Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Έρευνα κατά του καρκίνου με εναλλακτικούς τρόπους.



Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, εργαστήριο Φυσιολογίας:
35 χρόνια επιστημονικής εργασίας οδηγούνται στο εδώλιο!!
Ρεπορτάζ - Έρευνα: Νίκη Τσέκου

Οι απλές φτηνές φυσικές ουσίες, που δρουν ως αντιοξειδωτικά και εμποδίζουν την ανάπτυξη του καρκίνου, μελετήθηκαν από Έλληνες επιστήμονες,  οι  οποίοι  κατηγορήθηκαν  τότε  από  το  ιατρικό κατεστημένο!

O  ρόλος  των  βιταμινών  και  προβιταμινών  στην  πρόληψη  και  τη  θεραπεία  του  καρκίνου,  ο  ρόλος  των ηλεκτρομαγνητικών  συχνοτήτων  στη  θεραπεία  σοβαρών ασθενειών, είναι θέματα της έρευνας Ελλήνων επιστημόνων, η οποία ξεκίνησε εδώ και 35 χρόνια και συνεχίζεται!

Τα  δημοσιευμένα  αποτελέσματα  σε  έγκυρα  ιατρικά περιοδικά,  οι  εργασίες  που  παρουσιάστηκαν  σε  διεθνή Συνέδρια, η ανιδιοτέλεια και ο ζήλος της ερευνητικής ομάδας που αγωνίζεται στον αγώνα της ηθικής, τράβηξαν  το  ενδιαφέρον  μας  και  μας  οδήγησαν  να γνωρίσουμε  από  κοντά  την  εργασία  των  επιστημόνων  του Τμήματος  Φυσιολογίας  της  Ιατρικής  Σχολής του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων.

Με  έκπληξη  πληροφορηθήκαμε  ότι  αυτή  η  ομάδα που θα έπρεπε να θεωρείται πρότυπο για τους νέους επιστήμονες  και  καμάρι  για  την  επιστημονική  κοινότητα  της  χώρας  μας,  σύρεται  στα  δικαστήρια  με  σοβαρές κατηγορίες!

Όλοι μαζί!

Συνήθως, όταν εμείς οι δημοσιογράφοι παρουσιάζουμε    ερευνητικά  προγράμματα  και  τα  αποτελέσματά τους, αναφέρουμε ένα-δύο ονόματα των επικεφαλής καθηγητών  και  αυτό  είχα  κι  εγώ  σκοπό  να  κάνω  παρουσιάζοντας τα πειράματα που πραγματοποιούνται στην  Ιατρική  Σχολή  του  Πανεπιστήμιου  Ιωαννίνων, στο Τμήμα Φυσιολογίας.
Όταν όμως πήγα και είδα πώς εργάζεται η ομάδα εκεί, ζήτησα  να  μου  δώσουν  όλα  τα  ονόματα  των  μελών της  γιατί  εκεί  δεν  υπάρχει  ιεραρχία!  Υπάρχει  το όλοι μαζί!

Συγκρατείστε  τα  ονόματα  αυτών  των  άξιων,  σεμνών και  ανιδιοτελών  επιστημόνων  γιατί  πρέπει  να  καμαρώνουμε γι’ αυτούς και θα τους καμαρώνουμε και στο μέλλον, είτε τους κρατήσει η Ελλάδα, είτε τους κερδίσει άλλη χώρα!

•Αυδίκος Αντώνης, Μαθηματικός, υποψήφιος διδάκτωρ
(θέμα: «Δράση ηλεκτρομαγνητικών πεδίων σε μοντέλα καρκίνου- Μαθηματική ανάλυση συχνοτήτων και εφαρμογές»)

•Αναστασιάδη  Χρυσούλα,  Ph.D  (Διδάκτωρ  Ζωολογίας),  Βιολόγος,  Master  στην  Ζωολογία,  ερευνήτρια.
•Βελοπούλου Αναστασία, Βιοτεχνολόγος, υποψήφια διδάκτωρ (θέμα: «Μίμηση δράσεων διαβιβαστών μηνύματος μέσω χρήσης διαμορφωμένων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων»
• Βεργινιάδης Ιωάννης,  Μεταπτυχιακός,  υποψήφιος διδάκτορας (θέμα: «Ηλεκτρομαγνητικά πεδία και σύμπλοκα  μετάλλων  με  αντικαρκινικές  ιδιότητες»),  Βιολόγος-Βιοτεχνολόγος.
•Γεωργίου  Έλενα Μεταπτυχιακός,  υποψήφια  διδάκτωρ (θέμα:  Η  οδός  του  Αραχιδονικού  οξέος  στα καρκινικά κύτταρα), Βιολόγος-Βιοτεχνολόγος.
•Γκιούλη  Μαρία  Μεταπτυχιακός,  υποψήφια  διδάκτωρ (θέμα:  «Ο  μεταβολισμός  του  καρκινικού  κυττάρου  με  έμφαση  στην  γλυκόλυση»),  Βιολόγος-Βιοτεχνολόγος
•Ευαγγέλου Άγγελος, Ph.D, Ιατρός Ειδικός Παθολόγος-Καθηγητής Φυσιολογίας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
•Καραγκούνης Ηλίας Μs (Μάστερ)- (θέμα: «Οι σύμπλοκες ενώσεις του κασσίτερου ως αντικαρκινικοί παράγοντες»), Βιολόγος με Μάστερ στη Φαρμακολογία (υποψήφιος διδάκτωρ).
•Καρκαμπούνας Σπύρος Ph.D, Βιολόγος, Επίκουρος Καθηγητής Φυσιολογίας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
•Λιάσκο  Ρωμάν,  Ph.D  (Διδάκτωρας  Φυσιολογίας) Βιολόγος,  Προϊστάμενος Τεχνικής  του Τμήματος  Βιολογικών  Εφαρμογών  και Τεχνολογιών  του  Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (Ουκρανικής καταγωγής).
•Μέτσιος  Απόστολος,  Ph.D  (Διδάκτωρ  Φυσιολογίας),  Βιολόγος,  Πανεπιστημίου  Νεαπόλεως  Ιταλίας, Ερευνητής Έρευνα κατά του καρκίνου με εναλλακτικούς τρόπους. Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, εργαστήριο Φυσιολογίας:
•Μπινόζη-SchmidtΤζένυ Βιολόγος,   υποψήφια διδάκτωρ. (Θέμα: «Δράση συμπλόκων πολυαμινών με Βανάδιο σε μοντέλα καρκίνου») (Αμερικανίδα).
•Μπούλακα. Αθηνά,  υποψήφια  διδάκτωρ (θέμα: «Η  ιστολογική  και  ενδοκυττάρια  κατανομή  ιχνοστοιχείων όπως το Βανάδιο και ο Κασσίτερος χορηγούμενα υπό  μορφήν  συμπλόκων  ενώσεων»), Βιολόγος-Βιοτεχνολόγος
•Σίμος  Ιωάννης (θέμα:  «Η  δράση  φλαβονοειδών της    διατροφής    ως    αντικαρκινικών    παραγόντων»), υποψήφιος   διδάκτωρ,   Διατροφολογία-Επιστήμων διατροφής, Μάστερ στην Διατροφολογία.
•Χαβέλας    Κωσταντίνος,    Ηλεκτρονικός,    Απόστρατος  Αξιωματικός  Επικοινωνιών  του  Πολεμικού Ναυτικού, Συνδεδεμένος Ερευνητής.

Το βιογραφικό της ομάδας

«Η επιστήμη  δεν  παράγει  εργαλεία  θανάτου  και πόνου!  Η  επιστήμη  παράγει  γνώση  και  μέσα για  την  στήριξη  της  Ζωής,  την  απαλοιφή  των  δεινών και την πλήρη ανάπτυξη κάθε Ανθρώπου.

Αν ο επιστήμονας κινείται προς άλλους στόχους, τότε χάνει  αυτόματα  και  την  επαφή  με  την  επιστήμη,  αυτοεξοριζόμενος  σε  έναν  χώρο  βασικής  απώλειας  της ορθής  επικοινωνίας  με  το  Σύμπαν  για  την  κατάδειξη της Αλήθειας του, ώστε ο Άνθρωπος να υπάρχει μέσα στον κόσμο χωρίς δεινά, που είναι και το αντικείμενο προς το οποίο στρέφεται η επιστήμη.»

Αν μείνουμε μόνο στις παραπάνω φράσεις, θα έχουμε κερδίσει  τον  ορισμό  της  αρετής  και  της  ηθικής,  που δεν κυριαρχεί σήμερα ούτε στην επιστήμη, ούτε στην κοινωνία. Κι όμως, εκεί στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, στην ομάδα που γνωρίσαμε εμείς, αυτές οι αξίες κυριαρχούν  κι  επιβεβαιώνονται  από  το  επιστημονικό έργο της!

Είναι αυτές οι αρχές που διέπουν την ερευνητική εργασία  35  χρόνων,  εργασία  που  ανέλαβαν  να  μας  παρουσιάσουν  ο  καθηγητής  Φυσιολογίας  της  Ιατρικής Σχολής  του  Πανεπιστημίου  Ιωαννίνων Άγγελος  Ευαγγέλου, Ιατρός, Ειδικός Παθολόγος και ο επίκουρος καθηγητής Φυσιολογίας, στο εργαστήριο Φυσιολογίας  της  ίδιας  Σχολής,  Βιολόγος(Ph.D)

Σπύρος  Καρκαμπούνας  Mας  μίλησαν  εκ  μέρους  της  ερευνητικής ομάδας.  Από  την  αρχή  της  συζήτησης  ξεκαθάρισαν ποιος είναι ο στόχος τους, ο οποίος είναι συγχρόνως και το «βιογραφικό» τους:

«Πρέπει  να  πούμε  ότι  το  πνεύμα  που  κατεύθυνε  και κατευθύνει τις έρευνές μας δεν είναι μόνον η εξαγωγή βασικής γνώσης αλλά και η δημιουργία θεραπευτικών μέσων  απλών,  το  δυνατόν  λιγότερο  επεμβατικών,  με τις δυνατόν μικρότερες παρενέργειες, εύχρηστων και φθηνών,  ώστε  να  είναι  από  την  πλευρά  της  οικονομικότητας,  προσβάσιμα  και  στους  αδύναμους  οικονομικά ανθρώπους – που αποτελούν και την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού κάθε χώρας.

Αυτός   ο   προσανατολισμός   είναι   και   παραμένει   ο πυρήνας  των  ιδεών  που  κυβέρνησαν,  ενέπνευσαν, εμπνέουν  και  θα  εμπνέουν  την  ερευνητική  προσπάθεια  της  ομάδας  μας,  από  την  στιγμή  της  γέννησής της το 1978 μέχρις ότου υφίσταται.

Είναι οι λεγόμενες «Ιδέες της Φυσιολογίας», οι οποίες τέθηκαν αρχικά από τον αείμνηστο καθηγητή Γ. Καλλίστρατο και συνεπικουρήθηκαν από όλους μας.

Αυτές οι ιδέες είναι άφθαρτες στο ηθικό πεδίο και έτυχαν, στο πρόσωπο του Καθηγητή Γεωργίου Καλλίστρατου, διεθνών  αναγνωρίσεων, αλλά  δεν  κυριαρχούν  ούτε στην επιστήμη, ούτε στην κοινωνία!
Οι μάχες που δώσαμε και δίνουμε για την εμπέδωση της  αξίας  αυτών  των  ιδεών  είναι,  κατ’  ουσίαν  και  το βιογραφικό  μας!  Οι  εργασίες  που  παραγάγαμε  ήταν και  είναι  χρήσιμα  εργαλεία  για  την  υλοποίηση  των ιδεών αυτών.

Το  σύνολο  της  σκληρής  πειραματικής  εργασίας  που είχε  καταβληθεί  από  την  επιστημονική  μας  ομάδα κατά  την  διάρκεια  μιας  εικοσιπενταετίας  στο  Εργαστήριο  Φυσιολογίας  στα  οποία  προστίθεντο  ακόμη είκοσι  χρόνια  ερευνητικής  εργασίας,  στο  Ινστιτούτο Max  Planck  εκ  μέρους  του  καθηγητή Γιώργου  Καλλίστρατου, μας είχαν διαμορφώσει την θεωρητική άποψη  ότι  οι  φυσικές  δομές  του  οργανισμού  ήταν  πάρα πολύ  ισχυρές,  φτάνει  να  μπορούσε  κανείς  να  βρει μεθόδους  να  αξιοποιεί  τις  εφεδρείες  τους  στο  δέον επίπεδο, ανάλογα με το εκάστοτε πρόβλημα».

Αξιόλογα αποτελέσματα!

Η ανακάλυψη των αντικαρκινικών ουσιών Η φωτεινή  προσωπικότητα  του  Καθηγητή Γ.  Καλλίστρατου,  καθόρισε  μια  επίπονη  και  επίμονη επιστημονική   διαδρομή   που   συνεχίζεται   ως   τώρα από  τους  συνεργάτες  του.  Σπούδασε  Οδοντιατρική, Χημεία  και  Ιατρική  στην  Αίγυπτο,  την  Ελλάδα  και  τη Γερμανία. Απέκτησε δύο διδακτορικά διπλώματα από το  Πανεπιστήμιο  του  Αμβούργου  και  εξειδικεύτηκε στην   Κλινική   Χημεία.   Εργάστηκε   ως   ακαδημαϊκός ερευνητής  στην  Γερμανία  πολλά  χρόνια,  κυρίως  στο Ινστιτούτο  Max  Planck,  από  όπου  και  προτάθηκε  ως υποψήφιος για το βραβείο Νobel Φυσιολογίας και Ιατρικής.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ (1896-1960)



ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ

Αρχικά θα πρέπει με λύπη μου να παραδεχθώ ότι είναι αρκετά πιθανό να είναι κανείς καλός μουσικός, ακόμη και μεγάλος καλλιτέχνης, και όμως να έχει αποτύχει ως άνθρωπος. Θα επιθυμούσα με όλη μου την καρδιά να μη συμβαίνει κάτι τέτοιο. Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να το παραδεχθώ. Αλλά είναι γεγονός. Ωστόσο, δεν είναι ένα γεγονός που θα μπορούσα να προσπεράσω αδιάφορος. 

Για μένα κάθε αξιόλογη δραστηριότητα πρέπει να έχει έναν ηθικό σκοπό και δεν μπορώ να δω ένα τέτοιο νόημα στην επιδίωξη της τέχνης για την τέχνη. O αισθητικός νόμος δεν λειτουργεί μέσα στο κενό.

Έχω πεισθεί πως η ίδια η ζωή είναι το μόνο αψεγάδιαστο έργο τέχνης. Φρονώ πως το υψηλότερο επίτευγμα του κάθε καλλιτέχνη, είναι να "ερμηνεύσει" αυτή την τελειότητα, φιλοδοξώντας να είναι αντάξιός της. H πλήρης, δηλαδή, πραγμάτωση του καλλιτεχνικού εγχειρήματος απαιτεί τον καλύτερο εαυτό μας. O συνθέτης, ο εκτελεστής, ακόμη και ο ακροατής δεν έχει τη δυνατότητα πατώντας ένα κουμπί να αποκλείσει την πραγματικότητα της δικής του συμμετοχής στα καθημερινά προβλήματα του κόσμου. 

H τέχνη δεν είναι μια απόδραση· δεν είναι μια υπεκφυγή· είναι η έκφραση της πιο ευγενικής παρόρμησης του ανθρώπου.



Συνεπώς, δεν μπορώ να μιλώ για τη μουσική σαν να ήταν το άπαν της ύπαρξής μου. Κινδυνεύοντας να υπεραπλουστεύσω το πολυσύνθετων ενός πλέγματος κίνητρα, -μερικά από αυτά δρουν αναμφίβολα εντελώς υποσυνείδητα και πέρα από κάθε προσέγγιση-, θα έλεγα, μάλλον, ότι η μουσική φαίνεται στα δικά μου μάτια ως το ιδανικό συμπλήρωμα της συμμετοχής μου στην οργανωμένη κοινωνία και ότι η μουσική είναι εκείνη που δείχνει το βαθμό έκφρασης αυτής μου της συμμετοχής.

Mε άλλα λόγια, πιστεύω πως η τέχνη είναι ο καθρέφτης της ζωής, ή μάλλον -για να αποφύγω τα κλισέ- απεικονίζει τον ίδιο τον καλλιτέχνη.

Για να θέσω διαφορετικά το ζήτημα: η τέχνη είναι το μέτρο της ανταπόκρισης του ανθρώπου στην πρόκληση της ζωής. Λέγω "ανταπόκριση" και όχι "αντίδραση". O καλλιτέχνης δρα, δεν αντ-δρά. Tο έργο τέχνης συμπυκνώνει την πείρα, είναι το απόσταγμα όλων των εμπειριών. O Pάλφ Bων Oυΐλλιαμς είπε κάποτε ότι η μουσική -είτε τη συνθέτει, είτε την εκτελεί, είτε απλώς την ακούει- τον βοηθά να αντιλαμβάνεται το πραγματικό πίσω από τα φαινόμενα.

Ως καλλιτέχνης πρέπει, επίσης, να τονίσω ότι η δουλειά μας απαιτεί διαρκή προσπάθεια να κατανοήσουμε τους συνανθρώπους μας. H προνομιούχος θέση μου κάθε άλλο παρά με απαλλάσσει απ' αυτή την ευθύνη. H τέχνη πρέπει να προσεγγίζει τον άνθρωπο. O καλλιτέχνης που επαφίεται στην παρόρμησή του -που απαιτεί από το κοινό να τον καταλάβει- προδίδει μια βασική αρχή.

Έχω αποκρυσταλλώσει γνώμη πάνω στο θέμα και γι' αυτό δεν προτίθεμαι να το συζητήσω· ο συλλογισμός δεν είναι αμφισβητήσιμος -τουλάχιστον με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα. Δηλαδή, ο καλλιτέχνης στην εποχή μας -που είναι εποχή σύγχυσης- έχει πάρει τη θέση του πολιτικού αλλά και του δασκάλου και του ηγέτη. Kαι θεωρώ ότι οφείλει να εκπληρώσει το έργο του προβάλλοντας με τις πράξεις του τον εαυτό του ως παράδειγμα.

MHTPOΠOYΛOY YΠOΘHKEΣ

Δεν ζω παρά μόνο για τις στιγμές που βρίσκομαι στο πόντιουμ και για να ζήσω τις στιγμές αυτές, ξοδεύοντας τη ζωή μου και ετοιμάζοντας τον εαυτό μου με απογυμνωτική πειθαρχία, αμφιβολίες και ταπεινοσύνη.

 O πρωταρχικός σκοπός σε μια συναυλία δεν είναι η τελειότητα στην εκτέλεση, αλλά η  ε π ι κ ο ι ν ω ν ί α.  H ερμηνεία είναι έργο ομαδικό, είναι σύμπνοια, δεν είναι έργο σκλάβων στην μπαγκέτα του μαέστρου.

 Θα ρωτούσα τον επίδοξο διευθυντή ορχήστρας, αν η φιλοδοξία του υπηρετεί ένα ηθικό καλλιτεχνικό σκοπό κι αν δεν είναι μόνο μια κρυφή επιθυμία για δύναμη και κυριαρχία, πράγμα που δεν δείχνει παρά μόνο τη γύμνια του.

O κόσμος που έχει σχηματίσει πάνω απ' το αμφιθέατρο μια μακριά και πολυάριθμη γιρλάντα, τι αισθάνθηκε από το νόημα των συμφωνιών; Kαι ο άλλος κόσμος που δεν τον άγγιξε η προσπάθειά μας ούτε από περιέργεια;

Aν είναι κάτι που μου φέρνει απελπισία όταν το σκέπτομαι, είναι η απόστασης που με χωρίζει από το κοινόν. Αγαπώ τον λαό. Τον καταλαβαίνω, αλλά δεν με καταλαβαίνει. H μεγάλη δυστυχία της ζωής μου είναι αυτή.

Ως τίμιος καλλιτέχνης και μουσικός ανήκω με το πνεύμα μου στην αριστοκρατία την αφοσιωμένη στην τέχνη καθαυτή. H ψυχή μου όμως, η καρδιά μου, η αγάπη μου για τον πλησίον, για τους ανθρώπους, με αναγκάζουν να κάνω παραχωρήσεις, ιδιαίτερα στις μέρες μας  με την καταφανή πρόοδο που δείχνει ο μέσος άνθρωπος.

Όλη η φιλοσοφία μου στηρίζεται εις την λύση του γόρδιου δεσμού χωρίς το μαχαίρι!

Δεν επιθυμώ να είμαι ένας  ψυχαγωγός, ο οποίος προσφέρει στους ακροατές του ευχάριστες μόνο ώρες, αν και γνωρίζω πως και αυτό περιλαμβάνεται στα καθήκοντά μου. Αλλά η θέση του Αρχιμουσικού και Καλλιτεχνικού διευθυντή της Φιλαρμονικής της Νέας Yόρκης που μου εμπιστεύτηκαν, συνεπάγεται και   ένα παιδαγωγικό έργο.

H αποστολή μου είναι να είμαι παιδαγωγός και σαν τέτοιος είμαι αναγκασμένος να προχωρώ μάλλον μεθοδικά για να επιτύχω το σκοπό μου, παρά να απολαμβάνω εγωϊστικά μαζί με μερικούς snobs
Όσο περισσότερο πείθομαι για το είδος της συμβολής μου, τόσο η αμοιβή μου κατεβαίνει.

Kάθε τι στην τέχνη που δεν ξεπερνά ολοκληρωτικά τις υλικές δυσκολίες και δεν αποπνευματώνεται σε βαθμό να εξουθενώνει κάθε υλική εντύπωση, είναι καταδικαστέο.

 Είμαι από τη φύση μου ένας άνθρωπος με θρησκευτικά συναισθήματα. Για μένα η ύπαρξη του Θεού, του Δημιουργού είναι πέρα από κάθε αμφιβολία.

Για μένα κάθε αξιόλογη δραστηριότητα πρέπει να έχει έναν ηθικό σκοπό, και δεν μπορώ να δω ένα τέτοιο νόημα στην επιδίωξη της τέχνης για την τέχνη. O αισθητικός νόμος δεν λειτουργεί μέσα στο κενό.

 Φτάσαμε πια στο σημείο που οτιδήποτε χωρίς ηθικό σκοπό δεν είναι μόνο άχρηστο αλλά και επικίνδυνο. Bλέπω στο πρόσωπο του καλλιτέχνη τον ιεροκήρυκα που με την ιδιωτική του ζωή, τις πεποιθήσεις και τις πράξεις του θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για όλους.

 Είμαι ένας άνθρωπος που επιζητεί την αγάπη· και την τέχνη μου ακόμα τη χρησιμοποιώ προς αυτόν τον σκοπό. Αυτός είναι ο λόγος που η καλλιτεχνική μου ζωή στάθηκε επιτυχής, επειδή εκδήλωνε πάντοτε την ανάγκη μιας επικοινωνίας και αγάπης ανάμεσα σ' εμένα και το ακροατήριό μου.


  

Γυμνά Χέρια: Μια ταινία-ντοκιμαντέρ για τον Δημήτρη Μητρόπουλο


Γυμνά Χέρια: Το ντοκουμέντο μιας συνάντησης


Σενάριο-Σκηνοθεσία Γιώργος Σκεύας

«Πριν από οκτώ χρόνια αποφάσισα να σκηνοθετήσω μια ταινία-ντοκιμαντέρ για τον Δημήτρη Μητρόπουλο, που δεν θα ήταν μια “συμβατική” βιογραφία, με συνεντεύξεις ανθρώπων που τον γνώρισαν ή “ειδικών” που θα εξηγούσαν πόσο σπουδαίος μαέστρος ήταν.

Η τόσο ιδιαίτερη και σύνθετη προσωπικότητα του Μητρόπουλου απαιτούσε μια διαφορετική αντιμετώπιση. Μέσα από την επίμονη και χρονοβόρα έρευνα βρέθηκε σπάνιο και ανέκδοτο αρχειακό οπτικοακουστικό υλικό, το οποίο φώτιζε επαρκώς το έργο και τις δραστηριότητες του Έλληνα μαέστρου, τη δημόσια, “εξωτερική” πλευρά του. Έπρεπε, όμως, να βρεθεί ένας τρόπος ν’ αναδειχτεί και η πιο προσωπική, “αθέατη” πλευρά, ώστε να μπορεί ο θεατής να καταλάβει τι σκεφτόταν, και κυρίως πώς αισθανόταν αυτός ο μεγάλος μουσικός.

Η συνέχιση της έρευνας στο Αρχείο Δημήτρη Μητρόπουλου, που βρίσκεται στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, με οδήγησε στις επιστολές του Έλληνα μαέστρου προς την επιστήθια φίλη του, Καίτη Κατσογιάννη, επιστολές τις οποίες οι υπεύθυνοι της Γενναδείου ευγενικά μου επέτρεψαν να μελετήσω στο πρωτότυπο και τελικά να τις χρησιμοποιήσω στο ντοκιμαντέρ.

Οι επιστολές αυτές, πέρα από τον πλούτο των πληροφοριών που πρόσφεραν, ήταν ένα είδος εξομολόγησης, όπου διαγραφόταν ανάγλυφα το πάθος και η απόλυτη αφοσίωση του Μητρόπουλου στην τέχνη του. Στην πλειονότητά τους είχαν γραφτεί σε γραφομηχανή, στην αγγλική γλώσσα, και μάλιστα καθ’ υπαγόρευση: “Today I sat down and decided to dictate this letter...” ή “This is an unusual letter. Outside it is terribly cold and the weather is so bad that Miss Reed cannot come to get my dictation directly for your letters, so I do it by telephone.” Φράσεις όπως οι παραπάνω λειτούργησαν ως σκηνοθετικές οδηγίες και αποτέλεσαν σημεία έμπνευσης για το μυθοπλαστικό κομμάτι της ταινίας.

Το στοιχείο της υπαγόρευσης –ένα είδος θεατρικής πράξης– γέννησε την ιδέα της ύπαρξης ενός ηθοποιού που θα διάβαζε τις επιστολές, είτε on camera είτε σε voice-over, οδηγώντας την αφήγηση.

Ο ηθοποιός αυτός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Λευτέρη Βογιατζή (ένας καλλιτέχνης επίσης απόλυτα αφοσιωμένος στην τέχνη του και ο μόνος που θα μπορούσε να κάνει τα λόγια του μαέστρου να ηχούν αληθινά και να μη χάνουν το βάρος τους πλάι στον “ζωντανό”
Μητρόπουλο του αρχειακού υλικού).

Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

«Ομοιοπαθητική & ανθρώπινες σχέσεις». Δεύτερη από σειρά εκπομπών




Η ΕΝΑΤΗ Εναλλακτική Τηλεόραση, σας παρουσιάζει τον ομοιοπαθητικό Παναγιώτη Ψαρρό, στην δεύτερη από σειρά εκπομπών με θέμα:

"Ομοιοπαθητική & ανθρώπινες σχέσεις".




Ο Δρ. Εμότο έχει αποδείξει ότι το νερό έχει συνείδηση. Σε σχέση λοιπόν με την ομοιοπαθητική και επειδή πολλοί ρωτούν πως δρουν τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα, ας γνωρίζουν ότι η επικοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά κβαντική δηλαδή ενεργειακή.

Το νερό γνωρίζει τι του λέμε όχι μόνο προφορικά, μουσικά, αλλά και γραπτά και σε οποιαδήποτε γλώσσα. Και εφόσον γνωρίζει το νερό τι του λέμε ή τι του γράφουμε, τι μουσική του παίζουμε, δε συμβαίνει το ίδιο και σε εμάς που είμαστε 70% περίπου νερό στο σώμα και 80% στον εγκέφαλο; 

Τις περισσότερες φορές βέβαια η θωράκιση μας, όπως μας λέει ο Βίλχελμ Ράιχ δεν μας αφήνει να το δούμε.

Οι αποδείξεις που συμβαίνουν στα μόρια του νερού θα έπρεπε να μας κάνει να σκεφτούμε ότι αυτό το υγρό στοιχείο είναι ταυτίσιμο με τη ζωή. Και εφόσον χωρίς νερό δεν μπορούμε να ζήσουμε παρά μόνο λίγες μέρες, ας αναγνωρίσουμε το τι ζημία μπορεί να γίνεται στο υδάτινο περιβάλλον του σώματος μας, βάση των σκέψεων που παράγουν συνάψεις και μέσω τις επίφυσης και της υπόφυσης (τρίτο μάτι) διοχετεύονται στα τρία βασικά συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού τα οποία είναι: πρώτο το κεντρικό νευρικό μας σύστημα, δεύτερο το ενδοκρινολογικό και τρίτο το ορμονολογικό.

Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι η ορθή σκέψη μπορεί και κρατά σε ισορροπία τον ανθρώπινο οργανισμό μας και κατ' επέκταση τις ανθρώπινες σχέσεις μας.

Οι ανισορροπίες αυτές ως συνήθως στις σχέσεις μας ή στη σχέση μας, προέρχονται από το σύνδρομο του ποιος θα κυριαρχήσει στον άλλον. Κάποιες φορές λοιπόν ο ένας υποχωρεί μπαίνοντας στο πεδίο του αλλού και αντίστροφα την επόμενη φορά ο άλλος, παίζοντας θέατρα έλεγχου που ο μόνος κερδισμένος είναι η ανισορροπία.

Βέβαια υπάρχουν και σχέσεις οι οποίες φαίνονται πολύ ήρεμες, δεν τσακώνονται για τίποτα και επικρατεί αυτό που λέμε του τάφου σιωπή. Εδώ έχουμε το φόβο της απόρριψης και η καταπίεση που προκύπτει από τέτοιες καταστάσεις είναι και εδώ καταστροφική όσο και στην κατάσταση κυριαρχικών εκδηλώσεων και υποταγής.

Και εφόσον μέχρι σήμερα από ότι φαίνεται σε πολύ μεγάλο ποσοστό για να μην πω ολοκληρωτικά, δεν έχει εξισορροπηθεί αυτό που ονομάζουμε σχέση - σχέσεις, και ο κάθε ένας από μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο βρίσκεται εγκλωβισμένος είτε στο να θέλει να κυριαρχεί είτε στο να βρίσκεται υποταγμένος βάση της θωράκισης που έχει και της απώθησης που ως παιδί για να ζήσει ο Ασυνείδητος (Εγώ) αμυντικός μηχανισμός σωστά πράττει, άλλωστε αυτή είναι η εργασία του, έτσι ώστε τα μη αποδεκτά ψυχικά στοιχεία (ιδέες, φαντασίες, συναισθήματα ή ενορμήσεις) να κρατιούνται έξω από τη συνείδηση. ( Ν. Μάνος, [1987]. Ερμηνευτικό Λεξικό Ψυχιατρικών Όρων. Θεσσαλονίκη: University Studio Press).       

Εδώ όπως και στην αρχή το κυρίαρχο ερώτημα που πρέπει να τίθεται είναι πως θα επαναφέρουμε τα ασυνείδητα στοιχεία που μας ταλαιπωρούν και δεν έχουμε ισορροπία, σε αυτό που ονομάζει ο Σωκράτης γνώρισε τον εαυτό σου! Δηλαδή συνειδητοποιήση.

Δεν υπάρχει ασθένεια υπάρχουν ασθενείς που προσπαθούν να επαναφέρουν την ισορροπία.

Εδώ και 250 περίπου χρόνια, για να μην πω από την εποχή του Ιπποκράτη, η ομοιοπαθητική έδωσε ειδική έμφαση στην ψυχολογία του ατόμου. Η έννοια του ανθρώπου ως συνόλου, κι όχι ως μια ομάδα αλληλοσυνδεόμενων κι αλληλοσυσχετιζόμενων ανατομικών μέρων, έπαιξε πάντα θεμελιώδη ρόλο στην αναζήτηση για σωστή διάγνωση και θεραπεία.

Είναι αυτό που λέμε, δηλαδή, ότι ο άνθρωπος είναι ένα πολύπλοκο σύστημα με νόμους και αρχές. Το σύστημα αυτό δεν είναι και δεν μπορεί να είναι το αριθμητικό άθροισμα των μερών του.

Είναι επίπεδα αλληλένδετα και λειτουργούν σαν μία ενότητα, έτσι ώστε είναι αδύνατον το ένα χωρίς το άλλο να μπορεί να υπάρξει.

Ας σκεφτούμε ότι αν διχοτομούμε το σύστημα μας σε καρδία, πνεύμονες, νεφρά, κόκκαλα, κ.α. χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό αποτελεί μια ενότητα πως είναι δυνατόν να υπάρξει θεραπεία με έναν τέτοιον διαχωρισμό;

Η ομοιοπαθητική δεν κρίνει, δεν επικρίνει, ούτε ηθικολογεί και αυτό διότι έχει έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης. Ο ομοιοπαθητικός δεν απευθύνεται σε αυτά που του παρουσιάζει ο ασθενής ως το πραγματικό του είναι, ζητώντας βοήθεια και προσοχή, διότι γνωρίζει ότι όταν συμβαίνει κάτι σε ψυχολογικό επίπεδο, έστω κι αν έχει αυτό εμφανιστεί στο σωματικό επίπεδο, το αίτιο ή τα αίτια έχουν τη ρίζα τους αλλού, πολλές φορές πολύ πιο πίσω, πολύ πίσω, από ότι μπορεί να θυμηθεί, πολύ πιο βαθιά.  Έτσι δεν περισπάται η προσοχή του στην αναγκαιότητα του ασθενή, βλέποντας τη συνολική του εικόνα καθαρά.

Δεν υπάρχει καμιά έμφαση να αλλάξει το άτομο ο ομοιοπαθητικός, (ούτε και σε κάποια άλλη θεραπευτική προσέγγιση θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται κάτι τέτοιο) τις αξίες του ή τον τρόπο που βλέπει το μέλλον. Αυτός ο τομέας αφήνεται στο ίδιο το άτομο να τον ξεκαθαρίσει μόνος του όταν δυναμώσει, κι αυτή είναι μια αρχή που αντανακλά τη θεμελιώδη εμπιστοσύνη στην ικανότητα του υγιούς ανθρώπου να λύσει τις δυσκολίες που έχουν προκύψει, να θεραπεύσει τα τραύματα του και να δει καθαρά τα πράγματα που έβλεπε παραποιημένα.

Τέτοιες δυνατότητες παρουσιάζονται με τη δράση των ομοιοπαθητικών σκευασμάτων - φαρμάκων!

Για να δείτε την πρώτη εκπομπή πατήστε Εδώ