Τρίτη 17 Μαΐου 2016

«Ομοιοπαθητική & ανθρώπινες σχέσεις». Τρίτη από σειρά εκπομπών



Η ΕΝΑΤΗ Εναλλακτική Τηλεόραση, σας παρουσιάζει τον ομοιοπαθητικό Παναγιώτη Ψαρρό, στην τρίτη από σειρά εκπομπών με θέμα:

"Ομοιοπαθητική & ανθρώπινες σχέσεις".





Ο Dr. Trevor Smith αναφέρει: λόγω της διαπροσωπικής προσέγγισης, ο ομοιοπαθητικός ασθενής δεν αντιμετωπίζεται σαν μια μηχανή για ρύθμιση! Η ομοιοπαθητική τον υποστηρίζει αλλά και τον θεραπεύει. Η άποψη ότι ένας ασθενής έρχεται για «αντικατάσταση μερών» (replacement of parts) είναι εντελώς ακατάλληλη για οποιαδήποτε ψυχολογική κατάσταση, όπου υπάρχει ανάγκη για σταθεροποίηση και συγκρότηση σ' ένα ενιαίο σύνολο του υπάρχοντος δυναμικού, των αισθημάτων και των συναισθημάτων.

Βέβαια, μια παρόμοια προσέγγιση είναι κατάλληλη για έναν ασθενή που εισάγεται στο νοσοκομείο για κάποια αντικατάσταση βαλβίδας στην καρδιά ή για οποιαδήποτε άλλη χειρουργική επέμβαση. 

Αλλά, ακόμη κι όταν απαιτείται χειρουργική επέμβαση, τότε ο ασθενής αντιμετωπίζεται και νοσηλεύεται ως νοήμων άτομο, με αυθεντικά αισθήματα, και αυτή καθαυτή η χειρουργική επέμβαση και η περίοδος ανάρρωσης έχοντας δώσει και τα κατάλληλα ομοιοπαθητικά σκευάσματα, εξελίσσονται πιο ομαλά και υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να δημιουργηθούν επιπλοκές. 

Αυτό το γνωρίζουν όλοι οι ομοιοπαθητικοί και πολλές φορές και οι γιατροί απορούν για την τόσο γρήγορη βελτίωση του ασθενή μετά από μια χειρουργική επέμβαση.

Πρέπει να γίνει σαφές ότι ένα θεραπευμένο σύμπτωμα, χωρίς αντίστοιχη θεραπεία όλου του οργανισμού, δεν θα πρέπει να θεωρείται αξιόπιστο. 

Η νόσος πάντα προχωρεί από την κεντρική διαταραχή στην περιφέρεια.

Στην παθολογία, αυτή προχωρεί από την περιφέρεια προς το κέντρο.

Σε μια θεραπευτική κατεύθυνση, η νόσος πρώτα φεύγει από ένα σπουδαίο όργανο, που επηρεάζεται παθολογικά, και η τελευταία διαταραχή που θα φύγει, είναι εκείνη που επηρεάζει το ήσσονος (ασήμαντο) σημασίας όργανο.

Ας γνωρίζουμε ότι: Η νόσος δεν είναι μια πάθηση των οργάνων, αλλά μια διαταραχή στη ζωτική δύναμη.

Αυτή η ιδέα της ζωτικής δύναμης είναι αντίθετη στη σταθερή λαϊκή αντίληψη, που ενοχοποιεί τα ιδιαίτερα όργανα ως την αιτία της νόσου και έτσι οδηγεί στην πρακτική της προσπάθειας να κάνει αλλαγές σ αυτά ή ακόμη μερικές φορές να τα απομακρύνει.

Πρόσφατα μόνο, η ιατρική σκέψη αλλάζει αργά και εξελίσσεται σε μια ολιστική αντίληψη του ανθρώπου και της υγείας του, που σημαίνει ότι βαθμιαία αντιλαμβάνεται ότι ο άνθρωπος ασθενεί ως ένα σύνολο και ότι όλα τα οργανικά συστήματα του σώματος σχετίζονται πολύπλοκα το ένα με το άλλο και το σώμα το ίδιο έχει μια τρομερή αναρρωτική δύναμη.

Ο Ιπποκράτης αναφέρει: «την αρρώστια δεν την προκαλούν οι δαίμονες ή οι υπερφυσικές δυνάμεις, άλλα φυσικά φαινόμενα που μπορούν να μελετηθούν επιστημονικά και να επηρεαστούν τόσο από τις θεραπευτικές μεθόδους όσο και από τη σοφή εναρμόνιση της ζωής του αρρώστου.

Έτσι, η ιατρική πρέπει να εφαρμόζεται σαν μια επιστημονική γνώση βασισμένη στις φυσικές επιστήμες, στοχεύοντας ταυτόχρονα στην πρόληψη, στη διάγνωση και στη θεραπεία της αρρώστιας.


Η πεποίθηση αυτή αποτέλεσε και το θεμέλιο της επιστημονικής ιατρικής μέχρι σήμερα, παρόλο που οι διάδοχοι του Ιπποκράτη σπάνια κατάφεραν να προσεγγίσουν το πλάτος και το βάθος της φιλοσοφικής σκέψης των ιπποκράτειων συγγραμμάτων.

Ένα από τα σημαντικότερα έργα της Ιπποκράτειας Συλλογής είναι το βιβλίο «Περί Αέρων, Υδάτων και Τόπων», που με τη σημερινή ορολογία θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε σαν μια μελέτη πάνω στην ανθρώπινη οικολογία.

Σύμφωνα με τις συμβατικές μεθόδους, αν ο ασθενής έχει πυρετό του δίνουν ένα αντιπυρετικό φάρμακο για να τον δροσίσουν, αν είναι ανήσυχος, παίρνει ηρεμιστικό για να ηρεμήσει. Απεναντίας, ο ομοιοπαθητικός είναι αντίθετος σε κάθε μορφή καταστολής και καταπίεσης των συμπτωμάτων του ατόμου.

Ας ενημερωθούμε εδώ για κάτι που οι συμβατικοί γιατροί το γνωρίζουν και λέγεται «"Ορμεσις" (Ηormesis)» αυτή είναι η Διφασική ανταπόκριση των φαρμάκων.

Μια συνολική άποψη της συγκεκριμένης προσέγγισης της ιατρικής είναι η υπόθεση ότι όσο μεγαλύτερη είναι η δόση ενός φαρμάκου, τόσο πιο ισχυρό το αποτέλεσμα.

Και ενώ αυτό μπορεί επιφανειακά να φαίνεται σωστό, εντούτοις καλά ενημερωμένοι γιατροί και φαρμακοποιοί γνωρίζουν ότι δεν είναι αλήθεια. Υπάρχει μια αναγνωρισμένη αρχή στη φαρμακολογία που λέγεται "διφασική ανταπόκριση των φαρμάκων.

Αντί λοιπόν σε ένα φάρμακο, απλά να αυξάνεται η αποτελεσματικότητα του όσο αυξάνεται η δόση του, οι έρευνες δείχνουν συνεχώς ότι υπερβολικά μικρές δόσεις μιας ουσίας έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα των μεγάλων δόσεων.

Οι δύο φάσεις της δράσης ενός φαρμάκου (εξ ού και το όνομα "διφασική") εξαρτώνται από τη δόση. Για παράδειγμα, είναι ευρέως γνωστό, ότι φυσιολογικές ιατρικές δόσεις ατροπίνης μπλοκάρουν τα παρασυμπαθητικά νεύρα, προκαλώντας ξηρότητα στους βλεννογόνους, ενώ υπερβολικά μικρές δόσεις ατροπίνης προκαλούν αύξηση των εκκρίσεων στους βλεννογόνους.

Αυτή η φαρμακολογική αρχή, ανακαλύφθηκε το 1870 ταυτόχρονα από δύο διαφορετικούς ερευνητές, τον Hugo Schulz, ένα συμβατικό επιστήμονα και τον Rudolf Arndt, ψυχίατρο και ομοιοπαθητικό. Αρχικά ονομαζόμενος ως ο νόμος των Arndt - Schulz, αυτή η αρχή παραμένει ακόμα ευρέως αναγνωρισμένη, όπως μαρτυρεί το γεγονός ότι περιγράφεται στα ιατρικά λεξικά με τον ορισμό "νόμος".
Πιο ειδικά, αυτοί οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι ασθενή ερεθίσματα επιταχύνουν την φυσιολογική δραστηριότητα, μέτρια ερεθίσματα την αναστέλλουν και ισχυρά ερεθίσματα την παύουν. Για παράδειγμα, πολύ ασθενείς συγκεντρώσεις ιωδίου, βρωμίου, χλωριούχου υδραργύρου και αρσενικού οξέος θα ενισχύσουν την ανάπτυξη της μαγιάς (μύκητα), μέτριες δόσεις αυτών των στοιχείων θα την αναστείλουν και μεγάλες δόσεις θα σκοτώσουν τον μύκητα.

Το 1920, συμβατικοί επιστήμονες που εξέτασαν και επιβεβαίωσαν αυτήν τη διφασική ανταπόκριση, ονόμασαν το φαινόμενο "Ορμεσις" (Ηormesis) και έκτοτε δεκάδες μελέτες, σε διάφορα θέματα, δημοσιεύτηκαν, για να επιβεβαιώσουν αυτήν τη βιολογική αρχή.

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες παρατηρήθηκε μια αναβίωση του ενδιαφέροντος γι' αυτόν τον φαρμακολογικό νόμο και τώρα εκατοντάδες μελέτες σε πολυάριθμους ερευνητικούς τομείς τον έχουν επιβεβαιώσει. Εξ' αιτίας του γεγονότος ότι αυτές οι μελέτες έχουν πραγματοποιηθεί από επιστήμονες συμβατικούς και οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με την ομοιοπαθητική, δεν έχουν ελέγξει ή ούτε καν ακόμα είχαν σκεφτεί να ελέγξουν τις υπεραραιωμένες διαλύσεις που χρησιμοποιούνται στην ομοιοπαθητική. Όμως, οι έρευνές τους με τέτοιες μικρές δόσεις, δείχνουν συνεχώς τόσο σημαντικά αποτελέσματα ώστε και οι ίδιοι οι ερευνητές εκφράζουν σύγχυση και έκπληξη.

Η αναφορά στην έρευνα με βάση το νόμο των Arndt - Schulz και το φαινόμενο Hormesis είναι σημαντικά για την αξιολόγηση της ομοιοπαθητικής έρευνας, καθότι επιδεικνύει την σπουδαιότητα της διφασικής ανταπόκρισης και της επίδρασης των ελαχίστων δόσεων, συμβάντα που βρίσκονται στην "καρδιά" της ομοιοπαθητικής θεραπευτικής.

Αυτή η έρευνα, αν και είναι εύκολα προσιτή σε φυσικούς και επιστήμονες, εντούτοις συχνά αγνοείται ή δεν κατανοείται.

Για να δείτε την δεύτερη εκπομπή πατήστε εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου