Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Λουδοβίκος των Ανωγείων «Το βλέμμα θέλει δυο μι…»




Μια εξαιρετική εκπομπή της Βίκυ Φλέσσα (Οι λέξεις φταίνε) με προσκεκλημένο των «Λουδοβίκο των Ανωγείων»  και επιστημονικό συνεργάτη τον Γεώργιο Μπαμπινιώτη που αξίζει να την παρακολουθήσετε!

Όταν θα ξεχάστε το Εγώ και ανακαλύψετε το εμείς θα καταλάβετε…  και παρακάτω μας λέει ο Λουδοβίκος στον πρόλογο για το τραγούδι του που συμπεριλαμβάνετε στο νέο του δίσκο «Το βλέμμα θέλει δυο μι…»)

Τα πουλιά πετούν γιατί δεν κρατάνε βαλίτσες.
Η ζωή είναι μια γιορτή για τον καθένα…

Και όποιος το κατάλαβε.

Ένα εκπληκτικό αυτοβιογραφικό τραγούδι του Λουδοβίκου, θεωρώντας το ότι είναι σπάνιας ομορφιάς σε εκτέλεση και στίχους αυτού του «Ρέκτη» από τα Ανώγεια!

Χωρίς αποσκευές γυρίζω
απ’ το ταξίδι της ζωής
με την καρδία γεμάτη δρόμους
ακούραστος προσκυνητής

Είδα σοφούς να απορούνε
κ’ απλούς ανθρώπους να απαντούν
για το χορτάρι που ανεβαίνει
ακόμα κι όταν το πατούν.

Το πιο κουραστικό ταξίδι
το κάνα μέσα μου βαθιά
βρήκα δε βρήκα εγώ το ξέρω
πετώντας πάνω απ’ τη φωτιά

Κάποτε πήγα να λυγίσω
κι είδα τον αλεξανδρινό
να δείχνει με το χέρι την Ιθάκη
ατέλειωτο προορισμό

Το πιο κουραστικό ταξίδι
το κάνα μέσα μου βαθιά
βρήκα δε βρήκα εγώ το ξέρω
πετώντας πάνω απ’ τη φωτιά

Χωρίς αποσκευές γυρίζω
απ’ το ταξίδι μιας ζωής
χωρίς αποσκευές θα φύγω
στο τέλος τούτοις της γιορτής






Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

Τα μεγάλα μυστικά κρύβονται πάντα σε κοινή θέα



Τι γνωρίζουμε για την Ατζέντα 21; Σχεδόν τίποτα. Γιατί δεν γνωρίζουμε για την Ατζέντα 21; Γιατί η πληροφόρηση είναι ελάχιστη και διασκορπισμένη εδώ κι εκεί.  Έτσι το φρόντισαν.
Όμως η Ατζέντα 21 υπάρχει από το 1992, χρονιά υπογραφής της, κι έκτοτε εφαρμόζεται καμουφλαρισμένα, κάτω από ένα προσωπείο το οποίο ονόμασαν "βιώσιμη ανάπτυξη".



Η επίσημη εκδοχή, ή αλλιώς, το όμορφο παραμύθι...

Τον Ιούνιο του 1992 στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας και υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, δόθηκε τελικά ένα βροντερό παρών από κυβερνητικές αντιπροσωπείες 178 κρατών μελών του ΟΗΕ, μέλη Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και άλλων τοπικών αρχών, αντιπροσώπους αναπτυξιακών και περιβαλλοντικών οργανώσεων 120 χωρών, επιστήμονες και ερευνητές από ολόκληρο τον πλανήτη, προκειμένου να εξετασθούν ζητήματα για την ανάπτυξη και το περιβάλλον στον 21ο αιώνα.

Στο συνέδριο αυτό υπογράφηκαν διάφορα Ντοκουμέντα μεταξύ αυτών και αυτό που ονομάζεται Agenda 21. Στις περίπου 400 σελίδες και 4ο κεφάλαια του αναγράφονται τα κεντρικά σημεία που αφορούν στην αντιμετώπιση των βασικών προβλημάτων του 21ου αιώνα σχετικά με την αειφόρο ανάπτυξη και τη σύνδεσή τους με το περιβάλλον, καθώς και τρόποι με τους οποίους η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να αντιδράσει, έτσι ώστε να αντιμετωπισθούν τα φλέγοντα ζητήματα.

Τα ΜΜΕ τότε, έδειξαν τεράστιο και πρωτοφανές ενδιαφέρον και ανέδειξαν το συνέδριο του Ρίο ως το πολιτικό γεγονός της χρονιάς, όπου για πρώτη φορά βρήκαν τόση μεγάλη απήχηση θέματα που άπτονται των περιβαλλοντικών και αναπτυξιακών ζητημάτων. Έκτοτε... σιωπή...

Το ντοκουμέντο για την Agenda 21, το οποίο αποτέλεσε την απαρχή για την εφαρμογή της αειφόρου και βιώσιμης ανάπτυξης ως ολοκληρωμένου εναλλακτικού κοινωνικού, οικονομικού και περιβαλλοντικού μοντέλου, για τον 21ο αιώνα, υπογράφτηκε από όλους (μεταξύ αυτών και από την Ελλάδα).

"Η Agenda 21 μπορεί να δώσει μια μεγάλη ώθηση προς την σωστή την κατεύθυνση και πολλές χώρες έχουν ήδη προχωρήσει στην εφαρμογή της", λένε...

...και η αλήθεια πίσω από αυτό.

Σε κάθε φράση σχεδόν του τεράστιου αυτού κειμένου υπάρχει η λέξη 'βιώσιμος/η'. Και στ' όνομα αυτής της λέξης, και κάνοντάς την φλάμπουρο, ξεκινάει η σταυροφορία του ΟΗΕ, ακριβώς σαν εκείνη των σταυροφόρων που στο όνομα του Χριστού ξεκλήρησαν ολόκληρους λαούς προκειμένου να επιβάλουν τη δική τους 'αλήθεια' - κάτι σαν το 'ο σκοπός αγιάζει τα μέσα'.

Αλλά, πριν δούμε την Ατζέντα, ας δούμε τι εκπροσωπεί ο ΟΗΕ: Ο ΟΗΕ αποτελείται από τα κράτη-έθνη, δηλαδή τις κυβερνήσεις τους. Αν, όμως αναλογιστεί κανείς ότι στις μέρες μας οι κυβερνήσεις υποκύπτουν στα συμφέροντα των μεγάλων εταιρικών μονοπωλίων, τότε εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι ΟΗΕ θα μπορούσε να σημαίνει: Οργανισμός Ηνωμένων Εταιρειών.

Είναι ένας οργανισμός όπου εταιρείες όπως η Μονσάντο χαίρουν μεγάλης εκτίμησης γιατί (κόντρα στην αειφόρο ανάπτυξη που υποτίθεται υπερασπίζεται η Α 21) θεωρούνται ότι ταΐζουν φτωχούς λαούς. Είναι ένας οργανισμός όπου άτομα σαν τον Ρόκφελερ έχουν για δεύτερη κατοικία (μπορεί και κύρια).

Είναι ένας οργανισμός που δεν ντρέπεται να κάνει χλιαρές δηλώσεις μπροστά σε θέματα γενοκτονιών (δεν αναγνώρισε ποτέ τη γενοκτονία στο Νταρφούρ από τον δικτάτορα Αλ Μπασίρ ως τέτοια) και δεν ντρέπεται να δηλώσει ότι "δεν είναι ψυχολογικά έτοιμοι" να λύσουν το θέμα της πείνας στη Σομαλία.

Τέλος, είναι ο οργανισμός, που όπως έχει ομολογήσει σε δηλώσεις του ο Ζ. Μπρεζίνσκι, που θα εκφράσει (ήδη το κάνει) την παγκόσμια διακυβέρνηση.

Με αυτό το σκεπτικό, η άλλη του μετάφραση είναι: Οργανισμός Ηνωμένων Εγκληματιών.


Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Φόβος



Το μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο φόβος.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες  που αντιμετωπίζει σήμερα ο ελληνικός λαός, θεωρώ υποχρέωση μου ως Έλληνας πολίτης να διατυπώσω την άποψη μου σχετικά με αυτό που συμβαίνει στο παιχνίδι των ισχυρών αυτού του πλανήτη που λέγεται Γη και ιδιαίτερα σε αυτόν τον ευαίσθητο γεωγραφικό χώρο που βρίσκεται η Ελλάδα μας.

Ας γνωρίζουμε  ότι δεν είναι φαινόμενο μόνο της σημερινής εποχής μας, αλλά και παλιότερα από αρχαιότατων χρόνων συνέβαινε το ίδιο. Πάντα οι άνθρωποι από τρεις πηγές μπορούσαν να γίνονται εκμεταλλεύσιμοι. Η μια είναι το οικονομικό, η άλλη είναι το σεξουαλικό και η  κυριότερη είναι ο φόβος. Ας σταθούμε σήμερα στον φόβο, διότι είναι ο κυριότερος και αυτός που σε καθηλώνει έτσι ώστε να μην μπορείς να κινηθείς προς την ελευθερία.

Και βεβαία αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι αυτοί που είναι εναντίων της ζωής.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν είναι ο «σαδισμός των μαζών», αλλά ο σαδισμός μικρών ομάδων, π.χ. (Ατζέντα 21) του οποίου θύματα πέφτουν οι μάζες, που έχουν γίνει βιολογικά άκαμπτες, ανίσχυρες και γεμάτες πόθο για αυθεντίες και εξουσιασμό.  

Η αλήθεια είναι ότι η ετοιμότητα και η προθυμία των μαζών για ελευθερία θεωρείται μέχρι σήμερα αυταπόδεικτη, χωρίς να θεωρηθώ αντιδραστικός, επιτρέψτε μου να αμφιβάλω.

Διότι αν οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι για ελευθερία δεν θα έπρεπε να υπάρχει σήμερα συζήτηση για το όχι. Το όχι είναι η φυσική απάντηση  στην σημερινή διαμορφωμένη κατάσταση των χιτλερικών.   

Τώρα αν κάποιος θέλει να ρωτήσει την οικογένεια του το τι απάντηση να δώσει παρόλο που τον έχουν βάλει επικεφαλή, θεωρείται ότι αυτό δεν θα έπρεπε να το κάνει και θα έπρεπε να αποφασίσει χωρίς να τους ρωτήσει… Αλήθεια αυτό δεν σας θυμίζει δικτατορία; Είναι προτιμότερο να αποφασίζει κάποιος άλλος για μένα και μετά να μπορώ να ρίξω την ευθύνη ανεύθυνα σε αυτόν. Ξέρω τελικά ποιος είμαι;

Το να θέλει κάποιος να διαφοροποιηθεί από την παλιά κατάσταση (αν βεβαία είναι ειλικρινής) και να δώσει την δυνατότητα στην ανικανότητα των μαζών για ελευθερία και το φόβο τους για την ελευθερία, όντως μπορεί να θεωρηθεί τρελός. Είναι όμως;

Δεν γράφω εδώ για να υποστηρίξω τον σοσιαλισμό, τον κομουνισμό, η οποιονδήποτε άλλον ισμό. Αυτό που για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να περιληφθεί ή ανθρώπινη χαρακτηροδομή.   

Γνωρίζουμε πλέον ότι ο άνθρωπος είναι ένα πολύπλοκο σύστημα με νόμους και αρχές. Το σύστημα αυτό δεν είναι το αριθμητικό άθροισμα των μερών του. Είναι επίπεδα αλληλένδετα και λειτουργούν σαν μία ενότητα, έτσι ώστε είναι αδύνατον το ένα χωρίς το άλλο να μπορεί να υπάρξει.

Έτσι και η κοινωνία δεν είναι μόνο συνάθροιση ατόμων που ζούνε και δουλεύουνε πλάι – πλάι.  Η ζωή στην κοινωνία καθορίζεται από τη συνισταμένη δράση όλων των δυνάμεων μέσα κι ανάμεσα στους ανθρώπους, κι η αμοιβαία αλληλεξάρτηση είναι καθοριστικός παράγοντας.

Το να τσακώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους για οποιονδήποτε ισμό και να διασπώνται, είναι το μόνο που εξυπηρετεί αυτούς που είναι ενάντια στην ένωση. Ας μην ξεχνάμε παιδάκι μου, μου είπε μια γιαγιά ότι κάπως έτσι ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος, άστα μαύρες μέρες… 

Όταν κανείς έχει απέναντί του ένα νευρωτικό παιδί που υποφέρει από αϋπνία και δυσκολία μάθησης, ακόμη και μια επιπόλαιη συζήτηση θ’ αποκαλύψει ότι ή νεύρωση του παιδιού είναι αποτέλεσμα λαθεμένης ανατροφής από μια νευρωτική μητέρα. Σ’ αυτό το σημείο όμως δε θα  ‘χε κανένα νόημα να καταδικάσουμε τη νευρωτική μητέρα ή να προκαλέσουμε το μίσος του παιδιού ενάντια της.

Η εντόπιση της βλαπτικής επίδρασης της μητέρας στο μεγάλωμα του παιδιού της υπηρετεί ένα μόνο σκοπό, δηλ. τη θεραπεία της νεύρωσης του παιδιού. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος μας δίνει τη δυνατότητα να παρέμβουμε και να βοηθήσουμε. Χωρίς γνώση αυτού του γεγονότος, η επαναστατική ηθική αγανάκτηση ή η υποδαύλιση του μίσους στο παιδί δε θα βοηθούσε μήτε το παιδί, μήτε τη μητέρα.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον «εκμεταλλευτή καπιταλιστή» και τον «εκμεταλλευόμενο εργάτη». Η υποδαύλιση του μίσους μέσα στον εργάτη ενάντια στον καπιταλιστή, η εμφάνιση της ζήλειας, η χρήση της συκοφαντίας, η παρακίνηση σε δολοφονίες κλπ. δεν πρόκειται να μεταβάλουν τους εμπορευματικούς νόμους των κοινωνιών που βασίζονται στην ατομική ιδιοκτησία ή στον κρατικό καπιταλισμό.

Ο κάτοχος του κεφαλαίου κι ο εργάτης δε δημιουργούν ανάμεσά τους μια σχέση σαν ανθρώπινα όντα, μια σχέση καθορισμένη από την ελεύθερη θέληση τους, που να μπορούν να την αλλάξουν όποτε τους αρέσει. Είναι κι οι δυο τους αντικείμενα μιας ορισμένης κοινωνικής σχέσης, που λειτουργεί στη βάση της ιστορικής ανάπτυξης και τους υποτάσσει και τους δυο, ανεξάρτητα από τη θέλησή τους.

Ας έχουμε υπόψη μας, ότι καμιά πολιτική ρύθμιση των ανθρώπινων προβλημάτων δεν μπορεί ποτέ να πετύχει τίποτα.

Ο κατ’ επάγγελμα πολιτικός πάντα είναι ενάντιος σε κάθε θετική ανθρώπινη προσπάθεια, μια και ή ύπαρξή του εξαρτάται από την ύπαρξη άλυτων προβλημάτων.

Ας θεωρήσουμε λοιπόν ότι ο πολίτικος που είναι κυβερνήτης αυτού του τόπου σήμερα, ίσως να έχει διαφορετική αντίληψη σε σχέση με τους κατ’ επάγγελμα πολιτικούς που διοικούσαν μέχρι σήμερα αυτόν τον τόπο και που τον έχουν φέρει σε αυτό το αδιέξοδο,  και που συνεχίζουν να τρομοκρατούν τον κόσμο με τα εκάστοτε κανάλια και με κάθε λογής Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης και πληρωμένους κατευθυνόμενους δημοσιογράφους που διαθέτουν.

Θα μου πείτε, μα όλοι τα ιδία είναι. Ναι πιθανών να είναι όλοι τα ίδια, άλλα την συγκεκριμένη χρονική περίοδο αυτός μας δίνει την δυνατότητα να αποφασίσουμε και εμείς μαζί του. Και γιατί να μην είναι αυτό μια καλή αρχή ένα νέο ξεκίνημα, μια προσπάθεια να συμμετέχουμε και εμείς.  Ίσως φαίνεται ουτοπία. Ναι μπορεί και να είναι, άλλα όλα δεν ξεκινούν από μια φαντασίωση;

Όλοι η σχεδόν όλοι είμαστε προγραμματισμένοι, λειτουργούμε κάτω από τους προγραμματισμούς που έχουν επιλέξει κάποιοι που είναι ενάντια στη Ζωή.

Αν παρατηρήσουμε ανά τους αιώνες όποιοι μίλησαν για τον καινούργιο άνθρωπο καταδικάστηκαν ενώ αυτοί που μιλούν για έναν καλύτερο άνθρωπο επιβιώνουν. Πως μπορεί κάποιος να γίνει καινούριος άνθρωπος αν δεν αποπρογραμματιστεί, αν δεν ξεφύγει από το παρελθόν του, αν δεν αλλάξει τις παλιές συνήθειες του, αν δεν ξεκόψει από το γνωστό;  Βέβαια αυτό το καινούργιο φέρνει φόβο διότι είναι άγνωστο, είναι ανασφαλές, δεν το γνωρίζουμε. Αλλά και η ζωή όμως είναι ανασφάλεια.

Όταν μας δίνεται η δυνατότητα να συμμετέχουμε σε αποφάσεις, απ’ ότι φαίνεται, δειλιάζουμε ή μάλλον θέλουμε να αποφύγουμε την ευθύνη αυτή. Έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί συμβαίνει αυτό;
Αλήθεια, η ανοικοδόμηση δεν πρέπει να γίνει σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες, ξεκινώντας πρώτα από τις ανάγκες των μικρών παιδιών; Τι είναι αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε; Τι είναι αυτό που δεν μας αφήνει ενώ μας δίνεται αυτή η αρχή; Τι άλλο θα μπορούσε εκτός από τον φόβο…

Έστω και εάν δεν είναι έτσι όπως τα παρουσιάζουν οι πολιτικοί, αυτή την στιγμή  μας δίνεται  κάποια αρχή για να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα; Είναι ωφέλιμο να δειλιάσουμε;

Μέχρι σήμερα κατηγορούσαμε όλους τους προηγούμενους και είχαμε μάθει να μοιρολατρούμε για την κατάντια μας. Αν σήμερα έχουμε αυτή την δυνατότητα θα την αφήσουμε να πάει χαμένη;

Το «κράτος» και η «κοινωνία» αντιπροσωπεύουν δυο θεμελιακά διαφορετικά κοινωνικά γεγονότα. Υπάρχει ένα κράτος που στέκεται πάνω από και ενάντια στην κοινωνία, με καλύτερο παράδειγμα του το φασιστικό ολοκληρωτικό κράτος. Υπάρχει μια κοινωνία δίχως κράτος, όπως στις πρωτόγονες δημοκρατικές κοινωνίες. Υπάρχουν κρατικές οργανώσεις που βασικά εργάζονται για κοινωνικά συμφέροντα και άλλες που δεν το κάνουν.

Αυτό που πάντα πρέπει να ‘χουμε στο νου μας είναι ότι «κράτος» δεν σημαίνει «κοινωνία».  

Δεν ξέρω πως μπορεί να φανώ στον κόσμο. Αλλά εμένα μου φαίνεται ότι ήμουν σαν ένα παιδί που έπαιζε στ’ ακρογιάλι, που έτρεχε εδώ κι εκεί βρίσκοντας πότε ένα πιο λείο βότσαλο, πότε ένα κοχύλι ομορφότερο από τα συνηθισμένα, ενώ ο μεγάλος ωκεανός της αλήθειας βρισκόταν μπροστά μου και κανείς δεν τον είχε ανακαλύψει. (Ισαάκ Νεύτων)

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. (Ανδρέας Κάλβος) Τόλμη για να κινηθείς προς την ελευθερία, και αρετή για να μην την ξανασκλαβώσεις.

Έχουμε αυτή την δυνατότητα η Όχι;


Τέταρτη 1 Ιουλίου 2015

Παναγιώτης Ψαρρός
Ομοιοπαθητικός

Βιβλιογραφία
Άνθρωποι σε μπελάδες
Βίλχελμ Ράιχ
Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ