Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Η υπεροχή του καινούργιου, προϋποθέτει την εξισορρόπηση του παλιού.



Σκέφτηκα να γράψω αυτό το κείμενο διότι βρισκόμαστε σε μια χαοτική κατάσταση η οποία πλέον έχει καταντήσει να είναι μονόδρομος. Και αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλο το κοινωνικό, οικονομικό, ψυχολογικό και πολίτικο επίπεδο.   Ίσως αυτές οι πληροφορίες που προέρχονται από το βιβλίο Η Τέχνη του Πολέμου και όχι μόνο, να βοηθήσουν κάποιους μιας και μπαίνουμε στον καινούργιο χρόνο, να αντιληφθούν ότι το καινούργιο με το παλιό δεν είναι αντίθετα, αλλά συμπληρωματικά. Και εξαρτάται και από μας το πώς αυτά που θεωρούνται αντίθετα, μπορούν να μας προσφέρουν την δυνατότητα της ανέλιξης μας. 

Ίσως το πιο χαρακτηριστικό ταοϊστικό στοιχείο της Τέχνης του Πολέμου, που την καθιστά επίκαιρη και στη σημερινή εποχή, είναι ο τρόπος με τον οποίο η δύναμη απαλύνεται αδιάκοπα από ένα υπόγειο ρεύμα. Ο ταοϊσμός στην πολιτική στέκεται τόσο από πλευράς των κυβερνώντων όσο και από την πλευρά των κυβερνωμένων, έχει στήσει και έχει καταλύσει βασίλεια, ανάλογα με τις ανάγκες της εποχής. Ως κλασικό έργο της ταοϊστικής σκέψης, η Τέχνη του Πολέμου είναι ένα βιβλίο όχι μόνον για τον πόλεμο, αλλά και για την ειρήνη· και πάνω απ΄ όλα, ένα εργαλείο για να κατανοήσουμε τις ίδιες τις ρίζες της σύγκρουσης και της λύσης της.

Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτό το έργο παραμένει κλασικό και διδάσκεται σήμερα στη Δύση, σε στρατιωτικές και νομικές σχολές και σχολές διοίκησης επιχειρήσεων.

Λένε ότι αν γνωρίζεις τόσο τον εαυτό σου όσο και τους άλλος, η νίκη δεν κινδυνεύει· όταν ξέρεις τον ουρανό και τη γη, η νίκη είναι απόλυτη.

Η ψυχολογία των ανθρώπων, είναι να αντιστέκονται όταν είναι περικυκλωμένοι, να μάχονται όταν δεν μπορούν να το αποφύγουν και να υπακούουν όταν βρίσκονται σε ακραίες καταστάσεις.

Όταν δεν έχεις που να πας, είσαι σε πεδίο θανάτου.

Το Ι Τσινγκ μας λέει: «Αν κυνηγάς ελάφια χωρίς οδηγό, θα καταλήξεις στους θάμνους».
Ο Ηράκλειτος μας έχει πει: «τα πάντα ρεί». Ο Ηράκλειτος αποκάλυψε πώς όλες οι αντιθέσεις είναι πολικές και, κατά συνέπεια, ενωμένες. «Ό δρόμος από πάνω προς τα κάτω κι από κάτω προς τα πάνω είναι ο ίδιος» , είπε ο έλληνας σοφός, «ό θεός είναι η μέρα – νύχτα, ό χειμώνας – καλοκαίρι, ό πόλεμος – ειρήνη, ό χορτασμός – πείνα».  Το ίδιο μας αναφέρει και το Ταό. Ο Λάο Τσέ μα λέει: «οι ευκολίες φέρνουν δυσκολίες, οι αντίθετοι ήχοι αρμονία, το μετά ακολουθεί το πριν».    

Ο Μάνος Δάνεζης και ο Στράτος Θεοδοσίου μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε το μέλλον του παρελθόντος μας.

Ο Λάο Τσέ γράφει: Αν θέλεις να μικρύνεις κάτι, πρέπει πρώτα να το μεγαλώσεις. Αν θέλεις να το αποδυναμώσεις, πρέπει πρώτα να το ενισχύσεις. Αν θέλεις να πάρεις, πρέπει πρώτα να δώσεις. Αυτό λέγεται διακριτική σοφία.

Από την άλλη μεριά, αν θέλεις να διατηρήσεις κάτι, πρέπει να του παραχωρήσεις ένα στοιχείο από την αντίθεση του.

Σε σχέση με το γίν-γιάνγκ ο Τσουάνγκ Τσέ γράφει σχετικά: Μπορείς να πεις: Θ΄ ακολουθήσω το δρόμο της τιμής και του δικαίου και θα στρέψω την πλάτη μου στο κακό; Μπορείς να πεις: Θ΄ ακολουθήσω το δρόμο της ατιμίας και της αδικίας και θα αδιαφορήσω για το καλό; Αν το κάνεις, θα έρθεις σε σύγκρουση με τον Ουρανό και τη Γη και με όλα τα άλλα πράγματα του κόσμου. Θα είναι σαν να τιμήσεις τον Ουρανό και να αγνοήσεις τη Γη, σαν να πιστέψεις στο γίν και να μην υπολογίσεις το γιάνγκ. Είναι λοιπόν φανερό πως δεν μπορείς να ακολουθήσεις έναν τέτοιο μονόπλευρο δρόμο.

Η αλήθεια βέβαια είναι όπως το αναφέρει ο Ντ. Τ. Σουζούκι ότι οι αινιγματικές αντιφάσεις του συνηθισμένου τρόπου σκέψης οφείλονται στο γεγονός πως είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούμε την κοινή γλώσσα για να μεταδώσουμε αυτά που συμβαίνουν μέσα μας. Αλλά οι εσωτερικές εμπειρίες ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες της γλώσσας. Εδώ ο Σουζούκι αναφέρεται στη φιλοσοφία του Βουδισμού.

Από την άλλη ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ μας λέει το ίδιο σε σχέση με την ατομική φυσική. Αναφέρει: Το πρόβλημα της γλώσσας είναι πολύ σοβαρό. Αναζητούμε τρόπο να εκφράσουμε και να περιγράψουμε τη δομή και τη λειτουργία των ατόμων… αλλά, στην κοινή γλώσσα είναι αδύνατο να μιλήσουμε για τα άτομα.

Ας μην ξεχνάμε ότι πολλές φορές χρησιμοποιώντας την κοινή γλώσσα πάνω στην προσπάθεια μας να αναφερθούμε  με τον κυριολεκτικότερο τρόπο την πραγματικότητα, καταφεύγουμε σε παραδοξολογίες και λογικές αντιφάσεις. Αλλά, οι παραδοξολογίες δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Χαρακτηρίζουν το σύνολο της μυστικιστικής παράδοσης, από τον Ηράκλειτο μέχρι τον Καστανέντα, ενώ από την αρχή του αιώνα μας αποτελούν το χαρακτηριστικό γνώρισμα και της σύγχρονης φυσικής.

Λέει ο Ασβαγκοσα: Όπου δεν αναγνωρίζεται ή μοναδικότητα όλων των πραγμάτων, εμφανίζεται ή άγνοια και η ιδιαιτερότητα, κι από εκεί κι έπειτα αναπτύσσονται όλες οι φάσεις του μολυσμένου νου… όλα τα φαινόμενα στον κόσμο δεν είναι παρά απατηλές εκδηλώσεις του νου, που δεν αντιπροσωπεύουν καμία πραγματικότητα από μόνες τους.

Μια από τις βασικές πολικότητες της ζωής είναι αυτή που υφίσταται ανάμεσα στην αντρική και τη γυναικεία όψη της ανθρώπινης φύσης. Όπως με τις αντιθέσεις καλό-κακό, ζωή-θάνατος, έτσι και με την αντίθεση αρσενικό-θηλυκό, που βρίσκεται μέσα μας, δεν αισθανόμαστε άνετα και προσπαθούμε να τονώσουμε τη μια όψη και να εξαφανίσουμε την άλλη.

Η δυτική κοινωνία ανέκαθεν ευνόησε την αντρική όψη του ανθρώπου και αδίκησε τη θηλυκή. Αντί να αναγνωρίσει πως η προσωπικότητα του κάθε άντρα και της κάθε γυναίκας είναι το αποτέλεσμα της αλληλουχίας ανάμεσα στα θηλυκά και τα αρσενικά στοιχεία, θέσπισε μια στατική αντίληψη, όπου οι άντρες οφείλουν να είναι αρσενικοί και οι γυναίκες θηλυκές, αναθέτοντας στους άντρες τους ηγετικούς ρόλους και τα προνόμια της κοινωνίας.

Η τάση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να δοθεί υπερβολική έμφαση σε όλα τα στοιχεία γιάνγκ – αρσενικά – που περιλαμβάνει η ανθρώπινη φύση: δραστηριότητα, ορθολογισμός, ανταγωνισμός, επιθετικότητα κ.α. Τα στοιχεία γίν – θηλυκά – που περιλαμβάνουν την έμπνευση, τη θρησκευτικότητα, το μυστικισμό, τον ψυχισμό, μπήκαν πάντα σε δεύτερη μοίρα στα πλαίσια της αρσενικά προσανατολισμένης κοινωνίας μας.

Στον ανατολικό μυστικισμό οι θηλυκές ιδιότητες έχουν αναπτυχθεί με τρόπο ώστε να επιτευχθεί η ενότητα των δυο όψεων της ανθρώπινης φύσης. Σύμφωνα με τα λόγια του Λάο Τσέ, το τέλειο ανθρώπινο ον είναι κείνο που «σκέφτεται αντρικά και νιώθει γυναικεία».      

Το βιβλίο της Ισορροπίας και της Αρμονίας, ένα μεσαιωνικό ταοϊστικό έργο, λέει: «Η βαθιά γνώση των αρχών ξέρει να βλέπει, η δυνατή εφαρμογή του Δρόμου επιτυγχάνει χωρίς να προσπαθεί. Βαθιά γνώση είναι να ξέρεις χωρίς να βγαίνεις από την πόρτα, να βλέπεις τον δρόμο του ουρανού χωρίς να κοιτάς έξω από το παράθυρο. Η δυνατή πράξη είναι να γίνεσαι ακόμα πιο δυνατός και να προσαρμόζεσαι σε όλες τις περιστάσεις». Κι ακόμα: «Η βαθιά γνώση είναι να αντιλαμβάνεσαι την αναταραχή προτού υπάρξει, να αντιλαμβάνεσαι τον κίνδυνο προτού υπάρξει, να αντιλαμβάνεσαι την καταστροφή προτού υπάρξει, να αντιλαμβάνεσαι τη συμφορά προτού υπάρξει.

Η δυνατή πράξη είναι να ασκείς το σώμα χωρίς το σώμα να σε βαραίνει, να ασκείς τον νου χωρίς ο νους να σε χρησιμοποιεί, να εργάζεσαι στον κόσμο δίχως ο κόσμος να σ΄ επηρεάζει, να εκτελείς τις αποστολές σου χωρίς οι αποστολές σου να σε εμποδίζουν. Με τη βαθιά γνώση των αρχών μπορούμε να μετατρέψουμε την αναταραχή σε τάξη, να μετατρέψουμε τον κίνδυνο σε ασφάλεια, να μετατρέψουμε την καταστροφή σε επιβίωση, να μετατρέψουμε τη συμφορά σε τύχη.

Με τη δυνατή εφαρμογή του Δρόμου, μπορούμε να φέρουμε το σώμα στο βασίλειο της μακροβιότητας, να φέρουμε τον νου στη σφαίρα του μυστηρίου, να φέρουμε τον κόσμο σε μεγάλη γαλήνη και να φέρουμε τις αποστολές σε μεγαλοπρεπή εκπλήρωση.

Και λίγο παρακάτω: «Το να νιώθεις και να κατανοείς αφού πράξεις, δεν αξίζει να αποκαλείται κατανόηση. Το να επιτυγχάνεις ύστερα από κόπο, δεν αξίζει να αποκαλείται επίτευξη. Το να ξέρεις αφού δεις, δεν αξίζει να αποκαλείται γνώση. Αυτά τα τρία είναι πολύ μακριά από τον δρόμο της συναίσθησης και της ανταπόκρισης. Πράγματι, το να μπορείς να κάνεις κάτι προτού υπάρξει, το να συναισθανθείς κάτι προτού δράσει, το να δεις κάτι προτού προβληθεί, είναι τρεις ικανότητες που αναπτύσσονται σε αλληλεξάρτηση.

Τότε δεν διαισθάνεσαι τίποτα, αλλά κατανοείς· δεν αναλαμβάνεις τίποτα, αλλ΄ ανταποκρίνεσαι· και δεν πας πουθενά χωρίς ωφέλεια».   

Μερικά επιλεκτικά κείμενα που παραθέτω του δάσκαλου Σουν και όχι μόνο, μέσα από το βιβλίο Η Τέχνη του Πολέμου, μας δίνουν τη δυνατότητα αν μελετηθούν σωστά, να μας ωφελήσουν, βάσει της εξισορροπητικής διαδικασίας ή να μας καταστρέψουν αν τα χρησιμοποιήσουμε για να επιβάλουμε την κυριαρχία μας. Εξαρτάται λοιπόν στον κάθε ένα από μας το πώς θα χρησιμοποιήσει αυτά τα εργαλεία.  

«Όσοι γνωρίζουν ξέρουν ότι η πρωινή ενεργεία είναι υψηλή, όσο περνάει η μέρα πέφτει, και το βράδυ εξαντλείται.  Επομένως είναι πρέπον να γνωρίζεις ότι όσοι θέλουν να χτυπήσουν, αποφεύγουν την υψηλή ενέργεια και χτυπούν όταν η ενέργεια έχει εξαντληθεί».
«Η αλήθεια είναι, ότι πρέπει πάντα να προσαρμόζεις τις μεθόδους σου στην απέραντη ποικιλία των περιστάσεων. Αυτό σημαίνει ότι μια οξιά μπορεί να την σπάσει στα δύο ένας ανεμοστρόβιλος, ενώ μια καλαμιά θα την λυγίσει, άλλα αυτή θα επανέλθει στη θέση της».

«Ο άνθρωπος που έχει δύναμη δεν έχει σταθερό σχηματισμό, το νερό δεν έχει σταθερό σχήμα: η ικανότητα να κερδίζεις τη νίκη μέσα από την αλλαγή και την προσαρμογή ονομάζεται ιδιοφυΐα».  

«Απόφυγε τη σύγκρουση με τις οργανωμένες δυνάμεις και την επίθεση σε μεγάλους σχηματισμούς - τότε ξέρεις να χρησιμοποιείς την τέχνη της προσαρμογής».

«Η κατάκτηση του νου γίνεται όταν αντιμετωπίζεις την αταξία με πειθαρχία και τη φασαρία με ηρεμία. Κράτα τον εαυτό σου και περίμενε αυτούς που είναι μακριά, περίμενε ξεκούραστος τους κουρασμένους, περίμενε χορτάτος τους πεινασμένους – τότε ξέρεις να χρησιμοποιείς τη δύναμη».

«Οι πολλοί δεν μπορούν να κατανοήσουν πως μπορεί να εξασφαλιστεί η νίκη μέσα από την ίδια διάταξη του εχθρού. Όλοι ξέρουν τη μορφή με την οποία νικώ, αλλά κανείς δεν ξέρει τη μορφή με την οποία εξασφαλίζω τη νίκη». 

«Λέω λοιπόν ότι αν ξέρεις τους άλλους και ξέρεις και τον εαυτό σου, δεν θα διατρέξεις κίνδυνο ακόμη και σε εκατό μάχες· αν δεν ξέρεις τους άλλους αλλά ξέρεις τον εαυτό σου, θα χάνεις μια μάχη και θα κερδίζεις μια άλλη· αν δεν ξέρεις τους άλλους και δεν ξέρεις ούτε τον εαυτό σου, θα κινδυνεύεις σε κάθε μάχη».

«Υπάρχουν πέντε τρόποι να καταλάβεις ποιος θα νικήσει. Αυτοί που ξέρουν πότε να πολεμούν και πότε να μην πολεμούν, είναι νικητές. Αυτοί που διακρίνουν πότε να χρησιμοποιήσουν πολλά και πότε λίγα στρατεύματα είναι νικητές. Αυτοί που οι άντρες τους, τόσο στους ανώτερους όσο και στους κατώτερους βαθμούς, έχουν την ίδια επιθυμία, είναι νικητές. Αυτοί που αντιμετωπίζουν το απροσδόκητο προετοιμασμένοι, είναι νικητές. Αυτοί που έχουν ικανούς στρατηγούς, οι οποίοι δεν περιορίζονται από τις κυβερνήσεις τους, είναι νικητές. Αυτοί οι πέντε είναι οι τρόποι για να καταλάβεις ποιος θα νικήσει».

«Όσοι είναι καλοί στον καταμερισμό ευθυνών, χρησιμοποιούν τους έξυπνους, τους τολμηρούς, τους άπληστους και τους ανόητους. Οι έξυπνοι χαίρονται που αποδεικνύουν την αξία τους, οι τολμηροί θέλουν να πραγματοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους, οι άπληστοι καλωσορίζουν την ευκαιρία να βγάλουν κέρδος και οι ανόητοι δεν νοιάζονται αν πεθάνουν».
«Χρησιμοποίησε την οργή για να τους προκαλέσεις αταξία».
«Χρησιμοποίησε την ταπεινοφροσύνη για να τους κάνεις υπερόπτες».
«Χρησιμοποίησε την ταχύτητα για να τους εξαντλήσεις».
«Προκάλεσε διχόνοια ανάμεσά τους».

«Υπάρχουν δρόμοι που δεν πρέπει να τους πάρεις, στρατοί που δεν πρέπει να τους επιτεθείς, φρούρια που δεν πρέπει να πολιορκήσεις, περιοχές όπου δεν πρέπει να δώσεις μάχη, εντολές των πολιτικών κυβερνήσεων στις οποίες δεν πρέπει να υπακούσεις».

«Όταν οι άνθρωποι περνούν πολλές ώρες σε σκοτεινά και υγρά μέρη, είναι επιρρεπείς στη μελαγχολία και στις αρρώστιες».  

Ο άνθρωπος που έχει διχαστεί, γίνεται αδύναμος, είναι γεμάτος φόβο, τρέμει και έτσι γίνεται έρμαιο, στον κάθε έναν, στον οποιονδήποτε, να μπορεί να τον υποδουλώσει.

Μια βασική στρατηγική προκειμένου να προκληθεί ο διχασμός μέσα στο νου του ανθρώπου είναι ο διαχωρισμός ανάμεσα στους σκοπούς και τα μέσα. Κι όταν συμβεί αυτός ο διχασμός μέσα στο νου σου, δεν αντιλαμβάνεσαι καν ότι έχεις διχαστεί και εσύ ο ίδιος.

Και βέβαια επειδή δεν υπάρχει κανένας σκοπός και τα μέσα και οι στόχοι συνυπάρχουν και δεν είναι διαχωρισμένα, είναι ωφέλιμο να μην παγιδευόμαστε από την στρατηγική όλων εκείνων που λαχταράνε τη δύναμη σε όλους σχεδόν τους αιώνες.

Τα μέσα είναι χρήσιμα επειδή σε οδηγούν σε ένα συγκεκριμένο στόχο. Αν τα μέσα δεν σε οδηγούν στο στόχο σου, τότε δεν έχουν κανένα νόημα και καμία αξία και καμία σημασία. Και με αυτόν τον τρόπο, έχουν καταστρέψει όλα εκείνα τα πράγματα στη ζωή που είναι όντως σημαντικά και έχουν επιβάλλει πράγματα που είναι απολύτως ασήμαντα.

Έτσι, έχει αποκτήσει νόημα το χρήμα, έχει αποκτήσει νόημα η πολιτική – γιατί αυτή είναι το μέσο για τη δύναμη – έχει αποκτήσει νόημα η θρησκεία – γιατί αυτή είναι το μέσο για τον παράδεισο, για τον θεό. Στο εμπόριο, μπορείς να βρεις νόημα, γιατί μπορείς να δεις αμέσως ένα τελικό αποτέλεσμα – το χρήμα. Η ποίηση όμως, η μουσική, ο χορός, η αγάπη, ο έρωτας, η φιλικότητα, η ομορφιά, η αλήθεια… όλα αυτά εκτός από εξαιρέσεις, έχουν εξαφανιστεί από τη ζωή μας. 

Και θα κλείσω αυτό το κείμενο με τον Μπέρτολτ Μπρέχτ ο οποίος μας λέει:

Οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση. Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.


Βιβλιογραφία.
Το Ταό και η Φυσική. Εκδόσεις ΩΡΟΡΑ
Η Τέχνη του Πολέμου. Εκδόσεις ΟΞΥ
Αξίζει να Ζεις; Εκδόσεις ΡΕΜΠΕΛ 

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Πέρα από τα όρια του Απτού

Ένα εξαιρετικό άρθρο από τον φίλο Ιωάννη-Αλέξανδρο Γαμπιεράκη που αξίζει να μελετηθεί από όλους τους αληθινούς αναζητητές.

Σε Εκείνους που η Φλόγα της Ελευθερίας παραμένει Αναλλοίωτη.

Σε Εκείνους που η Λήθη απέκτησε το Α και μετατράπηκε σε Επίγνωση.

Σε Εκείνους που η Λάμψη των ματιών τους αντανάκλασε την Απεριόριστη Αγάπη τους.

Σε Εκείνους που δεν έχουν Ελπίδα μήτε Απελπισία.

Σε Εκείνους που Στέκονται εκεί Ψηλά, πριν τη Μεγάλη Εφόρμηση στο Άπειρο.

Σε Εκείνους που βούτηξαν, που ένιωσαν μέχρι την τελευταία Ικμάδα της Ύπαρξης τους τον Άνθρωπο.

Στους ταξιδευτές του Απείρου …

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

Άνοιξα τα μάτια μου. Άμεσα σε εμένα ήρθαν οι απόρροιες της αντίληψης και της συνειδητότητας. Έβλεπα, χωρίς να μπορώ να αποδώσω ουσία, νόημα, αντίληψη, συνείδηση. Αρχικά έβλεπα τον κόσμο. Οι αισθήσεις μου άρχισαν να λειτουργούν, η συνείδηση μου ενσαρκώθηκε μέσα σε ένα σώμα. Η γλώσσα και η σκέψη ήταν θέμα χρόνου. Μα όλα αυτά που ακολούθησαν βασάνιζαν το πρωταρχικό αιώνιο ερώτημα ενός Εαυτού που Είναι.

Το ονόμασαν λήθη, εντρύφησαν μέσα σε αυτό το μεσοδιάστημα και το ονόμασαν Ζωή, Ζωή είναι αυτό που κινείται, που ρέει, που μεταβάλλεται, που αλλάζει, η συνεχής κίνηση που για τις αισθήσεις είναι ένα στροβίλισμα μέσα στο Χρόνο.

Το ανθρωπινό ον γεννιέται σε μια καθαρή υπαρξιακή κατάσταση. Πλάθει τον κόσμο του εσωτερικά και αυτή η πλάση εξωτερικεύεται. Αρχίζει να νιώθει, να βλέπει, να ακούει, να αντιλαμβάνεται και να αυτοδιαμορφώνει μια εικόνα της ύπαρξης του. Η αντίληψη της καθαρής ενέργειας ομαλοποιείται μέσα σε μια στάσιμη υλική πραγματικότητα.

Η ροή της ενέργειας πια είναι μια αντιληπτική ικανότητα που βασίζεται στις αισθήσεις και κυρίως στην διαίσθηση. Τι είναι αλήθεια αυτό που μας κάνει ανθρώπινους; Η σκέψη, η γλώσσα, η φαντασία είναι μοναδικά ανθρώπινα στοιχεία. Η ικανότητα να είμαστε πολύπλοκοι, σύνθετοι, δημιουργικοί, να σκεφτόμαστε για τον εαυτό και την ύπαρξη μας χαρίζει την ιδιότητα του ανθρώπου;

Προσδώσαμε ιδιότητες, γλωσσικούς χαρακτηρισμούς, συμβολισμούς, σκέψεις, εικόνες, ιδέες, αντιλήψεις περί του ποιοι είμαστε. Η αγωνία μας να ανακαλύψουμε την ύπαρξη μας, ο φόβος του αγνώστου από το οποίο προήλθαμε και στο οποίο οδεύουμε οχύρωσε την ικανότητα μας να δημιουργούμε θεωρίες, μύθους, ιστορίες και ιδεολογικούς προμαχώνες για να μπορέσουμε να στηρίξουμε μέσα μας το αβάσταχτο βάρος του αγνώστου.

Το άγνωστο όμως είναι εδώ κάθε στιγμή και μας δηλώνει την παρουσία του. Η απόδοση νοήματος, ουσίας και λογικής στο άγνωστο προσφέρει μια παροδική ανακούφιση στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η περιέργεια μας οδηγεί να το εξερευνήσουμε, να το ερμηνεύσουμε, να το τραβήξουμε και να το αποδώσουμε στα μέτρα μας. Όλα αυτά είναι μέρος μιας προσπάθειας να κατανοήσουμε την ουσία αυτού που είμαστε. Κοιτάζοντας το άγνωστο, κοιτάζουμε μέσα στον εαυτό μας.

Είμαστε παιδιά του. Από μέσα του ξεπροβάλλαμε και μέσα του οδεύουμε ξανά. Το άγνωστο για τον ανθρώπινο νου είναι η προσωποποίηση του χάους, η αδυναμία να τοποθετηθεί σε καλούπια μέσα στο νου και τις αισθήσεις του. Είναι αδυναμία αντίληψης αυτού που είμαστε.

Κάθε φορά που κοιτάς το άγνωστο, αυτό αλλάζει, ρέει σε μια ατέρμονη συνέχεια που οι λέξεις και οι γλωσσικές μας ικανότητες αδυνατούν να προσδιορίσουν και να αποδώσουν την ουσία του. Τι κάνει ο άνθρωπος εδώ; Γιατί είμαστε εδώ;

Τα ανθρώπινα όντα οδεύουν μέσα στο άγνωστο, ταξιδεύοντας στο άπειρο με τη ματιά καρφωμένη προς την ελευθερία. Τα ανθρώπινα όντα κατέχοντας το σημείο της σιωπηλής γνώσης μετέβησαν στο σημείο της λογικής.

Η λογική τους εξώθησε να ερμηνεύσουν σχηματοποιώντας το άπειρο σε έννοιες, λέξεις και σκέψεις. Η άμεση σύνδεση του ανθρώπινου όντος με το άπειρο και η σιωπηλή γνώση αυτού του ταξιδιού διακόπηκε με την υιοθέτηση της σημασιολογικής λογικής. Τα ανθρώπινα όντα έπεσαν στην παγίδα της ερμηνείας, αποκόπηκαν από την σιωπηλή γνώση και ο κρίκος αυτός σκούριασε. Ο κρίκος αυτός είναι ο σκοπός. Ο σκοπός εκείνος που οδηγεί τα όντα προς την ελευθερία.

Την ελευθερία που βρίσκεται πίσω από την σημασιολογική λογική και τη σιωπηλή γνώση. Την ελευθερία της ροής, της άσβεστης φλόγας, του άκτιστου, της ίδιας της Αρχής. Ο σκοπός του ανθρώπου είναι να θυμηθεί τη Λήθη στην οποία υπέπεσε Υπ-άρχοντας και να γνωρίσει την Α-Λήθεια.


Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ

Η ρευστότητα της ύπαρξης μας σύντομα χειραγωγείται. Σε μικρή ηλικία ξεκινάει μια διαδικασία που ονομάζεται θωράκιση. Ο άνθρωπος θωρακίζεται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια τις εκάστοτε κουλτούρας και κοινωνίας στην οποία ανατρέφεται και βλέπει τον εαυτό του να μεγαλώνει. Θωρακίζεται στα πλαίσια συμφωνημένων ιδεών για του πώς είναι η ζωή. Η φυσική ικανότητα του ανθρώπινου όντος να αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς την ροή της ζωής διακόπτεται απότομα από την θεώρηση ότι ο άνθρωπος είναι παρα-φύσει γεννημένος και οφείλει να αποκτήσει ένα καλούπι που το ονομάζουμε Άνθρωπος.

Η φυσική ροή της αντίληψης του Υπαρξιακού Γίγνεσθαι πεθαίνει μέσα από τα μάτια της ίδιας της Ζωής.

Ο άνθρωπος γεννιέται ζωντανός και ανατρέφεται να πεθαίνει μέρα με τη μέρα.

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Ομιλία για την εναλλακτική ιατρική από τον ιατρό κ. Χ. Μαυροθαλασσίτη.

Μια εξαιρετική ομιλία από τον ιατρό κ. Χ. Μαυροθαλασσίτη που αναφέρεται στην φυσική ιατρική και στα οφέλη που προκύπτουν απ΄ αυτήν. Είναι μεγάλη χαρά να ακούς έναν ιατρό που ακολουθεί τον Ιπποκράτη και αναφέρει απόψεις που θα ήταν πρέπον να ακολουθούν όλοι οι ιατροί. Τιμή του που σέβεται τον όρκο του Ιπποκράτη και δεν αρέσκεται σε αυτά που για χρόνια μας έχουν μάθει οι ιατροί. Άλλωστε το ζητούμενο όπως αναφέρει και ο κ. Μαυροθαλασσίτης, είναι η αποκατάσταση της διαταραχής που έχει προκύψει και αυτό επιτυγχάνεται μόνο αν και εφόσον προσπαθήσει και ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε διαταραχή στην υγεία του. Αξίζει να ακούσετε το ηχητικό αρχείο και αυτά που αναφέρει ο κ. Χ. Μαυροθαλασσίτης.

Μπράβο στο aeginaportal που ανέβασε αυτή την ομιλία και το κείμενο που ακολουθεί. 


Με εντυπωσιακή προσέλευση κοινού πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου η ομιλία με θέμα την εναλλακτική ιατρική στην αίθουσα του Συλλόγου Γυναικών Αίγινας, με εισηγητή τον ιατρό Χ. Μαυροθαλασσίτη. Την εκδήλωση προλόγισε η πρόεδρος του Συλλόγου κυρία Φλώρα Αλυφαντή.


Η ομιλία του κυρίου Μαυροθαλασσίτη αφορούσε καρδιολογικά ζητήματα, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, αλλά ένα ενδιαφέρον και επίκαιρο θέμα, αυτή της εναλλακτικής ιατρικής. Χρησιμοποιώντας τρία χαρακτηριστικά περιστατικά, ανέπτυξε την εισήγησή του παρουσιάζοντάς τα τόσο από την πλευρά της εναλλακτικής, όσο και της κλασσικής ιατρικής.  Η ομιλία παρουσίασε εξαιρετικό ενδιαφέρον, και τα δεδομένα που παρουσιάστηκαν ήταν ανατρεπτικά σε πολλούς τομείς.


Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας, το κοινό εντυπωσιασμένο από τα στοιχεία που παρουσίασε ο κύριος Μαυροθαλασσίτης, ζήτησε και μία νέα ομιλία αυτή τη φορά σε μεγαλύτερο χώρο, καθώς αρκετοί αναγκάστηκαν ή να μείνουν έξω από την αίθουσα ή να αποχωρήσουν αφού δεν κατάφεραν να βρουν θέση.


Την εκδήλωση παρακολούθησαν, μεταξύ άλλων, οι δημοτικοί σύμβουλοι κύριοι Νεκτάριος Λεούσης και Νίκος Πούντος.



Το ηχητικό αρχείο από την εισήγηση του ιατρού Χ. Μαυροθαλασσίτη

Πηγή: http://www.aeginaportal.gr/eidiseis/ygeia/14165-omilia-gia-tin-enallaktiki-iatriki-apo-ton-iatro-x-mavrothalassiti.html


Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας.


Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Ο Άνθρωπος στους Λόφους

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας άνθρωπος στεκόταν πάνω σε ένα ψηλό λόφο. Τρεις ταξιδιώτες, που περνούσαν από κάποια απόσταση, τον πρόσεξαν κι άρχισαν να συζητούν γι΄ αυτόν.

Ο ένας είπε: Μάλλον έχασε το αγαπημένο του ζώο.

Ο άλλος είπε: Μπα! Μάλλον έχασε το φίλο του και τον ψάχνει.

Και ο τρίτος είπε: Στέκεται εκεί πάνω, απλώς και μόνο για να απολαύσει τον καθαρό αέρα.

Οι τρεις ταξιδιώτες δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν κι έτσι συνέχισαν να μιλάνε για τον άνθρωπο, μέχρι που έφτασαν στην κορυφή του λόφου.

Ένας από αυτούς ρώτησε: Έχασες το αγαπημένο σου ζώο;

Όχι κύριε, δεν το έχασα.

Ο άλλος ρώτησε: Έχασες το φίλο σου;

Όχι κύριε, δεν τον έχασα.

Ο τρίτος ταξιδιώτης ρώτησε: Δεν είσαι εδώ για να απολαύσεις τον καθαρό αέρα;

Όχι, κύριε.

Και τότε τι κάνεις εδώ;

Απλώς στέκομαι.

Η λογική πάντοτε σκέφτεται την ιδιοκτησία. Σκέφτεται το σπίτι, το αυτοκίνητο, το ζώο, το κτήμα, το εργοστάσιο, το χρήμα τη δύναμη, το κύρος. Σχεδόν όλα  τα εκπαιδευτικά συστήματα μας προετοιμάζουν πώς να βιάζουμε τη φύση, πώς να βιάζεις τους άλλους, πώς να είσαι επιθετικός και πώς να αποδείξεις ότι αξίζεις.

Η καρδιά έχει περισσότερη συμπόνια, έχει περισσότερη ποίηση, είναι περισσότερο μεταφορική, έχει αγάπη έχει φιλία. Η καρδία λέει: Αν έπρεπε να πάω σ΄ αυτό το λόφο, δεν θα πήγαινα να ψάξω την ιδιοκτησία μου. Θα έφτανα σ΄ αυτό το σημείο, θα έμπαινα σε μια τόσο μεγάλη ταλαιπωρία μόνο αν έπρεπε να κάνω κάτι για ένα φίλο. Ναι, μπορώ να κάνω όλο αυτό το ταξίδι, μόνο για ένα φίλο, μόνο για την αγάπη.

Η σεξουαλικότητα είναι χαρά, είναι διασκέδαση. Οι άνθρωποι όμως, έχουν μετατρέψει τη σεξουαλικότητα σε δουλειά. Οι άνθρωποι το κάνουν από καθήκον. Το κάνουν για να κάνουν παιδιά. Λες και η σεξουαλικότητα δεν έχει καμία άλλη λειτουργία, λες και η σεξουαλικότητα είναι εργοστάσιο. Το κάθε τι, λοιπόν, πρέπει να έχει ένα σκοπό, ακόμη και το σεξ. Θα μπορούσες  να κάνεις έρωτα με τον άντρα ή με τη γυναίκα σου απλώς και μόνο για τη χαρά του πράγματος, απλώς και μόνο επειδή είναι νύχτα με πανσέληνο, απλώς και μόνο επειδή η παραλία είναι όμορφη, απλώς και μόνο επειδή η θάλασσα κυματίζει τόσο όμορφα, απλώς και μόνο επειδή η βροχή πέφτει τόσο όμορφα, απλώς και μόνο επειδή θέλετε να γιορτάσετε τις ενέργειες σας.

Το τρίγωνο αυτό περιέχει τη λογική, την καρδία και την σεξουαλικότητα, και είναι όλο το Είναι μας. Οι τρεις ταξιδιώτες όμως, ποτέ δεν σκεφτήκαν ότι μπορεί να υπάρχει και μια τέταρτη εκδοχή. Απλώς στέκομαι. Είναι αυτό το απλώς στέκομαι που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό ούτε από τη λογική ούτε από την καρδιά ούτε απ το σεξ. Δεν μπορείς ούτε να το σκεφτείς ούτε να το υποθέσεις. Μπορείς να το ζήσεις, μα δεν μπορείς να το υποθέσεις. Δεν υπάρχει τρόπος να το δεις από καμία γωνία. Όταν παρατήσεις όλες τις γωνίες, όταν είσαι εντελώς γυμνός, χωρίς καμία προδιάθεση, χωρίς κανένα ρούχο, όταν είσαι απόλυτα σιωπηλός, τότε και μόνο τότε μπορείς να είσαι στο παρόν. Τότε και μόνο τότε μπορείς απλώς να στέκεσαι.

Γίνε παρατηρητής, ξύπνα, φέρε περισσότερη επίγνωση, αλλά μην αναλύεις. Το μόνο που χρειάζεται, είναι να θυμηθείς αυτά που ήδη γνωρίζεις. Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται. Δεν βρίσκεσαι εδώ για να γίνεις κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι ήδη. Πώς μπορείς να γίνεις κάτι, αν δεν είσαι ήδη αυτό το κάτι; Το κάθε τι βρίσκεται στο παρόν, το κάθε παιδί κατά μια έννοια βρίσκεται στο παρόν. Στα μάτια των παιδιών βλέπω το παρόν.

Η αλήθεια είναι ότι μπορούμε να φέρουμε πίσω αυτή τη ματιά. Μπορείς να την φέρεις, επειδή την γνωρίζεις. Το είχες, απλώς το έχεις ξεχάσει. Έχεις κολλήσει πάνω στα κάρβουνα κι έχεις ξεχάσει το διαμάντι που έφερες μαζί σου. Ο θεός, η φύση, ή όπως αλλιώς κι αν το ονομάσεις, δίνει πάντα ένα διαμάντι σε όποιον έρχεται στο κόσμο. Και έχει τόσο μεγάλη αξία, που τα πάντα είναι εφικτά μέσα απ΄ αυτό το διαμάντι.

Όλοι οι θησαυροί του κόσμου είναι εφικτοί μέσα από αυτό το διαμάντι – ο άνθρωπος μπορεί να γίνει Βούδας μέσα απ΄ αυτό το διαμάντι. Απλώς κοίτα. Γίνε παρατηρητής, ξύπνα, φέρε περισσότερη επίγνωση, αλλά μην αναλύεις. Απλώς κοίτα. Και σιγά – σιγά θα έρθουν μικρές στιγμές επίγνωσης – πολύτιμες στιγμές, πολύτιμες σαν διαμάντι.

Και τότε δεν είσαι εκτός ουσίας, όταν στραφείς μέσα σου… στην ουσία σου… τότε δεν είσαι απλά στο Παρόν αλλά μέρος του ΩΝ. Τότε γίνεσαι συνειδητό κύτταρό του το οποίο θα φέρει πλέον ατομική επίγνωση του Εαυτού του (ψυχή του), άρα του σύμπαντος…      

Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας.

Βιβλιογραφία

Ζεν Το μονοπάτι του παράδοξου. Εκδόσεις ΡΕΜΠΕΛ.
Αλκιρέας. 

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Η Ψυχική Υγεία του Ανθρώπου Ξεκινάει από τη Μήτρα



Sandra Franzia, Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια

Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το έμβρυο αποτελεί αντικείμενο συνεχών ελέγχων, συζητήσεων, γύρω από τη σωματική του ανάπτυξη και υγεία. Η μέλλουσα μητέρα επισκέπτεται ειδικούς, δέχεται συμβουλές, προσέχει τη διατροφή της, προσπαθεί να κόψει βλαβερές συνήθειες και να αποκτήσει καινούργιες ωφέλιμες, ώστε το παιδί που θα φέρει στον κόσμο να είναι γερό και υγιές.

 Αλλά, σε ό,τι αφορά την ψυχική του υγεία και εξέλιξη, οι περισσότεροι γονείς δείχνουν να μην προβληματίζονται και να μην έχουν καν επίγνωση της ύπαρξης τους πριν από τη στιγμή του τοκετού. Συνήθως περιμένουν τη γέννηση του παιδιού για να σχετισθούν μαζί του και να αντιμετωπίσουν τις ψυχικές του ανάγκες.


Στη μήτρα, μαζί με τη σωματική ωρίμανση του εμβρύου, εξελίσσεται και η ψυχική

Δεν πρέπει να θεωρείται η στιγμή της γέννησης σαν μια αρχή EX NOVO της ψυχικής ζωής του παιδιού, έτσι όπως δε σηματοδοτεί ούτε την πλήρη νευρική του ωρίμανση.


Ο τοκετός είναι μόνο η στιγμή της αναγκαίας εξόδου του παιδιού από το σώμα της μητέρας, λόγω των διαστάσεων του κεφαλιού του και της γήρανσης του πλακούντα. Είναι το πέρασμα από ένα περιβάλλον σε ένα άλλο. Το μωρό, τόσο μέσα στη μήτρα όσο και έξω από αυτή, ωριμάζει, εξειδικεύεται στις διάφορες λειτουργίες, αισθάνεται, αντιδρά. Η περίοδος πριν από τον τοκετό, κατά τις απόψεις των τελευταίων χρόνων, εμφανίζεται σαν ιδιαίτερα σημαντικό και κρίσιμο κεφάλαιο της ζωής μας.

Είναι πολυάριθμες οι μελέτες γύρω από την προγεννητική ζωή, όχι πια απλά θεωρίες και φωτισμένες αντιλήψεις, αλλά έρευνες βασισμένες σε αντικειμενικά κριτήρια και με κρίσιμα στοιχεία στον χώρο της φυσιολογίας, της νευρολογίας, της βιοχημείας και της ψυχολογίας. Τα αποτελέσματα είναι ομόφωνα: τουλάχιστον από τον έκτο μήνα της κύησης (αλλά λίγα ακόμα γνωρίζονται για την προηγούμενη περίοδο), το έμβρυο αισθάνεται, δέχεται πολλά μηνύματα, ταράζεται, αντιδρά, θυμάται, μαθαίνει…

Είναι ένα ον προικισμένο με πολλές ικανότητες και μεγάλη ευαισθησία σε διάφορα ερεθίσματα, στα οποία αντιδρά ενεργητικά. Οι διαπιστώσεις αυτές μας οδηγούν στην εγκατάλειψη της εικόνας του παθητικού και νωθρού πλάσματος που έχουμε συνηθίσει, για μια άλλη εικόνα του εμβρύου, πολύ πιο ζωντανή. Επίσης οι ψυχοθεραπευτές επιβεβαιώνουν πως πολλές διαταραχές, περισσότερο ή λιγότερο σοβαρές, πηγάζουν είτε από μια ενδομήτρια ζωή ιδιαίτερα «δύσκολη» για το έμβρυο είτε από τις τραυματικές συνθήκες του τοκετού.

Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να ξέρουν οι γονείς περισσότερα γύρω από τη ζωή του εμβρύου, ώστε να μπορούν να δώσουν στο παιδί τους την οφειλόμενη σημασία ήδη από αυτή την περίοδο της ύπαρξης του και να του προσφέρουν ό,τι χρειάζεται για την υγεία του, όχι μόνο σωματική αλλά και ψυχική. Η ψυχική υγεία, βέβαια, περιλαμβάνει τη σωματική: όπως, μετά τη γέννα, το μωρό που ζει σε ένα ήρεμο περιβάλλον, με αίσθημα αποδοχής και εμπιστοσύνης, μεγαλώνει καλύτερα και αρρωσταίνει λιγότερο, έτσι και μέσα στη μήτρα το έμβρυο αισθάνεται τα μηνύματα θετικά ή αρνητικά της μητέρας, την επαφή ή την άρνηση της, και μεγαλώνει ανάλογα.

Με την προγεννητική ψυχολογία εμβαθύνονται και εμπλουτίζονται η έννοια και η σημασία του ρόλου των γονέων και ιδιαίτερα της μητέρας, η οποία, με τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις της, καθοδηγεί την ψυχική συγκρότηση του παιδιού της ήδη από τη μήτρα.

Ξέρουμε πόσο σημαντικός είναι ο δεσμός μητέρας-παιδιού, ιδίως τους πρώτους μήνες ζωής. Αλλά αυτός ο δεσμός δεν είναι παρά μια προέκταση ενός δεσμού που άρχισε πολύ καιρό πριν, στην κοιλιά. Όσα συμβαίνουν μετά τον τοκετό δεν είναι παρά μια επεξεργασία αυτού που συνέβη πριν και εξαρτάται από αυτό. Μια μεγάλη ένδειξη της αναγνώρισης του πόσο συγκινησιακά πολύπλοκο και ταυτόχρονα τρωτό είναι το έμβρυο, βρίσκεται στις προσπάθειες εξανθρωπισμού του τοκετού στα τελευταία χρόνια. Από το μεγάλο μάθημα του Φ. Λεμπουαγιέ, του Γάλλου μαιευτήρα που πρώτος κατηγόρησε δημόσια τη βία μερικών διαδικασιών ρουτίνας του νοσοκομειακού τοκετού, πολλά βήματα γίνανε σε όλο τον δυτικό κόσμο προς μια πιο ευαίσθητη αντιμετώπιση του τοκετού και ένα μεγαλύτερο σεβασμό για τις ανάγκες της μητέρας και του παιδιού σε αυτή την τόσο σημαντική στιγμή της ζωής τους.

Η αισθητήρια ανάπτυξη του εμβρύου

Το μωρό, όταν γεννιέται, μεταφέρει μέσα του, μαζί με τον κληρονομικό του πλούτο, όλες τις εμπειρίες που έζησε μέσα στη μήτρα. Τα ενδομητρικά βιώματα θα επηρεάσουν τη σχέση με τη μητέρα, τις μελλοντικές του αντιλήψεις και προτιμήσεις, τον χαρακτήρα του, με δυο λέξεις, την υπόλοιπη ζωή του.

Η επιστήμη επεκτείνεται όλο και πιο πίσω, ως τις ρίζες της ανθρώπινης ζωής, να βρει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα, να φωτίσει σημεία ακόμα σκοτεινά στη διαμόρφωση των ψυχικών δυσφοριών και διαταραχών και να αποκτήσει μια πληρέστερη εικόνα της εξελικτικής ιστορίας του ανθρώπου. Η εικόνα ότι το έμβρυο δεν είναι πια ένα παθητικό πλάσμα που μεγαλώνει σε ένα εντελώς προστατευτικό περιβάλλον, αναμένοντας την «αληθινή ζωή», αλλά ένα μικρό ον με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, δραστήριο, ευαίσθητο, συνέχεια επηρεασμένο από τη μητέρα παρακινεί τους γονείς να συσχετίζονται με το παιδί τους ήδη από την περίοδο της κύησης. Ο παιδαγωγικός τους ρόλος ξεκινάει από τότε και η θετική επαφή με το έμβρυο φαίνεται ιδιαίτερα χρήσιμη για τη μετέπειτα σχέση τους. Τους εννέα μήνες της κύησης, το έμβρυο όχι απλώς μεγαλώνει αλλά και ωριμάζει σε όλες τις λειτουργίες του. Ας δούμε τώρα αναλυτικά την αισθητήρια ανάπτυξη του εμβρύου.

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Υποκριτές στη χώρα του Ιπποκράτη και οι πρακτικές ναρκεμπορίας στη σύγχρονη ιατρική.



Α) Στατίνες και ελληνικά «λάδια»
Δεν μας έριξαν καθόλου από τα σύννεφα οι αποκαλύψεις του καινούριου Hot Doc για το κύκλωμα δωροδοκίας γιατρών, αυτή τη φορά για τη μαζική συνταγογράφηση στατινών. Περί τίνος πρόκειται; Ο Κώστας Βαξεβάνης σκιαγραφεί το διαρκές σκάνδαλο: «Πάνω από 3.000 έλληνες γιατροί, εισέπρατταν μεγάλα ποσά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, για να συνταγογραφούν ένα από τα πιο εμπορικά φάρμακα για τη χοληστερίνη, το Lipitor. Η αμερικανική φαρμακοβιομηχανία Pfizer, κάτω από την κάλυψη «στατιστικών μελετών», χρημάτιζε τους γιατρούς οι οποίοι με τη σειρά τους εμφάνιζαν το φάρμακο ως αναγκαίο για την ασφάλεια του ασθενή. Αυτά καταγγέλλει με έκθεση και ντοκουμέντα που έχει διαβιβάσει στις αμερικανικές Αρχές, στέλεχος της επιχείρησης στην Ελλάδα. Στη διάθεση του Hot Doc είναι κατάλογοι με τραπεζικούς λογαριασμούς γιατρών, που αποδεικνύουν πως πράγματι έλαβαν ποσά από την εταιρεία. Πέρα όμως από αυτά καθαυτά τα στοιχεία, το γεγονός πως η Ελλάδα είναι μια από τις πρώτες χώρες του κόσμου στην κατανάλωση του προωθημένου φαρμάκου Lipitor, αποδεικνύει ή πως οι Έλληνες είναι καρδιοπαθείς σε μεγάλο βαθμό, ή πως ο εισαγγελέας και στην Ελλάδα πρέπει να εξετάσει ένα από τα πιο βρώμικα σκάνδαλα σε βάρος της υγείας των ασθενών…»

Οι πρακτικές "dealers" της Pfizer και άλλων φαρμακευτικών περιγράφονται στο τελευταίο βιβλίο μου Παρά Φύση. Όσο για τις στατίνες, ήδη από το 2010 προειδοποιούσαμε για το εμπορικό προφίλ των στατινών που τις καθιστούσε «φάρμακο» ελκυστικό για δωροδοκίες σε παγκόσμια κλίμακα. Όπως έγραφα λοιπόν τότε στο βιβλίο μου «Τι δεν σας λένε οι γιατροί»:

«Οι στατίνες, μαγικά φάρμακα που μειώνουν την κακή μάγισσα χοληστερόλη με υποτιθέμενο αποτέλεσμα να μειώνουν τον κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου έχουν γίνει πλέον καραμέλες, και η συνταγογράφησή τους έχει γίνει μια όλο και  αυξανόμενη ιατρική τάση. Τα αποδεκτά όρια χοληστερόλης μειώνονται συνέχεια και οι πωλήσεις των στατινών αυξάνονται συνέχεια. Το 2004 οι πωλήσεις τους άγγιξαν τα 15 δις. δολάρια. Αλλά όπως αποδείχτηκε το νούμερο αυτό δεν αρκούσε για να μετριάσει την απληστία της φαμακοβιομηχανίας και των λακέδων της. Το 2008, μια τεράστια μελέτη που περιλάμβανε περισσότερα από 18000 υγιή άτομα, η λεγόμενη μελέτη Jupiter, κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι στατίνες μειώνουν τον κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου ακόμη και όταν οι αποδέκτες τους έχουν φυσιολογικά επίπεδα χοληστερόλης! Έτσι έχουν τα πράγματα στο χρηματιστήριο αξιών της ιατρικής. Μια μεγάλη μελέτη, τεράστια περιθώρια κέρδους για τις εταιρίες σε μια καινούρια αγορά που ανοίγει με το (επιστημονικό) ζόρι. Α, και δεν σταματάμε στους υγιείς. Για ποιο λόγο να αφήσουμε την παιδική αγορά φαρμάκων έξω; Η Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία (American Academy of Pediatrics) συνέστησε τη χρήση στατινών σε παιδιά άνω των 8 ετών με προφίλ υψηλού κινδύνου.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: οι στατίνες είναι θαυματουργές αν όχι για αυτούς που καθημερινά τις λαμβάνουν σαν αντίδωρα μακροζωίας, τουλάχιστον για τις εταιρίες που τις πουλάν.»

Αυτό για το οποίο εξαρχής ανησυχούσαμε δεν ήταν κυρίως για το ιατρικό προφίλ των στατινών αλλά το εμπορικό τους: Οι στατίνες είναι ακριβούτσικα φάρμακα που μπορούν να δίνονται με βάση όχι πραγματικούς κινδύνους υγείας αλλά ένα δείκτη που εκφράζει αυξημένους πιθανούς κινδύνους υγείας. Το επόμενο βήμα στην προώθηση των στατινών ήταν τα ιατρικά ιερατεία να αναθεωρούν μονίμως προς τα κάτω τα αποδεκτά όρια τιμών αυτού του δείκτη, αυξάνοντας έτσι διαρκώς το κομμάτι του πληθυσμού στο οποίο θα ήταν επιτρεπτό να συνταγογραφούνται στατίνες, με αποτέλεσμα σήμερα 25 εκατομμύρια αμερικανοί να παίρνουν στατίνες, κάνοντας τις στατίνες ένα από τα μεγαλύτερα best sellers στην ιστορία της ιατρικής.

Και η τάση αυτή δεν αναχαιτίζεται. Αντιθέτως παραμένει διαρκώς αυξανόμενη. Το 2014 οι νέες οδηγίες του Αμερικανικού Καρδιατρικού Συλλόγου άθροισαν στους υπάρχοντες αριθμούς άλλα 15 εκατομμύρια ως «δικαιούχους» λήψης στατινών. Τα «στατινικά» κέρδη προκαλούν ίλιγγο και ίπτανται σε καινούρια ύψη κάθε χρόνο.

Οι θεοί της μοντέρνας ιατρικής, οι φαρμακευτικές εταιρίες,  έχουν διπλό μηχανισμό για να αυξάνουν τις πωλήσεις και επομένως τα κέρδη τους και επομένως και την επιρροή τους η οποία στην συνέχεια εξαργυρώνεται σε ακόμη περισσότεροι κέρδη: Ο ένας είναι ο μηχανισμός επιβολής από τα πάνω και αφορά τη διάβρωση της κορυφής των κέντρων λήψεων αποφάσεων όπως οι παγκόσμιοι οργανισμοί υγείας και οι ιατρικοί σύλλογοι των μεγάλων χωρών, που ουσιαστικά «προτυποποιούν» κριτήρια τα οποία αργά ή γρήγορα οι μικρότερες χώρες θα ακολουθήσουν ως «βέλτιστη πρακτική».

Το άλλο κομμάτι είναι ο μηχανισμός προς τα κάτω, τα λαδώματα δηλαδή σε γιατρούς για να συνταγραφούν μαζικά.

Και οι δύο επι μέρους αυτοί μηχανισμοί αλληλοενισχύονται. Όταν ένα μεγάλο κομμάτι της ιατρικής κοινότητας λαδώνεται, λίγοι θα προβάλλουν ένσταση για νέες διευρύνσεις -ακόμη και σκανδαλώδεις- προϋπαρχόντων κριτηρίων συνταγογράφησης. Το αντίθετο.

Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο που λέγαν και οι παλιοί.
Επιστρέφοντας τώρα στις στατίνες, η διεύρυνση του αριθμού των «δικαιούχων» λήψης τους όχι μόνο εκθέτει όλο και περισσότερους σε κινδύνους παρενεργειών αλλά και μετακυλύει το κόστος των λαδωμάτων των ιατρών και των μπόνους των στελεχών στη δημόσια υγεία η οποία ήδη γνωρίζει δραματικές περικοπές σε πολλές χώρες, αποστερώντας της έτσι ζωτικούς πόρους.

Μια μοναδική συνέντευξη από έναν Ιατρό Ψυχών.


Η πρώτη επαφή με τον κ. Δημήτρη Καραγιάννη ήταν μέσα από τα βιβλία του (τα οποία  δεν πρέπει να λείπουν από καμία οικογένεια), όμως αυτό που ήταν η αφορμή για αυτή τη συνέντευξη ήταν μια ομιλία(μπορείτε να την ακούσετε εδώ). Εκείνο το απόγευμα μετά το πέρας της ομιλίας  αισθάνθηκα πιο σοφός. Είναι σημαντικό στην εποχή μας να ακούς από επιστήμονες σοφίες και πραγματικές αλήθειες ζωής. Σας παροτρύνω να διαβάσετε με προσοχή την παρακάτω συνέντευξη που έδωσε για το pentapostagma.gr ο κ. Καραγιάννης, είμαι σίγουρος ότι θα ωφεληθείτε.


Ζούμε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο με έντονο άγχος για τη βιωτή μας και την οικογένειά μας καθώς και για το μέλλον της πατρίδας μας, από πού θα πρέπει να αντλεί δύναμη ο άνθρωπος για να ανταπεξέρχεται στις δυσκολίες της ζωής;;;


Οι δυσκολίες είναι πραγματικές. Αντίθετα προς την προηγούμενη κατάσταση της κοινωνίας μας που ήταν ναρκωμένη και δεν συνειδητοποιούσε την πραγματικότητα, οι υπεύθυνοι  άνθρωποι σήμερα κινητοποιούν το υπαρξιακό άγχος που αντιστοιχεί στην πλήρη εγρήγορση για την συνειδητοποίηση του προβλήματος και την παραγωγή μιας λειτουργικής λύσης.

Έχουμε να θεωρούμε ότι οι δυσκολίες στη ζωή μας είναι δοσμένες και δεν περιορίζονται μόνο στα οικονομικά θέματα, αλλά αφορούν την περιοδική ύπαρξη των καταστροφικών φυσικών φαινομένων, τις ανθρώπινες σχέσεις, την φθαρτότητα του σώματος με τις ασθένειες και τελικά τον ίδιο τον θάνατο.

Επομένως οι όποιες κοινωνικές ή προσωπικές αναταράξεις που ποτέ βέβαια δεν είναι καλοδεχούμενες, προσφέρουν την δυνατότητα να αναρωτηθεί ο καθένας μας τι είναι αυτό που δεν είναι πεπερασμένο. Τι είναι αυτό που δεν είναι αναλώσιμο. Τι είναι αυτό που όχι μόνο προσφέρει καταφύγιο στις δύσκολες ώρες, αλλά που η αλήθεια του χαριτώνει την ύπαρξη.



Πιστεύετε  ότι η συσσωρευμένη κοινωνική πίεση θα μας οδηγήσει σε αδιέξοδο, ή θα αποτελέσει αφορμή για νέους δρόμους και καινοτόμες λύσεις;


Είναι αλήθεια ότι η κοινωνική αποσταθεροποίηση έχει διαμορφώσει μια αφόρητη πίεση στους ανθρώπους, με συνέπεια να αισθάνονται μια διαρκή ένταση.  Αυτή η κατάσταση από μόνη της οδηγεί σε άσκοπες διαμάχες ή τελικά σε αίσθηση αδιεξόδου και τελικά σε παραίτηση.


Παράλληλα όμως οι άνθρωποι εκείνοι που δεν θεωρούν τίποτα ως δοσμένο και έχουν μάθει να στοχεύουν στην δημιουργία και όχι στην εξασφάλιση, αντιλαμβάνονται την κρίση με όρους πρόκλησης και αναζητούν λύσεις νέες, έξω από την πεπατημένες και τότε δεν περιμένουν να αλλάξει η κατάσταση για να νιώσουν καλά. Τέτοιοι άνθρωποι είναι εκείνοι που σε κάθε εποχή ξεφεύγουν από τα δεδομένα και δημιουργούν τις καινοτόμες λύσεις.



Σήμερα η ανεργία έχει υπερβεί κάθε όριο, η απαισιοδοξία έχει κυριεύσει τους περισσότερους συμπολίτες μας. Ποια θα ήταν η συμβουλή σας στους συμπολίτες μας που μαστίζονται από όλα αυτά τα προβλήματα;


Η ανεργία είναι μια αφύσικη κατάσταση που διαλύει την δημιουργική ζωή. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος ακόμη και αν δεν έχει οικονομικό πρόβλημα να μην εργάζεται και να μην καταστρέφεται η υπόστασή του.


Η επιβαλλόμενη γενικευμένη ανεργία δίχως προοπτικές και με την συνεπαγόμενη οικονομική ασφυξία που πνίγει κάθε στοιχειώδη καθημερινή ανάγκη, είναι αφόρητη για όποιον την ζει. Δημιουργεί ενοχές και επομένως οδηγεί στην εξουθένωση, στην κατάθλιψη και στην παραίτηση.

Είναι πολύ σημαντικό σε τέτοιες καταστάσεις κανείς να μην αποδεχθεί το αυτονόητο και να αναζητήσει προσωπικές λύσεις που να υπερβαίνουν τα όποια αντικειμενικά δεδομένα. Να μην αναζητά άλλοθι, αλλά λύσεις που κανείς δεν θα του χαρίσει, αλλά που μόνος του θα ανακαλύψει, αξιοποιώντας τα όποια προσωπικά του τάλαντα.



Ο τρόπος ζωής τις τελευταίες δεκαετίες έχει αλλάξει στη πατρίδα μας. Ο κοινωνικός ιστός της χώρας μας έχει επηρεαστεί προς ένα αλλιώτικο κοινωνικό μοντέλο, οι οικογένεια πλέον δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητες των νέων ανθρώπων. Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στο θεμέλιος λίθο της χώρας μας που είναι η οικογένεια, τα επόμενα χρόνια;



Η οικογένεια δεν είναι ένας υποχρεωτικός κοινωνικός θεσμός, δεν είναι μια αναγκαία δέσμευση, δεν είναι μια σύμβαση, δεν είναι μια συντηρητική λύση που πρέπει να διατηρηθεί, δεν αποτελεί μια αποκατάσταση, δεν είναι μια νομιμοποίηση μιας ερωτικής σχέσης, δεν είναι καταφύγιο για ανθρώπους που έχουν κουραστεί με την μοναξιά τους.


Η οικογένεια είναι μια συναρπαστική περιπέτεια ικανών ανθρώπων που αποφασίζουν να πουν ναι στη ζωή. Η οικογένεια είναι η διαχρονική συμπόρευση δύο νέων που δεν θέλουν να ζήσουν μόνο κάποιες κοινές στιγμές ευχαρίστησης.

Η οικογένεια είναι η απόφαση να δημιουργήσεις το μικροκλίμα που θα ζεις, που θα μπορεί να υπερβαίνει το ευρύτερο τοξικό κοινωνικό κλίμα. Η οικογένεια είναι η δυνατότητα να συνυπάρχουν διαφορετικές γενιές ανθρώπων και να εμπλουτίζονται μέσα από την αλληλαντίδρασή τους. Η οικογένεια είναι η ευλογημένη δυνατότητα να καλύπτονται οι ανάγκες της επιβίωσης, αλλά και να καλλιεργείται η ομορφιά της ζωής.

Επομένως μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι οι νέοι άνθρωποι που δεν συμβιβάζονται με την μιζέρια του βολέματος θα βρουν τους τρόπους να δημιουργήσουν με ερωτική επαναστατική έμπνευση τις δικές τους μοναδικές και ανεπανάληπτες συντροφικές σχέσεις που αποτελούν την αναγκαία προϋπόθεση για ανάπτυξη μιας λειτουργικής οικογένειας.


Ποιες είναι κατά τη γνώμη σας οι προϋποθέσεις για μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή;;;


Ο κάθε σύντροφος να αναπτύσσει την δική του προσωπικότητα. Να πιστεύει στη δυνατότητα ύπαρξης  ευτυχίας στη ζωή, αλλά να μην περιμένει από κανένα να του την χαρίσει. Να επενδύει στη συντροφική ερωτική σχέση και επομένως να αναζητά τρόπους, που θα την ανανεώνουν.  Να αναδεικνύει τον – την σύντροφό του. Να μην αφήνουν τρίτους να τους καθορίζουν τη ζωή, αλλά και να μην κλειστούν σε μια αποστειρωμένη σχέση. Να φροντίζουν τα παιδιά τους, αλλά να μην παραμελούν τη σχέση τους. Να ανακαλύψουν τις δικές τους υπερβατικές προσωπικές αναφορές και να καλλιεργούν την πνευματικότητα που υπερβαίνει την κατανάλωση ευχαρίστησης,  τις ατομικές ανεπάρκειες και τις επώδυνες καταστάσεις της ζωής.


Πως θα πρέπει ένας γονιός να εκδηλώνει την αγάπη του στα παιδιά του;;;


Η αγάπη του γονιού προς τα παιδιά του είναι μοναδική, καθώς είναι απροϋπόθετη. Δεν θέτει όρους. Δεν απαιτεί αντικειμενικές προϋποθέσεις. Δεν επενδύει σε ανταποδώσεις. Προσφέρει, αλλά δεν χαρίζεται. Υπομένει, αλλά δεν ανέχεται. Εμπιστεύεται, αλλά δεν αδιαφορεί. Ελευθερώνει, αλλά δεν εγκαταλείπει. Ενδυναμώνει, αλλά δεν πιέζει. Λυπάται, αλλά δεν απογοητεύεται. Καμαρώνει, αλλά δεν συγκρίνει. Περιβάλλει, αλλά δεν περικλείει. Γνωρίζει ότι η τιμή να φροντίσει τα παιδιά του είναι μια ευλογία που του προσφέρθηκε, αλλά ότι τελικά τα παιδιά του δεν του ανήκουν.


Θα είχατε τη καλοσύνη να μας πείτε επιγραμματικά κάποιους τρόπους, οι οποίοι θα μας βοηθούσαν να πειθαρχήσουμε τα παιδιά μας; Για παράδειγμα το «ξύλο» ακόμα και στην πιο αθώα εκδοχή του, μπορεί να αποτελέσει παιδαγωγικό μέσο; Τι κάνουμε όταν το παιδί μας δεν πειθαρχεί με κανέναν τρόπο;


Στόχος δεν μπορεί να είναι η πειθαρχία, αλλά η υπεύθυνη ανάληψη από το παιδί της δικής του ζωής. Το παιδί δεν αντιστοιχεί να υποκύψει στον γονιό του. Η πειθαρχία δεν είναι αυτοσκοπός. Τα όρια είναι προϋποθέσεις ανάπτυξης και ελευθερίας του παιδιού και του ανθρώπου. Τίθενται κανόνες που δεν αφορούν ιδιοτροπίες και απαιτήσεις του γονιού, αλλά παριστούν όρους για την ανέλιξή του, την ανεξαρτησία του και την σταδιακή ανέλιξή του σε λειτουργικό άνθρωπο.


Ο γονιός που άλλοτε χαρίζεται και άλλοτε θυμώνει δεν πορεύεται υπεύθυνα, αλλά εκπαιδεύει το παιδί του να τον περιφρονεί. Ο γονιός που οδηγεί το παιδί του στο να μη τον ακούει και τελικά καταφεύγει στην καταστολή, δεν γνωρίζει να εμπνέει. Θα πρέπει να αναρωτηθεί για την δική του πορεία. Μήπως ο ίδιος έχει χάσει την χαρά του και κάνει απλώς τις υποχρεώσεις του; Μήπως δεν έχει φροντίσει τον προσωπικό χώρο και χρόνο, την συντροφική ερωτική του σχέση και έχει καταντήσει διεκπεραιωτής της καθημερινότητας; Μήπως έχει απαιτήσεις που δεν δικαιολογούνται από την αναπτυξιακή φάση του παιδιού του; Μήπως έχει μετατρέψει σε  υποχρεώσεις τα θέματα ζωής του παιδιού του (φαγητό , ντύσιμο, διάβασμα, ύπνος…)



Πως βιώνει την αδικία ή ανθρώπινη ψυχή;;; πως συμβάλλει η ελπίδα μας για τη μεταθανάτιο ζωή και τη Θεία Δικαιοσύνη, στην ανάπτυξη της «ΥΠΟΜΟΝΗΣ» στον κόσμο αυτό;;;

Η υπομονή στην Χριστιανική θεολογία και στην υπαρξιακή ψυχοθεραπεία δεν ταυτίζεται με μια στωική  παθητικότητα, όπως στις Ανατολικές θρησκείες που υποτιμούν την ζωή αυτή και ζητούν την απάθεια. Η ύπαρξη μιας άλλης ζωής δεν υποτιμά αυτή, αλλά δίνει το μέτρο του τι είναι σημαντικό και τι όχι. Προσφέρει την δυνατότητα να νοηματοδοτήσει ο καθένας μας την ύπαρξή του με κριτήρια που δεν είναι επιφανειακά.

Το ζητούμενο είναι η ευχαριστιακή βίωση αυτής της ζωής και αυτό συνεπάγεται την υπέρβαση της ατομικότητας. Την συνειδητοποίηση ότι σ’ αυτή τη ζωή η ύπαρξη αδικιών είναι δεδομένη, αλλά σ’ εμάς τίθεται το ζήτημα το πώς θα σταθούμε απέναντί τους. Θα ακινητοποιηθούμε; Θα μηρυκάζουμε τις αδικίες και θα βουλιάζουμε σε καταθλιπτικές σκέψεις και συναισθήματα; Εξ’ άλλου η Θεία Δικαιοσύνη ταυτίζεται με το Θείο έλεος και επομένως δεν σχετίζεται με τιμωρίες, αλλά με την Χάρη.

Υπάρχουν πολλές μορφές αγάπης;;; και αν ναι, μπαίνουν σε ιεραρχία;;;

Η αγάπη είναι μια και παίρνει την μορφή, ανάλογα με το είδος της σχέσης. Ο ύμνος της αγάπης του Αποστόλου Παύλου είναι αξεπέραστος στους όρους που διέπουν την αυθεντική αγάπη. Δυστυχώς ακόμη και τώρα αναφερόμαστε στην αγάπη μας, ενώ η στάση μας έχει κτητικότητα, ιδιοτέλεια, ανελευθερία, δυσπιστία, έπαρση, φόβο για απώλεια.

Η υπομονή είναι αρετή ή πολλές φορές παίρνει τη μορφή της ανοχής με αποτέλεσμα να αποτελεί εμπόδιο στην επικοινωνία των ανθρώπων;


Ναι, σαφέστατα. Η ανοχή προς τους άλλους ενέχει κατηγόρια εναντίον τους, έστω και αν δεν εκφράζεται ανοιχτά. Η ανοχή υποτιμά και ενοχοποιεί. Επομένως η ανοχή δεν επιτρέπει την αυθεντική επικοινωνία. Δεν κατανοεί. Δεν επεξεργάζεται. Δεν αφουγκράζεται. Σνομπάρει.


Η αρετή της αυθεντικής υπομονής είναι το εργαστήριο της αυτογνωσίας. Είναι η υπέρβαση της μίζερης αυταρέσκειας. Δεν ησυχάζει. Δεν περιμένει. Αναζητά. Διευρύνει τους ορίζοντες πέρα από την ατομική αυτοδικαίωση. Αναδεικνύει τις δυνάμεις που δεν σχετίζονται με τον ανταγωνισμό. Δικαιώνει την ανθρώπινη ομορφιά.


Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το να θυσιάζεσαι για τους άλλους είναι η μέγιστη εκδήλωση αγάπης προς το συνάνθρωπο. Ποια η γνώμη σας στο θέμα αυτό; Πρέπει να βάζουμε όρια στη «ΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ» μας;;;

Η θυσία του εαυτού για κάποιο στόχο που υπερβαίνει την ατομικότητα αποτελεί μια συγκλονιστική στάση που καταξιώνει την ύπαρξη και επιβεβαιώνει με την ακραία στάση της, την ύπαρξη της ελευθερίας του προσώπου.

Η αυθεντική θυσία αποτελεί την γελοιοποίηση όσων επιμένουν στη μιζέρια ότι όλα καθορίζονται μόνο από το ένστικτο της επιβίωσης.

Η αυθεντική θυσία σε αντίθεση με τις ευρέως κυκλοφορούσες απόψεις, δεν έχει καμιά σχέση με την αυτοκαταστροφή.

Η αυθεντική θυσία είναι η ανάδειξη ενός εαυτού που υπερβαίνει τα όρια της επιβίωσης και τα δεσμά της ατομικότητας και πετά στους ουρανούς της ελευθερίας.

Η αυθεντική θυσία δεν περιμένει ανταπόδοση, αφού περιέχει μια άφατη χαρά. Δεν περιμένει αναγνώριση, γιατί δεν γίνεται για τους άλλους.

Η αυθεντική θυσία δεν είναι μια μαζοχιστική στάση που επιζητά τον πόνο, αλλά μια συνεπής ανυποχώρητη στάση που είναι προσανατολισμένη προς το δικαίωμα μιας ακέραιης ζωής.

Η δοτικότητα όμως, όπως καταγράφεται δεν αφορά το αυθεντικό βίωμα της θυσίας, αλλά μια υποχωρητική στάση, μια δουλικότητα, μια προσπάθεια εξευμενισμού, μια δωροδοκία, μια ενδοτικότητα που μπορεί να απευθύνεται σε ένα πρόσωπο που το θεωρούμε σπουδαίο και προσπαθούμε να το κάνουμε να ενδιαφερθεί για μας και να μας αγαπήσει ή σε ένα πρόσωπο που το υποτιμούμε, το λυπόμαστε και του χαριζόμαστε. Όμως σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει απλώς να βάζουμε κάποια στιγμή όριο, αλλά να απέχουμε παντελώς από τέτοιες μορφές σχέσης που ποτέ δεν οδηγούν σε καλή έκβαση.


Το επάγγελμά σας, ψυχίατρος, είναι το επάγγελμα που «γιατρεύει τις ψυχές των ανθρώπων», άρα είσαστε ο ειδικός επιστήμονας στον οποίο βρίσκω την ευκαιρία να κάνω ένα ερώτημα που πάντα με απασχολούσε, τι είναι «ψυχή» και ποια είναι η φύση της ψυχής; Το ξέρω ότι θα μπορούσατε να γράψετε τόμους ολόκληρους αλλά θα ήθελα με λίγα λόγια να μου πείτε.

 Όντως, θα μπορούσαν να γραφούν τόμοι και υπάρχουν και διαφορετικές καταγραφές. Στη δική μου κατανόηση η ψυχή ταυτίζεται με την ολότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τελικά επιστήμη και πίστη είναι δύο διαφορετικοί δρόμοι; Είναι μια ερώτηση θα ήθελαν να σας ρωτήσουν πολλοί από τους αναγνώστες του pentapostagma.gr


Είναι δύο διαφορετικοί δρόμοι που αναζητούν με διαφορετικούς όρους την Αλήθεια. Αν οι δρόμοι αυτοί είναι αυθεντικοί, σέβονται τη διαφορετικότητά τους και δεν συγκρούονται. Αντίθετα αν μεταβολιστούν, δύναται να προσφέρουν και νέες προοπτικές στον άλλο δρόμο. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στην πίστη και στην επιστήμη αφορούν ανασφαλείς ημιμαθείς επιστήμονες και ανασφαλείς φανατικούς θρησκευόμενους.


Για το τέλος κ. Καραγιάννη θα θέλαμε να μας πείτε, τι είναι αυτό που θεωρείτε ως την κύρια προτεραιότητα του ανθρώπου, αυτό το οποίο πρέπει να έχει συνέχεια στο μυαλό του ένας άνθρωπος ως μπούσουλα για τη ζωή του.


Η ζωή μας είναι πεπερασμένη. Αν την αναλώνουμε σε πίκρες για ανθρώπους ή καταστάσεις, τότε θα την έχουμε μόνοι μας καταστρέψει και ας μην αναζητούμε άλλοθι. Είναι πολύ σημαντικό ο καθένας μας επομένως να αποφασίσει σε συνειδητό επίπεδο για το τι μπορεί να δώσει νόημα στην ύπαρξή του κατά τρόπο που θα μπορεί να ζήσει ευχαριστιακά τη ζήση του.

κ. Καραγιάννη ήταν πραγματικά τιμή μας, να δεχθείτε τη πρότασή μας και να μας δώσετε τη συνέντευξη αυτή. Οι συμβουλές σας μας οδηγούν σε μια αναζήτηση για μια καλύτερη κοινωνία με τον εαυτό μας, τον συνάνθρωπό μας, το Θεό…

Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας.

Πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2012/04/blog-post_4912.html