημέρωμα έως αργά το βράδυ που ξάπλωνε σπίτι του. Και την επομένη μέρα τα ίδια, πάλι από την αρχή. Τώρα όλο το χωριό κρυφομιλούσε: τον δόλιο, πάει, έχασε το λογισμό του. Κοιτάζει σαν χαμένος τα βουνά και όλο λέει τι είναι τύχη, τι είναι ατυχία. Είναι να μη σε βρει το κακό. Πάει, σάλεψε. Και προσπαθούσαν να τον κάνουν να φύγει από την πλατεία, να ησυχάσει, να ξεχάσει το σκοπό του, να γλιτώσει από την τρέλα.

Γιατί, όταν είσαι στην αλήθεια της ζωής, τότε όλα γύρω σου θα σε χτυπούν να ξεχάσεις το σκοπό της ζωής σου.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Ηλίανθος



Από το γλυκοχαράζει στον Ηλιανθό μου τη Νεφέλη

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια αρχαία νύμφη με το όνομα Λευκοθόη με την οποίαν ο θεός Ήλιος τιμωρήθηκε από την Αφροδίτη να είναι ερωτευμένος αν κι εκείνη την εποχή είχε ερωτική σχέση με την Κλυτία. Βλέπετε, ο Ήλιος είχε «καρφώσει» στον Ήφαιστο ότι η γυναίκα του η Αφροδίτη τον απατά με τον Άρη. Ο Ήφαιστος έφτιαξε κάτι αόρατα σιδερένια δεσμά γύρω από το κρεβάτι τους και προσποιήθηκε ότι φεύγει σε ταξίδι για δουλειές. Κι έτσι Αφροδίτη και Άρης πιάστηκαν στα... σιδερένια πράσα.

Η Αφροδίτη, λοιπόν, πικραμένη από το «κάρφωμα» του Ήλιου, τον έκανε να ερωτευτεί τη Λευκοθόη και να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τις υπόλοιπες γυναίκες που τον γυρόφερναν. Για να την πλησιάσει ο Ήλιος μεταμορφώθηκε στη μητέρα της και της είπε να διώξει τις φίλες της για να της πει ένα μυστικό. Της εξομολογήθηκε τον έρωτά του κι εκείνη ενέδωσε. Η Κλυτία, προδομένη, τα είπε όλα στον πατέρα της Λευκοθόης κι εκείνος διέταξε να τη θάψουν ζωντανή! Όπως κι έγινε. Η Λευκοθόη πέθανε αλλά ο Ήλιος ούτε που ξαναγύρισε να κοιτάξει την Κλυτία.

{ Στην πρώιμη Ελληνική μυθολογία ο Ήλιος ήταν προσωποποιημένος ως θεότητα, τον οποίο ο ΄Ομηρος αντιστοιχεί στον ηλιακό Τιτάνα Υπερίωνα. Άλλες πηγές αναφέρουν πως ο Ήλιος είναι γιός του Υπερίωνα από την αδελφή του Θεία. Ο Ήλιος οδηγούσε το πύρινο άρμα του στον ουρανό. Έχει δύο αδελφές, την θεά του φεγγαριού Σελήνη και της θεά της αυγής
 Ηώ. Πολλοί πιστεύουν πως ο Απόλλων έγινε ο Ολύμπιος “ηλιακός θεός”, αλλά η θεωρία αυτή βασίζεται κυρίως σε υποθέσεις. Ο αντίστοιχος του Ηλίου στην Ρωμαϊκή μυθολογία είναι ο Σολ}

Εκείνη έμεινε ασάλευτη, ατάιστη κι απότιστη για εννιά μέρες. Και, σύμφωνα με τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου, η κοπέλα μεταμορφώθηκε σε φυτό που ακολουθεί πιστά όσο κανένα άλλο την πορεία του Ήλιου, κάθε μέρα, στρέφοντας αργά-αργά το κεφάλι του όσο εκείνος λάμπει αδιάφορα από πάνω του. Το γνωστό μας ηλιοτρόπιο, λοιπόν...

Οι ειδικοί λένε ότι αυτό το φαινόμενο λέγεται «φωτοτροπισμός» και απαντάται και σε άλλα είδη φυτών. Κάποιοι μελετητές της φυσικής ιστορίας αναφέρουν ότι η καλλιέργεια του ηλιοτρόπιου χρονολογείται από το 3000 π.Χ. Λέγεται, επίσης, σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ότι οι πιθανότεροι πρώτοι καλλιεργητές του ηλιοτροπίου ήταν ιθαγενείς Ινδιάνοι από τον Καναδά και το Μεξικό και ότι, μάλιστα, το θεωρούσαν ιερό φυτό. Ισπανοί εξερευνητές, γύρω στο 1500, το μετέφεραν στην Ισπανία όπου μέσα σε λίγα χρόνια ο ηλιόσπορος έγινε ένα από τα αγαπημένα σνακ των Ισπανών. Όσο περνούσαν τα χρόνια η καλλιέργεια του ηλίανθου εξαπλωνόταν ολοένα και περισσότερο στις μεσογειακές χώρες αλλά και στην Ευρώπη, τη Ρωσία του 18ου αι. και την Κίνα.

Το τοπίο της νότιας Γαλλίας και ιδιαιτέρως της Προβηγκίας ήταν αυτό που το 1888 ενέπνευσε τον Βαν Γκογκ. Επινοεί μία ιδιαίτερη τεχνική των στροβιλισμάτων με το πινέλο ενώ στους πίνακές του κυριαρχούν έντονα χρώματα όπως κίτρινο, πράσινο και μπλε, με χαρακτηριστικότερο δείγμα τη σειρά «Ηλιοτρόπια».


Ινδιάνικος μύθος από το Μεξικό

Στα πολύ παλιά χρόνια, ζούσε μια πολύ όμορφη ινδιάνα, η οποία ήταν τρελλά ερωτευμένη με τον Ήλιο. Κάθε πρωί, από την ώρα που ανέτειλε, μέχρι την ώρα που έδυε, καθόταν και τον κοιτούσε με πάθος, λέγοντας του λόγια αγάπης.
"Αχ! Ήλιε μου", του έλεγε, "έλα σε παρακαλώ λίγο πιο κοντά μου! Άσε με να σε χαρώ!" αλλά ο Ήλιος απλά συνέχιζε το ταξίδι του στον ουρανό.
Εκείνη όμως δεν το έβαζε κάτω, οπότε κάποια στιγμή ο Ήλιος λύγισε μπροστά στη δύναμη της αγάπης της και της λέει: "Μα δεν μπορείς να με αντέξεις. Αν έρθω πιο κοντά, θα σε κάψω!"
"Δεν πειράζει!" του είπε εκείνη, "Σ'αγαπώ τόσο πολύ, που για μια στιγμή μαζί σου, θα έδινα και τη ζωή μου!"
Έτσι ο Ήλιος, κατέβηκε από τον ουρανό και της έδωσε ένα φιλί. Την ίδια στιγμή εκείνη γινόταν στάχτη.
Ο Ήλιος ξανανέβηκε στον ουρανό και συνέχισε το αιώνιο ταξίδι του, ενώ εκεί που έπεσαν οι στάχτες, φύτρωσε ένα λουλούδι, το ηλιοτρόπιο, που από τότε κοιτάει πάντα τον Ήλιο.



Ηλίανθος (Sunflower)

Ο ηλίανθος είναι ένα ποώδες φυτό των εύκρατων χωρών, μονοετές ή πολυετές, με κεφάλια μεγάλες μαργαρίτες που στρέφονται προς τον ήλιο και ακολουθούν την πορεία του κατά τη διάρκεια της μέρας. Καλλιεργείται για τους εδώδιμους καρπούς του που ονομάζονται ηλιόσποροι. Το χρώμα των λουλουδιών είναι φυσικά κίτρινο.
Όπως άλλωστε δηλώνει και το όνομά τους, οι ηλίανθοι θέλουν άφθονο απευθείας ηλιακό φως για να αναπτυχθούν. Ο βλαστός στρέφεται προς το φως και αφήνει την ανθοταξία να λάβει τη μέγιστη ποσότητα ηλιακού φωτός. Μια φυτική ορμόνη, η οξίνη, η οποία συγκεντρώνεται στα σκιερά μέρη, επιτρέπει την επιμήκυνση των φυτικών κυττάρων συγκριτικά με τις περισσότερο φωτεινές περιοχές, οι οποίες παρουσιάζουν μικρότερη συγκέντρωση οξίνης. Έτσι ο βλαστός του ηλιόσπορου, καθώς και άλλων φυτών, κάμπτεται προς τη μεριά του Ήλιου ή μιας άλλης φωτεινής πηγής. Όταν το φυτό ωριμάσει, τα φυτικά κύτταρα του βλαστού γερνάνε και η ανθοταξία γίνεται πιο βαριά, οπότε ο βλαστός δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος για να τη στρέψει προς το φως. Κάμπτεται λοιπόν προς τη μία πλευρά, μην μπορώντας να ακολουθήσει την πορεία του Ήλιου.
Οι ηλίανθοι ανθίζουν όλο το καλοκαίρι αλλά καταστρέφονται με τα πρώτα κρύα. Πότισμα χρειάζονται αραιά καθώς οι ηλίανθοι ευδοκιμούν σε ζεστά και ξηρά κλίματα και πάντα θα πρέπει να αδειάζετε το νερό που περισσεύει στο πιατάκι της γλάστρα, αν τα έχετε σε γλάστρα. Στον κήπο φροντίστε το έδαφος να έχει καλή αποστράγγιση. Το ιδανικό χώμα για τους ηλίανθους θα πρέπει να είναι ελαφρύ, ελαφρά όξινο έως αλκαλικό.

Το πλοίο των ηλιθίων



Μια φορά και έναν καιρό, ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί ενός πλοίου έγιναν τόσο ματαιόδοξοι από την ικανότητά τους στην ναυτική τέχνη, τόσο ανόητα ασεβείς και τόσο εντυπωσιασμένοι με τους εαυτούς τους που οδηγήθηκαν στην τρέλα.

Έστρεψαν το πλοίο βόρεια και προχώρησαν μέχρι που συνάντησαν παγόβουνα και επικίνδυνους ογκόπαγους. Συνέχισαν να πηγαίνουν βόρεια σε όλο και περισσότερο επικίνδυνα νερά με μόνο σκοπό να δώσουν στους εαυτούς τους ευκαιρίες να πραγματοποιήσουν ακόμα περισσότερα λαμπρά κατορθώματα στην ναυσιπλοΐα.

Καθώς το πλοίο έφτανε σε όλο και υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη, οι επιβάτες και το πλήρωμα γίνονταν όλο και περισσότερο δυσαρεστημένοι. Άρχισαν καυγάδες μεταξύ τους και παράπονα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν.

«Τρέμω από το κρύο», είπε ένας ρωμαλέος ναυτικός. «Αυτό είναι το χειρότερο ταξίδι που έχω βρεθεί. Το κατάστρωμα είναι γλιστερό από τον πάγο. Όταν είμαι στο παρατηρητήριο ο αέρας περνά το πανωφόρι μου σαν μαχαίρι. Κάθε φορά που δένω το πανί της πλώρης τα δάχτυλά μου πάνε να παγώσουν. Και γι’ όλα αυτά παίρνω μόνο πέντε πενιχρά σελίνια το μήνα».

«Νομίζεις ότι εσύ μόνον την έχεις άσχημα;», είπε μια γυναίκα επιβάτης. «Εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ από το κρύο. Οι κυρίες σε αυτό το πλοίο δεν παίρνουν όσες κουβέρτες παίρνουν οι άντρες. Αυτό δεν είναι δίκαιο».

Ένας μεξικανός ναύτης παρεμβαίνει στην συζήτηση. «Εγώ παίρνω μόνο τον μισό μισθό από ότι παίρνουν οι άγγλοι ναύτες. Χρειαζόμαστε αρκετή ποσότητα φαγητού για να είμαστε ζεστοί σε αυτό το κλίμα και δεν παίρνω το μερίδιό μου. Οι Άγγλοι παίρνουν περισσότερο. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι οι αξιωματικοί μου δίνουν διαταγές στα αγγλικά αντί στα ισπανικά».

«Εγώ έχω περισσότερους λόγους να διαμαρτύρομαι από οποιονδήποτε άλλο», είπε ένας Ινδιάνος ναύτης. «Αν τα χλωμά πρόσωπα δεν μου είχαν κλέψει την προγονική μου γη, δε θα ήμουν καν σε αυτό το πλοίο μέσα στα παγόβουνα και τους αρκτικούς ανέμους. Θα ήμουν σε ένα κανό και θα κωπηλατούσα σε μια ωραία γαλήνια λίμνη. Μου αξίζει αποζημίωση. Τουλάχιστον ο καπετάνιος πρέπει να με αφήσει να παίζω ζάρια για να βγάζω μερικά λεφτά».

Ο λοστρόμος τότε φώναξε: «Χτες ο πρώτος αξιωματικός με αποκάλεσε «πούστη» μόνο και μόνο επειδή παίρνω πίπες. Έχω το δικαίωμα να παίρνω πίπες χωρίς να μου αποδίδουν τέτοιους χαρακτηρισμούς».

«Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που έχουν κακή μεταχείριση σ’ αυτό το πλοίο…», παρενέβη μια φιλόζωη από τους επιβάτες, με φωνή τρεμάμενη από αγανάκτηση, «…γιατί την τελευταία εβδομάδα είδα τον δεύτερο αξιωματικό να κλοτσά τον σκύλο του πλοίου δύο φορές».

Ένας από τους επιβάτες ήταν καθηγητής κολεγίου. Σηκώνει τα χέρια και κραυγάζει: «Ρατσισμός, σεξισμός, ειδισμός, ομοφοβία και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης! Είναι διακρίσεις! Πρέπει να έχουμε κοινωνική δικαιοσύνη: ίσους μισθούς για τους μεξικανούς ναύτες, υψηλότερους μισθούς για όλους τους ναύτες, αποζημίωση για τον Ινδιάνο, ίσο αριθμό κουβερτών για τις κυρίες, εγγυημένο δικαίωμα το να παίρνει πίπες κανείς και όχι άλλες κλωτσιές στον σκύλο».

«ΝΑΙ-ΝΑΙ», φωνάζουν οι επιβάτες. «ΝΑΙ-ΝΑΙ», φωνάζει και το πλήρωμα. «Είναι διακρίσεις πρέπει να απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας».

Ο μικρός καμαρότος καθάρισε το λαιμό του :

«Χμ. Χμ. Όλοι έχετε καλούς λόγους για να παραπονιέστε. Αλλά εμένα μου φαίνεται ότι αυτό που πρέπει πραγματικά να κάνουμε είναι να γυρίσουμε αυτό το πλοίο προς τα πίσω και να πάμε νότια. Γιατί αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια σίγουρα θα ναυαγήσουμε αργά ή γρήγορα και τότε οι μισθοί σας, οι κουβέρτες σας και το δικαίωμα να παίρνεται πίπες δε θα προσφέρουν τίποτα γιατί θα έχουμε πνιγεί όλοι».

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Πάρτο αλλιώς... μπορείς!



Ο χρόνος περνά και χάνεται… Αυτή τη ζωή έχουμε να ζήσουμε, ας την ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε… 

Αν αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας θετικά και δεν παραδινόμαστε στον πανικό, στην πικρία και κυρίως στην αυτολύπηση, μπορούμε να ξεπεράσουμε το πιο ανυπέρβλητο εμπόδιο που θα μας παρουσιαστεί.

Ήταν κάποτε ένας αγρότης που είχε ένα γέρικο μουλάρι.

Το μουλάρι μια μέρα έπεσε μέσα στο πηγάδι του αγρότη.

Ο αγρότης άκουγε το μουλάρι να χλιμιντρίζει απελπισμένο μέσα από το πηγάδι... Αφού εξέτασε προσεκτικά την κατάσταση, ο αγρότης λυπήθηκε το μουλάρι και αφού δεν έβρισκε τρόπο να το ανασύρει στην επιφάνεια, κάλεσε τους γείτονες και τους ζήτησε να τον βοηθήσουν και να γεμίσουν με χώμα το πηγάδι για να θαφτεί ζωντανό το γέρικο μουλάρι, αφού δεν υπήρχε τρόπος να το βγάλουν από εκεί ζωντανό!

Αρχικά, το μουλάρι έπαθε υστερία, βλέποντας να γεμίζουν με χώμα το πηγάδι. Αλλά στη συνέχεια, καθώς ο αγρότης και οι γείτονές του έριχναν φτυαριές με χώμα πάνω του, μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του… Σκέφτηκε πως, κάθε φορά που έπεφτε μια φτυαριά χώμα στην πλάτη του, θα την τίναζε και θα πατούσε πάνω της για να ανέβει πιο ψηλά!

Αυτό έκανε.. φτυαριά τη φτυαριά... Τίναζε το χώμα από πάνω του και ανέβαινε πιο ψηλά... τίναζε το χώμα από πάνω του και ανέβαινε πιο ψηλά.. τίναζε το χώμα από πάνω του και ανέβαινε πιο ψηλά! συνέχιζε να επαναλαμβάνει στον εαυτό του...

Δεν το ένοιαζε πόσο πονούσαν οι φτυαριές με το χώμα που έπεφταν στην πλάτη του, ή πόσο απελπιστική φαινόταν η κατάσταση…

Το γέρικο Μουλάρι πολέμησε τον πανικό του και απλά συνέχιζε να ΤΙΝΑΖΕΙ ΤΟ ΧΩΜΑ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΠΙΟ ΨΗΛΑ!

Έτσι, δεν άργησε το γέρικο μουλάρι καταβεβλημένο και εξουθενωμένο, να βγει από το στόμιο του πηγαδιού θριαμβευτικά!!! Αυτό που φάνηκε πως θα το έθαβε, ουσιαστικά το βοήθησε... και όλο αυτό συνέβη επειδή διαχειρίστηκε τις αντιξοότητες με σωστό τρόπο.

Γι’ αυτό… ΚΑΝΕ ΣΗΜΕΡΑ αυτό που οι άλλοι δε θέλουν, για να μπορείς να κάνεις αύριο αυτό που οι άλλοι δε θα μπορούν...

ΕΜΠΙΣΤΕΨΟΥ την προσωπική σου δύναμη, άσχετα αν νομίζεις ότι αυτή είναι μικρή ή τεράστια...
Γιατί, στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ!

Να είστε πάντα καλά!

Πηγή: http://truthseeker-vasiliki.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Ρίτσαρντ Μπάχ - Ὁ Γλάρος Ἰωνάθαν



Ν νας καινούργιος πέροχος πολίτης γι τν θαυμάσιο κενο κόσμο που δεσπόζει «Μικρς Πρίγκηπας» το Σαντ ξυπερύ. ποψιάζομαι πς λοι σοι θ ταξιδέψουν στος κόσμους το γλάρου ωνάθαν δν θ θέλουν πι ν γυρίσουν πίσω.
ΕΡΝΕΣΤ Κ. ΓΚΑΝ
« Ρίτσαρτ Μπχ πετυχαίνει δυ πράγματα μ᾿ ατ τ βιβλίο. Μο χαρίζει ρίζοντα. Μο δίνει Νιάτα. Τν εγνωμον κα γι τ δυό.»
Ραίη Μπράντμπουρυ

λοι σοι λατρεύουν τν λευθερία... σοι προχωρον μ πέταγμα ταν ξέρουν πς χουν δίκιο... σοι χαίρονται ν κάνουν κάτι καλ (κόμη κι ν εναι μόνο γι τν αυτό τους)... σοι ξέρουν πς πάρχουν κι λλα πράγματα στν κόσμο κτς π᾿ ατ πο φαίνονται: λοι ατο θ πετον πάντα μαζ μ τν γλάρο ωνάθαν. λλοι πάλι, θ ξεφύγουν γι λίγο σ μι πέροχη περιπέτεια, γεμάτη ψος κι λευθερία. Ετε τσι, ετε λλοις, εναι μι σπάνια μπειρία.

Ποις εναι ωνάθαν;
Ν πορία! μικρς ωνάθαν δν εναι ραγε πάρα νας πλς γλάρος πο μαθαίνει ν πετ; Ατό, κα τίποτα λλο; Εναι μονάχα να λευκ πουλ τς θάλασσας κα τν νέμων;

Μ τότε πς ξηγεται ν τρέχουν κατομμύρια νθρωποι σ᾿ λον τν κόσμο ν γοράσουν τν στορία του, ν συμμεριστον τ δική του μπειρία, κα ν τν ποθεώσουν; Γιατ βέβαια γλάρος ωνάθαν δν μπορε ν εναι πρτος, οτε τελευταος, πο ντίκρυσε τ μαγεία τν αθέρων! Οτε πρτος — τελευταος— πο νειρεύτηκε τν λευθερία...

πομένως, κάτι λλο πρέπει ν εναι ατς ωνάθαν.

«Εναι μία βρώμικη στορία», επε νας παπς π τν Καλιφόρνια, «να βιβλίο πο γκρεμίζει θεσμούς, κα μφισβητε τς πι ερές μας ξίες, κηρύσσοντας τ χαλίνωτο πάθος τς λευθερίας». νας λλος ερωμένος τ σύστησε στος νορίτες του σν «εαγγέλιο ψυχικς νατάσεως». Μερικο ναγνστες πίστεψαν πς στν γλάρο ωνάθαν κρύβεται ψυχ τν λευθέρων. λλοι καυχήθηκαν πς νακάλυψαν τν δικό τους κόσμο. συγγραφέας Ραίη Μπράντμπουρυ επε: «νακάλυψα στν ωνάθαν τ μυστικ θεμέλια τς ψυχς μου».

Κα τ περιοδικ «Τάιμ» ρώτησε τν Ρίτσαρτ Μπάχ, τν πατέρα το ωνάθαν: «Μήπως εστε σες ατς γλάρος;» Γέλασε Μπάχ: «γώ;» επε. «Κάθε λλο! ωνάθαν βρίσκεται κε, ψηλά», κι δειξε τν ορανό, «ν γ δρώνω δ κάτω, χτυπιέμαι κα φτεροκοπ, κι κόμη δν μπόρεσα ν πετάξω!» Τρόπος το λέγειν, φυσικά, γιατί Μπχ εναι πι δαιμόνιος, πι «τρελός», λλ κα πι μπειρος ρασιτέχνης εροπόρος τς μερικς. Κι σο γι τν γλάρο του, ατς χει «πογειωθε» δ κι να χρόνο... πουλώντας κάπου 50.000 ντίτυπα τν μέρα.

να παναστατικ παραμύθι
«π μία ποψη», επε νας κριτικός της Νέας όρκης, «ατς ωνάθαν εναι να πελώριο μαρξιστικ παραμύθι». Τ ζήτημα εναι μως πς ξυπνς στερα π να τέτοιο παραμύθι. Κατ τος φίλους το Μπάχ, πι ριμος. Κατ τος χθρούς του, πι συνεπαρμένος —κα σως πικίνδυνος. Γιατί ραγε ρνονταν λοι ο κδότες τς μερικς ν᾿ ναλάβουν ατ τ βιβλίο π τρία χρόνια; «Δν μπορ ν καταλάβω», επε νας π᾿ ατούς, «ν εναι γι παιδι γι μεγάλους».

Σν τς παράξενες πολύχρωμες πινακίδες τν ψυχοτέστ, γλάρος ωνάθαν παίρνει λλη μορφή, νάλογα μ τν κάθε ναγνώστη. πιτυχία του μως φείλεται στν πλότητα το μύθου κα τς φήγησης. «Δν ξέρω τί θελα ν π μ τν ωνάθαν», παραδέχτηκε Μπάχ. «Τν ρα πο τν γραφα, τ χέρι μου πήγαινε μόνο του. Λς κα τ σπρωχνε κάποιος λλος. ταν τ λέω ατό, μ ποκαλον τρελό».

σως μως ο μορφες στορίες ν μ γράφονται παρ μόνον τσι: π να χέρι πο τρέχει σν τρελ πάνω τ χαρτί, ποτυπώνοντας σκέψεις πλές, στοιχειώδεις, χωρς φραστικ πυροτεχνήματα, χωρς κροβασίες, λλ μ να περίεργο «βάθος».

... ψος;
Γιατ ατ τ «ναρχικ παραμύθι» διαδραματίζεται στ ψη! Παίζεται σ᾿ να πίπεδο πολ πι πάνω π᾿ τ καθημερινό, κι μως πολ πι σίγουρο, πι σταθερ κα αώνιο. χει ν κάνει, σφαλς, μ τς δονήσεις μις χορδς, τεντωμένης π᾿ τ μι κρη τς νθρώπινης ζως ς τν λλη. Κι ν γεννάει ρωτήματα, μφιβολίες, καχυποψία στν πραγματιστ ναγνώστη, μαγεύει μως τν νο, κα λεκτρίζει τ φαντασία... Κάτι τέτοιο, περίπου, εναι γλάρος ωνάθαν.


Μέρος Πρτο
ταν πρω κι καινούργιος λιος λαμπύριζε χρυσαφένιος πάνω στος κυματισμος μις ρεμης θάλασσας.

να μίλι π᾿ τν κτή, μι ψαρόβαρκα παιζε μ τ νερό, κα τ σύνθημα ν μαζευτε τ σμνος γι πρόγευμα πέρασε σν στραπ στν έρα, κα τότε να σύννεφο π χίλιους γλάρους ρθε ν παλέψει πονηρ γι ν ξασφαλίσει κάποια κομμάτια τροφς. ρχιζε μι καινούργια μέρα γεμάτη δουλειά. Πολ πι πέρα μως, λομόναχος, πετώντας μακρι π᾿ τ βάρκα κα τν κτή, ωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος συνέχιζε τς σκήσεις του. π ψος κατ πόδια, ψηλ στν ορανό, χαμήλωσε τ παλαμωτά του πόδια, σήκωσε τ ράμφος του κα πάσχισε ν πιβάλει στ φτερά του μι δυνηρή, δύσκολη, στριφτ καμπύλη. Μι τέτοια καμπύλη το πέτρεπε ν πετάξει μ μικρ ταχύτητα κα τώρα πετοσε λο κα πι ργ σπου νεμος γινε να ψιθύρισμα στ πρόσωπό του, σπου τ πέλαγο στάθηκε κίνητο κάτω. Στένεψε τ μάτια του σ ντατικ ατοσυγκέντρωση, κράτησε τν νάσα του, μ δύναμη θέλησε ν δώση... να... κόμα... κατοστό... κλίσης... στν καμπύλη. στερα τ φτερά του ζάρωσαν, χασε τν λεγχο κι᾿ πεσε.