Ερήμην! Έχει σημασία!

Ήρθε και ο Ιούνιος ο θεριστής, για να δούμε τη θα θερίσουμε…

 

Καλημέρα σας και Καλό Μήνα!

Σαν να ‘ταν χθες, σα να είναι σήμερα πάλι...

Το δικαστικό σύστημα θέλει να παραμείνω στα γεγονότα. Ποια γεγονότα;

Οι αντιπρόσωποί του κρίνουν σύμφωνα με κατασκευασμένες πληροφορίες που συνθέτουν την υπόθεση πολιτικής ανυπακοής σε έγκλημα. Και απεφάνθη! 

Ένοχη, Ερήμην!

Μα είμαι μητέρα! Όχι ένα δικόγραφο, όχι ένας αριθμός.

Αυτό φαίνεται να το ξεχνά το σύστημα!

Προσπερνάτε το ερήμην....εγώ όχι!

Πώς καταδικάζεις εν τη απουσία;

Πώς κατακρίνεις μονόπλευρα;

Πώς αφαιρείς αβίαστα, ανεξέταστα, ερήμην;

Πώς φοράς χειροπέδες τόσο εύκολα σε μια μάνα;

Πώς εκβιάζεις ένα παιδί χωρίς να το ακούσεις, χωρίς να το δεις, χωρίς να το πλησιάσεις;

Δεν έφτιαξα ούτε επέλεξα αυτό το σύστημα. Δεν ταιριάζω σε αυτό.

Πραγματικότητες που καλούμαι να συλλάβω ως φυσιολογικές, βία που δικαιολογείται νομικά, μυθικά έξοδα υποστηρίζοντας το αυτονόητο ανθρώπινο, προκλήσεις ατελείωτες καθημερινά που αγωνιζόμαστε να αντέξουμε όσοι το ζούμε από κοντά, προκαλώντας οριακά το σώμα και το μυαλό,  να υπερβούν.

Ποια λόγια να περιγράψου; Πόσα λόγια να χωρέσουν; Ποιες λέξεις να αιτιολογήσουν;  

Μια μέρα ξαφνικά, απροειδοποίητα, λίγο πριν τη συνάντηση με τους φίλους, συναντήσαμε αναπάντεχα την απόλυτη αδικία, τη νομότυπη αρπαγή ενός παιδιού, τη φυλάκιση μιας μητέρας, την καταδίκη ως εγκληματίας....όλα στα πλαίσια του νόμου!

Όταν βαφτίζουμε μια μάνα εγκληματία ερήμην, πρέπει να φοβόμαστε για την πορεία μας...  

Ερήμην! Έχει σημασία!

Ένοχη χωρίς δικαίωμα έκφρασης. Βολεύει!

Έκτοτε, παρακολουθώ βιώνοντας το θέατρο του παραλόγου!

Ο ένας εισαγγελέας να διαφωνεί με τον άλλο, ο ένας δικαστής να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον άλλο, οι νόμοι να ερμηνεύονται κατά το δοκούν και (όπως φαίνεται) μεθοδευμένα, η μια απόφαση να ακυρώνει ή να αντιτίθεται στην προηγούμενη... Εμείς να χτυπιόμαστε σαν μπαλάκια του πινγκ πονγκ ανάμεσά τους, χωρίς φωνή, χωρίς δικαίωμα, προσπαθώντας να αντιστρέψουμε αυτά που έχουν ήδη κριθεί.     

Ένα αντικειμενικό σύστημα δικαιοσύνης; Πού υπάρχει η αντικειμενικότητα;

Νόμοι για τη διατήρηση της ειρήνης και της τάξης; Ποιας ειρήνης που ακόμα την ψάχνουμε στον εκβιασμό;

Εκπαιδευμένοι εμπειρογνώμονες που ενεργούν με τις καλύτερες προθέσεις; Ποιανού τις προθέσεις;

Αφαίρεση επιμέλειας!

Ερήμην! Έχει σημασία!

Αυτό έχει σημασία πριν και πάνω από όλα!

Εάν παρακάμψουμε τον ανθρωπισμό μας, όλες οι επακόλουθες συζητήσεις παραμένουν άσκοπες. Θα έχουμε αποδεχθεί σιωπηρά την απανθρωποποίησή μας.

Οποιαδήποτε άλλη συζήτηση, επιμέρους θέμα, απόψεις, έπονται. Διαφορετικά έχουμε παρακάμψει την ουσία.

Έχουμε πιστέψει πως "πρώτα είμαστε ένοχοι" και μετά άνθρωποι.

Πως πρώτα υπακούμε στην εξουσία και μετά τρέχουμε να υπερασπίσουμε τα αυτονόητα.

Πως πρώτα επιτρέπουμε την αδικία, μετά παραπονιόμαστε όταν μάς χτυπάει την πόρτα.

Πως πρώτα έχουμε συμβιβαστεί, μετά ζούμε αλύτρωτοι μέσα στο φόβο.

Και όλα αυτά είναι αφύσικα, απάνθρωπα, οπισθοδρομικά, καταστροφικά!

 

Εκεί στα κρατητήρια, βιώνοντας το σύστημα από τελείως άλλη πλευρά,

γίνομαι ένα με κάποιες από τις χαμηλότερες ενέργειες που μπορείς να βρεις σε αυτή τη διάσταση,

μόνη, στο σκοτάδι, περιμένοντας τη νύχτα να περάσει,

σε συνθήκες εγκατάλειψης, χώροι μιας άλλης εποχής, υγιεινή ανύπαρκτη...

“βγάλε τα κορδόνια από τα παπούτσια”... Καταδικάζετε μια μάνα ερήμην και ανησυχείτε μήπως αυτοκτονήσει;

Στις ατελείωτες ώρες της νύχτας εντόπισα το σημείο, τη στιγμή, που καταρρίπτεται η αξιοπρέπεια του ανθρώπου από τον σύγχρονο “πολιτισμό”.

Πώς καταφέρνει να σε τσακίζει, πώς χάνεις (αν δεν την έχεις βρει ήδη) την ουσία σου και μετατρέπεσαι σε κάτι λιγότερο από ζώο, θύμα, λεία προς σφαγή.

Το ένοιωσα στα βάθη της ύπαρξής μου και συνδέθηκα με όλους τους ανθρώπους που το βίωσαν πριν από μένα και όσους θα το βιώσουν ακόμα.

Βγήκα έξω από τον εαυτό μου και με είδα...είδα όλη την ιστορία, όλα τα βιώματα, όλο τον πόνο. Για να αντέξω, για να ζήσω.

Και βγήκα από το όνειρο....μίλησε κάτι μεγαλύτερο μέσα μου, η Ουσία μου που δεν τους ανήκει... και σηκώθηκα, οπλίστηκα....μετά την ταπείνωση.

Κυρία, μεταφέρθηκα στο στημένο δικαστήριο, κι ας φόραγα χειροπέδες....δεν με ορίζουν.

 Όσο ανθίζουν τα λουλούδια κι ανατέλλει ο ήλιος, θα βρισκόμαστε εδώ, όρθιοι, να γράφουμε το σενάριο της ζωής που θέλουμε, σύμφωνα με τις ύψιστες Αρχές μας, συνειδητά!

Θα παραμείνουμε Άνθρωποι! Και θα συνεχίσουμε να σηκωνόμαστε!

https://secure.avaaz.org/en/petition/To_Conscious_Beings_Pros_syneiditoys_Anthropoys_Stop_state_violence_Na_stamatisei_i_kratiki_via/

Ο άνθρωπος έχει την ηθική υποχρέωση να μην υπακούει στους άδικους νόμους. - Martin Kuther King Jr

Το να αντιτίθεσαι στους νόμους δεν είναι ενάντια στη δημοκρατία. Είναι απαραίτητο γι την ύπαρξή της. – Howard Zinn

Αν ένα φυτό δε μπορεί να ζήσει σύμφωνα με τη φύση του, πεθαίνει. Το ίδιο και ο άνθρωπος. – Henry david Thoreau, Civil Disobedience and Other Essays

Ένας άδικος νόμος είναι από μόνος του μία μορφή βίας. Η σύλληψη ενός ατόμου για καταπάτηση ενός τέτοιου νόμου είναι ακόμα περισσότερο μορφή βίας. – Mahatma Gandhi

Αν δεν επαναστατούμε, αν δε βρισκόμαστε πραγματικά σε κατάσταση ενεργούς επανάστασης, τότε το πνεύμα πεθαίνει. – Chris Hedges

Πηγή: https://www.facebook.com/notes/mother-outcast-life-artist/%CE%B5%CF%81%CE%AE%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1/630861600593074/

"Σαν Μαία που ασχολούμαι με τον φυσικό τοκετό και την γονεικοτητα περισσότερο από 40 χρόνια ,έχω την πεποίθηση ότι ο ρόλος της μητέρας είναι ιερός, θεϊκός, δημιουργικός για το σώμα, τον νου και την ψυχή του παιδιού της. Δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει κανένας άλλος ούτε άνθρωπος ούτε παιδαγωγικό σύστημα .Το παιδί το κυοφορεί η μάνα ,το τρέφει με το αίμα της, με το είναι της ,το γεννάει θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή της ,αναγεννημένη και η ίδια για τον ρόλο του συνδημιουργού του ανθρώπου ,το τρέφει με το γάλα της και το φροντίζει για όλα ,και βιολογικά, συναισθηματικά και πνευματικά την έχει ανάγκη μέχρι τα 18 της χρόνια.

Είμαι πολύ προβληματισμένη με την δημοκρατία της χώρας μου.

Παρακαλώ μην κάνετε ένα ακόμα προβληματικό παιδί ,έχουμε αρκετά. Να γυρίσει άμεσα εκεί που ανήκει, στην Μητέρα της !"

- Ελευθερία Δημοπούλου

Διαβάστε και αυτό: Κατάθεση Ψυχής

http://panagiotispsarros.blogspot.com/2018/05/blog-post_23.html