Το «Πάρκο των Ψυχών»

Γιάννης Ρίτσος ~ Εαρινή συμφωνία (1937-1938)

Ο ποιητής, την άνοιξη του 1938, βρισκόταν ακόμη στο Σανατόριο της Πάρνηθας.

Ι

Θ' αφήσω

την λευκή χιονισμένη κορυφή

που ζέσταινε μ’ ένα γυμνό  χαμόγελο

την  απέραντη μόνωσή μου.

Θα τινάξω απ’ τους ώμους μου την χρυσή τέφρα των άστρων

καθώς τα σπουργίτια

τινάζουν το χιόνι απ’ τα φτερά τους.

Έτσι σεμνός άνθρωπος ακέριος

 έτσι πασίχαρος κι αθώος

θα περάσω κάτω απ' τις ανθισμένες ακακίες των χαδιών σου

 και θα ραμφίσω το πάμφωτο τζάμι του έαρος.

Θα 'μαι το γλυκό παιδί

που  χαμογελάει

στα πράγματα και στον  εαυτό του

χωρίς  δισταγμό  και  προφύλαξη.

Σαν να μην γνώρισα τα  χλωμά  μέτωπα  των χειμωνιάτικων δειλινών

τις  λάμπες των άδειων σπιτιών

και τους μοναχικούς διαβάτες

κάτω απ’ τη σελήνη του Αυγούστου.

 Ένα παιδί.

ΙΙ

Είχα κλείσει τα μάτια

για ν' ατενίζω το φως.

Τυφλός.

Είχα κάψει τη φλόγα

για ν' αναπνέω.

Τις νύχτες

αφουγκραζόμουν τους θρόους της σιγής

κ' η ανάσα του χαμόγελου

δε γνώριζε τη μετάνοια.

Να δακρύζω

πάνω στα διάφανα χέρια μου

από μια διάφανη χαρά

που δεν επιθυμεί.

Όχι θωπεία. Όχι όνειρο.

Πιο πέρα.

Εκεί που καταλύεται τ' όνειρο

κι η φθορά έχει φθαρεί.

Κ' ήρθες εσύ.

ΙΙΙ

Κοίταξε αγαπημένη

πώς σε κοιτάζουν

τα λυπημένα χέρια μου.

Σα δυο παιδιά ορφανά

που κλαίγαν μες στο βράδυ

χωρίς ψωμί

και κοιμηθήκαν τρέμοντας

πάνω στο χιόνι.

Κρύωναν μα δεν επαιτούσαν.

Κρατούσαν

ένα λουλούδι σιωπηλό

και παίζαν τρυφερά κι αδέξια

στους ραγισμένους δρόμους.

Αγαπημένη

κοίταξε πώς διστάζουν

τα νυχτωμένα χέρια μου.

Πώς μπορεί ν' ανοιχτεί

αυτή η θύρα του φωτός

για μένα που δε γνώρισα

μήτε τον ίσκιο μιας μαρμαρυγής;

Στέκω απ' έξω στο ψύχος δειλός

και κοιτώ τα μεγάλα παράθυρα

τα φωτισμένα ρόδα

και τα κρύσταλλα

κι όλο λέω να κινήσω να φύγω

προς τη γνώριμη νύχτα

κι όλο λέω να' ρθω

κι όλο στέκω

έξω απ' τη θύρα σου.

Μη με καλέσεις ακόμη.

Ας παρατείνουμε

αυτές τις ώρες τις θαμπές

τις υπερπληρωμένες

που δυο κόσμοι

ανταμώνονται

που δυο βαθιές φωνές

ζυγιάζονται

πάνω σε μια χορδή αργυρή

και μια σταγόνα δρόσου

σκιρτά και ταλαντεύεται

στ' άνθος της νύχτας.

Εδώ θα μείνει

εκεί θα πέσει.

Αγαπημένη

τι προετοιμάζεται για μας

μέσα στο βλέμμα των θεών

πίσω απ' αυτή τη φωταψία;

VI

Αγαπημένη

δεν έχω παρά μόνο μιας στιγμής

τη ζωή και το φτερούγισμα.

Δε βλέπεις

πάνω στο δέρμα μου

το πρωτάνοιχτο θάμβος;

Δεν ακούς

μες στις ίνες μου

μύρια φτερά μικρών κορυδαλλών

που μόλις τ’ άγγιξε

η πρώτη ακτίνα

της αυγής;

Πόσο είμαι νέος.

Πόσο είμαι νέος

κάτω απ’ τα βλέφαρά σου.

Τα πολυτρίχια

των αρχαίων πηγών

που συναθροίζουν τ’ αργυρά τους δάκρυα

σε γαλανούς καθρέφτες ουρανού

κοιμούνται πίσω απ’ τα μάτια μου

που σε βλέπουν.

Καμιά διάσπαση.

Η μνήμη των αποχαιρετισμών

δε ρυτιδώνει τα χέρια μου

που όρθρισαν μέσα στα χέρια σου.

Γεύομαι στα χείλη σου

την πρασινάδα της εξοχής

και τους θρύλους της θάλασσας.

Η ζέστα του κορμιού σου

με ντύνει τον ήλιο.

Σφράγισε τις χαραματιές

των παραθύρων.

Οι στοχασμοί και οι στίχοι

μακραίνουν μες τη νύχτα

κ' εμείς απ' την κλίνη μας

μόλις ακούμε τις φωνές τους

σαν ομιλίες μεθυσμένων

που αποτείνονται στη σκιά τους

και στη λυμφατική σελήνη.

Το φως των ηγεμονικών μαλλιών σου

σκεπάζει τους ώμους της νύχτας.

Βυθίζονται τ' άστρα

στους βυθούς των ματιών σου

κι ανθίζουμε εμείς

έμπιστοι κι ωραίοι

καθώς τα πλάσματα

την πρώτη μέρα του Θεού

που δεν είχαν ρωτήσει κι' απορήσει.

Χ

Αγάπη, Αγάπη,

δε μου'χες φέρει εμένα

μήτ' ένα ψίχουλο φωτός για να δειπνήσω.

Νήστης γυμνός και αδάκρυτος

περιφερόμουν στα όρη

και τ' ανένδοτα μάτια μου στύλωνα

στους ουρανούς

γυρεύοντας την αμοιβή μου

απ' τη σιωπή και το τραγούδι.

Τα τρυφερά λυκόφωτα

οι πράες καμπύλες των βουνών

και τα λαμπρά βράδια του θέρους

με ρωτούσανε πού είσαι ω Αγάπη.

Μα εγώ δεν είχα τι ν' αποκριθώ

κι έφευγα σιωπηλός

ρίχνοντας χάμω τη μορφή μου

για να καλύψω την ταπείνωσή μου.

Οι ωχρές αυγές

ακουμπούσαν στο περβάζι μου

το διάφανο πηγούνι τους

κάρφωναν στο πλατύ μου μέτωπο

τα μεγάλα γαλάζια τους μάτια

και με κοιτούσαν με πικρία

ζητώντας ν' απολογηθώ.

Τι ν' απαντήσω, Αγάπη;

Και δρασκελούσα το κατώφλι

τίναζα τα κατάμαυρα μαλλιά μου μες στο φως

και τραγουδούσα πλατιά στους ανέμους

το τραγούδι του «αδέσμευτου».

Πεισμωμένος χλωμός κι ακατάδεχτος

κοιτούσα τον κόσμο και κραύγαζα:

«Δεν έχω τίποτα

δικά μου είναι τα πάντα».

Κι όμως μια παιδική φωνή

επίμονα έκλαιγε βαθιά μου

γιατί δεν είχες έλθει, Αγάπη.

Τις νύχτες του έαρος

που η γύρη των άστρων

και των λουλουδιών

αγρυπνούσε στο δέρμα μου

μια λυπημένη ανταύγεια

σερνόταν στην απέραντη ψυχή μου

γιατί αργούσες να 'ρθεις, Αγάπη.

Γι' αυτό κ' οι πιο λαμπροί μου στίχοι

είχαν κρυμμένο στην καρδιά τους

ενός λυγμού το τρεμοσάλεμα

γιατί έλειπες απ' την καρδιά μου, Αγάπη.

Όταν περιπλανιόμουν

στην ερημία του φθινοπώρου

στα γυμνά δάση

ζητώντας με σφιγμένα δάχτυλα

τον ήλιο που έφευγε χλωμός

πάνω απ' τις παγωμένες λίμνες

εσένα ζητούσα, ω Αγάπη.

Κι όταν ακόμη επέστρεφα

την όψη μου απ' τη γη

και τρυπούσα με πύρινα βλέμματα

τα τείχη της νύχτας

ήταν γιατί δεν ήθελα να κλάψω

που δε με συλλογίστηκες, Αγάπη.

Ζητώντας το θεό

ζητούσα εσένα.

Εσένα περιμένοντας

γέμισα τους κήπους μου

με λευκούς κρίνους

για να βυθίζεις τις κνήμες σου

αυτά τα βράδια τ' αργυρά

που η σελήνη ραντίζει με δρόσο

τη φιλντισένια υψωμένη μορφή σου.

Για σένα, Αγάπη, ετοίμασα τα πάντα

κι αν έμαθα να τραγουδώ τόσο γλυκά

ήταν γιατί στην ίδια τη φωνή μου

ζητούσα να 'βρω τα ίχνη των βημάτων σου

ζητούσα να φιλήσω

μονάχα και τη σκόνη του ίσκιου σου

ω Αγάπη.

XVI

Χαρά χαρά.

Δε μας νοιάζει

τι θ' αφήσει το φιλί μας

μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.

Αγγίξαμε

το μέγα άσκοπο

που δε ζητά το σκοπό του.

Ο Θεός

πραγματοποιεί τον εαυτό του

στο φιλί μας.

Περήφανοι εκτελούμε

την εντολή τού απείρου.

Ένα μικρό παράθυρο

βλέπει τον κόσμο.

Ένα σπουργίτι λέει

τον ουρανό.

Σώπα.

Στην κόγχη των χειλιών μας

εδρεύει το απόλυτο.

Σωπαίνουμε κι ακούμε

μες στο γαλάζιο βράδυ

την ανάσα της θάλασσας

καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου

που δε μπορεί να χωρέσει

την ευτυχία του.

Ένα άστρο έπεσε.

Είδες;

Σιωπή.

Κλείσε τα μάτια.

Πηγή: http://scorpiafilla.blogspot.gr/2012/05/1937-1938.html

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΘΕΤΗ

Χίλια εννιακόσια τριάντα οκτώ. Ο Ρίτσος τελειώνει την εαρινή συμφωνία. Η εαρινή συμφωνία είναι ένα ποίημα κοινωνικό-ερωτικό, γεμάτο με όλα τα χρώματα της ίριδος. Ο ποιητής δίνει ένα παγκόσμιο μήνυμα εναντίον του επερχομένου πολέμου, αντιπαραθέτοντας την ομορφιά της ζωής. "Ανοίχτε τα παράθυρα να μπει το σύμπαν ανθισμένο μ' όλες τις παπαρούνες του αίματός μας", μερικές φράσεις. Και.......

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Ερμηνεύουν: Γιάννης Μαρκόπουλος, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Βασιλική Λαβίνα, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Μαρία Φωτίου.

Δίσκος: Τολμηρή επικοινωνία -1987 του Γιάννη Μαρκόπουλου

Σπύρος  Ντασιώτης Ο άνθρωπος που δημιούργησε το «Πάρκο των Ψυχών»

Από τα αποκαλυπτήρια του Πάρκου Ψυχών στην Πάρνηθα, δίπλα στο Σανατόριο, στη μνήμη όλων εκείνων που νοσηλέυτηκαν και χάθηκαν από την επάρατη νόσο της φυματίωσης

Δείτε εδώ

Το «Πάρκο των Ψυχών» για όσους δεν το γνωρίζουν βρίσκεται στην κορυφή της Πάρνηθας, λίγα χιλιόμετρα πριν το καζίνο. Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος διερχόμενος από το σημείο δε θα σταματήσει το όχημα του προκειμένου να θαυμάσει το Πάρκο.

Είναι ένα θέαμα πραγματικά μοναδικό και μαγευτικό, φορτισμένο με όλη αυτή την ιστορία που το διακατέχει.

Αντικρίζοντας το «Πάρκο των Ψυχών» θελήσαμε να έρθουμε σε επαφή με τον καλλιτέχνη ο οποίος εμπνεύστηκε το συγκεκριμένο έργο, προκειμένου να μοιραστεί μαζί μας τα συναισθήματα που  βίωνε εκείνη την εποχή αλλά και τον λόγο που τον ώθησε να το δημιουργήσει.

Κύριε Ντασιώτη πώς σας γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία ενός τόσου ιδιαίτερου Πάρκου;

Καταρχήν θα ήθελα να σας πω ότι για μένα πατρίδα είναι ο τόπος όπου εργάζεσαι και ο τόπος που μένεις, ανεξάρτητα εάν θα μείνεις εκεί λίγο ή πολύ. Εγώ εκείνη την περίοδο λοιπόν δούλευα στο δασαρχείο της Πάρνηθας και βλέποντας  αυτό το κτίριο αισθάνθηκα την ανάγκη να μάθω την ιστορία του, που είναι και ιστορία του τόπου τελικά. Μαθαίνοντας ότι ήταν Σανατόριο κάποτε, έψαξα πιο πολύ. Μαθαίνοντας λοιπόν την ιστορία του διαμέσου  ανθρώπων που είχαν την γνώση , και επειδή με ενδιαφέρει ο ανθρώπινος πόνος με την έννοια ότι «πολεμάω» τον πόνο, δίνω μια μάχη με τον πόνο καθημερινά. Όσο τον εκφράζω τόσο πιο ανώδυνος γίνεται και επειδή μου αρέσει πάντα από όπου  περνάω να αφήνω και κάτι άλλο πέρα από «σκουπίδια» ήξερα ότι κάποια στιγμή θα τα έφερναν έτσι  οι συνθήκες και θα έφευγα από εδώ, ήθελα λοιπόν να αφήσω κάτι πίσω μου για τον κόσμο και ιδιαίτερα για  τους ανθρώπους του Μενιδίου, επειδή τον γνώρισα. Μου αρέσει η πολιτισμικότητα που έχει, μου αρέσουν οι διαφορετικοί λαοί που έχει, μέσω των λαών  ισχυροποιείται ο πολιτισμός που έχει μια πόλη και μια χώρα.

Γιατί επιλέξατε να χρησιμοποιήσετε καμένο ξύλο;

Ο πρώτος λόγος ήταν ότι ήθελα να είναι ξύλο γύρω από το Σανατόριο γιατί πάντα πιστεύω ότι κάτι υπάρχει από τις ψυχές που έζησαν κάποτε σε αυτό το μέρος. Εκεί γύρω καθόντουσαν οι ασθενείς, έβγαιναν έξω να δουν τον ήλιο, ξαπόσταιναν κάτω από τη σκιά. Ο δεύτερο λόγος είναι ότι συνδύασα και την καταστροφή που έγινε από την πυρκαγιά του 2007, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να ξυπνήσω μνήμες από την πυρκαγιά ούτος ώστε να αποφευχθεί μια ανάλογη καταστροφή. Πιστεύω ότι εάν ξεχνάμε το παρελθόν αυτό επιστρέφει πολύ χειρότερο και είναι πολύ δύσκολο να το ξεπεράσεις. Ήθελα να επαναφέρω μνήμες

Το πάρκο με τι σκοπό δημιουργήθηκε;

Το έφτιαξα αρχικά για να ικανοποιήσω τα δικά μου συναισθήματα που είναι σημαντικό  για εμένα. Εκείνο το διάστημα που δημιούργησα το Πάρκο πονούσα από κάποια απώλεια και το δεύτερο ήθελα να αφήσω κάτι στην περιοχή  για τους ανθρώπους που ζούνε εδώ πέρα. Χαίρομαι πολύ που γνώρισα τόσο καλούς ανθρώπους και κατάφερα να φτιάξω κάτι γι’ αυτούς. Ο καθένας είναι διαφορετικός αλλά εγώ αυτούς που γνώρισα που άλλοι είναι ντόπιοι άλλοι πρόσφυγες πόντιοι ήταν όλοι απέναντι μου τόσο καλοί.

Θέλατε να περάσετε κάποιο μήνυμα μέσα από το έργο σας;

Ναι, πάντα μήνυμα… το μήνυμα που περνάω από αυτό το έργο είναι ότι εκεί απέναντι όπου κυνηγάμε φαντάσματα σήμερα, ήθελα να αποτυπώσω και να θυμίσω ότι εκεί πόνεσε κόσμος. Ανεξάρτητα εάν πόνεσε όμως είναι ένα ιστορικό κομμάτι του Δήμου γιατί εκεί έζησε και έγραψε ο Ρίτσος που για εμένα είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας ποιητής, άρα είναι πολύ σημαντικό σαν σημείο. Έχει μήνυμα από μόνο του το μέρος αυτό.

Εσείς πιστεύετε ότι υπάρχουν ψυχές στο πάρκο;

Πιστεύω στη δύναμη της ψυχής αλλά … δηλαδή για να φτιάξω εγώ αυτό το έργο δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο αλλά από εκεί και πέρα πιο πολύ με ενδιαφέρει η ζωή, πιο μυστήρια είναι η ζωή. Πιστεύω ότι υπάρχει μια αύρα καλή και δε με φοβίζει, είναι ένα πολύ ωραίο μέρος με βαριά ιστορία πολύ πόνο  και με πολύ χαρά όμως όταν ανακαλύφθηκε η πενικιλίνη, σίγουρα θα υπήρχαν και στοιχεία αγάπης , φλερτ, ερωτικά, άρα πρέπει να το δούμε έτσι, σαν ένα σημείο λύπης και χαράς μετά και εφόσον η χαρά είναι δεύτερη είναι ένα πολύ καλό σημείο και με ιδιαίτερη ενέργεια, καλή όμως.

Υπάρχουν άλλα έργα σας στο δήμο μας;

Υπάρχουν αρκετά έργα μου στο Δήμο. Το πρώτο έργο που έφτιαξα ήταν στο καταφύγιο στην Πάρνηθα, έφτιαξα  τη γυναικεία μορφή της Πάρνηθας, Έχω φτιάξει έργο στο Λαογραφικό Μουσείο, όπου ασχολούνται  απίστευτοι άνθρωποι με στόχους για τον τόπο τους. Κάνουν έναν μεγάλο αγώνα να αναδείξουν την ιστορία και  τον πολιτισμό προσπαθούν αφιερώνοντας τον χρόνο τους αφιλοκερδώς. Γνώρισα τους ανθρώπους της πλατείας, τους περαστικούς, ανθρώπους από τα μαγαζιά και υπήρχε ένα δέσιμο, με αγάπησαν και τους αγάπησα. Ίσως και  αυτό με ώθησε για το πάρκο στην Πάρνηθα οπότε αυτό το πάρκο είναι αφιερωμένο δια μέσω των ανθρώπων που έζησαν εκεί στον κόσμο του Μενιδίου γιατί αισθήματα είναι καταγεγραμμένα πάνω στα ξύλα, αισθήματα τα οποία είναι καθημερινά και διαχρονικά. . Επίσης έχω δημιουργήσει και ένα μαρμάρινο μνημείο με πρωτοβουλία του Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Πάρνηθας αφιερωμένο σε έναν εργαζόμενο του δασαρχείου που τον σκότωσαν λαθροθήρες.  Υπάρχει και ένα έργο μου στο κτίριο του Φορέα που απεικονίζει τον όλεθρο της καταστροφής της Πάρνηθας με την δική μου ματιά.

Είχατε κάποιον δικό σας άνθρωπο στο Σανατόριο εκείνη την εποχή;

Όχι δεν είχα, απλά εάν έχεις πονέσει…  κάποιοι δικοί μου άνθρωποι έχουν φύγει από τη ζωή και πάντα τους συνδέω, δηλαδή σκεπτόμενος και αυτούς τους ανθρώπους που έχουν «φύγει». Θέλοντας να βγάλω κάτι και για αυτούς.

Πως νιώσατε όταν είδατε το έργο σας ολοκληρωμένο;

Εμένα με ενδιέφερε να στηθεί γιατί πέρασα πολλές περιπέτειες, μου κλέψανε όλα τα εργαλεία δεν έχω εργαλεία τώρα. Και αυτό δεν είναι ολοκληρωμένο σαν έργο δηλαδή το πλάνο ήταν 6-7 έργα ακόμα, αλλά μετά δεν μπορούσα να τα φτιάξω και υπήρχε και η απογοήτευση. Αυτό που ήθελα εγώ από την αρχή ήταν να στηθεί και την επόμενη μέρα ας το γκρέμιζαν δε με ένοιαζε, η χαρά μου ήταν να το δω στημένο από εκεί και πέρα  έχω μεγάλη χαρά, και η χαρά μου είναι ακόμα μεγαλύτερη γιατί το σέβονται τόσο πολύ που δεν έχει πειράξει κανείς τίποτα και χαίρομαι πολύ για αυτό.

Υπάρχει κάποιο από τα γλυπτά από το πάρκο των ψυχών που ξεχωρίζεται ιδιαίτερα;

Μπορεί να ακουστεί αστείο αλλά έχω μια τρέλα με το αυτί,  συμβολίζει την θετική είδηση,  όταν ήμουν μικρός ο μεγάλος μου αδερφός αρρώστησε βαριά, τελικά «έφυγε»  πάντα μέσα στο σπίτι οι γονείς μου έψαχναν να ακούσουν την καλή είδηση κάποιον ο οποίος έχει κάποιο φάρμακο, κάποια θεραπεία περίμεναν πάντα με αγωνία να ακούσουν κάτι θετικό και ευχάριστο,  οπότε πάντα ήθελα να φτιάξω ένα αυτί. Με το Πάρκο μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία και το έφτιαξα, το θεωρώ πολύ σημαντικό έργο. Όλα είναι σημαντικά αλλά η καλή είδηση θεωρώ ότι είναι μεγάλο πράγμα και σήμερα  και αύριο.

Η γλυπτική είναι χόμπι σας;

Η γλυπτική είναι η τρέλα μου αισθάνομαι ότι χωρίς αυτό δεν μπορώ να ζήσω, θα ήθελα να είναι επάγγελμα. Δεν πιστεύω στα χόμπι, το χόμπι το κάνεις μια φορά μετά μπορεί να το ξανακάνεις σε ένα χρόνο, είναι κάτι που το κάνεις μια στο τόσο. Η γλυπτική είναι μια μεγάλη αγάπη, και καθημερινή ενασχόληση προσπαθώντας να βελτιωθώ και να μάθω καινούρια πράγματα.

Έξοδα είχατε δημιουργώντας το Πάρκο των ψυχών;

Με βοήθησε πολύ ο φορέας του εθνικού δρυμού και ο σύνδεσμος προστασίας Πάρνηθας με συντηρητικά για τα γλυπτά και για το στήσιμο τα οποία ήταν αρκετά λεφτά, δικά μου έξοδα ήταν η απώλεια των εργαλείων μου που το κόστος τους ήταν περίπου 2.500 χιλ. ευρώ και 1.500 ευρώ για βενζίνες και ανταλλακτικά. Ωστόσο μεγάλη μου επιθυμία είναι, τα γλυπτά που δημιούργησα να συντηρούνται τακτικά από τον Δήμο  ή κάποιον φορέα ή ακόμα και ιδιώτη προκειμένου να διατηρηθούν και να παραμείνουν στο σημείο.

Έχετε κάποια μελλοντικά σχέδια;

Κοντινότερος στόχος μου αυτή τη στιγμή είναι μια έκθεση που σκέφτομαι να κάνω με τα έργα που έχω δημιουργήσει. Ενώ μελλοντικός μου στόχος είναι να γίνω όσο το δυνατόν καλύτερος σε αυτό που κάνω και αν το αξίζω να αναγνωριστώ, αγωνίζομαι καθημερινά για αυτό.

Ζήσατε 9 χρόνια περίπου στο δήμο Αχαρνών, πείτε μας ποια είναι η γνώμη σας για τον δήμο μας;

Εγώ επειδή έχω ζήσει εδώ το θεωρώ μέρος μου, ήμουν 9 χρόνια σχεδόν εδώ απλά η ζωή μου είναι μοιρασμένη δεν έχω πατρίδα με την έννοια της ρίζας. Εγώ γεννήθηκα στην Ευρυτανία και 8 χρονών μετακομίσαμε στον Αλίαρτο Βοιωτίας εκεί έζησα τα εφηβικά μου χρόνια, μετά πήγα για 12 χρόνια στη Χίο από όπου και ξεκίνησα τη γλυπτική και είναι ο τόπος που με ενέπνευσε!! Μετά από εκεί ήρθα στο Μενίδι. Για μένα πατρίδα είναι τα μέρη που είμαι κάθε στιγμή. Το Μενίδι είναι ένας μεγάλος δήμος με τεράστια ιστορία  από την αρχαιότητα, έχει σύγχρονη ιστορία με την έννοια των αγώνων του ’21 και νεότερη ιστορία με την έννοια των αγώνων του ‘ 40 και πιστεύω σε αυτά θα έπρεπε να επικεντρωθεί. Γίνεται βέβαια τεράστια δουλειά από το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο και το Αρχαιολογικό Μουσείο των Αχαρνών είμαι σίγουρος για αυτό.. Θα προσπαθούσα εάν ήμουνα κάτοικος με κάποια θέση, να συνδέσω ευρήματα αρχαιολογικά των Αχαρνών με άλλα μουσεία. Μπορεί βέβαια να γίνεται και να μην το γνωρίζω. Θα πρέπει τα σχολεία να κάνουν εκδρομές σε αυτά τα σημεία και να αναδεικνύουν τον πολιτισμό του Δήμου, και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις να μην περιορίζονται μόνο σε μουσικά δρώμενα αλλά στην προβολή του τόπου.  

Να τονίσουμε ότι τα γλυπτά που κοσμούν το Πάρκο των Ψυχών είναι 20 και βρίσκονται στην κορυφή των κορμών, με ύψος από 2,5 έως 4,5 μέτρα. Το έργο έγινε αφιλοκερδώς, μόνο με τον προσωπικό μόχθο, μεράκι και αγάπη του καλλιτέχνη.

Εμείς με τη σειρά μας ευχαριστούμε θερμά τον Σπύρο Ντασιώτη εκ μέρους όλων των συνδημοτών μας για τα υπέροχα έργα που άφησε στο Δήμο μας κατά το πέρασμα του. Ελπίζουμε να τον δούμε σύντομα κοντά μας μέσω κάποιας έκθεσης της δουλειάς του και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία στις δημιουργίες του.

 Πηγή: http://www.acharnes-news.gr/synenteukseis/7470/spuros-ntasiotis-o-anthropos-pou-dimiourgise-to-parko-ton-psuxon

Άννα Σιρινίδου - Δημοσιογραφική ομάδα acharnes-news.gr